Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
In synchronie
wij zijn
gaan lopen
omdat woorden
onze afstand niet
konden verkleinen
heb jou een
hand gegeven
niet uit de
bezittingsdrang
je bent de mijne
onze passen
hebben we nooit
in synchronie afgestemd
elkaar volgen waren
wij niet gewend
in samen
bewegen konden
wij steeds wat
meer toegeven
zonder gezichtsverlies
wij zijn elkaar
genaderd maar het
echte over de brug
komen is gereserveerd
voor onze dromen
Goddelijk touche
nog voel ik
waar jij het
paradijs voor
de laatste keer
hebt aangeraakt
je hand een
goddelijk touche
heeft gemaakt
in de bron die
alle leven raakt
begiftigd met
vitaliteit en
inherente kracht
geladen met een
explosieve lach
jouw beeld
veranderde op slag
omdat inzicht een
extravagante
verbondenheid gaf
mystieke lading en
magische interferentie
gaven jou een bijna
bovenmenselijke
aantrekkingskracht
Het opperste geluk
ik heb jou
voor even het
leven los zien laten
om het opperste geluk
te kunnen smaken
daar in de stilte
van de spaanse
nacht waar jij los
van alles eindelijk
jezelf gelukkig zag
nog voelde jij
de warmte van het
dakterras uitstralen
naar een nog helder
kleurende sterrenpracht
toen was er die nacht de
wens bij het verschieten
van het uitspansellicht
neem ons mee naar
de eeuwige nirwana zee
Gespot als stel
altijd als
ik jou zag
pakte ik wat
schaduw van je af
een lieve groet
of oogopslag jij
lichtte op als een
ander jou aandacht gaf
waar jij ook
kwam sprong
het licht over naar
een warmere vlam
dus waar jij schaduw
gaf wist ik dat te
maskeren door eigen
licht te projecteren
wij zijn nooit
gespot als stel
maar ons samenzijn
lijkt dantes inferno wel
In geestverruiming
jij was de eerste
die het donkere
licht een menselijke
gezicht heeft
gegeven waarmee
velen eindelijk
konden leven
dat voelde hoe
psychoses in geest-
verruiming joegen
met ogen die op
jacht waren naar de
ultieme uitlaadklep
van onvermogen
in communicatie die
stokte als contacten
leden tot brokken
door een gestoorde
motoriek die even
niet synchroon liep met
gevoelsverbondenheid
jij hebt het donkere
uit schaduw gehaald
zodat helderheid
een transparant
perspectief heeft
gekregen met ruimte
om in vrijheid te leven
Het ultieme sirenelied
ik heb je
aangekleed
terwijl jij
met je staart
soepel door
het water gleed
mijn liefste
zeemeermin
die mij heel
verwonderd
aankeek van
hoe moet ik
nu landen op
scherpe randen
van rotsen met
natte zilte handen
wij zijn samen
opgezwommen
naar de uitkijkpost
in de haven
heb lenteachtig
zeewier bedongen
om je schoonheid
met jeugd te behagen
nog spartel
je tegen geeft
met vinnen
kozende
liefdesvegen
zingt zacht het
ultieme sirenelied
ik heb je innig lief
Gewone mensen
het was niet
de eerste blik die
overweldigend was
het vonkte meteen
waar geladen deeltjes
mij raakten en
hun energie een
miraculeus zachte
landing maakten
mijn huid veranderde
in een eindeloos
verlangen naar meer
waarbij de
intensiteit warmte
kleurde naar rood
wij zij gaan lopen op
blote voeten in het gras
waarbij wind tegengas gaf
tot wij de wereld
weer raakten die gewone
mensen van ons maakte
Jouw stilte
structuren en
waarheden orakelen
ongevraagd de wegen
voor vandaag naar de
doolhof van morgen
alleen jij mijn muze
bent standvastig gebleven
