Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Vragend gebaar
ik schoof
de wereld
aan de kant
maar uit de
spiegelwand vroegen
ogen om mededogen
openden handen
in een vragend gebaar
zonder te eisen
ik keerde me af
voelde het dreigen
door onmacht verhard
zij waren met velen
wilden graag delen
maar moesten langs mij
de scherven voorbij
van een failliete en
destructieve maatschappij
die alleen over
grenzen keek als het
prijskaartje hun voordeel bleef
Paradijste rustique
ik wist
het addertje
onder het gras
kende uit
babel wat een
spraakverwarring was
paradijste
rustique tussen
eufraat en tigris
leerde geduld in
wachten op verlossers
die vrede brachten
las de verhalen uit
het ooit beloofde land
geschreven met magische hand
over het uitverkoren zijn
te midden van vele volkeren
in de grote woestijn
in mythisch overdenken
gaat het nieuw geboren kind
ons eindelijk vrede brengen
Opgetogen ogen
hij wond haar
lichtjes om de
vingers van zijn
kleine vuistjes
opgetogen ogen
glansden in plezier
hij speelde het spel
in volle overgave
wilde alles in
hartstochtelijk uitdagen
om dichter bij de warmte
te komen van zijn dromen
in onbewust
de leiding nemen
richtte hij zijn wereld in
duidde waar de kleine
angsten kwamen uit
hun vaak subtiel begin
tot moeheid zijn
activiteit verving
terwijl de lach nog rond
zijn mond en ogen hing
en hij nog tegensputterend
toch zachtjes in slaap sukkelde
Zonder kortsluiting
zonnestralen
vermaalden
dipjes ongemak
verdampten
laaghangende
donkere gedachten
klaarde op
naar een hoger
energetisch niveau
waar de lach
haar positieve
spanning weer gaf
ogencontact
zonder kortsluiting
zijn afspraakjes had
ik mijn hand
terug vond tussen
jouw warme vingers
die mij lieten
weten dat vandaag
zonnig zou heten
De scheppingsmelodie
snaren trillen
als golfjes energie
worden gehoord
in schitterende
loepzuivere akkoorden
zongerijpt
verwarmen zij
atmosferen en
sprankelen blijheid
in menselijk verkeren
het zijn geen
deeltjes uit
de bloktheorie
die een gestapelde
waarheid geniet
juist daar
waar de natuur
muziek ontlokt aan
het snarenspel golft
energetisch paren
in een lieflijke
aantrekkings- en
afstootreactie
extraheren zij leven
uit de scheppingsmelodie
Duivelsei
ik zag alle
kleuren dansen
letters sjansen
tot zij bij
zinnen kwamen
in het alfabet
met verf gedekt
door penseel en mes
op linnen doek
zonder gouden lijst
konden zij hun
duivelsei niet kwijt
in artisticiteit
bijt water vuur
snijdt geld hout
is ego het leidend
principe ikke eerst
vooral een ander niet
bevruchting heeft
nooit plaatsgehad
uitbroeden is last
kunstenaars worden
niet geboren zij zijn door
schaarste uitverkoren
In gedachten
ik dacht
dat het een
merel was
maar door
donker zag ik
een gevallen blad
dat door een
windexplosie
vleugels had
ik vraag me af
wie er nu echt
recht op leven had
het blad
dat ik van merel
zijn verdacht
of toch de merel
die in gedachten
sterker was dan blad
In civilisatie gist
ik zie donkere
massa's bewegen
zonder enig contrast
voel het zuigen
van de kloven die
gestolen tijd uitbuiten
daar schuiven
vele panelen hun
lang verleden bestaan
formeren decor in
chaos en afgrijzen uit de
ondergang van paradijzen
revolutie zal
geen geschiedenis
schrijven over het leven
daar gaat de strijd voort
om de podium plaatsen
tot ver in het hedendaagse
want in civilisatie gist
het binnenste van de hel
tonelen wisselen snel
Het volmaakt later
zij wiegen zon
waaien warmte in
alle kleuren rondom
een stukje paradijs
in twee daagse reis
niet ver van het ijs
onder dezelfde lucht
dromen ook zij
het volmaakt later
zien wolken
als golven water
in blauw hoge zee
nemen
in samen bestaan
verbinden mee
hun cirkel is
in het groene beginnen
ook rond van binnen
Kruising van krachten
ik hoorde
de woorden
opgeslagen in steen
zag gekleurde
kleding op hun
weg overal heen
hier op de
kruising van krachten
barst energie
ongekende lijnen
verschijnen als
nieuw spanningsgenie
andere laden hun
periode gebonden genade
wachten op openbaren
want daar bij
de monolieten hoort
geboorte zijn schreeuw
zo is het altijd
geweest in de geest van
geschreven geschiedenis
Leeftijd der grijzen
ooit zal ik
met je mee gaan
samen op reis
een zomerse ochtend
je hand die me
met liefde leidt
het perron
tussen schaduw en zon
rondom statige bomen
eerst koffie voor
de trein arriveert want haast
is aan ons niet gespendeerd
de bestemming
