Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Was slechts decor
ik dacht
dat ik alles was
wat ik wilde zijn
jij hebt mij
bij de hand genomen
mijn dromen gezien
dat wat ik
voor echt versleet
was slechts decor
de bühne bleek
een werkvloer zonder
pracht en praal
glitter en glamour
speelden in gedachten
hun adembenemend verhaal
waardoor mensen
in extase raakten omdat
zij dit nooit meemaakten
jij hebt mij onder
de schijnwerpers
naakt gemaakt
de confrontatie
was geen feest zo
ben ik nooit geweest
tot jij mij raakte
eindelijk een
man van mij maakte
Rafelt randen
blauw schuurt
voorzichtig
de witte
wereld open
rafelt randen
die vrij zicht
nog enigszins
belemmeren
maar vlot
oplossen
onder een al
warm zonnetje
waar blauw
universele kou
spiegelt uit het
absolute nulpunt
beweging
langzaam stopt
en inertie de
overhand krijgt
doordat energie
van atomen
niet meer in
trilling kan komen
Diffuus licht
vrijblijvend
dragen geluiden
de wereld langs
tuinen en huizen
verliezen volumen
en vullen zich in
onderscheid met wat
hoorbaar overblijft
deze mêlee van
leven en bestaan kent
een vitaliteit die als
dag en nacht samengaat
waar donker en licht
geluiden met seizoenen
kleuren oogst warmte
het schaduw gebeuren
pas als de nacht
gevallen is krijgen
randverschijnselen
een eigen diffuus licht
dat intiemer spreekt
de scherpe kantjes
van het samenzijn wat
sneller onder tafel veegt
De vergeten kant
ik heb geprobeerd
het beeld in de
spiegel dichterbij
te halen maar
bij het raken bleek
slechts een deel zijn
come back te maken
gebrek aan licht
om te transporteren
of was het de ruimte
die in zijn tekorten
geen plaats kon maken
in de massa die aan
beelden vooraf gaat
een subtiliteitje
dat wij zomaar
veronachtzamen
de wereld stopt niet
bij gebrek aan beeld
wij focussen daar langs
dromen de vergeten kant
Existentiele pijn
ik zag je wieken
op vleugels van hoop
langs de fundamenten
van geloof en liefde scherend
op weg naar de droom
het waren de drie
oefeningen uit een
vaag verleden die ooit
aan het bestaan de nodige
spiritualiteit wisten te geven
hun spirit en glamour
zijn verdwenen in de
oppervlakkigheden van de
voorbije eeuwen de droom
blijft onverminderd groot
naar wie en wat we zijn
hoe wij kunnen leven in
een tijd van zoveel weten
dat geen deel uitmaakt van
ons zijn en existentiële pijn
Een laatste app
zij wist het
de rode draad
was eindelijk
kortgesloten
stukjes pijn
smeulden nog na
maar beëindigden
niet meer haar zijn
zoals in de
verhalen die zij de
laatste tijd in haar
huid gekerfd had
in radeloze woorden
zonder ooit contact
te krijgen met totale
onaanspreekbaarheid
zij was aan het
vervloeien zonder
de gevarenvlag er was
toch niemand die hem zag
een laatste app
lichtte onverwacht op
de scholen gaan morgen
weer open de wereld wacht
Natuur architectuur
ik zag hoe jij het
landschap verstrooide
holle paden vervlakte
wegen ontplooide
je bracht rust in de
natuur architectuur
waar het evolutionaire
hart nog driftig klopte
juist een teveel aan
blad maakte brokken die
door de snelheid van leven
vergaten schoonheid te geven
waar rust de balans
had afgesteld trof
hart de mooiste jaren
zonder wildgroei van grof
ik zag dat jij met een lach
ook de zevende dag vrij
had genomen om in je
eigen schepping te dromen
Existentieel genieten
zacht klonk
je lach in een
existentieel
genieten
ik zag je
de diverse
kwasten
betasten
met een
blik die zwom
in de duizend
en een kleuren
toch koos je
wit dat in
de spiegel niets
of alles kaatst
jij was niet van
de zwarte dat
alles verzamelde
en spoorloos pakte
jij bent
aan de gang
gegaan hebt de
wereld laten staan
beiden bestreden
de winnaar ligt
in zijn schaduw
daar beneden
Burn-out
ik heb je
gevechten gezien
waarin een donkere rand
de overhand kreeg
in je gezicht en het
licht kwetsbare
langzaam werd gewist
de strijd tegen
tijd is een natuurlijk
proces en kent de
ups en downs in
de charme van de
seizoenen als partners
om mee te leven
maar daar waar
niet stralen in somberte
verblijft en de lach
geen enkel slot open krijgt
schuiven we aan bij de
burn-out die energieloos
rondloopt zonder onderhoud
Je laatste blik
ik zag je dromen
in de grote spiegelruit
je lachte en je handen
legden lieflijk alle
voordelen van de
aanschaf aan jou uit
je wiebelde en
draaide onrust
op een voet in
afwachting van een
positief advies ik knikte
maar je zag me niet
in het langzaam
donkeren werd de
attractiviteit vergroot
verbazingwekkend
hoe snit en kwaliteit
ineens meer bood
ik kuchte en verbrak
de spanning waarin
