Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Zinsbegoocheling
het leek
alsof het pad
naar boven liep
een zinsbegoocheling
want ik hield het
bekende perspectief
toch voelde ik
mijn kuiten dat bedierf
het prettige van buiten
ademen werd zwaarder
mijn stappen trager en
de horizon steeds vager
ben gestopt
met transpiratie overdekt
mijn hoofd chaotisch gek
wilde terug
heb mij omgedraaid
schrok en zag het pad
dat bergopwaarts lag
met mij al in
het diepste dal
hoe ik ooit
ben thuis gekomen is een
van mijn slechtste dromen
wilde wandelend op meer
gezondheid hopen maar ben
tegen een burn-out aangelopen
Een mistig vergeten
ik streel je gezicht
pak wat donkere
schaduw erbij
anders weerkaatst
licht in je blik
juist daar
waar ik tast
jou zoek lijkt
weten een vaag
en mistig vergeten
wij bewandelen
stukjes bekend
jij lacht met de
bloemen die jou
hebben herkend
nog schijnt
de zon in een
wereld voor samen
toch somber jij
regen wat vaker
eens komt de dag
dat jij verbaasd
aan de spiegel vraagt
wie is nou de meneer
die achter mij staat
Verdwaalde uren
vaag klokt de tijd
verdwaalde uren
zijn slagen ben ik kwijt
verdwenen tussen
onherkenbare stemmen
die mijn stilte storen
er lijkt gezelschap
in de kamer want de
tafel is keurig gedekt
maar de stoelen die
als garnering dienen
zijn nog onbezet
het donkert
zonder het gezellig
rommelen van bestek
nog niemand heeft
de kaarsen aangestoken
die er feestelijk zijn neergezet
ik kijk wat
paniekerig om me heen
naar dit vertrouwd decor
voel me heel alleen
verdwaald in deze film
omdat ik nergens bij hoor
De laatste waan
het windgedicht
over mijn vrind
stormt ook een
menselijk gezicht
ik dacht dat hij speelde
wat vlaagde en de
tijd vertraagde in
de luwte van toen
had met hem te doen
omdat hij zich
stuurloos liet gaan
duikend in de laatste waan
wilde de wereld zien
zijn krachten meten
zonder ankers en
limieten alles vergeten
liet zijn macht tot
orkaankracht vieren
maar verzoop in
gezwollen rivieren
kon hem niet bedaren tot zijn
stormpsychose was uitgewoed
platgespoten zond hij mij
een vrijwel windstille groet
Euforie is voorbij
het was zo'n dag
dat ik mezelf
driftig bezig zag
opererend tussen
jouw lach en de
speren in mijn hart
balancerend met
liefde en onmacht
om aan beiden
gestalte te geven
in het schizofrene
uren beleven
ik dirigeer maar
mis de basis om
op terug te vallen
mijn stok verkort
steeds meer bereik
zodat chaos over blijft
weer bloedt
de stekende pijn
waar liefde slechts
tijdelijk kan zijn
de euforie is voorbij
jouw lach blijft toch bij mij
Er is een perspectief
nog pluk je
de dagen maar
het oogsten lijkt voorbij
onbekommerd
heb je nog gezomerd
met plezier en zorgenvrij
een klein stukje
oneffenheid deed jou
toen nog niet struikelen
je zocht er in
negeren liever het
ruime van de buitenkant
na een lichte hint
ben jij toch in
het ziekenhuis beland
optimistisch als altijd
maar de strijd blijkt
zwaarder dan je dacht
er is een perspectief
waarin je moet geloven
heb het leven maar oneindig lief
Behoedzaam
hij had zijn handen
donker gevlekt
vingers op een hoopje
vervormd en krom
voor zich op tafel gelegd
maar een leven lang
uitstralende pijn
kreeg hem niet klein
hij heeft alles benut
om zichzelf te kunnen zijn
zijn stem klinkt zacht
woorden onderhandelbaar
in zijn aanwezige lach
lichte ogen kijken
met verlies van kracht
nog tast hij
behoedzaam naar de
wereld om zich heen
die langzaam uit zijn
vingers is gegleden
voelt zich onbestendig
en moederziel alleen
want alle dierbare
herinneringen lijken te
verdwijnen een voor een
De prijs van chaos
verbeten trok hij
strakke lijnen op papier
begrensde openheid
ontspande in plezier
met rond verloor
hij zicht en voor
krullige tierelantijnen
is hij nooit gezwicht
zijn perspectief wist
enkel dag en uur
want morgen was vol
onbekende zorgen
hij kende de prijs
van chaos door
teveel impulsen tegelijk
de medicatie voor ontwarren
leeft nu in eigen tinten
grijs die ondanks alles
zijn hart met kleuren vullen
in plaats van het wit-zwart
Kleine gebaren
sereen was de stilte
die het blauw witte gaf
waar ik nog afgedekt
in drie zonnen mijn toekomst
aan enkele draadjes zag
alleen ogen bewogen
in kijkend lezen
handen spraken met
kleine gebaren woorden
die adequaat werden begrepen
dit protocol
was niet hol maar
hechtte het team in
ervaren om samen ook
deze klus goed te klaren
subtiel werd ik verleid
wat meer dan mijn lijf
bloot te geven om zo de
spanning van het gebeuren
met meer rust te kleuren
nog kijk ik terug
op die gezellige club waar
niemand steken liet vallen
alleen ik ben de klos pas na acht
dagen maken zij de hechtingen los
Schreeuwt nog geen pijn
het schreeuwt
nog geen pijn maar
rafelt aan mijn zijn
voel met
mijn geest dat er iets
vreemds is langs geweest
waarvan sporen
die niet bij mij horen
mijn lichaam activeren
tot een verdediging
in een proberen
het lijf te normaliseren
zekerheden worden
