Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Krachtlijnen
wij liepen als kind
al over sporen in het land
die ons blij maakten
er waren paden straatjes
en weggetjes waar je
meer sfeer voelde dan anders
pas later wisten wij
door verhalen de historie van het
hoe en waarom in kaart te lezen
krachtlijnen hebben mensen
al eeuwig gebruikt en waar zij elkaar
kruisen sluit ontmoeten niets uit
daar bouwde men steden
met kerken vol pracht als
natuurlijk centrum van macht
nog voelt men de pleinen
daar vibreren want ook aarde
wil zijn diepste plezier etaleren
Geheime momenten
wij bladerden samen
wezen met vingers
waar we waren gebleven
dachten ons leven te delen
maar bleven helaas
in de sfeer van foto's steken
natuurlijk zuchtten
zinnen de sfeer van steeds
groter wordende kinderen
maar juist roddels
en geheime momenten waren
de krenten in de pap van toen
zoals de eerste zoen
na een verliefdheid van
maanden waren we even samen
we lachten giebelden
en stoeiden omdat we eigenlijk
niet wisten wat we moesten doen
het schaapachtig onschuldige
is nu niet meer voor ons weggelegd
daarvoor moet de tijd worden teruggezet
Wat stukjes geluk
waar natuur
zijn heftigheid
contrasterend laat
wolken is de geest
met emoties en
stemmingsverruimers
bezig luchtpartijen die
soms botsen in ons
hoofd harmonieus
te laten verglijden
de bovenkamerfabriek
maakt geen overuren
maar juist de logistiek
van hoe snel is alles
in hoeveelheid en tijd
ooit beschikbaar op de
juiste plaats waar het
minieme drogeren ons
de andere zijde van de
huidige realiteit zal leren
waarbij duur en
effectiviteit in op- en
afbouw de werking
zal bepalen om het
mogelijk positieve in
ons naar boven te halen
na de chaos die wij er
zelf van hebben gemaakt
in de poging om voor even
wat stukjes geluk te beleven
Als heersers
ik voelde spanning
hoorde stilte van
saam gebonden zijn
inertie was
aanwezig met
eeuwen ervaren leven
dat geen enkele
kans heeft gekregen
ooit zichzelf te zijn
omdat wij het
communiceren met hen
altijd hebben nagelaten
wij dachten ons
verheven en als heersers
met alles te kunnen leven
wij weten nu dat ook zij
deel zijn van en delen in
de eeuwige cirkel van leven
Ijsbloemvlinder
ik heb vandaag mijn
eerste ijsbloemvlinder gezien
als feniks de warmte ontstegen
hij zat in lichtrood ontwaken
op de grens tussen dood en
nog iets van dit leven maken
uit kristallen groeiden zijn
vleugels schoksgewijs in het
adembenemend koude verblijf
door een opgaande zon
kleurde ijs in het brekende
licht tot een feeëriek gezicht
ik heb hem niet zien vliegen
wel langzaam zijn ziel zien verliezen
door opwarmende wind
mijn tranen kwamen als
samenvloeiende druppels in de
stervende schoonheid van dit moment
Het plot
zinnen spelen
hun spel met
punten en komma's
leggen uit
voegen toe wat
van belang kan zijn
sluiten af
om gedachten vast
te pinnen op een lijn
waar bij het gesproken
woord intonatie zich
nadrukkelijk manifesteert
zijn de leestekens
op schrift de leidraad
voor interpretatie
toch zijn zinnen ook nog
gebonden aan de hiërarchie
van alinea's en hoofdstukken
zij bepalen met
proloog en epiloog de paden
die het plot doorloopt
De gouden balans
ik heb mijn huid
verschilferd in aanraking
met de maatschappij
soms is eelt
een passende remedie
tegen drukkende cohesie
vooral op je ziel wordt
vaak een beroep gedaan
ik moet dat soms laten gaan
nu ik met tweede huid
herboren ben de gevoeligheden
van mezelf eindelijk ken
vraagt het geen bewapening
wel een anders omgaan
met emotionele aanraking
