Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Vuur
Ik lig wakker
Kan niet slapen
Mijn kwade geest
Blijft maar ontwaken
Klop op mijn hoofd
Maar dat heeft
het vuur niet gedoofd
Al komt de brandweer er aan
Mijn hart zal in vuur blijven staan
Ik hoop dat hij het nu weet
Ben zeker dat hij dit snel vergeet...
Zeggen
Nu ga ik het zeggen
Krijg ik het over mijn hart?
Die jongen die dit leest is totaal verward
Wel, ik ga het niet lang trekken
Want subiet mis ik mijn bus
De bus naar mooie donkere ogen
En een lieve lach
Ach, ik heb tijd
Want er passeert nog een trein
Want ik wil zo snel mogelijk bij hem zijn
En staat het jou niet aan,
Dan neem ik geen bus, geen trein,
maar het vliegtuig voortaan
Ik ga van voor en jij mag helemaal achteraan
Als epiloog
ontluisterend
is de klap als er
wordt gezegd dat je niet
meer past in haar bestaan
je valt pardoes
van eigen trap die je
uit vage beelden in
elkaar geknutseld had
de doos met dromen
kan weer dicht
slechts een enkeling
is moeizaam uitgekomen
en dan nog
in het verkeerde licht
want haar gezicht heeft
altijd boekdelen gesproken
het samen leven
heeft zij afgesloten
mij rest als epiloog ik was
een pijl op de verkeerde boog
Je sculptuur verschraalt
ik heb de lijnen
van je leven
gebeeldhouwd door
transparant licht te
kleuren met emoties
uit jouw gezicht
een heerlijk
genenpaar als basis
in de warme bescherming
van gezin en kinderen
onbezorgd opgegroeid
en tot bloei gekomen
toch schaduwden
al snel stukjes vrijheid
die jij moest opgeven
om met eigen kinderen
in harmonie te leven
ten koste van jezelf
je sculptuur
verschraalt tot
essentie van bestaan
toch ben jij er niet
aan onderdoor gegaan
maar als een feniks herrezen
De bastilles
interstellaire schepen
heb ik niet verzonnen
aan ruimtewezens
ben ik niet begonnen om
de mensheid te redden
uit het dal van de zondeval
voor het leven hier
is er maar een bron
de energierijke zon
als deel van onze natuur
in een geordende structuur
is hij de basis van bestaan
waarom hebben wij
water in de wijn gedaan
door haast en stress is
er geen genieten van
zijn koestering en rust
wij kozen voor het hebbeding
om meer te lijken dan
we zijn in sparen en vergaren
geld en macht hebben overnacht
in de bastilles van grote ego's
zonder ooit in het licht te zijn
geweest van een zonnige vrije geest
Zacht zalvend
euro gerond
rollen de valse
muntersgrappen uit
zijn van tv bekende mond
daarna een ander
die zacht zalvend
zich de exegese van
een paus gaat aanmeten
zij lijken het te weten
de namaakacteurs
zonder enige schroom
met geld als droom
alles wordt verkocht
en aangeprezen met
gezichten die beter weten
de moraal is aangevreten
blijven wij de simpele
consumenten die met open
ogen en een lach weer in dit
stomme spelletje zijn getrapt
Haast niet te geloven
Het is haast niet te geloven
Dat God mij helemaal kent
En bij mij is, ieder moment
Het is haast niet te geloven.
Het is haast niet te geloven
Dat God mijn hele leven leidt
En dat Hij mij overal begeleidt
Het is haast niet te geloven.
Het is haast niet te geloven
Dat God mij altijd ziet
In blijdschap en verdriet
Het is haast niet te geloven.
Maar toch mag ik het geloven
En rekenen op Gods leiding
En op Zijn grote toewijding
Wat een troost, dit te geloven.