op de proef gesteld
tegen dit externe geweld
nog ben ik niet geveld
door het mobiliseren van alle
krachten tegen deze machten
maar twijfel soms aan de
uitslag van deze titanenstrijd
die ligt nog niet binnen handbereik
Niet voortborduren
hij telt met
al zijn vingers
lacht vriendelijk
als ik iets vraag
beantwoordt mijn
groet als ik weer ga
maar samen praten
doen we niet meer
hij kan geen richting
houden in het sturen
niet voortborduren
in dezelfde kleur
toch hebben wij
een lijvig testament
de fotodoos ons
eigen monument
in kijken lachen wij
samen maakt ons blij
hij luistert ademloos
als ik vertel over het
spelen toen en hoe wij
ons nooit verveelden
dat plezier kan niet meer stuk
in weer herkennen van geluk
Los van papier
ik had even
een goede tijd
maakte een tekening
die nergens op leek
tot de strepen
begonnen te dansen
los van papier
lichtten zij op in plezier
ik riep nog
kom kijken maar
niemand liet iets
van interesse blijken
ik heb hem
op de muur geplakt
het stilleven van strepen
is verder rustig gebleven
en toch als
ik passeer dan
dansen ze weer een
stukje van mijn echte leven
Reflecterend aan voorheen
ooit hebben wij
voor het eerst
zijn schaduw gezien
vrijwel niet van
echt te onderscheiden
wij twijfelden nog
of het toen ook
aan ons heeft gelegen
we zagen het eerste
beven van zijn hand
alles ging later
zijn eigen rustige gang
maar in goed onderscheid
raakte hij langzaam zijn
markantste stukjes leven kwijt
nog lichtte hij op
in volle zon maar
donkerde steeds meer
in stille momenten
reflecterend aan voorheen
zijn schaduw
heeft hem ingehaald
verdwaald in licht
en zoekend naar tijd
weet hij zichzelf niet meer
Kil en secuur
je lacht altijd
als een stralende hemel
wolken en zorgen voorbij
toch ken je ook
periodes met stilte
niet geheel spanningsvrij
een heerlijk mensenkind
dat echter op de grafiek
het streepje gewoon niet vindt
kil en secuur
is de diagnose gesteld
niet normaal wat dan wel
want jij kleurt het leven
met een extra accent
ik stimuleer jouw warm talent
geef je twee handen
om samen te gaan
duiken weg voor de maan
wij balanceren
tussen ziek en normaal
gelukkig doen wij dat allemaal
Voelde niet eigen
er was iets
aan de pijn dat er
nooit echt mocht zijn
het voelde niet eigen
waar oorzaak gevolg
een geruststellende
logica was liep dit vreemde
gevoel volledig uit de pas
het stak en vrat
in een zeurend herhalen
en zo dat je ook in de
slaap zijn prijs moest betalen
rust en ontspanning
gaven geen enkel soelaas
met afleiding en drukte
bleef jij nog zelf de baas
de indringer leek
even te triomferen maar jij
ontsnapte gelukkig met
medicatie naar hogere sferen
nog is de strijd
niet gestreden maar
het ergste lijden behoort
voor jou tot het verleden
Het is stilte
het is stilte
die ik voel kloppen
in mijn hand
er is veel buiten
maar in mijn hoofd
wordt alles klein
kleuren zijn er wel
maar spreken
minder fel dan voorheen
vormen zijn mij
heel vertrouwd in de
omgeving waar ik van houd
loop nog steeds
niet om ergens heen te gaan
maar voor even op de been
soms denk ik dat ik
er nog ben maar omdat niemand
mij herkent vergeet ik dat weer
Dat sierlijk rankt
ik ken
het breekpunt
van glas dat
sierlijk rankt
op slanke voet
maar meer nog
de verleiding
van warme schijn
het vloeibare geluk
maakt alles stuk
want verlangen
heeft een nadorst
die nooit te lessen is
ook als het ach en wee
al moeizaam wordt geslist
aangeschoten zijn
herbergt groot venijn
juist op de roze wolk
knapt het glas dat nooit
toekomst heeft gehad
Wilt u zijn met de zieke mensen
wilt u zijn met de zieke mensen
ik weet dat u bij ons wilt zijn
en ons wilt genezen
wilt u ons zegenen en behoeden
en ook de psychische ziekten
beter maken
zij lijden ook zoveel en dat
maakt het leven moeilijk
geeft u ze een beetje licht
en laten hun spanningen verdwijnen
en weest u met alle andere zieken
velen zullen sterven aan hun ziekte
veel verdriet zal er zijn.
wilt u mijn gebeden verhoren
en een betere wereld maken.
Een klein wonder
ik ben gek
maar heb
alles in de hand
weer klant
in de snelle trein
van borderline
heb geen haast
maar ik wil
sneller dan licht
verdwijnen in
het zwarte gat
van jouw gezicht
in je lijf rondspoken
ziel en zaligheden
bij opbod verkopen
een spiegel
duikt plotseling op
wij breken ik stop
mijn ogen
schichten verschrikt
rood in mijn kop
een klein wonder
krijg tegenwoordig
niet eens op mijn donder
Vergeten beelden
ik heb hem
mijn hand gegeven
als antwoord
op zijn blik
waarmee hij vroeg
om nog een beetje
warmte in het leven
verward probeert hij
alle dingen nog te
linken aan herinnering
een gedachte of
een naam die hem
te binnen schiet
vaak lukt het niet
dan gaat hij
weer op zoek naar
de vergeten beelden
en lacht naar het
passeren van wat
hij nog herkent
zichzelf als jonge vent
toch zijn er ook
geluksmomenten
in een gevoel
van samenzijn
waarin niets meer
hoeft alleen genieten
zonder existentiële pijn