zonder claimmomenten in de
relatie minimaatschappij
met de gouden balans
wel een samen investeren
op het netwerk dat
vrienden maakt voor het leven
In oogopslag
ik was de bubbel zat
die mij omsloot
waar ik me ook bewoog
alles was al eens beleefd
het perspectief
een tweede keus
nieuws meteen al retro
mensen lief maar te veel ego
ben onverwacht ontsnapt
niemand heeft het ooit
gedacht of aan zien komen
van de een op andere dag
heb tal van knoppen
finaal omgedraaid
keek even in de spiegel wist
amper waar ik was gebleven
natuurlijk een gewone vent
maar eentje die nog niemand
kent in oogopslag en reageren
misschien dat u mijn lach herkent
Nog onontdekt
wij draaien
strelen en aaien
de werkelijkheid tot
voelbare proporties
in het passeren
proberen wij iedere
keer weer iets
nieuws te traceren
nog niet ontdekt
onbevlekt door onze
onvermoeibare handen
en onderzoekende geest
wij lijken te blijven maar
onze ego's zijn ook deel
van de cirkel van leven alleen
wij graaien tijdens het draaien
wil melker
19/02/2018
Innerlijke pijn
wij wisten de
hordes zwermen
en vluchten van de
plagen waaronder
wij hebben geleden uit
een nog nabij verleden
massaliteit en
eentonigheid maakten
hun dreiging vaak groter
dan de effecten die zij
hadden op natuur
en omgeving in de tijd
er is een nieuwe plaag
aan het ontstaan waarvan
het geluid snijdt door de ziel
in een toonsoort die ons
raakt tot op het bot
zij maakt mensen kapot
het is de vibratie van
innerlijke pijn door
onmacht en frustratie
armoede en discriminatie
de golven hebben ons nog niet bereikt
maar hun pijnen zullen dodelijk zijn
Lazen ogen mee
zij wisten de vocalen
snel naar boven te halen
maar in het fijne werk
waren ze niet zo scherp
daar speelde de lach
met mimiek een
doorslaggevende rol
begrepen worden was lol
pas toen zij echt
iets wilden zeggen
probeerden dat met klanken
uit te leggen lazen ogen mee
kwam er diepte in
communiceren en voorbij
de grens van nu konden zij
ook eindelijk presteren
de vroege dichter was zijn
leeftijdsgenoten ver vooruit
proefde in klank het rijmen
zij wilden hem niet als gelijken
Een onmenselijk nouveaute
in een vaag verschiet
zag ik mensen dwalen
verstoken van kwalen
waardoor zij generaties
lang geteisterd zijn geweest
de medische overwinning
was een feest van het
immuunsysteem dat anticiperend
de wereld heeft betreden helaas
met een onmenselijk nouveauté
het narcisme is doorgeschoten
zonder remmingen en de mens
heeft zich afgesloten van het plebs
creëert zijn eigen hoogtes
spiegelt meer waarde dan hij heeft
menselijkheid en verbinden zijn
uit de tijd de eenling telt geluk
als parameter voor kortstondig
leven dat de generatie van
gedoemden nog is gegeven
regeneratie is voorbij in een
mentaliteit van steeds de beste zijn
je wilt de kans niet lopen dat
een knappere en slimmere mens
jou nog voor je tijd op zal knopen
De nadagen
het was geen
majestueuze vuurbal die
aan de hemel verscheen
noch een ingetogen
stukje décor vol
nostalgie uit de nadagen
er vibreerde iets
tussen licht en lucht
dat ieder mentaal raakte
onontkoombaar schreef
een boodschap zijn letters
in de menselijke geest
een bericht dat voor
allen dezelfde inhoud had
door tal van beelden begeleid
er is geen geloof
en hopen meer wel liefde
in een heel zeker weten
wij delen eeuwigheid
zijn deel van de
oneindigheid van leven
wij hebben eindelijk onszelf
begrepen als goden in een hemel
die voor ons moeder aarde zal zijn
Iets natuurlijks
ik heb alle toeters
en bellen weggedaan
wilde alleen iets hebben
waarmee ik kon gaan