Uit Psalm 139
Het gevleugelde licht
ik kende
het gevleugelde licht
al uit mijn dromen
het wijkend zicht
dat schemer doet
verdwijnen flitst zacht
een lieve voorbode
van verkeren in het
donkerste van de nacht
met nooit geziene
kleuren die dansen op
hypnotiserende muziek
in de meerdere dimensionaliteit
van ongekende vormen uit
een buitenaardse werkelijkheid
heb de vleugels omgeslagen
die reeds mijn schouders dragen
ga dromend langs de engelenhagen
Wat ben je lief
ik ben geen psycholoog
of een relatiecoach
toch graaf ik dieper dan
de meeste wortels reiken
geen analyse en grafieken
maar eerlijk en oprecht
met interesse de mensen
in hun ogen kijken
een hand schept al
een warme band
in eerst ontmoeten
als formeel begroeten
woorden vullen
elkaar moeiteloos aan
in een voorzichtig tasten
naar verder samen gaan
wij delen bodem
en dezelfde zon
zijn niet op de vlucht
dat geeft ons frisse lucht
geen haast en stress
in volledige ontspanning
naar een vernieuwend perspectief
ik hoor me zeggen wat ben je lief
Zo leven wij
ik wist de zon
zag zijn licht maar
gaf hem geen groet
liep langs bomen
hoorde de bladeren
negeerde hun groen
ontmoette mensen
ieder was druk met
zichzelf wakker te wensen
zo leven wij
langs elkaar heen
zonder in de wereld te zijn
als wij dit
niet meer missen
is ons unieke voorbij
Het hoge ijlen
ooit heb ik
zuiver gespeeld
maar het klankbeeld
lijkt veranderd
in het zoeken naar
welluidende grenzen
ging ik teveel af op
groepen uit het orkest
zij deden eerst
hun best om dissonanten
te verbloemen maar de
koren zongen alles recht
poetsten de tonen
in meerderheid op
het hoge ijlen ging verloren
in geroezemoes onder de toren
ik voelde dat de strijkstok
steeds zwaarder werd
in het verloren gaan
van waarden en normen
pas later besefte ik
dat mensen alleen nog maar
het gangbaar makkelijke
als hun waarheid willen horen
Vileine frustraties
ze deinden
hotsten en klotsten
in een spastisch bewegen
er klonk oerwoudgegrom
uit kelen die geen
vocalen ooit hebben gelezen
in het luchtledige boven
de menigte schreeuwden
dwazen hun vileine frustraties
in stilte stikten
de slikkers in hun
onuitgesproken agressie
ik heb dit vaker gezien
psychopaten die een gewoon
mens niet meer in zijn waarde laten
weg met de voetbalvandalen
die opgefokt in eigen hok
altijd ergens hun gram moeten halen
Voelden ons goden
ik wist de verte
dichterbij te halen
zon te laten stralen
op het stille strand
we liepen
hand in hand
de wolken voorbij
voelden ons onmetelijk vrij
nog spoelden
schaduwen aan die door
het kuivend wit van
golven werden verzwolgen
de duinrand liet
verrast zijn vlinders gaan
zij dwarrelden al
spelend achter ons aan
we voelden ons goden
rustend op het zand
in paradijselijke kleuren
aten ze uit onze hand
In wat grijzig wit
ik donker de dagen
in afnemend licht
wis langs mijn ogen
voel teruglopend zicht
door een onbekend
schaduwen verloor
alles langzaam contrast
verdween schoonheid die was
heb al jaren het
glanzen van kleuren gemist
vernisjes verworden tot
craquele in wat grijzig wit
ik weet het helderen
nog uit mijn jeugd
een sprankelende zon
in een wereld vol vreugd
alleen als het wintert
lijkt alles weer nieuw
in het weerkaatsen van sneeuw
oogt de wereld paradijselijk zicht
Ik zag niemand
ik weet niet
waar ik moet beginnen
er is iets heel erg koud
en stil van binnen
zie de wolken weet
hoe wind hun vormen kleurt
kan ze volgen maar het lijkt
of er niets aan de hemel gebeurt
ben gaan lopen
langs pleinen en straten
er heerste een drukte alom
er was geen mens die wilde praten
heb het gevoel alsof
ik steeds minder besta
leven en gevoelens verdwijnen
zomaar ergens in een onderste la
uiteindelijk heb ik
in de spiegel gekeken naar
mijn gelijke ik zag niemand omdat
andere beelden niet wilden wijken
Gekleurde liefde
Strak blauwe lucht en fel groen gras
Een rood lieveheersbeestje landt op mijn hand.
Zacht en teder zoals jouw kus op mijn lippen belandt
De gele zon kleurt mij bruin.
verwarmt mijn roze huid.
Roze zoals de blos op onze wangen wanneer de liefde zich uit
Rode rozen stralen pure liefde uit
Witte madeliefjes in mijn haren.
Mooie herinneringen moet je zorgvuldig bewaren.
Het speelse
vaak als jij
je hart laat spreken
tekenen lijnen
al in je gezicht
een lieve lach
geven je ogen
net even dat zicht
aan woorden die niet
uitgesproken zijn maar
oplichten in zielenkracht
het speelse
in jouw mimiek zingt
zo zijn eigen lied
voor ieder die jou
van dichtbij kent
jij vonkt uniciteit
door lichaamstaal
laat jouw stukje
ziel zien dat het beste
in ons naar boven haalt
Wat pluizen plagen
ik was daar
waar de wind
nog ijlend giert
over het lege land
mij overslaat
omdat ik niet buig
maar als een twijgje
zwiep tot zijn verdriet
ik sla niet terug
in nog geborgen zijn
maar kies de rust
van je achilleshiel
om hoger op te komen
in mijn bomendroom
tast ik jouw luwte af
wortel tussen struik en gras
ooit zullen wij
in groen de hemel dragen
jij fluisterend wat pluizen plagen
samen stil genieten van de zomerzon
In het ongewisse
ik wil het
weten vergeten
maar de ankers
laten niet los
trekken nog
steeds hun sporen
onuitwisbaar ook
op de harde rots
ooit zou ik
de lijnen kappen
in het ongewisse
verder gaan
maar ik had
niet de moed om
alles te verbreken
de rode lijn is gebleven
heb me geschikt
in een leven
waarvan de schaduw
steeds voor mij zal staan
Wolkt in blauw
ik heb de steentjes
gepakt die ik tegenkwam
op de dag en verpakt
in papiertjes met kleur
gesorteerd naar gewicht
leg ik ze duidelijk in zicht
zij weven mijn droom in
een niet aflatende stroom
het patroon varieert
in beschouwend kijken
lichte lijnen snel in gebruik
de keitjes springen er uit
het zijn de drempels
van iedere dag
zorgen die we helaas
niet kunnen vergeten
jij bent mijn mozaïek
ik heb je lief want in de droom
van de dag schijn jij zon en
wolkt in blauw een heerlijke lach