Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Regent vergeten tijd
ik zag woestijnogen
scherp afgetekend op
het zwart van de duinenrij
tegen een sterrenheldere lucht
kamelen schuurden
onrust in nerveus
donkere geluiden en touwen
kraakten in opstandige wind
zelfs het vuur
wakkerde ongelijkmatig
in loeien en verstillen als
een eeuwenlang verhaal
de bedoeïenen kenden
hun nachten en lachten
om onze schrik en onzekerheid
hier regent alleen vergeten tijd
Regisseur
ik kijk en mijn
geest vergelijkt
alles met de laatste
opslag van de scene
snel filtert zij
verandering in vorm
kleur en geluid tot
een goede setting uit
ik pas de laatste
update aan en bezie
dit schouwspel in
het eigentijds decor
nu kunnen we dan
eindelijk gaan spelen
waarbij ik focus op
veranderingen in concept
mijn geest is regisseur
naast schrijver en spelers
wij streven naar eenheid
zonder chaos tot succes
spanning haalt in dit
spel ook contexten naar
boven in fijnmazigheid
en emotionele subtiliteit
het zien wordt
wat kort belicht in een
beleving van de schepping
door goddelijk zicht
Het zachte blauw
het was een hype
de nieuwste app
gebruikte iets meer
vermogen maar
dan had je ook wat
een hart en een
stel liefdevolle ogen
goed uitgetest
gaf zij een voorzet
tot antwoord op alle
interrelationele vragen
die de nieuwsgierigheid
van de menselijke geest
ooit zullen schragen
in het zachte blauw
sluimert het vraag en
antwoordspel der krullen
ben ik geliefd of zijn
de anderen nog in tel
zal ik volgen of wacht ik tot hun
likes mijn schermpje gaan vullen
Om even god te zijn
het was geen raken dat
mij voorzichtig maakte
maar eerbied en respect
mijn plaats te weten in
het betreden van de
wereld van hiernaast
ik wist mij gast
ook zonder uitnodiging
die kwam hoopte ik
heel veel later pas
toch mocht ik af en toe
oversteken naar hun leven
waar ordening en tijd
zoals dag en nacht
niet van belang bleken te zijn
zij schaduwden in het volle licht
van ons bestaan hun geestelijk
wereld had er voldoende aan
aardse noden bleven
ongemerkt afwezig in
vorm plaats en ruimte
er was ontmoeten en
info delen door te zweven in
de volmaakte rust van zijn
het is heel vreemd
om even god te zijn
te weten dat het dromen
slechts een verkennen is
van een entiteit die in
volmaaktheid ook nog liefde is
Leven als feest
ik zag je
verschijnen
zomaar op
de oprijlaan
ineens tussen
de bomen staan
je kleding had
al iets bekends
onmiskenbaar
was de gedateerde
modische snit
van je hele outfit
je lach
formuleerde de tijd
van mijn baby zijn tot
jouw verscheiden
ik ben altijd bij je geweest
in een leven als feest
nu na al die
jaren zie ik jou
herinnering vergarend
in een lach naar mij
juist in het onmogelijke
kozen jij en ik voor wij
Glimlach vol ervaren
ik speel graag
in het rijk waar
geesten verlopen
eindelijk hun
grenzen voorbij
in een ongehinderd vrij
in beelden mystiek
en magie raken om een
stukje echt te maken
ieder bouwt
en knutselt aan
zijn eigen aardigheid
onvergelijkbaar
omdat kleur en vorm
nooit hetzelfde zijn
ja ergens nog
een vaag concept
in het onbewuste neergezet
toch komen wij
door aardse noden weer
terug uit verre dromen
een glimlach vol
ervaren want het geestelijk
rijk is door niets te evenaren
De moraal van eeuwen
er schoven sheets
met werkelijkheden
heen en weer
waarvan het bloed
veelvuldig aan
onze handen kleefde
ook wij hadden
weggekeken toen
verantwoordelijkheden
ons wat indringender
onder de neus
werden gewreven
natuurlijk
hebben wij alles
van toen geweten
maar zelf een
poot uitsteken
was er nooit bij
wij zagen de letters
kleiner worden
nog voelden wij
dat de intentie er was
tot wij ze echt
niet meer konden lezen
die wet was
ongeschreven
de moraal van eeuwen
werd opgeheven
we graaien weer
in plaats van te geven
Wind en hitte
het blad
heeft zich verhangen
dwarrelt stil
in warme lucht
zijn einde tegemoet
daar waar
wind en hitte
hun spelletjes spelen
gaat de voortdurende
droogte snel vervelen
er is geen groei
de natuur is nu aan
het proberen de
vochtuitstoot te
miniseren tot vrijwel nul
al het overbodige
wordt afgesloten alsof
de winter is gearriveerd
in overleven zullen alle
grenzen worden gepasseerd
Het spiegelheelal
soms zie ik je
in het spiegelheelal
omgeven door warmte
schoonheid en liefde vooral
ik tel jouw
mystieke verschijningen
koester de herinneringen
in het diepst van mijn hart
het zijn de
stukjes hemel die mijn
wereldbeeld completeren
zij stralen een nieuw proberen
wij hebben bij
de sluiting van het paradijs
de verkeerde uitgang genomen
in afscheid van onze dromen
kozen de schaduw van
het interstellair zwarte gat
omdat de spiegel der realiteit
te verblindend voor ons was
nooit is ons
meer een kans gegeven
om de openbaring van dit
scheppingsleven weer te ervaren
alleen waar werelden
elkaar raken kunnen wij
sfeer en mystiek van onze
vroegere dromen even smaken
Het jaarkleed
ik zie je
zonnepluizen spinnen
die je vangt in de stralen
van het middaguur
waar stofjes
