Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Kleine stukjes huis
ik heb
mijn thuis gebouwd
met kleine stukjes huis
niets paste toen ik
voor de eerste keer
de voordeur open deed
kleuren zongen
hun disharmonie
vloekten zonder woorden
toch ben ik
aan de gang gegaan
met 50 tinten wit
het kaatste al
in licht verwachten
haar volledige balans
ik heb mijn ziel
met creatief uittreden
in iedere kamer uitgelegd
de sferen gaan
wij samen dromen
in liefdevol bewonen
ik ben niet van de
gewone er is geen haast
in de wereld van hiernaast
Licht bevriezend
ijskoud
tochtte schaduw
licht bevriezend
door de warme
kamers van je hart
het spontane
circuleerde niet meer
de geestdriftige
flow zwakte af naar
voorzichtig gevegeteer
waar is de bloem
die schoonheid bloeit
op de midwinterdag
ieder de warmste
kleuren in handen gaf
nog heeft jouw elan
niets ingeboet blijf
jij de verschijning die
met oog en hand nog
steeds respect afdwingt
in wilskracht is bloed
blijven stromen hebben
dromen jou een paradijselijk
perspectief gegeven in
openbaring van het leven
Klokt ook tijd
zacht op het
ritme van je hart
klokt ook tijd
zijn slagen
in vervliegen
zal niemand ooit
de zwaarte voelen van
verantwoordelijkheden
want waar seconden
dollen en minuten
uitgroeien tot
paradijselijke uren
is omzien geen last
zoals daar waar
druppels uiteindelijk
de emmer doen overlopen
toen heeft de geschiedenis
oeverloos gewacht
op de volgende fase die
de tijd in gedachten had
Op dood hout
ik schudde takken
op dood hout
dor blad
was al gevallen
in knisperend
kraken raken
mijn voeten
amper de grond
herfstmuziek
in mineur van
vergankelijke kleur
door wind gedragen
nog schijnt zon
vragen over
de zomer die
ons heeft verlaten
kil steken sprieten
in transparante staken
tegen ijzig blauw
lucht en vooral kou
In warmte neergevlijd
was jij het blad
dat alle herfsttinten gaf
in dwarrelende vlucht
nog even
met wat zon en regen
uit een dreigende lucht
de uitstekende oogst
schitterde nog zomer aan
het einde van de regenboog
na maanden zonnestralen
kwam kou de kleuren halen
voor zijn eigen herfsttapijt
jij had je loom
in warmte neergevlijd als
laatste stukje paradijs
de pracht die jij
in kracht gedragen had
droogde als beeldschone bloem
een eeuwige herinnering
aan de bijna scheppingsdagen
van dit volmaakt seizoen
Ozonde geur
groen dreigden luchten
hun elektrische lading
ozonden geur en
rumoerden gedonder
statisch geladen
was het inslaggebied
waar bliksem kortstondig
de aarde mocht kussen
rook van brandend bos
smogde de lucht
maakte regen troebel
in zijn vallende vlucht
rood en blauwe schichten
tekenden het zwerk
in een laatst stuiptrekken
tot alle spanning was geaard
het systeem van warme
en koude luchtbeweging
was al op sterven na
dood door de apocalyps
Zijn harde hand
wind schuurt
de onmetelijke vlakte
eigent zich zand
en stenen toe in
doldriest draaiende
gigantische tornado's
vol ballast gaat hij
over koude dreven
loost onverwacht
wat hij in gulzig
nemen weer teveel
aan alles bij zich had
zwiept en passant
een zee aan golven over
de kering van het land
zijn harde hand duldt
in genadeloze uithalen
geen enkele tegenstand
het zijn wat plaagstootjes
die hij aan het oefenen is
het echte werk moet nog
komen als de duurzame
balans het heeft begeven
en voorgoed van slag af is
Verwelkomde het pad
de woorden
kwamen niet aan
bleven zonder
vertrouwen hangen
als een knoop in
de ingewanden
blikken kaatsten
spiegelden contactloos
raakten niet
aan de diepere
emoties en vergaten
stevig te landen
ik heb je omarmd
gewarmd in de
luwte van mijn lijf
langzaam kwam jij
tot bedaren in het
strelen van je haren
we zijn gaan lopen
voorzichtig ging jij
een klein stukje open
verwelkomde het pad
dat jou al een heel leven
thuis heeft gebracht
Naar eigentijds
drie lachjes
dwarrelen door
nauwe winkelstraten
met ieder een
eigen verhaal
zij hebben
plezier en
brengen vertier
bij het uiterst
gemelleerd publiek
waar ogen
samen kijken
lijken zij de
leukste dingen
te zien opduiken
waarvoor toeval
mateloos klapt
geluk tussen wal
en schip eindelijk
verzadiging bereikt
daar wijzen
generaties elkaar
kooplust geheimen
creëren weer sfeer van
vroeger naar eigentijds
Wat is goed
ze zullen
blijven komen
ook zij hebben
hun dromen
weg uit wat
voorspelbaar is
sekse die de
rollen schikt
zij gaan voor
vrijheid in een
nieuw bestaan hun
oorlog is gedaan
natuurlijk is er
plaats genoeg
om ze ruimhartig
te ontvangen
een warme
maatschappij die
werk en coach
voorhanden heeft
om van elkaar
te leren hoe
overleven moet in
proeven wat is goed
Het zeebanket
wij sprongen
over golfjes muziek
die uit een zee van
instrumenten kolkten
in ijle tonen
verhieven zich brekers
kleurde geluid zijn
hemelsblauwe varianten
om daar nog
overheen te dansen
was teveel gevraagd
toch verlokten zij nog vaag
uit het grijze groen
van ondermaanse
kraamkamers werd het
zeebanket op ijs geserveerd