geen namen of
andere herkenbaarheden
zij verwijzen bij verdienste
al snel naar het verleden
waar het object
belangrijker dan functie
is geworden en zijn eigentijdse
doelstelling snel heeft verloren
langzaam kom ik zo
uit bij mijn eigen lijf dat
ook gebouwd is om te gaan
hoewel we liever zitten
tijd en snelheid
zijn de heersers die bewegen
bepalen en wij de sukkels die
voor iets natuurlijks veel betalen
Met gods zegen
wij hebben
het land verdeeld
een tuin geschapen
waar ieder zijn deel van
de schepping kan maken
met groene vingers
zwarte aarde strelen
knoppen en verwarde
bloemen nog even stelen
in hun openen naar de zon
ik wilde stuifzand
duinen en veel wind
dacht mij een kind
met grote zwarte hond
en zee als vagebond
alleen het helm
is blijven staan
bramen hebben alles
overwoekerd ik heb ze
met gods zegen laten gaan
nog hebben wij
het land niet afgebakend
er is geen strijd want ook
eeuwigheid is door de natuur
vandaag nog niet te maken
Het donkerzwart bevriezen
zuiver en grillig
schraalde een melodie
veeltonig de
strakblauwe lucht
ontdaan van
warme tierelantijnen
klonk in het hoog ijle
de noordooster kou
herauten speelden
de macht van de vorst
in een uitstralend
winterse nacht
waar helder kraakte
in het donkerzwart
bevriezen van spiegels
op sloten en vaarten
pas toen zon
de rijp deed schitteren
slepen schaatsen nieuwe
tonen tussen oude rietkragen
Al scharrelklaar
ik trek morgens
langzaam de wereld aan
laat donker achter mij
kleed me met nieuw licht
dat wat ik heb
biedt zich al aan in
vroege aandachtspunten
bedaard zet ik alles op een rij
heb door frequent vergeten
geleerd mijn tijd goed
af te meten tegen de energie
die ik beschikbaar heb
lach terwijl ik koffie zet
ook zonder hek is de dam
al waanzinnig druk in de
heethoofden van reporters
zij spelen radio op tv
proberen ieder te bereiken
om vooral zichzelf te verrijken
op dit onbeschermd vroege uur
wat nu wordt gezegd
kan ongemerkt het ei zijn
dat al scharrelklaar wordt gelegd
om onze dag te gaan beheersen
Bijna autistisch
ik heb ballonnen
op kleur gesorteerd
lampionnen al aangestoken
guirlandes en slingers
feestelijk neergelaten
in open ontvangst
het is jouw party
de verrassing op je gezicht
ziet enkel sprookjesachtig licht
ik ben voorzichtig
met schikken geweest
alles luistert bijna autistisch
nog is er enige
souplesse in ogen en
een wat flexibele geest
maar het vrij ongedwongen
lijdt al jaren aan een steeds
toenemende evenementenvrees
gasten kennen
de kantjes van jouw protocol
benaderen je altijd heel liefdevol
aan het eind van het feest
is er altijd weer de verwachting
dat dit echt de laatste keer is geweest
Hun zwepen
ik open deuren
maar wind breekt uit
jaagt schaduwen na
door het gebarsten licht
wankelend scherft
realiteit uit eigen
spiegelbeeld het is
weer mooi geweest
in vervlakking eist
de top beloning
hun zwepen hebben
lang genoeg geslagen
striemen tekenen de huid
als aanklacht in de kleine
letters van het leven
zij zijn volledig uitgebuit
het is voorbij
gelieg en belogen zijn
bedrogen willen worden
voelen eindelijk weer als pijn
Grijsde grauwe dagen
de winter
speelde niet
hij grijsde
grauwe dagen
in eentonigheid
versliep de
uren knorrig in
een winterslaap
die korte dagen nog
donkerder zagen
geen sprankje zon
of bedje sneeuw
met warmte voor
de net ontloken
allereerste krokus
en toch is er
beweging in de
zwarte grond waar
wortels en knollen
al stevig bollen
het is wachten
op de vleug die de
lente laat ontwaken
om van winters afscheid
voorjaar te gaan maken