Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Oneindig verlangen
je staat
te lachen als ik
de hoek niet
durf om te gaan
ik jank als ik
door jou mijn
vingers zal branden
aan het liefste
dat mij ooit
is aangedaan
en nu bijna
voor mij staat
in separeren zijn
zinnen gevangen
is afstand praktisch
isoleren gebleken
mijn liefde zijn
de talloze stukjes
oneindig verlangen die
magisch rond je hangen
nooit met spijt
soms misverstand
of gezonde strijd
jou wil ik niet kwijt
Existentiële kou
je fonkelde
zonder te verblinden
in bewonderende
blikken van anderen
zij lichtten op
in de aanwezigheid
van warme
belangstelling voor
jouw sprankelende
personaliteit
kleine edelstenen
en parels maakten
zich kenbaar door
hun specifieke setting
en bijzondere glans
in loepzuiver
weerkaatsen kwam
ik stukjes schoonheid
tegen die lovend over
jouw talenten schreven
jouw vriesheldere
speels wit tegen het
diepste blauw blijkt
de medicatie te zijn
tegen existentiële kou
Jeugdige uitstraling
er was een
lief patroon in
elkaar begroeten
geen officieel
formeel proces
maar een warm
ontmoeten met
elkaar in de ogen
kijken en dan verbaasd
naar je nog steeds
jeugdige uitstraling
geen woorden
maar een licht
hakkelen door
zoiets gaafs
en verrassend
in iedere keer
hetzelfde ritueel
zonder spoortje
gewoonte in een
zo pure verbazing
iedere keer weer
zo dat we er niet
bij kunnen dat
zoiets bestaat
ondanks de al
de mystieke toon
door het uiterst
speciale van
dit ooit wederzijds
aangegane en
zich geestelijk
verdiepend contact
Wilde bloemen
ik wist
pas later
haar bloemen
te staan
gevormd
door haar
handen
in sierlijkheid
waren haar kelkjes
ontstaan
sprankelend
lentelicht
was met haar
kleuren begaan
de geheime
plaats van
deze pracht
weerkaatste
in glinsterende
ogen toen jij
mij daar bracht
wij verzorgden
het paradijsje
tot een
oase van
schoonheid
omgeven door
wilde natuur
deze zomer
heeft volle
liefde in ons
hart gegrift
door de gift
van haar
eeuwige zaden
De ziel open
ik liet
mijn blikken
langs je gaan
moest echt
twee keer kijken
voor ik alles
weer goed in
het geheugen
had staan
elkaar echt zien
was alweer
even geleden
speels in een
klein tussendoor
vaak met een
half oor of visueel
met spreken toch
te weinig contact
er gaat niets
boven de a-live
ontmoeting
met knuffel zoen
en warme lach in
tedere omhelzing
de ziel open in het
vol hartelijk samen
van acceptatie
Melodie voor jou
ik wist
hoe tonen
mijn melodie voor
jou droomden
melodieus met
een aangehouden
zachte echo
als verrassend
intermezzo
waarbij
akkoorden
afsluiten en
weer openen
aan de bron in
het kabbelend
ritme van de beek
want zij volgen
water naar de zee
ook dromen
moeten daarop
letten anders
stap je zo
in een lift
die er even nog
niet helemaal is
zak je een octaaf is
de sound niet gaaf
Sporen van toen
ik heb jou
ooit gekend
herken het
uitslaan van
je vleugels
de kleuren
staan op
mijn netvlies
gegrift
heb je vlucht
gezien tegen
de blauwe
achtergrond
bevallig
fladderend
voorzichtig
landend in
de warme zon
waar jij mij
sprietend
verkende vleugels
sierlijk schikte
en in de rust
die wij elkaar
bekenden
hebben wij met
stilte gesproken
die ons had
verbroken
jij weggevlogen
en ik langzaam
teruggelopen
teleurgesteld
alleen in de
nagelaten
