Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Vaak vlamt rood
ik ben al
een tijdje vergeten
de stenen te raken
hun krachten te voelen
verhalen te horen over
hoe zij ooit werden geboren
ook hier delen zij ongewild
in de spanning van leven
al zijn zij verstild in bewegen
waar steen en glas
versmelten kleuren lijnen
het intense lijden aan elkaar
vaak vlamt rood
de nood van te veel energie
geeft daar haar pijnen bloot
in variaties blauw
snijdt heldere kou
uit ijstijden ons tegemoet
groen noorderlicht is
gestift in brekend zicht
scherft zijn dansende groet
ik hoor het
zachte fluisteren
onder mijn warme handen
wij hebben elkaar gevonden
hun elementaire bronnen
zullen eeuwigheid branden
Logistiek raakt in paniek
ik heb vergeleken
mierenhopen bekeken
de stukken land die
zij bestreken voor
een krioelend bestaan
mensen als olievlek
de grond wordt omgezet
in een productieproces
dat honger moet stillen
variatie door mechanisatie
de logistiek raakt
in paniek door de
snelle vlucht naar de stad
waar alles zich samenpakt
zonder privacy en cultuur
de cirkel is weer
compleet en wij hebben
dat ooit geweten in
ons micro samenleven
maar dat is allang vergeten
nu is de trend mondiaal
de conglomeraten zijn
onbeheersbaar geworden
binnenlanden zijn leeg
niemand weet of hij morgen eet
Zonder gezicht
ik zwaai
naar het licht
achter me volgt
de schaduw
nog zonder gezicht
pas als ik kijk
mijn handen
laat zakken
is er weer de
oude egaliteit
toch heb ik
gezien waar zij
is verdwenen door
aarde en stenen
finaal terug naar af
om weer
te verschijnen
als licht wordt
geblokkeerd en
energie is geabsorbeerd
Toevallige incidenten
soms zijn wij de
logische verbanden
heel diep van binnen kwijt
in ervaren dat
denken niet meer zijn
hand reikt aan onze zinnen
wij de wereld
gaan beleven als
toevallige incidenten
waarbij oorzaak
en gevolg bestaat uit
niet gekoppelde momenten
in blokkeren
proberen we de flow weer
op het goede spoor te krijgen
rangeren zal
nog moeilijk blijven
omdat overzicht ontbreekt
lichten gaan pas
op groen als onze innerlijke
verbanden het weer doen
Zonder franjes
bijna fluisterend
hoorde ik zacht
stilte spreken
een vreemde stem
die ik toch ergens
uit verleden kende
hij intoneerde
met bekende klank
dat schiep een band
ik voelde hoe
hij mijn herinneringen
vluchtig passeerde
probeerde de echte
waarheden zonder
franjes te etaleren
ik wist het
zwarte gat dat ik
altijd verborgen had
omdat ik de diepte
niet kon bereiken
zonder zelf te bezwijken
zijn woorden werden
spoken die ik gelukkig
dit keer niet heb gesproken
Raakte aan
stil waren
structuren in balans
je hand reikte
raakte aan
in de chaos die volgde
was het met de rust gedaan
paniek en schrik
volgde je blik naar
de gekneusde onderdaan
wat jaren stil
gehangen had volgde
nu de zwaartekracht
de potentie die
in ophang was verleend
viel op je grote teen
nog ken ik
de afloop niet maar de
artsenpost geeft goed repliek
De apocalyps
jij sloeg
de bladzijde om
zag nog net
de flits van de
laatste waterstofbom
weg was de wereld
ontdaan van natuur
en het beetje cultuur
dat wij in vele generaties
beschaving hadden vergaard
verdwenen de muur
van het huis dat
onderdak bood aan
een knus en vooral
liefdevol leven thuis
het was geen vertwijfeling
maar een zeker weten
jij hebt het boek
tot deze bladzijde gelezen
de omslag was het moment
in de apocalyps
doken planeten voorbij
vrij van hun interstellaire
banden niet meer gespannen
in de ooit kosmische balans
alleen in zwarte gaten
verscheen het hemelse licht
van het heelal grote theater
waar goddelijk bazuingeschal het
geluid overstemde van de laatste knal
deze apotheose
had zijn oordeel al gegeven
in het eindige leven viel daarover
niets meer te lezen in de blanco
a-viers die als epiloog resten hier
Een fraai decor
ik wist de laatste
stralen te vangen
van de laagstaande zon
verzamelde schaduwen
die de lengte van dagen
een ander aanzicht gaven
later ontwaakten kleuren
in de zachte avondgloed
door oplichtend zonnebloed
herfst had zijn tapijt
al uitgerold toen wind
de bladeren had neergevlijd
een fraai decor waar kleur
en schaduw elkaar mijden om
het duister van nacht te bestrijden
In ochtenddauw gerijpt
door een vlaagje nachtvorst
schitteren weer mijn parels
in ochtenddauw gerijpt
ik kijk tevreden
naar mijn vele draden
die zeshoekig zijn gespreid
heb mijn vriend
de wind gevraagd uit
welke hoek hij vlaagt vandaag
dit samenspel bepaalt de
plaats en grootte van het web
waar ik mijn trekdraad heb gezet
ik lach naar de eerste
zonnestralen die mijn juwelen
laten flonkeren na het donkeren
hoop op een smakelijke buit als
de insecten zijn opgewarmd en
rustig vliegend worden aangelijmd
Bloot komend gevoel
ik heb het proces
van vervlechten
gestopt door onthechten
rustig pluis ik
mijn netwerk tot rafels
zonder iets te vergruizen
weet dat ieder contact
