Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het volmaakt later
zij wiegen zon
waaien warmte in
alle kleuren rondom
een stukje paradijs
in twee daagse reis
niet ver van het ijs
onder dezelfde lucht
dromen ook zij
het volmaakt later
zien wolken
als golven water
in blauw hoge zee
nemen
in samen bestaan
verbinden mee
hun cirkel is
in het groene beginnen
ook rond van binnen
Kruising van krachten
ik hoorde
de woorden
opgeslagen in steen
zag gekleurde
kleding op hun
weg overal heen
hier op de
kruising van krachten
barst energie
ongekende lijnen
verschijnen als
nieuw spanningsgenie
andere laden hun
periode gebonden genade
wachten op openbaren
want daar bij
de monolieten hoort
geboorte zijn schreeuw
zo is het altijd
geweest in de geest van
geschreven geschiedenis
Leeftijd der grijzen
ooit zal ik
met je mee gaan
samen op reis
een zomerse ochtend
je hand die me
met liefde leidt
het perron
tussen schaduw en zon
rondom statige bomen
eerst koffie voor
de trein arriveert want haast
is aan ons niet gespendeerd
de bestemming
is bekend maar gelukkig
bepalen wij tijd en verblijf
het is een genoegen
om ongedwongen te reizen
op de leeftijd der grijzen
de haast is vervallen
ons rest nog de lach en
een afscheidszwaai voor allen
Kwetsbaar vormgegeven
nog houd ik
de ballen van mijn
eigen cirque du soleil
hoog in de lucht
volg kleuren en
patronen nauwgezet
in hun mystiek
magistrale vlucht
handen volgen
soms verbolgen
maar ook vaak blij
het vangen en vergaren
uit het diepste van
mijn kunnen tover ik
magie om toeschouwers
het beste te gunnen
zo leg ik mijn ziel heel
kwetsbaar vormgegeven
in het spirituele spel van
het circus van ons leven
Prioriteit
nog zijn de
schakels niet gesloten
heeft het zoeken naar
betere verbindingen
de hoogste prioriteit
toch hebben wij niet
meer alle tijd en vieren
dapper onze verjaardagen
maar bij het ultieme
einde is geen spijt
wij zijn overlevers
onze genenkeuze is zo
bepaald dat wij het
beste uit de voorraadbank
eenmalig hebben gekozen
in het aanpassen aan de
steeds veranderende eisen
van het leven blijken wij
tot heden toe de bollebozen
want wij bepalen hoe het gaat
weer staan wij voor
de valkuil van bestaan
duurzaam leven moet op alles
voorrang krijgen anders is het
al met deze generatie gedaan
Grijzig zwart
grijzig zwart
smeult nog het vuur
licht rood op
in vlaagjes tochten
waar eens de
vlammen schroeiden
het blauw en geel
afwisselend gloeiden
daalt nu de
hamer van de smid
vormt het
zachte ijzer tot een hoef
het slaan der gaten
voor het koelen moet
om wat extra te houden
op de nieuw beslagen voet
diep in mijn herinnering
ruik ik het branden
van het nog hete ijzer
in geschoond eelt
ik mocht geschrokken zijn
het paard had gelukkig geen pijn
Haar mimiek
zij kende de wegen
kon ze in haar ogen lezen
zag in haar mimiek hoe diep
de paniek had toegeslagen
chaos kleurde rood
tot ver in haar hals
woorden kregen geen kans
om tot klank te komen
bleven steken in
niet weten hoe emoties te
vertalen zijn komend uit een
verre onuitspreekbare pijn
jij hebt haar zachtjes
bij de hand genomen
om haar in alle rust weer
bij zichzelf te laten komen
terug naar een warm
vertrouwd en lief patroon
waarin tranen kunnen huilen
om een voorbije vreselijke droom
Het krullend wit
de meeuw
scheerde laag
in een vlaag
van speelse
weerspannigheid
over spattende
golven in de
hoop op wat buit
ook jij volgde
de reis die hij
maakte op de
vlucht van wind
met het plezier
van een kind
hopend dat hij
zijn doel zou raken
danste op
het krullend
wit van de zee
proefde het zilt
dat hij heeft
genomen om
samen aan een
maaltje te komen
In stil bewegen
vandaag ontbrak
de warmte die
altijd verbinding bracht
in optrekkende kou
was blauw het licht dat
alles overheersend was
kilheid spiegelde
nog net geen vorst op
zwaar beslagen ramen
muts en das
ontnamen mensen wat
toch zo herkenbaar was
rode wangen en een
fris gezicht dat guurte kent
uit noordooster tegenwind
diep weggedoken
vogelen ze in stil bewegen
als door de eerste vorst gebeten
maar eenmaal binnen
is er ontdooien van de huid
komt het hoogste woord eruit
tintelen vingers en doen
handen pijn maar is er ook trots
om deel van de winter te zijn
De laatste sporen
ik zag
de duinpan
in zijn herfstkleuren
wiegend onder
straffe wind
alsof gods hand
ons de natuur
liet keuren
vers en fruitig
direct van het land
nog zijn er de
laatste sporen van
het zomerse seizoen
dat iedere dag begon
met een stralende zon
ontelbaar waren
onze stappen in het zand
die overvloedig
werden weggepoetst
voor een maagdelijk strand
pas nu voelen we
