Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Bruisend leven
jij hebt je
namen geschreven
op alle delen
van jouw leven
in het bos
vliegt plots
een vogel op
met veel misbaar
door die scene
schrik je op in
auditief herinneren
een regelrechte top
op het donker
spiegelend meer
schrijft maan zijn
intrigerend wassen
wij rafelen
ondeugend aan
de kant zijn gezicht
met golfjes in plassen
nog staan op
het verre strand
jouw sporen naar de
horizon in drogend zand
namen zijn
niet meer te lezen
maar de print barst nog
van het bruisend leven
Ach, het gaat
waar een wil is, is een weg
zeg ik vastbesloten en abrupt
we leven in deze maatschappij
zo onzeker en corrupt
in een wereld vol oorlog onzekerheid en haat
is het niet meer essentieel
of het met 1 van de zovelen wel oké gaat
maar zo gaat dat met zo veel
wat als morgen niet beloofd is
zouden we dan ophouden?
voor mij is dat nu nodig
ik kan mijn aard niet meer vasthouden
een zwaai een gebaar
voor mij te laat
men hoeft niet meer tegen mij te zeggen
ach, het gaat
Geen pose
zij kende
geen pose in
de verstilling
van het moment
altijd waren
haar ogen aan
beweging en
voortgang gewend
souplesse en
charme gaven
haar zwier met
een lach van plezier
haar dynamiek
piekte velen tot
zaken die zij anders
gewoon zouden laten
zij ging hen voor
zonder drempelvrees
door de poort van een
ongekunstelde wereld
waar materialen hun
onbezoedelde ziel lieten
zien in samen op weg
ook naar kunst misschien
Goede smaak
Dit is 't cadeau dat precies bij u past
U zult er heel blij mee zijn, dat staat vast
Sint staat bekend om z'n goede smaak
En geschenken uitzoeken is z'n belangrijkste taak
U krijgt nu wel dit mooie ding
Want Sint wist dat het daar allemaal om ging
Sint en Piet verzetten bergen werk
Maar vonden toch een ... goed en sterk
Zonder overleg
ze keek me aan
schonk mij haar
warme lach
overbrugde met
haar ogen dat wat
wij nog steeds niet
konden geloven
of wij nu spraken
dansten of zongen
tikkertje speelden
en sprongen op een
lied van het publiek
zichtbaar waren
wij stapelverliefd
wij hebben alle
roddels vermeden
over de tijd
die wij scheelden
het ging van harte
zonder overleg kozen
wij samen onze plek
Beslagen adem
drogend draaien
de laatste blaadjes
als gebedsmolentjes
aan hun steel
in groene zomer
mantra's moe
geruizeld kleuren
zij met herfst mee
donkere vennen
weerspiegelen
nog strak de lage
zonnestand in zwart
het warmrijpe
is verdwenen ook
schraalhans heeft de
staart tussen de benen
dan tocht het bos
open plekken stralen
koude uit wind kraakt in
beslagen adem vorstgeluid
Tektonische dromen
nog triomfeert
je lach maar
chaos diept
allengs het graf
waarin wij zonder
overleg verdwijnen
vaste grond
is ons ontnomen
door tektonische
dromen over
ongegeneerd misbruik
van geld en macht
waar sky
the limit was
verdween de shit
in het grote
blauwe gat dat
ooit de hemel was
rücksichtslos is er al
eeuwenlang gedumpt
voorraad tegen afval
weggegumd terwijl
woeker grijnsde werd
geest met onbenul gevuld
Een kapotte balans
jouw handen
wezen bloemen
de weg om te bloeien
vele kleuren groen
boden zich aan om aan
de basis te mogen staan
van de unieke vorm en
geur waar bevruchtingen
vanzelfsprekend gaan
ook in conclaaf van
wind vliegen en bijen
aan wie nu de eer om als
stuifmeeldrager
nog te echten na
talloze nectargevechten
zacht zingt
je lach het geurige
pad van dromen
jij weet dat
ze komen in de
overvloedige zomertijd
hoe lang zullen zij en
jouw hand de vruchten nog
kleuren uit een kapotte balans
Valse contrasten
scherp schuurde
vaal licht
langs schrale takken
valse contrasten
schetsten niet bestaande
unheimliche sferen
het donkerde in
woud en bos ondanks
het gebrek aan bladeren
nog priemde zon
venijnig strak naar
leven op de grond
schijnwerpen creëerde
een bewogen beeld omdat
licht continuïteit doorsneed
er gaat geen dood voorbij
wel het uitbundig kleurenfeest
van wat eens zomer is geweest
Een lichte vleug
ik streelde
warme huid
waarop haartjes
zacht donsden
er was een
lichte vleug
die ondeugd
responsde
in tegendraads
bewegen gaf
huid mij
haar zegen
de lach werd
geboren in
sporen die
wij gingen
het onbekend