het spel van net en vangst
hoort bij het zeemanslied
dat haring zingend kaakt en op
de veiling zijn besomming weet
wij proefden op
het strand dit groots
gebeuren zagen de zee in
haar muziek naar eb verkleuren
Het vertegrijs
ik zag het vertegrijs
langzaam witten
lengte krijgen door
hun hoge muts
waar eerst geruis een
mompelend karakter had
kregen klinkers vocaal de
overhand in licht vibreren
het schuifelen had
eindelijk een slepend
gaand ritme gekregen waar
voeten kilometers vreten
hun toortsen waarvan
de vlammen mantra's
flakkerden in tegenwind
schoven als vurig lint voorbij
af en toe weerkaatsten
blikken een stukje
communicatie flikkerend
in tegenlicht naar mij
nog is de massa anoniem
gebleven verpakt in strakwitte
eenvormigheid hun impact is
afschrikwekkend stil gebleken
Vlakte der geesten
ik heb ze
mijn ogen laten zien
hun blikken gekruist
zonder enig vooroordeel
ik wist waar zij woonden
maar ze gaven niet thuis
wij hebben samen gesproken
woorden gewisseld met
uitleg emotie en pijn
dachten elkaar te verstaan
maar in de laatste conclusie
overheerste hun lijn
ben weer alleen
op de vlakte der geesten
waar wijsheid verblijft
wie zal nog iets voor mijn
visie geven nu ik de mening
van veel anderen weet
toch heb ik in de
uitstralende kou van een
donker afwijzend heelal
mijn zaden gezaaid de voren
geprepareerd want ook vrede
zal ooit ontkiemen is mij geleerd
Zonder spirituele hand
ik ben ongeweten
vaak verdwaald geweest
zonder richting lopen en
maar hopen op een veilig
plaatsje voor mijn geest
daar in geborgenheid
alles even loslaten
dat mij gevangen heeft
in het web dat leven mij
al die jaren heeft voorgezet
ik beliep kleverige draden
zonder spirituele hand
de leegheid was onthutsend
met uitzicht op het gebeuren
van de zo verfoeide zelfkant
van emoties verstoken
gleed ik gezichtloos voorbij
het negeren heeft mij tot
op het bot gebroken alle
rekeningen waren voor mij
hoe voorzichtig ik ook
groef naar flinters aandacht
die ik vond in streepjes
koestering van licht en zon
het was mij nooit genoeg
kwetsbaar heb ik mij
neergelegd in overgave aan
hen die mijn leven maakten
de kortsluiting tussen lichaam
en geest heb ik hen al vergeven
Taal van de tijd
nog is de taal
van de tijd actueel
als ik in je ogen kijk
en sprakeloos ben
we kennen de blikken
van eeuwen geleden
nog steeds waren hun
mysteries rond in heden
waar is de lach
waarmee eva ooit adam
de les las over de prijs van
het paradijs met appel en slang
nog worden mannen
verliefd op de magie die
hangt rond de lippen van
mona lisa stralend op doek
dat is het bestaan
van de ziel die het
hart op de tong heeft
beseft dat kunst liefde heet
De toekomstbank
wij zijn niet
in verrukking
weggehuppeld
uit de bloemenwei
maar bloeien
in het schema van
het stuifmeelproject dat
door de werkbij is opgezet
wij hebben onze genen
diep verankerd in de
toekomstbank met het
groene aandeel bij de hand
onze zielen zijn verpand
aan het scheppingsparadijs
ook daar kunnen wij talenten
voor de toekomst kwijt
weer genoten wij in de
bloemenwei een zomers record
veel veranderingen komen eraan
zij zullen steeds sneller gaan
Langs duisters donker
ik speelde met
donker maar
verveelde me
met licht ben ik
haar te lijf gegaan
erin gedoken
heb van het
samenzijn
meer dan
intens genoten
want donker
werd duister
kil en gemeen
in ruimtes waar
licht nooit verscheen
verbleef in een
zompige laag
van bestaan zonder
de mogelijkheid
er ooit uit te gaan
geen verlangen
toekomst of hoop
met tijd als dikke
ziekmakende
verstikkende stroop
toch wist ik te vonken
ontsnapte langs
duisters donker
herkende in de tunnel
van licht mijn eigen ik
Het salomonsoordeel
je straalt autoriteit
en deskundigheid uit
met je mysterieus
donkere multifocaal
ontspiegelde poëziebril
ja zo zie ik je graag
met van spanning
iets geopende lippen
die in volle concentratie
aan de woorden nippen
na een eerste lezing
de bevrijdende lach
die ik nooit mag duiden
als dat ook jij in vele
zinnen het wonder zag
want fata morgana's
zijn er genoeg neergepend
oases zijn blijvend maar
ook zij kennen schaarste
aan kwaliteit en talent
pas als jij
de bril hebt afgezet
jezelf weer bloot durft
te geven komt in je ogen
het salomonsoordeel tot leven
Scherpt het verschil
zij priemt haar
kleine stralen
door gaten in
het wolkendek om
toch schaduwen voor
even te laten leven
juist in dat
contrast scherpt
het verschil zie je
hoe bestaan naast
dood verder gaat en
uitgelicht kan worden
niemand kent
de choreograaf van
dit gebeuren en toch
zal iemand daar in zijn
verantwoordelijkheid
om juichen of treuren
Emotievolle flash
onzichtbaar
wordt ons leven
steeds geflitst tot
een emotievolle flash
zij structureren
ongemerkt beelden
voor een altijd
parate play back
verschillen worden
snel gefotoshopt
naar laatste actualiteit
om bij de tijd te zijn
zo werkt en speelt
het onderbewuste dat
handvatten geeft om de
volheid van leven te benutten