nog bruist van emoties
in bloot komend gevoel
waar oppervlak lacht
huist onderhuids
nog altijd onzekerheid
want ook vandaag
sluit geen enkele
toekomst definitief uit
Kringloopt bestaan
ik zoek niet
de rust van het graf
wel het wiegen van
lange halmen en
bloemen in het gras
zij hebben dood zien
passeren in droefheid
en rouw konden zich
pas profileren in lente
na verdwijnende kou
samen zien wij bekenden
zij ordenen het groen
tot weer een keurig graf
waarvan de inhoud
op de eeuwigheid wacht
in dit schisma
van leven en dood
kringloopt bestaan
van geboren worden tot
een weer ter aarde gaan
Zijn charisma volgen
zal ik in alle
zelfverantwoordelijkheid
mijn machten overdragen
aan hem die mij genade biedt
zijn charisma volgen
op de wegen die schrift
en exegese in heilige
boeken hebben neergelegd
ik twijfel aan het
perspectief dat offers
vraagt en gehoorzaamheid
eist in het dagelijks bestaan
ik voel nu al de strijd
in mijn lijf als keuzes
door anderen zijn gemaakt
weet mij dan het zwarte schaap
ik ga mijn lot
in eigen handen nemen
leven met mijn medemens door
elkaar weer liefde en respect te geven
Archeologisch
ik heb je opgegraven
onder vele vreemde
aardlagen en nog
goed geconserveerd
de tijd gaf mij de
spade aan om veertig
duizend jaren de
geschiedenis na te gaan
zocht en vond
een tropisch regenbos
nog gaaf onder een
ontdooide permafrost
een ijstijd van eonen
gaf zo lucht aan dromen
over de opstanding van
het eeuwig regenwoud
archeologisch zijn wij
geen maatstaf voor
ontwikkelingen in de tijd
overleven is ons enige beleid
Luwt de scherpte
ik weet
dat de zon
licht zal baren
helaas nog steeds
op de verkeerde aarde
hier dwaalt
schaduw tussen
grijs en zwart
voel me verloren
zonder enig contrast
alleen de maan
geeft gelig zicht
heeft zich geprofileerd
in tweedehands
wederkerend schijnen
zij luwt de
scherpte van dit
ondoorzichtig bestaan
terwijl ik in het volle
licht vooruit wil gaan
Stukje zekerheid
mag ik nog een
stukje zekerheid
waar kracht en lach
al jarenlang façade zijn
in toenemende pijn
fragiel balanceer ik
op dat evenwicht
kijk in de verte naar
het perspectief dat ik
ooit droomde en nu zo mis
met cape en
baret heb ik mij
waardig neergezet
kleur woorden
op het blanco doek
maar het is niet
genoeg om als poëet
mensen te onderwijzen
zij willen contact en liefde
vooral in echte bewijzen
heb mezelf weggedaan
in goede doelen
aan de overkant
gelukkig ben ik hier
nog overeind gebleven
maar mijn zekerheden
zijn verdwenen
dwaal rusteloos rond
zoek houvast mag ik
vandaag jouw blijde lach
Hollandse bloemen
ik heb de
hollandse bloemen
in de wei zien verschralen
het speelse palet
van vroeger kunnen zij
al lang niet meer halen
ook in de sloten
zijn vele exoten bezig
aan hun vraatzuchtige mars
het lokale leven wordt
door import uit subtropische
streken ernstig verzwakt
de diversiteit in mensen
leek ooit een winst die je
niet op zwarte scholen vindt
vrijheid van keuze wordt
daar door religie bepaald
integratie heeft vreselijk gefaald
Langzaam verbinden
mijn gedachten
drijven niet in de
chaos van mijn hoofd
lijken meer op
vogels die vliegen
alsof ze opgesloten zijn
voor ik het weet
zwermen ze met velen
vleugelen samen beelden
die kleur en
vorm ontdekken in
een langzaam verbinden
de juiste contouren
vinden om in zinnen
het sprekend bewijs te zijn
van een mooie vlucht
dat het goed zit van binnen
in ontstaan en creatief verder gaan
Gelaatslijnen
heb de boeken opgeslagen
gezichten bekeken en
bij vlagen wist ik een naam
daarna begon ik
de ogen te lezen en hun
gelaatslijnen contour te geven
hoorde in het prononceren
van lippen de volheid van
tonen tot aan het zacht slissen
zij openden hun hart in
partieel onverwachte momenten
zonder maskering van anders denken
deze mensen maakten mij
nieuwsgierig naar hun manier om
wensen tot vervulling te brengen
Dat zwart oogt
ik heb het woud gehoord
niet alleen zijn buitenkant
in het ritselen van bladeren
maar de oertaal van de vaderen
de krak waarmee hij
zijn jarenlange spanning
laat vieren in hervinden
van evenwicht en macht
het ven gezien dat zwart oogt
bij een helder blauwe lucht
en doodstil kleine bellen gas
aan de spiegel laat ontsnappen
bomen praten in het
meervoud van soorten
door elkaar in hun reiken
naar licht voortdurend te raken
nog stillen wortels in het
ondergronds communiceren
zij netweken vruchtbare tijd
groeien het woud naar eeuwigheid
Medemenselijkheid
ik weet
dat op een dag
de mensen
anders zullen zijn
nog heb ik
dat niet ervaren
maar de essentie is
het ontbreken van pijn
door het niet
begrepen worden
van waar je existentie
eigenlijk naar hunkert
bevestiging van wie
je bent in het herkennen
van wat jouw zijn is door
acceptatie van eigen gemis
als wij elkaar echt gaan
ontmoeten zal in begroeten
de cirkel waarin wij leven ons
medemenselijkheid terug geven