Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Voelde niet eigen
er was iets
aan de pijn dat er
nooit echt mocht zijn
het voelde niet eigen
waar oorzaak gevolg
een geruststellende
logica was liep dit vreemde
gevoel volledig uit de pas
het stak en vrat
in een zeurend herhalen
en zo dat je ook in de
slaap zijn prijs moest betalen
rust en ontspanning
gaven geen enkel soelaas
met afleiding en drukte
bleef jij nog zelf de baas
de indringer leek
even te triomferen maar jij
ontsnapte gelukkig met
medicatie naar hogere sferen
nog is de strijd
niet gestreden maar
het ergste lijden behoort
voor jou tot het verleden
Het is stilte
het is stilte
die ik voel kloppen
in mijn hand
er is veel buiten
maar in mijn hoofd
wordt alles klein
kleuren zijn er wel
maar spreken
minder fel dan voorheen
vormen zijn mij
heel vertrouwd in de
omgeving waar ik van houd
loop nog steeds
niet om ergens heen te gaan
maar voor even op de been
soms denk ik dat ik
er nog ben maar omdat niemand
mij herkent vergeet ik dat weer
Dat sierlijk rankt
ik ken
het breekpunt
van glas dat
sierlijk rankt
op slanke voet
maar meer nog
de verleiding
van warme schijn
het vloeibare geluk
maakt alles stuk
want verlangen
heeft een nadorst
die nooit te lessen is
ook als het ach en wee
al moeizaam wordt geslist
aangeschoten zijn
herbergt groot venijn
juist op de roze wolk
knapt het glas dat nooit
toekomst heeft gehad
Wilt u zijn met de zieke mensen
wilt u zijn met de zieke mensen
ik weet dat u bij ons wilt zijn
en ons wilt genezen
wilt u ons zegenen en behoeden
en ook de psychische ziekten
beter maken
zij lijden ook zoveel en dat
maakt het leven moeilijk
geeft u ze een beetje licht
en laten hun spanningen verdwijnen
en weest u met alle andere zieken
velen zullen sterven aan hun ziekte
veel verdriet zal er zijn.
wilt u mijn gebeden verhoren
en een betere wereld maken.
Een klein wonder
ik ben gek
maar heb
alles in de hand
weer klant
in de snelle trein
van borderline
heb geen haast
maar ik wil
sneller dan licht
verdwijnen in
het zwarte gat
van jouw gezicht
in je lijf rondspoken
ziel en zaligheden
bij opbod verkopen
een spiegel
duikt plotseling op
wij breken ik stop
mijn ogen
schichten verschrikt
rood in mijn kop
een klein wonder
krijg tegenwoordig
niet eens op mijn donder
Vergeten beelden
ik heb hem
mijn hand gegeven
als antwoord
op zijn blik
waarmee hij vroeg
om nog een beetje
warmte in het leven
verward probeert hij
alle dingen nog te
linken aan herinnering
een gedachte of
een naam die hem
te binnen schiet
vaak lukt het niet
dan gaat hij
weer op zoek naar
de vergeten beelden
en lacht naar het
passeren van wat
hij nog herkent
zichzelf als jonge vent
toch zijn er ook
geluksmomenten
in een gevoel
van samenzijn
waarin niets meer
hoeft alleen genieten
zonder existentiële pijn
De spuit
weer dansen spoken
door mijn gespannen geest
op plaatsen waar ik in
mijn jeugd ooit ben geweest
ik heb hun angsten
en waanzin gekleineerd
tot een niet meer weten
in verschrompelend vergeten
ze zijn weer opgedoken
in mijn nieuwe vriendenkring
heel gedienstig en voorkomend
als in een nieuw begin
ik voel de sfeer veranderen
in het verharden van trekken
ogen kil en gewetenloos in
de psychose van jij kunt verrekken
heb rust en stilte gezocht
maar het intense kabaal in mijn kop
maakt steeds meer kapot
alleen de spuit helpt me er uit
In hetzelfde ziektebeeld
ik las
de schaduwletters
van deze dag
waar toeval
in het eigen schrift
noodlot zinnen gaf
tijd werd achteloos
opzij geschoven
in pure dwingelandij
chaos kreeg
alle prioriteiten ging
schaamteloos de rij voorbij
zo kon ik
jou ontmoeten
in hetzelfde ziektebeeld
jij wanhopig
naar de eerste intake
ik bijna geheeld
iedereen ging verder
met zijn eigen leven terwijl wij
elkaar troost hebben gegeven
Autisme zien...
Ik zie er uit als jij,
ik doe het zelfde als jij.
Een heel normaal meisje,
bruine haren, blauwe ogen
en een lichte huid.
Maar een ding is anders,
je kan het niet zien.
Je kan het niet voelen.
Je kan het merken.
Maar onthoud een ding....
Ik ben misschien autistisch,
Maar ik ben niet gek!