sporen van toen
Achte liefde
het is
nog steeds
de zachte
liefde van
begrijpen
naar elkaar
reiken ook al
is de afstand
er altijd
juist het
samen weten
in een nooit
vergeten maakt
onze liefde
zo waardevol
omdat tijd
geen slijt of
rafels kent
het zijn wij
die in kleine
mankementen
de alertheid
missen ons
soms vergissen
in een goed
traceren van
problemen
en geen ja
of amen maar
een oplossing
voor beiden om
verwijdering
te vermijden en
ons weer door het
juiste perspectief
te laten leiden
Het gouden vuur
jij hebt
de kale
vlakten van
mijn geest
gezien
verschroeid
en verdord
door een
brandende zon
die in het zenit
het gouden
vuur spant
tot waar het
ondergaat in
een ronde
horizon zand
vroeger is ook
hier de regen
geweest met
een dagbloemen
die bloeiden
tussen het
razendsnel
opgeschoten
gras in een
weer droge plas
ook in deze
kale vlakten
liet jij jouw
bloemen bloeien
waarvan het zaad
in warm donker
droogt en tegen
de kou met
ochtendgloren
wordt toegedekt
jouw bloem die de
mooiste kleuren doet
bloeien op de vlakten
laat ieder sneller stappen
Het sluieren
ik keek
je aan
zag je
donkere blik
ondergaan
achter een
veelbelovende
divers gekleurde
avondhorizon
lieflijk
speelde
onze vingers
het eeuwenoude
spel van het
sluieren en met
opkomende
twinkelende
sterren luieren
die in jeugdige
overvloed
alles in
zonnegloed
zetten en wij
drapeerden de
minipaneeltjes
op elektronische
stekkersteeltjes
op strategische
punten die altijd
met zwarte gaten
naar jouw lach
leken te hunkeren
die in spiegelen
zich in materie-
honger richtten en
energie vraten
Herkenbaarheid
je bloosde
lachte licht
verholen alsof
het vuur van
binnen brandde
heel voorzichtig
uitsloeg zonder
rookontwikkeling
ik kende
de kleur van
het lichte bloed
dat net je hart
in circulatie
had ontmoet en
met een extra slag
hitte genereerde
in een snelle
bloedbaan op
de huid gezeten
door intieme
manuele variatie
en herkenbaarheid
van kleuren in
zachte contrasten
Mijn woorden
ik schrijf
maar vaak
willen mijn
woorden niet
hun ware
betekenis
onthullen
dan kan ik
hun bedoeling
niet ontrafelen
regelmatig
zelfs het
schrift
niet lezen
ook de titel
die mij was
ingevallen
verdween in
de letterbrij
omdat fixeren
vrijheid kost
een klein excuus
aan de lezer
voor het gebrek
aan concentratie
oorzaak is mij
bekend er wordt
aan gewerkt
we gaan stug door
in winst en verlies
in begrijpen en
vergeven zonder
vaak te bedanken
voor iedere dag een
opgedragen gedicht
Die schoonheid
ik wist
niet echt
wat liefde was
wel wie iets
bijzonder aardigs
moois en zeer
aantrekkelijks had
dat leek mij
een goed begin
om samen
voorzichtig te
ontdekken
hoeveel er in die
schoonheid stak
te beleven was
waarbij de
deuren al open
gingen door je
aanstekelijke lach
die meteen aan alle
handen applaus gaf
Hemel van geluk
de gesel
van beter en best
is verdwenen
als up dater in
de maatschappij
geld en macht
is snel met
handoplegging
genezen zonder
zwakke plek
in dat dossier
staat je leven
tot in de kleinste
details in jouw
taal beschreven
er groeien nu
nieuwe plantjes
met geluk geuren
zaden en vruchten
die de scherpste
kanten van het
leven ronden
het beter doen
smaken en meer
acceptabeler maken
honger dorst en
gebreken verdwijnen
in het samen op
pad gaan want wij