jij verkeerde in een
licht generen groette
jij maar je laatste blik
was niet voor mij
Duizenden vrouwen
in de schaduw
van je hand verzorgen
duizenden vrouwen het
maatschappelijk verband
nog zijn de rollen
verdeeld maar de
kentering viert in tijd
nog even zijn feest
jouw lach heeft
gezegevierd niet
door strijd maar in
samen delen voor altijd
het eigene in de mens
is eindelijk erkend niet
genetisch gebonden
maar zelf uitgevonden
in een sociaal
keuzepakket dat ieder
meekrijgt en waarin geen
prioriteiten zijn vastgelegd
Een laatste oordeel
ik draalde
voelde hoe de
wereld opschaalde
naar een ander
energieniveau
er was geen
loslaten meer
de eigen keuze
was omwikkeld
met pijn en zeer
in het eindeloos
verbinden kon ik
mezelf niet meer vinden
nog slaat mijn hart vrij op
impulsen van een batterij
weer schuiven de
panelen we zijn in
samen met te velen
privacy slaat op hol
zonder rust worden we dol
we hebben de balans
verloren oncontroleerbare
energieën ondergraven
met onbekende kracht
ons geestelijk gezag
aarde roert zich in een
donker verontrusten dat
aan de horizon oprijst
in een laatste oordeel
over het verloren paradijs
Gevleugeld woord
het heeft mij
altijd verbaasd
hoe zacht jij
kan praten en
toch uitstekend
verstaanbaar blijft
natuurlijk
speelt articulatie
een grote rol
maar ook jouw
gezicht zit vol
kleine lieve hints
het is geen raden
maar meegaan in
de flow en taal
weten waarin
het gevleugelde
woord woont
zo ontdekken we
de contouren van
boodschappen in de
mimiek van heldere
contrasten zonder
lang daarop te wachten
Parel moerde
ze dauwde
ieder dag
haar huisje
met een lach
parel moerde
flitsend zonlicht
uit de morgenstond
zodra zij wakker was
gunde bestaan
de eigen stijl van
rustig ontwaken en
het leven smaken
een eerste buiten
werd ontvangen
door een vrolijk fluiten
van vogels als buur
het kleine concert
wekte het hert en
de grotere dieren op
weg naar de rivieren
Zwart
ik heb je nooit
met zwart zien spelen
andere kleuren
waren wel in trek
jij voelde je door
even raken al besmet
het was pigment
dat volgens jou
geen ruimte gaf aan
andere mededingers
maar alles meteen
bedekte ook de vingers
het vlekte
jij was uren bezig
omdat schaduw lekte
dat weg te poetsen
en terug te keren naar
het eigene van normaal
jij bent net als ik
dol op een streepje licht
want in de nacht wacht
zwart met zijn geheimen
waarop jij gelukkig je eigen
licht kunt laten schijnen
Hellevuur
confronterend
waait kou
langs huid
verwarmde cellen
in het eerste
zonnebad dit jaar is
het oppassen voor
roodverbrande vellen
daar waar vitamine
d zijn charisma ziet
ontstaan pikt meteen
duivels hellevuur aan
voorzichtigheid
is geraden in het
vergeten van de tijd
ben je zo gebraden
mijn wekker was
al afgegaan voordat
er ijsbloemen op mijn
rug waren gaan staan
Die stilte genereert
ik wil geen
beweging horen
als geluiden
zichzelf ruimen
maakt stilte
eindelijk een kans
te vaak wordt
zij overstemd
krijgt zelden
de mogelijkheid
zichzelf eens
kenbaar te maken
jij hebt met
jouw lach die
ruimte gecreëerd
in het zenden van
warmte en kracht
die stilte genereert
verbazing en
verwondering om
dit fenomeen waarin
emoties zich eindelijk
ontdekken als existentieel
deel van het geheel
Hun dodelijke trommen
wij gingen
rood omhoog
uit groen dat
lucht geworteld
aan de natte
beademing lag
het donkere gat
dat krioelde vol
bewegen onder
een uitspansel
dat alle energie
gaf aan dit leven
wij bloeiden niet
maakten geen vrucht
maar kleurden de
hemel waaronder
de schepping door
de mens was gevlucht
hun vurige vraatzucht
was de dood voor
het woud in een kaalslag
die de mens is begonnen
hun dodelijke trommen
zijn de kraamkamers voorbij
Je verdwaalde
ik zag de paniek
in je ogen groeien
hun bloemen in
extreme kleuren
bloeien in het korte
moment van bestaan
jij hebt ze
laten gaan zonder
plukken omdat hun
geuren licht lijken te
geven in een duisternis
die niet is van dit leven
ooit heb jij je
vingers gebrand
aan deze fictieve macht
die jou kracht en
richting zou geven zonder
klappertanden en beven
maar je verdwaalde in
een nooit gezien land
dat geen bekendheid had
maar jou wel lessen
heeft gegeven hoe je
voortaan zou moeten leven
Buiig wit
zacht dalen
de vlokken uit
buiig wit
het losraken
van de kristallen
haken geeft hen gewicht
de zweefvlucht
op minimale wind
is een en al rust
waar stilte
weer woorden hoort
is aarde nabij
een groene wei
met spelende kinderen
wordt plotseling verblijd
met ruimte voor het
sneeuwprettig bewegen
in onverwachte wintertijd