Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Interfererende warmte
ik voelde
de warme gloed
van goud in het
weerkaatsend
licht van
grote lampen
waar diamanten
werden geraakt
hadden ze een
veelvoud van
kleur in
brekende stralen
jouw huid
werd anders
door de van
dichtbij
interfererende
warmte die
potentiële
energie golfde
tussen twee
polen die zonder
raken liefde nog
intenser maakten
Iets eigens
ik heb
een leven lang
de lucht beschreven
met het mij
toegemeten licht
dat seizoen
gebonden was
maar altijd nog
iets eigens had
omdat feesten
toen nog de
kwaliteit van het
maatschappelijk
gangbare hadden
familie buurt en
stad gebonden in
regionale folklore van
intens samen vieren
in deze door
gekleurd papier
bekeken dagen
pasten onze levens
als kleur heerste
greep tijd zijn invloed
vlakte het oplichten af
tot de normale
invloedssfeer met
groeistuipen die
ieder af en toe
meekreeg nog word
ik beïnvloed door
kleur geur en
stemming die
onverwacht wending
geven aan prognoses en
perspectieven in mijn leven
Twee in een laag
polderen en
samen zijn de
steunbalken van
de maatschappij
niet meer
ikke en het ego
zetten liever
op de deur een
slotje meer voor
het weekend vrij
geen gezeur
maar de tijd
naar eigen keuze
zonder verplichtging
alleen het leuke
werken is voor
door de week
met alle onzekerheid
voor de carrière dus
de troostprijs is de verte
voor familie en
vrienden is er voor
hen die dat wensen
een uitje wanneer
het ieder schikt
toch zijn deze keuzes
maatschappelijk niet
geslaagd liever heeft
de belasting een nieuw
vorm de twee in een laag
Onze schoonheid
we spreken
van mode
en trend
volgers en
influencers
om de diverse
groepen
consumenten
mee te krijgen
hen de spiegel
van succes
voor te houden
door hun keuze
direct te
conformeren
met bekend en rijk
maar kijk om
je heen en zie
dezelfde gezichten
ook de gewichten
zijn geen maatje
te zwaar want zij
willen er gewoon
bij horen en delen
profiteren van
het goede gevoel
en verwarmend
succes maar
vissen wij dan
niet meteen naast
het net dat ons
op subtiele wijze
voorhoudt dat wij
innerlijk en uiterlijk
volstrekt uniek zijn
en juist dat gevoel op
alle punten onze
schoonheid is en zo
van anderen net even
onderscheidend zal zijn
Teveel hoop
hun blikken
opstandig
handen nerveus
nog zijn de
vonken niet
overgeslagen
heeft de
overheid
enige grip
zonder slagen
ze bedaren
in samen door
de somberte
weg te zingen
op het pad dat
een stem in het
donker beschijnt
waar handen
tassen pakken
van het strand
zonder elkaar
aan te kijken
want contact
is de ziel zien
die met angst
en wanhoop een
geweldspsychose
ontwikkelt nog
zonder vuist
enkel gescheld
een gammel
lekke boot
geladen met
teveel hoop
die de boot
laat zinken
omdat die
langzaam in
onbereikbaar
vol loopt
Het rijke roomse leven
in het rijke
roomse land
stroomden gezwollen
rivieren uit
dikke brevieren
kermden biechtstoelen
penitenties vol tranen
in amechtig berouw
want het
gegeven geld
voor de verbetering
van de afvoeren
was met de collecte
voor de kerk trouw
in het onderhouds-
programma van
de kathedraal beland
waar meneer pastoor
de goede gevers op grote
jongens bier trakteerden
als voorbereiding
op het carnaval alhier
want de zonden zijn
vergeven maar weer
zijn dit jaar hele
inboedels in het
overstromende water
nog voor prinsjesdag
weggedreven in
beken naar de maas
zonder zwaai kruis
en behouden vaart
Het oude aards paradijs
ik zag de
strijkstok in
bewegen de
muziek haar
mooiste klanken
vleugels geven
