Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De tweespalt perceptie
je lach is primair
eerlijk en open maar
eindigt soms klein met
een niet transparante keuze
tussen puritein en licht venijn
daar waar
mogelijkheden verwaaien
en rechtuit fabuleuze
draaien neemt kent plezier
de geheimzinnige weg van
wel geweten maar niet gezegd
of waar obstakels
en stekels wegen markeren
die in eenmalig proberen
geen veiligheid gaven maar
wel nieuwe vragen naar
ultiemer genot en gevaar
jouw lach kent
de tweespalt perceptie
want in het reiken
zullen nieuwe grenzen
stringentere eisen stellen
aan heersende norm en moraal
Drie turven hoog
in voorzichtig
durven
plukte drie
turven hoog
de gele narcis
wat hij
niet wist
dat geel
de lente opent
die hij deelt
verrukt
dacht hij
bezit te claimen
keek groots
om zich heen
waar zon
zijn pagina
met geel had
vol geschreven
hoe leven
voorjaar speelt
De ware catharsis
de tonen van
kleur en geluid
veranderen langzaam
in het houten ornamentiek
van de eeuwenoude basiliek
waar zij vroeger in
absorberen de mensen
nederigheid leerden
weerkaatst nu het
felle licht van heden
het patina van eonen
heeft de gelovige zicht
gegeven op de te gane
wegen ter verkrijging van
vergeving door berouw
maar het persoonlijk
gebed staat in de kou
omdat grote groepen
emotievol proberen
samen te praten met hem
die symboliek is niet hol
maar gevuld met gevoelens
waarbij het stromen de ware
catharsis lijkt te zijn voor het
verwezenlijken van hun dromen
Ijdele hoop
wie zijn wij
dat we lopen
huis en haard
verlaten om in
elders een nieuwe
start te maken
eigen licht en
lucht pardoes
vaarwel te zeggen
sleutels weg te leggen
dat wat je bindt
zomaar los te laten
hopen dat de stenen
die je vindt passend
zijn om thuis te komen
in het nieuwe te
gaan wonen op
onbekend terrein
ogen neergeslagen
onder strakke blik
hebben ooit in
een veel warmere
ontvangst geloofd
dat bleek ijdele hoop
Tijdloze traaghreid
daar waar stilte
spanning trekt
ontbloot leegte in
tijdloze traagheid
zijn verschijnen
hun eenparig
bewegen schokt
de werkelijkheid
door het loslaten
van de leefbare basis
in kantelmomenten
verliest bestaan
zijn pijlers en worden
perspectieven van
hun toekomst ontdaan
wie stopt dit
apocalyptisch
zwarte gat dat in
de schepping geen
alternatief heeft gehad
Rond en ovaal
ik zag de spiegel
waar rond en ovaal
elkaar ontmoetten
op kleine schaal
de glazen deden
zelfs je ogen verbazen
in de vrijheid die
hun varia focus gaf
het montuur
vlinderde licht zonder
te accentueren langs
de lijnen van je gezicht
in het warme licht
van je lach zag ik hoe
deze bril je ogen
een extra uitstraling gaf
Ook paradijsjes
in spaarzaam
verlichte nachten
laat zwarte inkt
op maagdelijk papier
nog de prachtigste
woorden zien
geen topgedicht
later misschien
de sterrenhemel
trekt aan mij voorbij
met ongekende kleuren
in landschappen van ver
ook als paradijsjes
die de schepping
overleefden voordat zij
adam en eva kregen
woorden spelen zo
hun eigen spel om de
gunsten van de lezer
houd je van het
dubbelleven tussen
aarde en hel of ben je
fel op orde en rust lees me
tot je geweten is gesust
Vol geluid
ik was de
lichtdeeltjes kwijt
kon hun weerkaatsing
niet ontvangen want
zij bleven ergens hangen
geen kleur zond mij
uitbundigheid in
onderscheid en ook
vorm en grootte sloot
ik in kennismaken uit
ik kon nog wel de
intensheid van straling
beleven zoals warmte
in koestering door zon
was blij dat dit nog kon
toch was mijn wereld
geen donker gat wel
vol geluid omdat bestaan
zich op eigen ruis en
vol muziek in leven uit
het orkest speelt
vitaliteit dat heerlijke
impulsen en geuren kan
geven als de wind maar even
een lach mijn kant op blaast
Schaduw lachte
ik zwaaide
tussen donker en licht
schaduw lachte
bewoog
gelijk mijn arm
weg uit zicht
stapelde
zwart van vele
nachten waken
waar wit in
steeds bewogen
worden niet kon slapen
ben ik de
regisseur van dit
naamloos horrorleven
of zijn actie en
reactie splinters van
een fragmenterend geven
In eigen schrift
je bent de koningin
van het vrij associëren
als jij je pink strekt
weten anderen dat
heel subtiel gebaar
uiterst snel te dupliceren
waar vingers in stijl
handen laten spreken
schiet hun expressie
toch tekort om het
geheel met predicaat
koninklijk te omgeven
jij hebt de bravoure
al op het eerste gezicht
beschreef lichaamstaal
in tal van naslagwerken
want hun genen hebben
dat nooit door gegeven
met liefdevolle ogen en
een warme diepe lach laat
jij iedereen de matrix van
een leven vol talenten zien
dat nog niet in eigen
schrift is bijgeschreven
Zonder grijze waan
zij dansen
het grijs uit de
wereld van bewegen
tussen wit en zwart
gaan onder en
komen op in een
niet aflatende vitaliteit
en pure levenskracht
stoppen is vergaan
