Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Valse treurigheid
heb mezelf bekeken
in dit nieuwe jaar maar
zag geen enkel teken van
opbloeiende schoonheid daar
een stukje ironie
en valse treurigheid
omdat ik ondanks alles
deze leeftijd heb bereikt
wees blij met mij
want ook jullie zijn
de echte overlevers van
alle generaties genengevers
wij zijn het surplus
dat de mensheid heeft
kunnen genereren in
aanpassen en opnieuw proberen
wij hebben alles
hoeven de medemens
niet meer te vermoorden
onze genen zijn al ingevroren
laten we eindelijk
gaan leven om elkaar geven
in warmte en liefde
daarom gaat het toch allemaal
Mystieke diepte
mag ik
weer even
je vingers raken
zoals wij vroeger
zonder woorden
met elkaar spraken
jij nam
terloops mijn
gedachten mee
samen gingen wij
richting onbekend
we waren niet verwend
kleuren en
geluiden bepaalden
het gebeuren in
kijken en ondergaan
wij waren geen gelijken
in het ijken van gevaar
het was de
magie van zijn
die mystieke diepte
voor ons ontsloot
zonder een direct raken
aan de aanwezige dood
in een warm
verblijven konden
wij onze geestkracht
verrijken mochten wij
delen in hun weer
geheeld universeel
Hun laatste benen
de kleuren
waren weggemoffeld
in een grijze lucht
die pas aan de einders
lichtjes rafelden
zouden de genen
nog een keer
op hun laatste benen
de ronde doen in een
surplus van overleven
nu alles geven
om in lente de winnaar
te kunnen zijn van de
strijd met elementen
en mededingers pijn
we kennen fluisterende
bloemen het synchrone wiegen
aromatische geuren maar
de magie van prille maagdelijkheid
wint dit voorjaar vast de eerste prijs
Het magistrale
lucht streept in
het grijs en roze licht
besluit de kortste
dag het jaar het is
bijna weer volbracht
nog hebben wij
geen tijd om met
onszelf te praten
feesten vragen in
gezelschap aanwezig zijn
pas als het stiller
wordt en witte
bladzijden verschijnen
omdat de kleine notities
gaan verdwijnen uit
de oogst van vorig jaar
dan komt lente
in het uitbotten van
gevoel het magistrale
van het nieuwe leven in de
kansen die worden gegeven
Hoe emoties donkerden
ik voelde de
weerspannigheid
van witte verf
zij wilde
niet in een keer
stralend dekken
kon de verhalen
van de muur niet
zomaar afsluiten
door een nieuw
onbezoedeld klankbord
als blikvanger te openen
ik zag hoe
emoties donkerden
na eerst drogend lichten
hoorde spanning
in de lucht door
schaduwen van partijen
heb alles gesust
een tweede laag brengt
de balans weer terug
In dit doolhof
ik heb woorden
gevangen maar
de mazen van mijn
net waren te klein
er bleven teveel hangen
zinnen groeiden
strofen stapelden
er kwam geen einde aan
in dit doolhof lieten ogen
mij zonder vragen gaan
ik wil weer klein
en overzichtelijk de
ruimte in mijn leefnet
is aan de schrale kant
vangsten lopen uit de hand
wil kwaliteit
dat is mijn eerste eis
geen grote dichten over
zaken waar wij toch geen
nieuws meer van kunnen maken
Een triest anachronisme
ik heb
mijn gedachten
gebouwd op de
fundamenten van de
maatschappij waarin
wij ons bewegen
en waar wij leven
wilde een
betrouwbare woning
maar dat kon ik meteen
al vergeten omdat
wij niet pasten in het
model maar met extra
belonen lukte het wel
sociale woningbouw
op de linkse hoek
vol denimblauw met
grote gaten in de broek
wat stoffig haar in een
scherp getekend gezicht
dat eigenwijs nog alles wist
zij woonden allemaal
te groot de jeugd was al
verdwenen en schopten
andere tegen schenen die
niet geloofden in de
eeuwige kracht en macht
van het ochtendrood
de tijd heeft alles
gekeerd er zijn geen
werkers meer weg zijn
vakbonden als een triest
anachronisme uit de
periode dat arbeiders
alleen nachts hun petje misten
Alleen voor winnen
met een licht
autistische lach
handel ik snel de
dagelijkse ongemakken af
heb ze al op
mijn bureau
gesorteerd in kleine
hoopjes aandachtspunten
de ergsten zal ik
meteen negeren
omdat zij proberen
mijn leven te ontregelen
met andere zaken
kan ik net als bij
het muziek maken
alles rustig moduleren
door links af of
rechts om weer eens
te wisselen om betere
resultaten te genereren
over de irritantste dingen
wil ik nu niet beginnen
die gevechten ga ik zelf aan
winnen is waarvoor ik sta
Het magisch spel
wij hebben
de wereld
weer geboren
zien worden
in maagdelijk
ontvangen
bleven sneeuwbuien
urenlang hangen
gebiologeerd
speelden kristallen
het magisch spel
op wie zal jij vallen
gaan wij
inhaken of elkaar
met een lach in
smelten vermaken
bijna sacraal
hebben wij het
buiten betreden
in sporen van heden
een schietgebed
uit dankbaarheid
voor het genieten
van dit winters paradijs
Een korte hype
ik had mijn
handen gevuld
dacht met een
lach en geduld de
wereld te veroveren
het ging niet mis
er liep helemaal
niets verkeerd
wij hadden alleen de
juiste tools niet geleerd
na een korte hype
zitten wij nu knijp
als zzp ers van het
eerste uur zijn wij
nog lang niet rijk
Godvergeten bang
alles zal vergaan
ik weet niet eens
je naam maar
lees gruwelijkheden