geen rots in de branding
maar vol enthousiasme
en vuur voor het leven
dat niet doorlopend
ontspoort maar weer
keurig op tijd rijdt
zoals het na eeuwen
ook na corona weer hoort
laat je lach weer eindeloos
spelen met de magie die
zovelen zien in je blik
jouw stilte vol mystieke
woorden zal ik altijd horen
Als bikkel
ik heb de was
waarin ik in
jouw handen
gesmolten ben
er nooit meer af
kunnen wassen
zij plakte niet maar
bleef ons verrassen
je handen
kenden mijn huid
als geen ander
vingers heelden
cellen en vaten
waarbij schade
door het leven
werd opgeheven
nooit ben ik
zo zacht geweest
als bikkel kon ik
genadeloos stuiten
een gevaar voor
ramen en autoruiten
die anoniem spiegelden
als vat zonder duigen
pas toen ik
jou zag braken
de rotsen schreef
mijn hand voor
het eerst liefde
in het schelpenzand
daar ben ik gesmolten
op het hete strand
Fragmentarische liefde
jij bent geen
fantoom in een
uiteenspattende droom
van fragmentarische liefde
jij had strelen en
struwelen als
hogere kunst in het
assortiment adoreren
jij zalfde preventief
beurse en kapotte
plekken die de
levensspiegel liet zien
sloeg bruggen van
liefde als afgronden
niet begaanbaar waren
in heilzame ontmoetingen
voelde intuïtief dat
duistere nachten onrust en
gevaar brachten door niet
nader te noemen machten
terwijl de breuklijnen
van het leven langzaam
heelden opende nacht
zijn hellebeelden
waar ik van het
hellend vlak gleed mijn
rug openreet voordat ik
jouw astrale arm greep
in jouw mentale kracht
vond ik de begeleiding
die mij vrijwaarde van het
gemankeerde leven op de dag
Algoritme
we hebben
de vingers gekruist
elkaar in de ogen
gekeken zijn daar
gebleven zonder
afscheid te nemen
ik heb jouw
energieën gevoeld
in een aura van liefde
de hemels bewoeld
in een respectvol
eindeloos genieten
wij zijn niet
voor elkaar geschapen
in samen slapen
kunnen wij als rolmodel
er iets heel fantastisch
van proberen te maken
juist daarom
intrigeer jij mij
in hoge mate
want jouw intimiteit
is door geen enkel
algoritme na te maken
Kleine boeketjes
ik heb te vaak met
lucht geschreven
in de kleuren
van het leven
woorden wilden
wel botten en al
snel kwamen de
mooiste knoppen
zij ruizelden
in zachte wind
bloemen die je
nooit ergens vindt
ik mocht ze aan je
geven om te weten
hoe kleine boeketjes
schoonheid beleefden
jij verfriste het groen
vernevelde intimiteit
om zo de leefbaarheid
langer te garanderen
juist daar waar
mijn tuinieren
jou intens plezierde
vond liefde zijn paradijs
Realiteit van toen
jij hebt mij
ooit gevangen
jouw beeld
is in frames en
filters bij mij
blijven hangen
golflengtes voor
de kleuren en
decibellen voor
klank en geluid
pas later
zag ik jou op
tal van schermen
van skype tot
zoom maar het
beeld dat ik had
uit de realiteit
van toen heeft
mij nooit meer
echt verlaten
ondanks alle
techniek wijkt
het bruisende
in jouw ogen niet
klinkt je stem
als uit het begin
van de schepping
toen het paradijs
nog hemel was en
jij mij de appel gaf
ook het virtuele
heeft zijn charme
maar als ik het
kippenvel op
jouw armen voel
de lange vlagen
emoties over
je huid zie jagen
gaan we voor echt
op onze eigen plek
Afscheid zonder eind
ik heb je gezien
maar kon je
niet raken of
heel even voelen
hoe jij het maakte
zag je lach
in een pijnlijk
glanzen want
