Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Ontdooiende wintermuziek
overal waar jij
verscheen gaf natuur
acte de préséance
zag in de verte al
de knoppen van
bloemen zich openen
om in volle
nieuwsgierigheid hun
hart aan de kijker te tonen
struiken ritselden
bomen ruisten hun
groene welkom melodie
de vergeet-me-nietjes
in het gras wisten
al meteen dat jij er was
adembenemend
hoe zij groeiden en
bloeiden op jouw energie
jij die lichtvoetig
lente presenteerde op
ontdooiende wintermuziek
Vreemde figuren
de entropische
groei van vreemde
figuren in onze
uitgebalanceerde
maatschappij was al
enige tijd geleden voorzien
het raamwerk kraakte
in al zijn voegen door
protesten en mega
demonstraties steevast
culminerend zonder
enige logica en advies
de vrijheid die
corona gaf leek het
kant en klare pad om
alternatieven te tonen
waarvan wij vroeger alleen
nog maar konden dromen
zij zullen geen bestuur
erkennen maar enkel
aan zichzelf behoren
maar ook dat kan de
huidige extremist nog
maar nauwelijks bekoren
zij zijn geen broeders
hoeder meer maar
wel opportunist die
altijd voor zichzelf zullen
gaan zo lang de aarde
dat nog toe zal staan
Een sms
Stuur me nog eens een sms.
Dan weet ik of het goed met je gaat
En of je nog boos op me bent.
Sorry dat ik om je geef.
Ik weet dat we elkaar nauwelijks zien.
Je vindt het misschien gek dat ik om je geef.
Maar ik kan er niks aan doen.
Ik hoop dat je me op een dag kan vergeven.
En dat we elkaar kunnen terug zien.
De bühnesmaak
ik zag je staan
de kamer keek je
lachend aan
jij als illuster
middelpunt door
het interieur gegund
harmonisch
dansten kleuren jouw
bewegingsritmiek
in subtiele klanken
veranderde licht
door schaduwtechniek
jij nam ons mee
naar jouw decor
dichtbij de coulissen
jij hebt ons niet tot
rekwisiet gemaakt we
deelden de bühnesmaak
pas in de pauze
zag ik publiek wij
spiegelden ongelooflijk lief
Speciale élégance
jouw sieraden
hadden een speciale
élégance zij leken
te dansen als je liep
waren een in
kleur en vorm
met je huid en toch
sprongen zij er steeds uit
voegde toe wat
naturel al zo
geweldig was de
verbazing in je lach
jij werd niet meer
als jij ze droeg toch
zochten zij de juiste plaats
voor een lief behaag
in een uitgekiende
compositie vol
plezier voor wie het
opvalt vandaag en hier
Dat stukje hemel
haar lach
plakte plezier
op de geschenken
kleurde papier
dwarrelde linten
van alle lengten
een verrukkelijke
verrassing van
vele variaties licht
in de vormgeving
van een adem-
benemende beleving
wie dit gaat
overkomen zal er
nog lang van dromen
een ontmoeting
op dit paradijselijk
niveau krijg je niet zo
dat stukje hemel zat
al lang in de lucht maakt
isfahan tot zinloze vlucht
Een vrolijk vierkant
ze lachte
naar de staart
van de vlieger
die ze juist
had opgegooid
het wapperend
papier geplakt op
halve bamboe
latten in het kruis
gebonden met touw
een vrolijk
vierkant met
helder gekleurde
ogen die keken
over stad en land
het was jouw vlecht
die het roer recht
heeft gehouden in
haar drift naar hoogte voor
zover touw dat gedoogde
toch hadden wij nog
contact met bovenaan
als wij onze berichten
langs de gespannen lijn
naar hemel lieten gaan
Was slechts decor
ik dacht
dat ik alles was
wat ik wilde zijn
jij hebt mij
bij de hand genomen
mijn dromen gezien
dat wat ik
voor echt versleet
was slechts decor
de bühne bleek
een werkvloer zonder
pracht en praal
glitter en glamour
speelden in gedachten
hun adembenemend verhaal
waardoor mensen
in extase raakten omdat
zij dit nooit meemaakten
jij hebt mij onder
de schijnwerpers
naakt gemaakt
de confrontatie
was geen feest zo
ben ik nooit geweest
tot jij mij raakte
eindelijk een
man van mij maakte
Wonderlijke parade
ik weet
dat jouw lach
de jaren overleeft
jij hebt harten
beroerd emoties
losgeslagen die
voorheen vrijwel
geen reacties gaven
handen gereikt
sferen en stemmingen
geladen in een
wonderlijke parade
van intens plezier
waarbij grenzen
vervagen omdat liefde
alles kan dragen
het is de ultieme
vrijheid die straalt
uit je ogen waar
lichaamstaal zingt
iedereen swingt op
een totaal eigen wijze
met muziek uit tal
van hemelse paradijzen
Rafelt randen
blauw schuurt
voorzichtig
de witte
wereld open
rafelt randen
die vrij zicht
nog enigszins
belemmeren
maar vlot
oplossen
onder een al
warm zonnetje
waar blauw
universele kou
spiegelt uit het
absolute nulpunt
beweging
langzaam stopt
en inertie de
overhand krijgt
doordat energie
van atomen
niet meer in
trilling kan komen
Diffuus licht
vrijblijvend
dragen geluiden
de wereld langs
tuinen en huizen
verliezen volumen
en vullen zich in
onderscheid met wat