Toen ik dat vergat
hoor mezelf sloffen
maar weet niet meer
waarvan en wanneer
ik ben vertrokken
voel warm hout
mijn vingers kennen
nog de nerven in
jaarringen gebouwd
zij volgen hun lijnen
ooit heb ik geweten
hoe alle soorten
toen hebben geheten
ik lach stil
zonder herinnering
mijn handen weten
hoe vroeger alles ging
ik mag niet pluizen
zeggen de tehuizen
maar mijn vingers
doen hun eigen ding
lang was ik opstandig
over het vele niet meer weten
pas toen ik dat vergat
wist ik dat ik alzheimer had
Onbekende eenzaamheid
over de
opgaande lijn
in het leven
hebben wij alles
al eens geschreven
de groei
studie en
maatschappelijke bloei
de baan voor een
gesetteld bestaan
tot wij elkaar
in de ogen kijken
en onzekerheid
onderdeel wordt in
bij elkaar kunnen blijven
jij bent afgeslagen
in onwetendheid
kan de verantwoording
zelf niet meer dragen
door een hoofd vol vragen
wij raken je kwijt
onbegeleid in ervaren
hoe kunnen we jou steunen
in de nog komende jaren
van onbekende eenzaamheid
De zijden draad
zou dan toch alle
hoop vervlogen zijn door
lijden in ongemak en pijn
ondanks
alle beden en smeken
voor een totaal genezen
nog recht je
standvastig fier de rug
kijkt optimistisch terug
maar feiten
liegen niet in stemmen
die de waarheid kleuren
niemand weet wat
er morgen gaat gebeuren
na positieve samenspraak
de zijden draad
van jouw bestaan
hoe lang hangt daar nog aan
Nog is het ijs te dun
er speelt winter
in bevroren takken
die wit besneeuwd
naar de hemel reiken
je lach wolkt
in de heldere lucht
stralend jagen blauwe kijkers
sombere gedachten op de vlucht
nog is het ijs te dun
om jouw bestaan te dragen
ik ken je angsten die om
hulp en bescherming vragen
jij danst door de dagen
met de constante pijn
van er plotseling niet meer
kunnen of te mogen zijn
maar licht van zon en sneeuw
zijn de schaduwen te veel
laten jou voor even weer
intens genieten van het leven
Levensgevaarlijk melanoom
ik ben als
een speelbal
op de golven
lig op mijn rug
hij is weer terug
het zwaard van
toorn en wrake
glinstert in de lucht
we duelleren
op het scherp
van de snede met
mijn hulpgebeden
hij ongrijpbaar
als altijd maar
dit keer onervaren
in de titanenstrijd
hoewel een
basaal carcinoom zou zo
een levensgevaarlijk
melanoom kunnen zijn
De deur van hout
ik zag gezichten
in niet begrijpen
een vage groet
ging langs mij heen
ik was alleen
ogen bolden
tolden om en om
een akelige lach
die gele tanden zag
in een scheve mond
voelde een hand
in sprakeloos raken
proefde ik toch een
angstig misverstand
en komende paniek
ik was het niet
en wilde weg
de deur van hout
voelde vertrouwd
in eindelijk opengaan
Een ongelezen boek
ik weet geen wereld
voel me altijd zoek
heb vreemde gezichten
in een hoek op de omslag
van een ongelezen boek
beweeg in jacht
bejaag met souplesse
ga op pad als
stemmen mij bevelen
dwingend zonder vraag
denken kan ik niet
in het geroezemoes
van twisten die in
spanningen gaan gisten
dan barst ik hysterisch uit
zie mezelf vliegen
met een wanhoopslach
heb de touwtjes
eindelijk teruggegeven
zonder ik is er geen leven
Mijn moeder haar hart
De groene witte muren
gaven mij geen fijn gevoel
wat is kanker voor een woord,
waarom zeggen dokters dat?
Ik verlang naar vertrouwen
ik verlang naar iets moois
ik verlang naar een helder beeld
waarom snapte ik dat niet
soms voel ik mij zo groot
maar van binnen nog zo klein
ik wil terug naar de tijd,
waar niks beschamend was
als die tijd nou eens kon zeggen
wat voor wijzers hij nu had
dan wist ik nu de plek
in mijn moeder haar hart
Hun meewarig kijken
nog vaak
voel ik de pijn
die nu vergeten heet
schrik als ik
de naam of het gezicht
niet passend weet
de juiste woorden
niet kan vinden in de
zinnen die ik zeggen wil
ze doen alsof zij
mij begrijpen maar ik
zie wel hun meewarig kijken
de onrust is
gebleven en weeft
onzekerheden in mijn leven
in de kamer waar ik woon
komt de nacht als droom
waar is de rest gebleven
Nog danst haar stem
waar ogen
iets doven in
het late middaguur
ondersteunen
handen en armen vlammend
haar geestdriftig vuur
ondanks het verstrakken
van lijnen in het gezicht
blijft haar uitdrukking lief en licht
in haar bevallig gaan is een
zekere traagheid ontstaan
die ruimte geeft aan een lach
waar vroeger kracht
en alertheid was
is tedere broosheid gekomen
nog danst haar stem
op de melodie van voorheen
zij is niet alleen in haar dromen
Over epilepsie
Ik val.
Ik lig
op de grond
en spartel.
Nee,
ik ben geen
kleine hond
jong en dartel.
Nee, dat
is het nie.
Ik lig daar,
want ik heb
epilepsie.
Ik heb een toeval,
kan er niets aan doen.
Er komt ook geen hulp
want wat moet men dan doen?
Ik ben ook nog eens
bewusteloos,
dus ik kan niets.
Ik ben dus helemaal afhankelijk
van u,
dus doe dan ook iets.
Zeg me niet:
"Epilepsie zit
tussen de oren".
Wat is dat nou voor onzin,
blaas niet zo hoog
van de toren.
Want zo laat je blijken
dat je niet weet wat het is.
Nou, ik kan je vertellen;
Het is geen kattepis.
Als iemand op de grond ligt,
bewusteloos spartelend en al.
Denk dan niet alleen aan je eigen hachje:
Klem iets zachts tussen de tanden van de patient
en zorg dat-ie-vrijuit kan spartelen,
da's al.
Een epilepsie patient
is goed bij z'n verstand.
Hij wordt enkel af en toe
puur door z'n bewustzijn
overmand.
Als u dan wel begrip heeft
voor zo'n situatie:
Steun dan ook ons fonds
en geef ons dan zo'n gratie
dat we er nu wel bij mogen horen,
want anno 2011 wat het nu dus is,
zouden we ons niet
aan zulke dingen moeten storen.
2011, Pina Jones.