zacht in
liefde parels
haar melodie
als gift van
het licht in de
schoonheid van
de muzikale
edelstenen van het
vol bezette orkest
ontroerd luisterde
het publiek naar
de hemelse muziek
die gedragen werd
door generaties tranen
zonder onderscheid
in leeftijd zij kwamen
na de finale in een
totaal andere wereld
bekeken elkaar met
nieuwe compassie
met de wil om met
de aarde deze prachtige
bloemen uit het oude
aards paradijs te delen
Een relatie
zij wist
wat zij had
te geven
haar hele
leven heeft
zij die ogen
al gezien
het staren
de lokkende
gebaren
het begin
van een lach
als jij in je
onschuld daarin
was getrapt
in subtiel
ervaren heb
jij de gevaren
al vroeg
onderkend
dan botsen
karakters
ligt afwijzen
op de loer
met alle
emotiepijn
jij bent geen
therapeut
niet te koop
voor geen duit
ook anderen
moeten leren
dat respect
voor de mens
vol liefde en
in vertrouwen is
pas dan kun je
beginnen aan
een relatie
te bouwen
De herfstmelodie
nog slaan
de kerkklokken
van het verre
klooster warme
slagen langs
een van hitte
trillende horizon
door het
groengele
gewas kapt
de herfstmelodie
zijn kleuren in
het aroma van
volle slagen
die de bundels
langs zijn pad
lijnrecht formeren
verder verschrikken
vogels vliegen op
uit hun verborgen
schaduwplek
op weg naar
verbondenheid
weg uit zon
en het gebrom
van prikkende
en gemeen
stekende insecten
mensen kiezen het
donkergroene loof
dat koel gehouden
wordt met schaduw
voor rust en
lichaam verkwikt
de geest weer vit
Tot verbaal verhaal
ik heb de
emotie-
stemmingen
gepeild
oogopslagen
genoten in
hun ontdekken
van de wereld
de woordloze
lichaamstaal
van handen en
armen gezien
in hun explosieve
onmacht om tot
verbaal verhaal
te komen
heb op mijn
zwerftochten
langs wereldbekende
muziektempels
en samenkomsten
van dans toneel
de mooiste stukjes
van de hemel ervaren
vocaal en
instrumentaal
in de volheid
van volmaakt
reikend naar het
hoogst mogelijk
in uitvoering van
de menselijke norm
Liefdescondens
ik voelde de muur
met de avond kou
van de stenen
en toch was er
de muziek van het
winkelend publiek met
zongebruinde benen
de mêlee emoties
van opzwepende
drift tot vertederende
liefde ging de muur
aan als autist die alles
voelde en wist met
versteende herinnering
ook wij beleven
de stad in de stap
van de mensen hun
schuifelende wensen
ingeklemd tussen
mastodonten die namen
en voordeuren ademden
waar ramen het leven
in sponningen benauwd
en ruiten barsten
bij het minste geringste
intieme geluid zonder zicht
niemand heeft liefdescondens
ooit van de ramen gewist
In de hemel
nog neem ik
mijn stapstenen mee
heb er genoeg om
mijn bagage
droog te houden
met eerbied en uit
erkentelijkheid
gekozen maar ook
voor stukjes drift die
boven komen drijven
nog kan ik droge
voeten houden
maar ik moet keuzes
maken en zaken
kwijt zien te raken
om mijn pad te
blijven volgen mee
te dragen in liefdes
verbondenheid dat
iedereen begrijpt
en dat steeds
meer van mij gaat
vragen en opluchting
geeft tot het laatste
steentje verdwijnt
omdat er nu een
vogel op landt is er
gelukkig voor mij
nog enkel een plaats
in de hemel vrij
De liefdeskus
waar zomer
spreekt in
contrasten
bruin en wit
was de lente
in ontwaken
al de lichte
rode randjes
pikant aan
het maken
het knoopje
nog een
sluiting verder
waar nonchalant
wit de schijn
van openheid
verbloemd en
een aantrekkelijk
palet voor de schilder
heeft klaargezet
pas onder
donkergroen loof
blikken ogen
het sprankelen
van de jeugd
en zondoorschenen
lichte lokken
