Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Ijsheiligen
tot grote verbijstering
vroren ijsheiligen
vannacht bloesems
en knoppen kapot
alsof de strop
door corona
ons de adem al
niet deed stokken
schone lucht in
het met sterren
bezaaide zwartblauw
veroorzaakte strenge kou
net als de immense
droogte op grote hoogte
door het overvloedig
zonnig lenteweer
rookpotten en nevels
ze waren te laat
er komt geen oogst die
dit jaar de veiling nog haalt
Het pandimonium
zelfs voor
een geoefend oor
bleek het onmogelijk
in de wirwar
van geluiden
een leidend ritme
te ontdekken
chaos zegevierde
tot akkoorden
hun eigen pad
met lieflijke
tonen bedekten
waar in harmonie
melodie ontstond
je lachte
toen jij uit
het pandemonium
van herrie kwam
de buit schitterde
in je stem met
hemels geluid
hoge tonen
beloonden je
inspanningen van
binnenuit
warme tranen
kwamen er
pas later uit
Onder voorbehoud
nog heb ik
je boek niet uit
het blanco
inspireert als
letters kalligrafen
worden en hun
harten dragen
in zinnen vol liefde
nooit is er
verleden tijd
als we pagina's
terugslaan en
emoties in passages
weer herbeleven
tot in detail van
nemen en geven
natuurlijk
zouden wij dingen
anders doen
de zoen blijft
overigens gegeven
omdat zij deel
uitmaakt van het
volgend stukje leven
hoofdstukken
zijn gekleurd door
gebeurtenissen
in jaar en tal
zo heeft een en
ander jou al
voorbereid op
toekomende tijd
weet dat jij
onder voorbehoud
nog kleuren te
bekennen hebt
ook in hoogbejaarde
sferen zal het
nog steeds bij
uitproberen blijven
De buitenkind kleuren
merkwaardig
toch hoe warm
wit licht je huid
goudbruin kan
kleuren van binnenuit
als zon gemeden wordt
door parasol of zomerloof
verschieten toch de
meeste stukjes bloot
naar alle variaties rood
pijn waarschuwt te laat
voor het goede medicijn
tegen verbranding
verkoelend smeren hoef
je niet meer te proberen
toch straalt jouw lach
de buitenkind kleuren
in je van nature zomerse
gezicht dat altijd door
de zon wordt belicht
Antiek en schaarste
meubels hoogglans
de vloer was
een zonnetje
kleur en verlichting
in perfecte balans
een glimlach van
het peil art nouveau
toch sprak
ook hier
entropie al
onverstaanbare
woorden op
waarschuwende
ondertoon
want gangbaar
blijven had zo
zijn onderhoudsprijs
waar antiek en
schaarste het
aanbod bepalen zal
de vraag nooit dalen
naast calamiteit
trekt onkunde de
gevaarlijkste troef
en speelt entropie
glansrijk in de kaart
nog galmt een koopje na
als het naar de vuilnis gaat
Uit de eerste hand
ik zag hoe zij
het gordijn scheurde
dat zon kleurde
uit de eerste hand
ze humeurde
morgens vreselijk
had aan ochtendlicht
altijd al het land
er was geen
verontschuldiging
zon watervalde
ongestoord de kamer in
ze is snel weggegaan
heeft als genoegdoening
alle deuren van het
huis open laten staan
om aan deze
illuminatie door zon
te kunnen ontsnappen
door schemer te omvatten
6G en Corona
het is al
eonen geleden
uitgerold
wij hebben
levenslang op
6G gedold
alles is getimed en
gemeten met aarde als
database is niets vergeten
in vage overlevering
werd soms een
sluier opgelicht
door de bijzonder
techniek waren wij
al totaal afgeschrikt
ook toen was
knutselen met de natuur
echt spelen met vuur
wij kenden corona
uit haar vroeger
symbiotische leven
met dieren van
alle soorten uit de
meest vreemde streken
dat zij uit dat milieu
zouden muteren
bleek voor ons heel sneu
eindelijk komen nu ook
de vaccins boven water
6G was al nooit een prater
Pirouetjes
ze loopt
niet meer
maar danst
gewoon op
de muziek
van buiten
waar vogels
pirouetjes al
oefenend fluiten
pas later
komt verkeer in
golven op gang
het groene
ritme duurt
nooit erg lang
voeten walsen als
partners toeterend
afscheid nemen
daarna ben jij
weer helemaal
alleen op straat
is jouw muziek
eindelijk weer
je eigen maat
Het creatieve vuur
we liepen
over de waves
van diepe
gospelklanken
stroomden mee
naar een pijnvolle
verleden tijd
vol verlangen
altijd was er
die eindeloze
hang naar de
warme samenzang
waar zelfs
raken de nieuwste
improvisaties
konden veroorzaken
in geven brandde
het creatieve vuur
daar werd leven
pas echt heel puur
Vreemde pigmenten
ik zag
hoe jij achter
je ogen stukjes
vreemde wereld
tevoorschijn toverde
in een
transparante blik
verdween wat wij
als normaal zagen en
begon nieuw te dagen
waarbij licht in
vreemde pigmenten
de nieuwste kleuren
verkende diepte en vorm
nog zonder norm
wel speelden tonen
een verrassende melodie
die een jeugdig
bewegen orkestreerden
met vitale energie
ik was niet bang
