Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De laatste schaduw
mag ik voorzichtig
je schaduw van
de grond rapen
om te proberen
jou weer in
reanimatie tot
mens te maken
we hebben gepraat
de limieten bepaald
die we elkaar in
alle redelijkheid en
na goed overleg
op schrift
hebben gegeven
de werkelijkheid
is echter heel
anders gebleken
natuurlijk paniekte
haast tot chaos
kon helder denken
niet geboren worden
waarbij seconden
langzaam weg tikten
in besef van
afnemend leven
en de wens op
mogelijk herstel door
onze vingers glipte
toch was ik erbij
voorover gebogen
heb je ogen gesloten
handen gekruist
de laatste schaduw
liefdevol gedragen
ik wist je nu thuis
Aan de man die ik moet vergeten
Ik moet je vergeten, dat heeft het lot beslist.
Ik wist dat die dag ging komen, alleen moet het zo snel?
Maar dat is blijkbaar hoe het leven gaat, het lot heeft gekozen.
En misschien kiest het er wel voor om je nog eens tegen te komen.
Maar als je echt om me geeft, dan stuur je me vanzelf wel een sms.
Daar ga ik toch vanuit. Liefs...
Edelsteent zon
ik wilde altijd al
meegenomen worden
je blikken delen
genieten van jouw lach
zelfs je schaduw zou
ik dragen zodat ik nog
wat dichter bij je was
zou graag dromen
langs je ogen je
zien komen in een
onverwachte stap
de kleine schrik
later toch het handje
voor lief evenwicht
je edelsteent zon
uit gebroken licht
regent lente met
geloken ogen
oogst de rijpheid
van de nog lang
warme zomer
jij bent meer dan
het extra jaargetijde
waarmee corona
ons dacht te verblijden
in tot op de bodem
relativeren mogen wij
het nog eenmaal proberen
In hernemen
je ogen lachen
zacht zing je
een reeds lang
vergeten lied
waarvan het
refrein mij ontroert
alleen je vingers
bezigen het
vouwen van lucht
een kleine
aandachtvlucht
die jou ontgaat
en een lichte
schaduw op
stilte en rust
achterlaat
onopzettelijk
of juist gemaakt
ik zie je
vingers stillen
tussen restanten
die langzaam
uiteenvallend
dansen en hun
kleuren verliezen
in het shinen van
hoogwaardig politoer
in hernemen
verdiept zich je lach
verontschuldigend
voor wat ik net zag
een obstakel maar
niet voor jouw geest
vingers namen het over
het probleem is nu weg
van terug geweest
Als haarfeest
je haar
piekt niet meer
nu het herfstig
is gesneden in
een schitterende
mêlee van
lichtend grijs
en het nog
zomers opgelichte
blonde bruin
het is de
nonchalante val
die vitaal jeugdige
krachten genereert
volume geeft en
in haar speelse
eigenwijze tijd
wat kleine
lieve stukjes
hemel presenteert
waar donker
dekkend uit
dichtbij nog de
hoofdhuid raakt
is het netwerkje
een bedje dat
het schitterend
coupe knippen
als haarfeest nog
mogelijkheden geeft
Blowt de flow
je fluisteren
kleurt lucht
vertrouwelijk geeft
de ambiance het
zachte van begrijpen
waar kijken
moeilijk is door
het getemperde licht
ik ken de
kleine nuances
van je stem
de variaties van
het intoneren
die het spel
van overtuigen
soepel beheersen
nog heb jij
mij niet geraakt
is er op zielsniveau
geen contact gemaakt
maar met je hand
op mijn huid
blowt de flow zijn
invloed snel uit
je lacht
ondeugend als
ik het einde van
ons liedje zing
daar waar jij
begint ken ik al
de woorden en
trap er steevast in
Zomerse dromen
ik zag het hek
al openstaan
gescheurd in
zijn scharnieren
nog een stukje
draai te gaan
de tijd heeft
stilgestaan in
twee ondiepe
karresporen
de berm is in
groen verloren
noord-hollands
karakteristiek
wat weggestopt
tussen hoge bomen
warm genietend
van zomerse dromen
maar in de keuken
rommelt drukte
van belang het
schapenvlees heeft
al een ochtendlang
gesudderd in de pan
er wordt opgeschept
de mannen hebben trek
voor dag en dauw de
kou getrotseerd om
middags te genieten wat
de pot heeft te bieden
In schuim
warm loopt
droog zand
loom door
de vingers
van mijn hand
hun vrije
val schrijft
tekeningen
overal op
het strand
dit vloeibaar
zandgeheugen
is de database
van alle leven
sinds het ontstaan
waar lucht
en wind al
eroderend
de nieuwste
opslag zoekt
krult vloed
het eerste golfje
dat in schuim
alle aardse
info verhult
Iets stouts
ik zag dat jij
ondeugend het
doosje met verholen
gedachten schudde
zij mankeerden
ieder een eigen
stukje werkelijkheid
dat was nog kwijt
af en toe
als de passie
overloopt dan
schudt jij de doos
altijd ontsnapt
er iets stouts waar jij
als de donder achteraan
loopt omdat je ervan houdt
nog zijn ze niet klaar
voor een zelfstandig
bestaan want het stukje
bezieling komt er nog aan
dan pas zie ik
je lachen om de
complete gedachtenlijn
nu pas kun jij tevreden zijn
Tegendraads gaan
ik heb me
mijn hele leven
al bezeerd aan
prikkeldraad
ik wist dat
het er was en
mij een slechte
uitdaging gaf
ik kon het
nooit weerstaan
moest altijd weer
tegendraads gaan
halen en
schrammen waren
legio er was altijd
een bloeder in de regio
nooit is mij