hebben gefaald
zijn in het ego
perspectief afgedaald
nu laten wij dat leven
besterven en zullen de
hemel van geluk erven
Heden verleden te geven
ik heb
de stilte in
geven ontdekt
daar waar enkel
woorden spreken
mag het hart
nooit ontbreken
dat klopt
het ritme van
verliefden
dat ik voel
door zacht
je huid te raken
en contact maken
met de
circulatie in
je warme lijf
pas als ik
voorzichtig wrijf
gaat het rood
zo reageren
dat je het niet
langer meer
gewoon kunt
negeren zo geven
wij ons over
aan het ritme
van het moment
dat door samen
onmiddellijk
wordt herkend
en door even in de
scheppers voeten
te treden het heden
verleden te geven
Een stil gebed
ik heb mijn
geest geleegd
benauwende
gedachten
verdrongen
naar verder dan
de afgrond waarin
zij ooit begonnen
verf en penselen
klaar gezet even
een stil gebed om
aan de ziel te geven
die ik wil wekken
om haar met liefde
en creatieve kracht
te begiftigen
zacht streelt
pigment het
maagdelijk doek
waar de bloem
in fijn lentegroen
bloeiend zijn
zongerichte
vorm krijgt
net als fruit
dat heerlijk
oogt in kleurige
en aantrekkelijke
smaken en zich
zo etaleert aan de
ziel van de hongerig
geraakte toeschouwer
Geel en roze rood
het duinde
geel en roze rood
de kleur van
het seizoen
we liepen steeds
een stukje verder
weg van de
drukte in groen
naar de stilte
van zee onder
een aflandige
warme wind
op strand met
het harde zand
op de kentering
van eb en vloed
waar je de grootste
schelpen vindt
nog waren we
niet alleen de witjes
fladderden mee ook
zij streken de vleugels
in luwte en rust die wij
kozen voor onze eerste kus
Zonder spijt
ik zag
mijn vingers
jou zachtjes
raken lieve
kleine gevoelige
plekjes achterlaten
die in roze wit
herinnering maakten
van het kleine
vlammetje dat
ons samen aanging
als gedeelde ervaring
het was nieuw
deed geen pijn
of zeer maar
voelde juist fijn
en vroeg vooral
naar tikje meer
we lachten om
dit dichten het
deed toen de hoog
opgelopen spanning
wonderwel rustig
aan verlichten
de lieve kleine
plekjes waren ons
niet vergeten de
vingers iets versleten
maar de gevoeligheid
toegenomen zonder spijt
Jij mijn wonder
mag ik even
onder je
vleugels
schuilen
je vragen
mij te dragen
op deze lang
scherende vlucht
van het leven
samen met jou
proeven van
de stilte die
reikt voorbij
het rood van
de avondzon
die golven
glinsterend licht
laat rimpelen
ik ben
bezwaard met
zorgen die ik
niet opgeborgen
heb ze drukken
mij naar het
zwart van de
aarde terwijl
jij langs ijlt in
volle vrijheid
en ik de
gratie en
schoonheid
van je glijvlucht
bewonder in
haar spel
met wind en
zwaartekracht
jij mijn wonder
Even de hemel raken
ik wist dat
als ik jou
wakker zou
maken ik voor
even de hemel
zou raken jij
die de slaap der
onschuldigen sliep
en ik die geniet
van hoe jouw
rust met een
lach dromen vertelt
onderschreven met
lief klein bewegen
waarin jij heerlijk
uitdrukking kunt
geven aan het
intens plezier
dat jij in dromen
kunt beleven
tot ik bewoog en
jouw kleine schrik
zag in een al geopend
oog en dan de snelle
herkenning van
de plaats van bestemming
waar we samen rusten
elkaar vertellen
van de wereld die
met ons was ontwaakt
zichzelf had
weggemaakt en ons
emoties heeft gelaten
om in onze wereld een
heerlijk uitgeslapen
entree te maken