dansen op een
speelse wind
waar rode lippen
zonder gulzigheid
het teder zachte
van de liefdeskus
in subtiel oefenen
langzaam hervindt
Zakkenrollen
ik zag ze
bewegen
in verdichting
van mensen
luidere stemmen
de toon boos
hij verongelijkt
zij was wat kwijt
scheve blikken in
over en weer
het zinloos
beschuldigen
maar langs de rand
van het pleintje was
de vogel gevlogen
de steegjes in want
zakkenrollen is
een groepsactiviteit
Stukjes mystiek
stukjes mystiek
blijken het
wisselgeld uit
de hemel te zijn
iets dat wij
achteloos hebben
weggedaan blijkt
niet horend
bij het leven
van vandaag
blijkt een
ongekend hoge
waarde te hebben
in de opbouw van
de schepping
onbetaalbaar
is de rust van oude
kathedralen voor
overbelaste geesten
heilzaam de introverte sfeer
de verbondenheid van
de santiago gangers
die in het extramurale
leven van egotrippers
ver te zoeken is
bezoeken aan aardse
kruisingen van macht
en kracht lijnen
die knooppunten zijn
van het leven op aarde
het hele amoureuze spel
opgedrongen door emoties
waar de maatschappij
regelgevend is naar de
noden van bestaan
de religieuze blauwdruk
van macht in tal van
beloningen en straffen
die de volle overgave
van het individu vraagt
Mijn tegenspel
hoe jij keek
kon ik alleen
in je ogen lezen
jouw lieve
aanhankelijkheid
sprak iedere
seconde warmte
met die blik
in tal van
eigen kleine
changementen
al naargelang
de stemming op
jouw bühne en
mijn tegenspel in
de choreografie
die komt
uit het intens
geestelijk
contact dat
aanviel en
pareerde waar
lichaamstaal
lachte als applaus
bijzonder
hoe het echte
leven verandert
als derden
belichting en
geluid instellen
tunen en
warmte geven
in de nieuwe
contrastenwereld
zijn kleuren anders
spelen schaduwen
hun eigen spel
verdwijnen met een
druk op de knop om
nooit meer te verschijnen
Kleurige mozaïek
ik hoorde
in zacht
geritsel wind
en losse bladeren
in een onooglijk
bergje bosafval
dat mij nooit
opgevallen zou
zijn als haar kleurig
mozaïek niet
omringd was met een
kring paddenstoelen
die alles terugbracht
tot de elven en
kaboutertijd
met meerdere
plekken die iets van
bewoning hadden
duidend op leven
zou de aarde
leven toch nog
een kans geven en
dat voorzichtig in
alle behoedzaamheid
aan de grote vijand
mens laten zien
nog ongezien niet
geweten misschien
dat de mens
nog iets van een
morele standaard
heeft om deze
kans realiteit
te laten worden
in overleven
Twee kontjes hoog
voorzichtig
hebben wij
elkaar afgetast
zacht en
liefdevol gepast
en genoten
geen geheime
plekjes vergeten
in het volle
licht van de
warme zon tussen
bloemen in de wei
wij en het gras
waren nog
lentegroen en
in genotvolle
spanningsboog
twee kontjes hoog
Stukjes zien sterven
ik heb al
te veel stukjes
zien sterven
te snel
omdat er in
de laatste
ademfase
geen adequate
hulp meer was
niet om de
processen
te keren maar
om de pijn van
het flamberen
van leven te
nivelleren het
gaan dragelijk
te houden
zacht is de
troost van het
samen lijden
in een strijd die
al verloren was
maar die de
conceptie van de
nieuwe aarde
al met zich draagt
Stil verdriet
in je plots
verschrikken
had het ikke
even hulp
nodig om
weer rechtop
door te gaan
niet te
blijven staan
in overwegen
maar goed en
slecht afwegen
in de te volgen
weg die ook
door anderen
al met succes
is afgelegd
ook toen zag ik
tranen geboren
worden op het randje
van hulpeloosheid
die in paniek
huilend gestalte
kregen in stil verdriet
dat uitzichtloos
de ogen sloot
zich zacht wiegend
keerde naar de dood