in je ogen
we houden
elkaar vast in
een laatste greep
op ons bestaan
maar het is gedaan
het hete licht dat
ons omringt heeft
geen goddelijke allure
we schroeien door
hitte van de vuren
geen engelengezang
wel godvergeten bang
om te sterven door
de chaos die we voelen
in het diepst van onze ziel
zonder laatste oordeel
en zijn paukenslagen
zien wij de vuurstorm jagen
worden los geblazen en
hemelwaarts gedragen
er is geen angst of pijn
alleen een existentieel
verbijsterd zijn
alle aardse bindingen voorbij
voelen wij ons nu echt vrij
De melodie van het ijs
vaak als ik
in de polder verblijf
hoor ik in de verte
de melodie van het ijs
staande achter
geel groene kragen
zingt het glijden in
de wissels van slagen
gedragen komt
die muziek dichterbij
in een rij stoere
gasten en meiden
een kleurige sliert
die lichtjes dansend
de ijsvloer versiert met
vrolijke lijnen en krullen
nog is er geen strijd
maar rayonhoofden
hebben boren en meetlint
al snel onder handbereik
Over duizend sporen
vluchtig dwarrelt zand
over duizend sporen
geselt palmen waaronder
psalmen ooit zijn geboren
een geitenhoeder lacht
als hij de kudde drijft
grijnst als wind de hoofddoek
van een schone verwaait
een vredig dorpsdecor
waarin tijd de ogen
langzaam heeft gesloten
voor vernieuwing buiten
pas avonds als
ouderen de luiken sluiten
verheft weerstand zijn stem
vloeit drank om onvrede te uiten
nog gaan zij
zich niet te buiten aan
gevaarlijke opstandigheid
blijven alle ruiten heel
maar het zaad
is al ontkiemd en ooit zal
morgen openen door
zwarte bloemen te laten zien
Slanke arcades
ik heb stenen gemetseld
slanke arcades gemaakt
verbonden wat aarde
heeft los gelaten
in ons nietig bestaan
met jouw lieve woorden
waste ik mozaïek
de krachtige taal die jij
temperamentvol uitte
mocht ik als specie gebruiken
je lach was als
een beek in mijn tuin
waar tussen rotsen je
ogen de subtropen haar
schitterendste bloemen gaf
pas in de koelte
van de binnenplaats
met haar gesluierd licht
en de stilte van eeuwen
kwam jij volledig tot rust
voor samen heb ik
daar ons water geput
diep uit de ziel van
de aarde geeft zij ons al
generatieslang leven terug
In luchtkastelen
in lege uren
verspelen minuten
hun verwachtingsvol spel
tegenstrijdige
emoties en verlangens
opteren voor snel
om zinloos te vullen
door realiteit in luchtkastelen
te hullen golvend op wind
spelen als kind met
vuur van het moment
grenzen verkend
tot jij opent
in een vergezicht
ik dicht bij je wil zijn
nog vertraagt tijd als
stroop aan mijn vingers
het samen gaan met jou
weg met het hol zijn
van alle frases de lege uren
zijn er alleen voor verdwaasden
De mooiste choreografie
het is al
zo lang geleden
dat sneeuwkristallen
langs mijn ramen gleden
dansend op wind
blij als een kind in
elkaar zachtjes raken
spelend inhaken
zij stralen licht in
kristallijne weerkaatsing
voor schaduw geen plaats
in een gebeuren zonder haast
terwijl zij vlagen op
de mooiste choreografie
lijk ik te smelten door de
volmaakte schoonheid die ik zie
de kou van de nacht
heeft ze strak afgehard
ons staccato kraken zal een
schitterende wereld open maken
Als zilverdraden
het fijne
spinrag gaf
niet makkelijk af
voelde het op
huid en handen
in zacht raken
pas door de
eerste zonnestralen
lichtten zij op
als zilverdraden
die door ochtendwind
liefjes verwaaiden
heb ze rustig
verwijderd als
net opgevoed mens
ik was niet
de prooi die een
spin zich echt wenst
Wat adel heeft
zij scheren het gras
nog korter dan het al was
lachend laten ze hoge pluimen waaien
wij zijn gemanipuleerd
om zo met het landschap om te gaan
wat adel heeft mag altijd blijven staan
decors en beelden worden ons
dagelijks voorgeschoteld de geesten
zijn in opvoeding en opleiding bepoteld
de hoeders staan al klaar
maken graag een plaatsje in hun kudde
eigen mening en idee kun je wel schudden
voor de massa is er brood en spelen
in decadentie wordt de slacht al voorbereid
van het zwarte schaap dat over blijft
zijn eigenwijsheid zal hij duur betalen
uitgestoten naar een verre plaats voor asocialen
vogelvrij maar mag niet delen in deze maatschappij
Het laatste blad
ik was
het laatste blad
dat de herfst
bijna liet hangen
heb met
bladeren geruiseld
een zomer lang
alle koelte gevangen
stormen getrotseerd
zag takken breken
waarvan het einde nog
niet was geformuleerd
nu somberend in een
wereld vol vergrijzen
donkere dagen die
in de ochtend al verijzen
ik val en vervolmaak
het kleurig herfsttapijt
weet in afscheid nemen dat
de nieuwe lente al is voorbereid
Door contrast gekust
ik staar
naar een
stokoude vijgenboom
droom er zand
en heuvels bij wat
gebergte verder op rij
het zon
doorstoofde land
vraagt een verfrissend bad
in overgeërfde
kleuren spreken
decennia hun rust
de helderheid
van licht is door
contrast gekust
voel historische
gebeurtenissen uit
het stof herrijzen
hoor generaties
in bloed en strijd elkaar
de keel doorsnijden
de vijgenboom
spreekt alle talen die
wind waait in verhalen