de ander laten staan
in kleur bekennen
zonder grijze waan
waar kleuren
opponeren zal grijs
die netjes seponeren
omdat er nog tig tinten zijn
Het zwermen
zij schudden lucht
van verre streken
uit vermoeide vleugels
weten zich weer
thuis na een lange
gevaarvolle vlucht
zeeën en bergen
waren al bekend wegen
en steden nog ongekend
toch drijft hun
instinct de trek naar
paradijselijke plaatsen
met paren en overleven
kunnen zij in de soort hun
sterke genen doorgeven
nu is het zwermen als balts
voor de trek maar ook zij
verdwijnen door jacht onderweg
In ontkend bestaan
het pad lachte
kleine wondertjes
bloeide mirakels
die in passeren
nog even je aandacht
wisten te interesseren
voor hun vorm en kleur
slingerde zich
in een meer dan
paradijselijke omgeving
waarvan lente op dit
moment hoofdbestanddeel
was dat zij in vol ornaat
met alles wilden delen
daar waar ik van
wondertjes sprak
communiceren zij met
hemel in schitterende
weerkaatsing van de zon
op haar mozaïekale vloer
gelegd met duizend stenen
het geheel was gevat
in de magie van het
kabouterleven zij hadden
het geduld om in lange avonden
van levensschoonheid te genieten
dat in ontkend bestaan zoveel
vreugde langs het pad liet gaan
In technisch vernuft
weer wordt de lucht
beschreven met gebouwen
die de horizon vervuilen
door tanden en kartels
waarin beschavingen huizen
in strakke banen
zoeft verkeer filegewijs
naar zijn bestemming
ongeacht de prijs
voor mensen en milieu
de crisis is bedwongen
terreur en aanslagen
zijn alweer begonnen op
het leven om ons heen
primair telt macht en geld
vooruitgang kent maar
twee gezichten het lachend
blond in technisch vernuft
en de andere medemens die
met donaties wordt gesust
Onaards momentum
hij tuurde
in de verte maar wist
dat het ongrijpbaar was
had het voor even
vast gehad in een
prikkelende sensatie
uit het niets gekomen
langs de uiterste randen
van mijn warme dromen
zonder eruptief te zijn
eerder lief en zacht van een
ondenkbare meegaandheid
het was uit mijn handen
in een gevoel van leegte zelfs
gemis van herinnering bleek gewist
richting was nog te bepalen
maar geur en kleur
waren niet meer te achterhalen
er gaapte een gat
in de tijd door dit onaards
momentum was ik alles kwijt
In relativeren
het moet een vreemd
land zijn waar onze zon
zich iedere ochtend richt
naar haar eigen bron
ontluikt in rood
haar seizoenbaan trekt
met ons planetenstelsel
hijgend in de nek
wie weet is zij
de mooiste uit de
interstellaire bloemenwei
brekend in het zomerlicht
dat in eeuwigheidswaarde
zijn grootsheid heeft benoemd
in het voeren van de
passende titel zonnewind
ik lach in relativeren
tussen deze grootheden kan
de mens niet anticiperen leven blijft
op eigen schaal moeizaam proberen
Maagdelijk wit
ik was gestopt
kon geen welbevinden
meer aan kleuren binden
vormen konden
mijn grote vragen over
alles niet meer dragen
de compositie werd
een doolhof waar in
ikzelf geen uitweg zag
doeken staan mij
vragend aan te kijken
wie hen gaat beschrijven
in dit repeterend
ochtendlijke spel voel ik
mij verliezer en besef dat wel
maar vandaag ga ik winnen
nog is het linnen maagdelijk wit
maar de penselen zijn al geschikt
Het graf dat wij sloopten
ik danste met wit
de gewone partituren
samen kon aan touches
geen bijzondere kleur
of patronen ontlokken
het was of zij niet
wilde vonken omdat
er te weinig spanning was
om warmte te geven
aan nieuw creatief leven
ik heb uit duister
het diepste zwart gehaald
alleen haar subtiel witte
hand kon zij mij bieden wij
hebben schepping overgedaan
hoogspanning scheurde
de hemel open elementen
vonkten hun regenbogen
jouw bliksem weerlichtte
in het graf dat wij sloopten
Krachtlijnen
wij liepen als kind
al over sporen in het land
die ons blij maakten
er waren paden straatjes
en weggetjes waar je
meer sfeer voelde dan anders
pas later wisten wij
door verhalen de historie van het
hoe en waarom in kaart te lezen
krachtlijnen hebben mensen
al eeuwig gebruikt en waar zij elkaar
kruisen sluit ontmoeten niets uit
daar bouwde men steden
met kerken vol pracht als
natuurlijk centrum van macht
nog voelt men de pleinen
daar vibreren want ook aarde
wil zijn diepste plezier etaleren
Geheime momenten
wij bladerden samen
wezen met vingers
waar we waren gebleven
dachten ons leven te delen
maar bleven helaas
in de sfeer van foto's steken
natuurlijk zuchtten
zinnen de sfeer van steeds
groter wordende kinderen
maar juist roddels
en geheime momenten waren
de krenten in de pap van toen
zoals de eerste zoen
na een verliefdheid van
maanden waren we even samen
we lachten giebelden
en stoeiden omdat we eigenlijk
niet wisten wat we moesten doen
het schaapachtig onschuldige
is nu niet meer voor ons weggelegd
daarvoor moet de tijd worden teruggezet