is bekend maar gelukkig
bepalen wij tijd en verblijf
het is een genoegen
om ongedwongen te reizen
op de leeftijd der grijzen
de haast is vervallen
ons rest nog de lach en
een afscheidszwaai voor allen
Kwetsbaar vormgegeven
nog houd ik
de ballen van mijn
eigen cirque du soleil
hoog in de lucht
volg kleuren en
patronen nauwgezet
in hun mystiek
magistrale vlucht
handen volgen
soms verbolgen
maar ook vaak blij
het vangen en vergaren
uit het diepste van
mijn kunnen tover ik
magie om toeschouwers
het beste te gunnen
zo leg ik mijn ziel heel
kwetsbaar vormgegeven
in het spirituele spel van
het circus van ons leven
Prioriteit
nog zijn de
schakels niet gesloten
heeft het zoeken naar
betere verbindingen
de hoogste prioriteit
toch hebben wij niet
meer alle tijd en vieren
dapper onze verjaardagen
maar bij het ultieme
einde is geen spijt
wij zijn overlevers
onze genenkeuze is zo
bepaald dat wij het
beste uit de voorraadbank
eenmalig hebben gekozen
in het aanpassen aan de
steeds veranderende eisen
van het leven blijken wij
tot heden toe de bollebozen
want wij bepalen hoe het gaat
weer staan wij voor
de valkuil van bestaan
duurzaam leven moet op alles
voorrang krijgen anders is het
al met deze generatie gedaan
Grijzig zwart
grijzig zwart
smeult nog het vuur
licht rood op
in vlaagjes tochten
waar eens de
vlammen schroeiden
het blauw en geel
afwisselend gloeiden
daalt nu de
hamer van de smid
vormt het
zachte ijzer tot een hoef
het slaan der gaten
voor het koelen moet
om wat extra te houden
op de nieuw beslagen voet
diep in mijn herinnering
ruik ik het branden
van het nog hete ijzer
in geschoond eelt
ik mocht geschrokken zijn
het paard had gelukkig geen pijn
Het krullend wit
de meeuw
scheerde laag
in een vlaag
van speelse
weerspannigheid
over spattende
golven in de
hoop op wat buit
ook jij volgde
de reis die hij
maakte op de
vlucht van wind
met het plezier
van een kind
hopend dat hij
zijn doel zou raken
danste op
het krullend
wit van de zee
proefde het zilt
dat hij heeft
genomen om
samen aan een
maaltje te komen
In stil bewegen
vandaag ontbrak
de warmte die
altijd verbinding bracht
in optrekkende kou
was blauw het licht dat
alles overheersend was
kilheid spiegelde
nog net geen vorst op
zwaar beslagen ramen
muts en das
ontnamen mensen wat
toch zo herkenbaar was
rode wangen en een
fris gezicht dat guurte kent
uit noordooster tegenwind
diep weggedoken
vogelen ze in stil bewegen
als door de eerste vorst gebeten
maar eenmaal binnen
is er ontdooien van de huid
komt het hoogste woord eruit
tintelen vingers en doen
handen pijn maar is er ook trots
om deel van de winter te zijn
Hooghartig lied
ik heb hun
gebaren gezien in
uitgestoken handen
in het wit
van hun tanden
zongen de ogen
het trots en
hooghartig lied
jij bent de dief
zij kenden
hun rechten in de
geschiedenis van het land
wisten hoe het
ooit is verkwanseld als
waardeloos onderpand
zij vragen
geen aalmoes maar
pure gerechtigheid
de tijd zal het
hen leren en die
hebben zij aan hun zijd
Bekend terrein
ik zag je ogen
open en dicht
daartussen altijd
weer die blik
waar ben jij
al die tijd gebleven
met gesloten ogen
is er ook leven
voor hiernaast hoef
jij niet ver te kijken
het is al op bekend
terrein gaan lijken
of zoek je even
rust tussen hectische
momenten door de
vele krenten in de pap
soms pink je
nog een traan door
overweldigende emoties
gelukkig laat jij je nooit gaan
Pure rebellie
ik heb zinnen
gebroken die nooit
goed wilden lopen
klanken gingen
langzaam dissoneren
wat ik ook probeerde
het leven dat ik
de taal had gegeven
leidde een eigen bestaan
was uit haar
sociale setting gegaan
in pure rebellie
omgeven met
mystiek en magie
was er altijd al repliek
maar een totaal
nieuwe richting was
baldadige brandstichting
in het stoffige
taalsecretariaat is men
nog altijd onthutst en kwaad
Het zwarte moeras
ik ken de
witte wieven en
het zachte gepruttel
van het gas uit
het zwarte moeras
de vage zuchten
van oude bomen
als de wind is
gaan liggen en takken
vrij kunnen dromen
toch is in de jaren
het donker verdiept
omdat onbereikbaar
bezit heeft genomen van
ruimte ten koste van licht
waar vroeger het bos
zich transparant opende
met oplichtende plekken
en spiegelende vennen
dreigt de woeker van groei
het recht van de sterkste
in entropie van de eenvoud
overheerst de harmonie
der soorten door hun
verstikkende aanwezigheid