terrein voelde
veilig warm en
ontspannen fijn
in elkaar
toebehoren
klonken al zachtjes
hemelse koren
Hallucinerend
ik kende de afgrond
in afzet en wist het
langdurig zweven
zag het trillen en beven
van opwaartse druk langs
scherpe stukken rots
voelde het eerste
scheurend contact van
huid als het rode bloed spat
sneller werden rotaties
in het hallucinerend
eenparig versneld gaan
zwart overheerste
in afgesneden lucht op
mijn laatste fatale vlucht
nog weet ik de
aarde te raken en dit
heelal voorgoed te verlaten
Biomassa
wij hebben ze
te vroeg gekapt
voor vliegtuig
weg en mensopslag
als biosmassa met
miljardensubsidie
vervuilen zij nog meer
dan steenkool van weleer
er niet bij nagedacht
dat er miljoenen bomen
en struiken moeten komen
om co2 uitstoot in te tomen
voor het klimaat
is deze jonge aanwas
nu al veel te laat onder
de huidige stikstofdeken
die het leven vandaag
de garantie van een
minimaal vijftig jarige
vergiftiging gaat geven
Een gele drive
ik speel
dromend met
gele bolletjes
bouw een
kubus uit het
groen rondom
nog heb ik
geen idee wat ik
met de rondjes ga doen
ze rollen kleur
in zwaartekracht
met een gele drive
wacht gespannen
op de vorm die uit
deze move overblijft
zij liggen nu
dicht tegen het
groene vierkant aan
in mijn altruïstisch
geheugen hebben
zij dat altijd al gedaan
ik lach om
deze uiterst
simpele wetmatigheid
zonder hem
waren wij al lang de
totale mensheid kwijt
Het verdwenen pad
zelden hoor
ik nog de
fluitende wind
vocalen ontbreken
als bladeren
zijn verdreven
dan gieren
hoge tonen langs
sprieterige takken
alsof het bos
zijn man zijn
heeft laten zakken
het donker
passionele is alweer
van even geleden
in zomerse
overvloed brachten
bladeren hun groet
nu schraalt schichtig
wat omzichtig door
het kale struikgewas
nog onbekend
met vallend blad
en het verdwenen pad
Wolkt onbestemd
ze hebben
de zon gewist
het laatste stukje
blauw vergeven
nog wolkt
onbestemd
boven wei
en verre dreven
het is ademen
maar zonder
spirit in de lucht
energie is gevlucht
wij onderhouden
met de dood
op onze hielen de
meesten zijn al ter ziele
zonder aanwas is het
snel gedaan in de
laatste generatie verliest
de mens zijn bestaan
Eigen koers
ik zag dat jij
in loslaten
vliegen leerde
langzaam
probeerde een
eigen koers te gaan
langs kabels
hoogtes verkende die
nooit hadden bestaan
duikend diepte nam
met een scheervlucht
langs de maan
jouw voeten
in de aarde waren
al lang verdwenen
toch keek ook jij
nostalgisch om naar de
plaats die jij had betreden
Koele tinten
ik kende
de kracht
van je handen
wist hun warmte
voelde hoe
energie overliep
in raken
laadde jij mij
positief op
mijn aura
kleurde vitaal rood
ver van dood
waar in
koele tinten eigen
pigmenten klinken
jij interfereert
met licht en zon
naar hogere niveaus
direct uit de
voor eeuwig
onuitputtelijke bron
Kleurden halveringstijd
jouw passen
waren zo licht
dat zelfs in sneeuw
geen enkel spoor
zichtbaar bleef steken
ongerept bloeide
je glimlach zon
op smetteloos wit dat
schoonheid weerkaatste
uit zover het kon
fonkelende kristallen
kleurden halveringstijd
door intense straling
in kraakhelder blauw
smolt warmte uit kou
toen de laatste
sneeuw verdwenen was
vonden wij in je eerste stap
het pril groen groeien tussen
gebroken winterse boeien
Laagjes
het zijn
ontelbare laagjes
die antwoorden op
vraagjes aan je huid
op de grens
van buiten en
binnenkant wordt
het spel gespeeld
de autonoom
die nooit de
deur dichtslaat
voor een probleem
communiceert
ook al wordt hij
zwaar geattaqueerd
en in het nauw gedreven
er zullen altijd
laagjes zijn die
antwoorden geven
uit de tijd van overleven
Haar kleedje
zij kende het pad
draaide de bocht naar
een uitlichtende zon
schiep een paradijsje
in de luwterijke kom
landschap was
haar kleedje in
de dagelijkse tooi
seizoengebonden
en innoverend mooi
zij ontving het
vriendenbezoek dat
op vleugjes wind werd
gedragen en cirkelend
entree maakte
er was voor
elk iets speciaals
stuifmeel en dauw
tot honing voor hen
die zich koning waanden
in dit ontspannen geruis
voelde eenieder zich thuis
ook zij die geen vrienden
waren maar deze passie voor
een ander tijdstip bewaarden