een pad onthuld
zonder die vreselijk
scherpe tentakels
ik banjerde als
groot stuk ongeduld
de wildernis door
met eigen rode franjes
nee geen
gesponnen draad
maar een nieuwe rol voor
andermans leedvermaak
Het enige thuis
ik zie
steeds vaker
de lach die
blijdschap geeft
die plezier deelt
met anderen
niet meer
de lach die
een ander geeft
omdat je werkt
en leeft zoals
generaties geleden
het heerlijk
zelfbewuste is
de kracht die niet
afhankelijk is van
de macht die een
ander over je heeft
die nog steeds
vertelt hoe jij
en je ouders moeten
leven om mee te
gaan naar een volgend
onbekend bestaan
nog zijn er geen
rechten voor vrouwen
in deze maatschappij
waar de man beslist
daar zijn kinderen en huis
voor hen het enige thuis
Bruisend juichten
je map met
liedjes en melodietjes
komt wat minder
op tafel de laatste tijd
het lijkt of er daarvoor
geen rust meer overblijft
als jij vroeger ging
neuriën en bladeren
konden wij aan je
handen en ogen al
zien waar jij zou gaan
stoppen en lachen
dan keek jij de kring
eens taxerend rond
hoe de stemmen
zouden klinken als de
eerste aanzet het nog
stroeve had gepolijst
bruisend juichten dan
de tonen weer geschiedenis
van plezier als voeten
dansten en emoties hun
uitwegen mochten zoeken
in een lang geleden vertier
Je horizon loze ziel
jij hebt nooit
wenkbrauwen
getekend stipt
enkel illusie aan
waarbij gedekte
mascara kleuren
iets verder dan
hun magische
pigmenten gaan
waar samen
zijn beperkingen
laat gelden
groeit hier het
kosmisch wonder
van de niet
aan te duiden
meerwaarde in
het mythisch geheel
het zijn ogen
en lach die
op wonderlijke
wijze de impact
van vorm en
kleur laten stralen
na het extravagante
indalen van je
horizon loze ziel
Een kiertje
ik wist vaag
uit overlevering
dat hemel bestond
informatie was schaars
met verlangen
kon ik soms
kleine stukjes vangen
ze smaakten naar meer
maar in de
tijdsverdeling van
leven had ik er te weinig
aandacht aan gegeven
tot jij de deur
een kiertje open deed
mij liet zien wat ik
allemaal niet heb geweten
het was de
openbaring van
wat ik zo node in
mijn jeugd had gemist
wij zijn daar blijven staan
tot de zon was ondergegaan
de eerste sterrennacht samen
zagen wij alleen volle manen
Dit spektakel
jij kunt als
enige regen
de zegen geven
zijn kleuren
laten opspatten
in het neerkomen
tegen de rotspartij
er is geen
zacht sissen
maar wel een
opstijgende
warme nevel
die regenbogen
naar aarde trekt
jij hebt de
zon doen schijnen
wiens licht in
zomerdruppels
wordt gesplitst
die watervallend
donderen naar valleien
het is geen
bezweren wat
jij met hand en
voeten doet
je laat jouw ogen en
lach met plezier dit
spektakel regisseren
Het lied ongeduld
ik zag je
vingers trommelen
herkende het ritme
uit het lied ongeduld
waar onopgelost
nog regisseert
wordt de schuldvraag
vaak genegeerd
blijft het spel
de knikkers kleuren
omdat de uitslag nooit
overwinning zal geuren
je nadert het
slotakkoord en met
een daverende klap is
alles tot stilstand gebracht
inzicht met spoed
van het leien dakje
spuugt de dagvaarding
het seponeer er uit
Oogluikend
als alles
tegen zit dan
spoort er nog een
lach op je gezicht
oogluikend heb jij
mijn strijd tegen
de elementen zonder
commentaar gevolgd
voorwaar een
unicum omdat
bemoeienis als een
wade om je hangt
zeker als de
tandwielen zonder
olie kraken door
nonchalance nagelaten
de gescoorde lach
is je liefste vorm
van mededogen die
relatie voor ogen had
een vroegtijdig
constateren van
infantiele uitgangspunten
is jouw fatale klap
Eer en titel
lieflijk streek
muziek de
plooien glad
van tonen die in
harde confrontatie
het respect
voor elkaar
helemaal vergaten
hun eigenzinnig
geluid lieten
zegenvieren ver
boven alles uit
anderen verweten
hun partijen niet
meer uit te
willen spelen
het stokje
van de dirigent
schreef overuren
het gehoor had
heel wat te verduren
maar toch samen
naar de finale om
eer en titel te halen
Huiselijke toon
ik zag hoe
je handen
voorzichtig
stukjes oude
weerspannigheid
weghaalden uit
het monument
van je jeugd
het waren
deugd en
gehoorzaamheid
die jouw lang
hadden gedragen
in een vaste
wereld met een
huiselijke toon
vertrouwen in
een met positief
elan behangen
maatschappij
tot daar de
jeugd met
bloemen liefde en
plezier ging leven
zij hebben de
wereld leefbaar
gemaakt met nieuwe
normen en waarden
op een aarde die
voor allen was en
ieder mens een eigen
persoonlijkheid gaf
Liefdes onderpand
ik heb
je hand gepakt
een impuls
waarbij ik mezelf
totaal vergat
kleurde rood
van schrik
maar zag aan
je lach dat
jij mij wel mocht
in dat eerste
oogcontact ben ik
verloren wie ik was
en opnieuw geboren
in het stuntelig
praten en naar
woorden zoeken
leek ons ontmoeten
diepgravend zoeken
waarbij ik in
de vingers van je
hand ziel en
zaligheid heb gegeven
als liefdes onderpand