hoe magie de dagen
verbonden heeft want
de pijn van gisteren zal er
ook vandaag en morgen zijn
Donkerden vage vormen
zij speelden niet
rollebolden liepen
en sprongen nooit
donkerden wel
vage vormen op een
ondefinieerbare achtergrond
zelden direct
in zicht maar je wist
en voelde hun aanwezigheid
soms sluierden
ze grijs waar helder
licht te verwachten was
mineurden geluid
waar jeugd zich
altijd sprankelend uit
de donkere kant
van jouw balans is
niet altijd in evenwicht
maar nooit te zien
op je immer stralend gezicht
dat niet voor tegenslagen zwicht
wil melker
30/11/2018
Spanning vonkte
jij hebt licht
ontvangen dat
glinsterend in je
haar is blijven hangen
lichtte je blik op
straalde iedereen aan
in een intens
voelbaar sferisch gaan
spanning vonkte
in elkaar raken door
het licht fysiek
knetteren en kraken
maar opende ook
lagen van een inactieve
geest die veel te lang
niet aan bod zijn geweest
waar hun inertie te lang
rustbepalend werd en door
licht weer aan gang gezet
in het creatieve proces
met jouw lach werd dit
een van die zeldzame dagen
waarop menselijke geesten
samen alles kunnen maken
Parasitaire symbiose
een zwaai
ogen en een lach
vingers die nog reiken
aan wat eens was
de hoek om
dan uit zicht in
leegte die altijd gevuld
werd door jouw blik
er kaatst geen
spanning meer in het
opgeloste perspectief
de nasmaak is niet lief
nog voordat grieven
zich manifesteren in de
uitleg van het gebeuren
wil ik niet gaan treuren
maar mijn verlies
nemen als man met
begrip ook hoe het in
jouw mening anders kan
heb mijn spiegelbeeld
bekeken in komende
jaren en zag mezelf
steeds meer verbleken
heb jou zien bloeien
wil zelf ook verder groeien
zonder de parasitaire symbiose
waarin wij elkaar nu gedogen
Jou heb ik lief
jou heb ik lief
ga nooit uit mijn leven
maar blijf altijd bij me
je bent het mooiste
in mijn leven
mijn leven was leeg
zonder je
jij geeft me zoveel liefde
ik heb je meer dan nodig
bij jou is het enkel liefde
lieveling, hou van je!
Hooghartig lied
ik heb hun
gebaren gezien in
uitgestoken handen
in het wit
van hun tanden
zongen de ogen
het trots en
hooghartig lied
jij bent de dief
zij kenden
hun rechten in de
geschiedenis van het land
wisten hoe het
ooit is verkwanseld als
waardeloos onderpand
zij vragen
geen aalmoes maar
pure gerechtigheid
de tijd zal het
hen leren en die
hebben zij aan hun zijd
Bekend terrein
ik zag je ogen
open en dicht
daartussen altijd
weer die blik
waar ben jij
al die tijd gebleven
met gesloten ogen
is er ook leven
voor hiernaast hoef
jij niet ver te kijken
het is al op bekend
terrein gaan lijken
of zoek je even
rust tussen hectische
momenten door de
vele krenten in de pap
soms pink je
nog een traan door
overweldigende emoties
gelukkig laat jij je nooit gaan
Pure rebellie
ik heb zinnen
gebroken die nooit
goed wilden lopen
klanken gingen
langzaam dissoneren
wat ik ook probeerde
het leven dat ik
de taal had gegeven
leidde een eigen bestaan
was uit haar
sociale setting gegaan
in pure rebellie
omgeven met
mystiek en magie
was er altijd al repliek
maar een totaal
nieuwe richting was
baldadige brandstichting
in het stoffige
taalsecretariaat is men
nog altijd onthutst en kwaad
Warme muziek
jij hebt de
handen gezien
die alles willen geven
cadeautjes in de
mooiste kleuren waar
je ogen aan blijven kleven
warme muziek
die ja zegt tegen jouw
nog niet voltooide keuze
je overhaalt het
toch te doen en je een
lach geeft met een zoen
pas buiten in de
nog steeds gure kou
voel jij de twijfels weer
maar wordt blij als jij
het stukje hemel in zijn
ogen ziet als hij verrast geniet
Het zwarte moeras
ik ken de
witte wieven en
het zachte gepruttel
van het gas uit
het zwarte moeras
de vage zuchten
van oude bomen
als de wind is
gaan liggen en takken
vrij kunnen dromen
toch is in de jaren
het donker verdiept
omdat onbereikbaar
bezit heeft genomen van
ruimte ten koste van licht
waar vroeger het bos
zich transparant opende
met oplichtende plekken
en spiegelende vennen
dreigt de woeker van groei
het recht van de sterkste
in entropie van de eenvoud
overheerst de harmonie
der soorten door hun
verstikkende aanwezigheid
Winters triptiek
wij trotseerden de kou
ik danste met jou
op de eerste kristallen
die waren gevallen dit jaar
in de witte muziek
die speelde en dwarrelde
door het winters triptiek
in de wereld rondom ons
ook zij waren nieuwsgierig
naar vrijheid in zwieren
met hun vrind de wind hoe
het lied sneeuwde in dat gebied
later hebben wij samen
het plaatje gescoord dat hoort
bij de rode kerst met eland
en arrenslee die vers spoort