hoorbaar overblijft
deze mêlee van
leven en bestaan kent
een vitaliteit die als
dag en nacht samengaat
waar donker en licht
geluiden met seizoenen
kleuren oogst warmte
het schaduw gebeuren
pas als de nacht
gevallen is krijgen
randverschijnselen
een eigen diffuus licht
dat intiemer spreekt
de scherpe kantjes
van het samenzijn wat
sneller onder tafel veegt
De vergeten kant
ik heb geprobeerd
het beeld in de
spiegel dichterbij
te halen maar
bij het raken bleek
slechts een deel zijn
come back te maken
gebrek aan licht
om te transporteren
of was het de ruimte
die in zijn tekorten
geen plaats kon maken
in de massa die aan
beelden vooraf gaat
een subtiliteitje
dat wij zomaar
veronachtzamen
de wereld stopt niet
bij gebrek aan beeld
wij focussen daar langs
dromen de vergeten kant
Postiljon d'amour
jij hebt je
altijd gekleed
met jaren vol liefde
modebewust
van de kust tot
de grote altijd
drukke soirées
ik mocht mee
als een postiljon
d'amour op retour
natuurlijk
smeedde ook ik
de edelste metalen
als zij heet waren
besteedde mijn
vrije tijd aan
uiterst lichtvoetige
kunstzinnige ontwerpen
waarvan het hand- en
afwerk dagen nam
in haar adviezen
wist ze nu al
waar de patina op
het werk zou
gaan verschijnen
omdat zij in vroeg
stadium besefte
voor wie de
gracieuze kunst
bestemd was
Naamloze liefde
jij hebt ze
betoverd
veroverd met
ogen en lach
maar jouw
entourage bracht
slechts een eerste
voorspel van liefde
vingers handen
en jouw armen
dirigeerden de
speelse dromen
die zij aan haar
stemmingen gaf
waarin aanbidders
naamloze liefde zagen
iedereen kent
mijn muze in
haar bewegen
dansen op kleur
in het haar even
raken iets van warme
intimiteit smaken
zonder naam te vragen
Existentiele pijn
ik zag je wieken
op vleugels van hoop
langs de fundamenten
van geloof en liefde scherend
op weg naar de droom
het waren de drie
oefeningen uit een
vaag verleden die ooit
aan het bestaan de nodige
spiritualiteit wisten te geven
hun spirit en glamour
zijn verdwenen in de
oppervlakkigheden van de
voorbije eeuwen de droom
blijft onverminderd groot
naar wie en wat we zijn
hoe wij kunnen leven in
een tijd van zoveel weten
dat geen deel uitmaakt van
ons zijn en existentiële pijn
In gouden greep
ik kende de
diepte van haar blik
maar de schrik om
haar te volgen sloeg
mij om het hart
bleek een vak apart
waarbij ik al mijn
geestelijke lenigheid
in moest zetten om
bij te kunnen blijven
in samen gaan
kwamen wij geven
en nemen overeen
waar de stemmen
staakten telden wij
in afwisseling af
waarbij gelijke
monniken doorgingen
zonder kappen dragen
naar het beoogde doel
pas op de
fundamenten van
het bestaan kwam
het er echt op aan
wij continueerden
in tijd met dubbele
energie en verbonden
later wat wij eerst
hadden nagelaten met
liefde in gouden greep
Een laatste app
zij wist het
de rode draad
was eindelijk
kortgesloten
stukjes pijn
smeulden nog na
maar beëindigden
niet meer haar zijn
zoals in de
verhalen die zij de
laatste tijd in haar
huid gekerfd had
in radeloze woorden
zonder ooit contact
te krijgen met totale
onaanspreekbaarheid
zij was aan het
vervloeien zonder
de gevarenvlag er was
toch niemand die hem zag
een laatste app
lichtte onverwacht op
de scholen gaan morgen
weer open de wereld wacht
Natuur architectuur
ik zag hoe jij het
landschap verstrooide
holle paden vervlakte
wegen ontplooide
je bracht rust in de
natuur architectuur
waar het evolutionaire
hart nog driftig klopte
juist een teveel aan
blad maakte brokken die
door de snelheid van leven
vergaten schoonheid te geven
waar rust de balans
had afgesteld trof
hart de mooiste jaren
zonder wildgroei van grof
ik zag dat jij met een lach
ook de zevende dag vrij
had genomen om in je
eigen schepping te dromen
Winterse ritmiek
ik zag
dat zij lachte
maar haar
ogen ijsden
het landschap
met een strakke
noordoostenwind
zacht zong
het riet
langs de oevers
het verdriet
over zomer en
zon in een
winterse ritmiek
weer glijden
krassend de
gebogen lijven
in de luwte
van de kant
hand op de rug
de ander even rust
in onpeilbaar
zwart komt de
schaatser zich tegen
nog is er haar lach
in de lage zon
alleen ruist riet al
hypnotiserend nacht
De drempel
zachtjes is
alles uitgegaan
ook het licht
keek op de
klok waar hij stil
was blijven staan
stilte voelde
angstaanjagend
in donker zwart
zou ik de eerst
ontwakende zijn met
eenzaamheid pijn
op geheugen en
tast ben ik naar
buiten gegaan
zelfs de wind had
in vlagen stapjes
terug gedaan
zonder beweging
of ander teken van
leven heb ik daar gezeten
niet moederziel
alleen want zij kende
al dit fenomeen
ik was de drempel
overgegaan de wereld
bleef gewoon bestaan