maar nam je hand
om mee te gaan
de rust te vinden die
straalde daar vandaan
Lichte golven
ik zie je staan
op de rand van
water en zand
een speelse wind
blondeert in
lichte golven je haar
je lach ruist
blauw met
opspattend schuim
dat wit vervliegt
in het warme
diep van het duin
je blik straalt
al een lente
ontluikende zon
jij bent natuur
met niet meer dan
een niemendalletje om
Sluimert een lach
oogleden trillen
rond haar mond
sluimert een lach
in een open gezicht
ik weet dat zij
het licht heeft gezien
in al zijn kleurige en
uitnodigende verlokking
de vragende hand
voor een eerste
ontmoeting in een
warme begroeting
het tasten en raken
van energieën en info
volledig verbonden
niet te doorgronden
er is overgave
omdat de impact
voor een mens alleen
niet te dragen is
waar het universum
grossiert in familie
en bekenden uit haar
altruïstische databank
de veelheid is
overweldigend zelfs
in gecomprimeerde
tijd is er nauwelijks
onderscheid tussen
verleden vroeger en nu
gelukkig is alwetendheid
een heerlijke paraplu
Pluizen
je handen
wierpen pluizen
in de lucht
met pas verkregen
vrijheid dolden
zij een heerlijk
kleurige vlucht
jij hebt
de bloemen
eindelijk uitgeblazen
zaden overrijp
na veel te lange
jaren voelde ook
jij je heerlijk blij
jij dacht ze
snel te snoeien
zo dat anderen
konden bloeien maar
zij wilden weg in een
tijd die nog kansen
bood op een nieuwe loot
Als los zand
nog zwaai je
in een warm
en rond bewegen
maar de zekerheden
lijken wel vergeten
als los zand
glippen zij door
je vingers heen
houvast biedt er op
dit moment niet een
toch straalt
je lach en glimmen
ogen de stem zingt
moeiteloos in het
chaos gedogen
de ernst is
afgevlakt die greep
ons vroeger bij
de keel en het
nog kwetsbare hart
ook zonder
perspectieven
kunnen wij dansen
van leven en
liefde genieten
sjansen met
mogelijkheden
die ons vroeger
vaste zekerheden
leken te bieden
Het laatste amen
zij streek met
een delicaat gebaar
het geldbiljet glad
likte haar vingers
mompelde zacht zo dat
hebben we ook weer gehad
nooit heb ik die
scene kunnen vergeten
magie van echte profeten
zij weten precies
wanneer de kentering
komt duiden dat terstond
de rest heeft al
afgedaan en is stand
de pede overgegaan
het is geen nieuwlichterij
ook ketters schreven
hun bijbel met nieuwe letters
het laatste amen
is nog niet voorspeld dat
innoveert samen zonder geld
Oogde scherp
ik zag
jouw handen
motieven wegen
fronzen in
je voorhoofd waren
info aan het lezen
je oogde
scherp voor
een goede balans
nooit zijn zorg en
economie zo tegen
elkaar afgewogen
ethici hebben ons
in begeleiding
behoorlijk bedrogen
mensenlevens zijn
niet af te lezen
in een euro bestand
de structurele
ongelijkheid zit in het
gebrek aan moreel verband
zonder mens is er
geen leven dus niemand
om een euro uit te geven
In verbondenheid
vreemd kijkt
de kamer mij aan
de balans is
verstoord alsof er
niets meer echt
bij elkaar hoort
alles toont
een eigen gezicht
in het nieuwe licht
dat is gaan schijnen
het samen is snel
aan het verdwijnen
waar tijd liefde
in verbondenheid
heeft gebracht is
alles zich ineens
bewust van nooit
gebruikte kracht
is er nog plaats
voor mij en sluit ik
aan in de lange rij
onzekerheden of
wordt er gewacht tot
ook ik ben overleden
Twee een zijn
wij hebben
de afstemming
gemaakt door
elkaar aan te kijken
proberen te
begrijpen wat en
hoe je denkt
in basisvergelijken
genieten in
openstellen van
rust en vertrouwen
in van elkaar houden
vingers raken
maken contact
verdiepen centrums
in samen verplaatsen
moduleren
energie voor
opslag en gebruik
in twee een zijn
in de les van
corona is ego
noodzaak om daarna
duurzaam samen te gaan
Lentelicht
ik zag
witte handen
waarvan de
lange vingers
behoedzaam
gordijnen open
schoven langs
zingende rails
een been
dat steevast
gehuld was in
een onbestendige
kleur rok die nu
de gok waagde
om eindelijk
lentelicht te dragen
zo oplichtend
werd de scene
compleet die
in slow motion
bij half duister
zonder woorden
even bedreigend
angstig leek
een eenvoudig
ochtendritueel
waarvan de
volgorde vaak
verschilde al
naargelang de
overgave waarmee
de zuster het deed
De kleine muziek
mijn schrift
was ineens
zijn krullen
volkomen kwijt
ik schrok
want wat bleef
was een hakig
en hoekig geheel
kaal zonder
versiersel als
boogjes en andere
tierelantijntjes
schreeuwen
woorden hun
armoe in emoties
en andere affecties
hakken humeuren
de kleine muziek van
mooi lopende zinnen
tot wegwerpmelodie
nog heb ik
geprobeerd met
fantasieletters te schrijven
maar of zij beklijven