je ogen zwommen
in plaats van te dansen
wij die altijd
zo close waren
met halve woorden
een hele wereld steeds
sneller deed draaien
wij zwaaiden
handenvol emoties
jankten eindeloze
tranen in een
afscheid zonder eind
ik heb alle beelden
van je meegenomen
om ze thuis naar
waarde op te schonen
in mijn virtuele dromen
Stalkende spoken
wij zijn de zon
achterna gelopen
jij schaduwde wat langer
in stalkende spoken
vlinders wolkten
vol van boven in
alle kleuren van
buitenaards geloven
pas toen de zee
ander tegenlicht
golfde wisten we
dat de avond volgde
we zijn terug gegaan
waar onze sporen vlagden
voetafdrukken van een
stel in stil verwachten
niet zomaar omgedraaid
maar ook hoog in de lucht
een zonnevlinder op zijn
misschien wel laatste vlucht
Jouw fenomeen
je ogen glansden
hun warme cirkels
wikkelden de wereld
tot intiem samenzijn
in die intensiteit
wilde ik jou heel nabij
zacht vibreerde
jouw energie in
confrontatie met
immense pulsaties
van ongekende kracht
in jouw tsunami lach
als aan de grond
genageld heb ik jouw
fenomeen totaal
geabsorbeerd een
schepping die in hier
en nu nog triomfeert
stilte spreidt zijn
warmte in leegheid
zonder grenzen zoals
ook volmaakte liefde
kan bestaan tussen twee
heel verschillende mensen
Applaudisseerde hitte
wij hebben
liefde beleefd in
de stilte van
onwetendheid
zijn er voor op pad
geweest hebben
blauw gele treinen
stoffig laten staan
omdat wij niet verder
met hen wilden gaan
een kaal perron
onder de brandende
zon applaudisseerde
zijn hitte bij gebrek
aan publiek wij zijn
de wereld ingetrokken
doodsbang voor de
brokken die ons de weg
leken te versperren
in een wazige verte
een verkeerde greep
naar later bleek
het was geen leven
als je liefde zelden zag
toch zijn wij samen
sterk gebleven de
aantrekkingskracht heeft
ons zoveel spirit en
vitaliteit gegeven dat
wij ook corona overleven
Aandacht
je hand
lag op tafel
even in rust
het leek
of je vingers
mij wenkten
hen even
aandacht te
schenken in raken
ik voelde de
spanning en in het
touche de ontlading
ik wist me
eindeloos blij want
ik hoorde erbij
mocht delen
in samen zou ik me
nooit meer vervelen
overweldigend was
de info die ik in
dit contact ervaarde
over mooiste
liefste maar ook het
vernietigend kwaad op aarde
ik kende de
stukjes van
de puzzel in mij
jij gaf ze kleur
en het overzicht
wij horen er helemaal bij
Spon zon
er waren
geen raggen
zoals ik verwachtte
je zachte huid
spon zon en hield
de herinnering
met een lach
krachtig
ik herkende
het veld met
de vele paden
die ik blind
uit zou kunnen
tekenen volgde
de sporen die ik
nooit zou vergeten
wij zijn samen
terug gegaan naar
het moment dat
alles stil bleef staan
hebben daar de
draad opgenomen
waarmee wij in elkaars
hart konden komen
er is niets
bekoeld nog bloeit
je liefde in haar
paradijselijke kleur
hangt de geur
van die bloem
in je warme
hartstochtelijke zoen
Liefdevol raken
ik zag energieën
vervloeien als
wij stoeiden
niet in de
harde greep die
vaak te pijnlijk bleek
wel in elkaar
liefdevol raken om
zo intimiteit te maken
waar spanningen
ontladen die wij achter
ons hebben gelaten
als hoge bomen
zwiepen zal gevaar
naar angst verschieten
pas als liefde
werkelijkheid droomt
en wij ons verliezen
synchroniseert de
spanningsboog in
een heerlijk genieten