dartel stijgen in
de warme stroom
van glinsterend vuur
jij spint ze tot
zomergarens die je
weeft met de lentekleur
van toen uit het prille groen
zacht zingen de
patronen vrijheid in
seizoenenlicht gevangen
na hun heftige oogstmuziek
jij lacht uitdagend
met de vlammen in de
open haard als het
jaarkleed hun warmte draagt
Duizend stappen
voor jou
waren de lijnen recht
jij kende ze niet gebogen
er zit geen ruimte
in het verhaal dat
van a naar b moet lopen
het pad is al gelegd
door duizend stappen waarvan
niemand er een kan pakken
passeren gaat
niet meer want de
volgordes zijn bekend
waar het drukker
wordt is de weg in vroeger
tijd toch ooit gebroken
jawel een kleine boog
waar versterking nodig was
omdat recht geen ruimte gaf
Alleen in eigen huis
er is geen groeten meer
wij zijn elkaar al
generaties lang ontlopen
nog ijken wij
een schermtaal uit punten
komma's en wat bogen
de algemene info is
onderhuids gechipt in
privacy toelaatbare strips
er wordt niet meer
getwist omdat wij allen slechts
structuur in perspectieven zijn
die toekomst genereren
althans de wetenschap
poogt dat te proberen
er is voor de medemens
geen plaats meer ingeruimd
ikke triomfeert alleen in eigen huis
Een betonnen vierkamer
als kind
voelde ik al
dingen vallen
die niemand zag
er kraakten steunen
en spanten op een
windstille dag in
een betonnen vierkamer
vaag was er altijd
het intense gehamer
van timmerlui tussen
de schreeuw van de zaag
ik rook de geur van pas
gekapt hout zag het geel
van zwavel in de kastanje
van honderd jaar oud
hoe harder de boom
des te zachter de stemmen
waarmee jaarringen
hun levenscyclus zingen
helaas zit de
klad in het hout
steeds metaliger
klinken de composities
het oude handwerk
is al lang passe verdrongen
door 5g in haar bekende
kale you tube digitaaltjes
ik hoor geen barst om
me heen het kan me
ook geen hout meer schelen
ik deel al alles met zovelen
Nanoculturig deeg
de raderen
ze draaien niet meer
versmelten tot
platte entiteiten
onderdelen
verdwijnen
het raamwerk
hangt tijdloos leeg
maar in de
volgende veeg
is alles verworden
tot nanoculturig deeg
waar ooit leven
in lagen sprankelde
zijn nu de ankers
cultuurloos leeg
bestuurlijke zaken
in logistiek door
vak verdwaasden
bieden voldoende repliek
waar is de schepping
gebleven als alle ortho-
moleculairen hun vragen
naar de eigen spiegel dragen
Dit klein proces
het siste
krulde en
liep terug alsof
het zich vergiste
draaide en tolde
rolde als een golf
in stevige stroming
tegen de krib
hun vereende
krachten spatten
uiteen en laten
zich niet meer vatten
dit klein proces
is al eonen lang
de les die wij zoeken
tegen onze natte voeten
Het stil moment
nog nooit heb ik
de puzzel kunnen leggen
van je leven
kantlijnen hebben mij
houvast gegeven maar zij
konden jou niet begrenzen
ben begonnen met je gezicht
maar wist dat zoveel mimiek
het stil moment ontkent
je lach en ogen hebben
alle emoties getoond
in fixeren werden zij onttroond
het is onmogelijk jou als
puzzel te leggen pas in 3d
ben jij echt te ontdekken
Hypnotiserend
ik hoorde
noten dansen
in het zacht vale
licht van de nacht
zag gezichten
in stille herinnering
geshockt door het
dramatisch gebeuren
hypnotiserend
trokken emoties voorbij
tijd figureerde roerloos
in leven opzij
langzaam kwamen
profielen uit hun
schijnwereld tot contrast
de scene werd zo gecast
motieven kleurden
hun verbondenheid
met een realiteit die
ons begrip te boven ging
was het moord
of toch een zelfdoding
de poging was geslaagd
zij schommelde nog traag
Loslaten zonder verlies
ik weet ze nog
de zwarte krassen
op het wit papier
zo vulde ik dat gat maar
het deed me geen plezier
de grote openheid
die ik niet kon begrenzen
verloren zijn zonder houvast
loze vrijheid deed mij huilen
terwijl ik toch geen tranen had
heb alles afgeplakt
en vol gekalkt met verleden
loslaten zonder verlies
met een eerste stapje naar een
zelfverantwoordelijk heden
de dagen lagen voor mij
open zonder druk van
buitenaf zomaar overal
kunnen lopen alsof ik
totaal zonder zorgen was
het voelde als de
vakantie van mijn leven
een heldere dag met zon
ik weet nu eindelijk hoe het is
mezelf niet altijd de schuld te geven
Een hete zon
mijn handen
geven warmte
aan jouw vruchtbaar
zwarte grond
mijn lachjes
lichten bij als het
zaad ontspringt
in de morgenstond
lief afgedekt
weerstaan zij de
sterke straling
van een hete zon
om later
te ontluiken en
weg te kruipen in
het prille groen
jij bent echt
geen kasplantje
groeit en bloeit voluit
door kusjes op je huid
Zonder applaus
ik zie het scherm
blijdschap stralen
hoor hoe kleur en beweging
verhalen van gelukkig zijn
weet dat
onzichtbare draden
alles besturen waar
wij maar naar moeten raden
toch zijn het
geen marionetten
met voorgekauwde teksten
zij hebben hart voor de zaak
zijn gekozen om
hun warme empathie
de sociale vaardigheden
in het bereiken van de ziel
maar zonder applaus
kunnen zij niets geven
krijst stilte eenzaamheid terwijl
iedereen hen de status benijdt