Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Barokke stijl
ik zag
pigmenten
uitbundig kleuren
weelderig in bijna
barokke stijl
rook de
scherpte van
aparte geuren in
hun bijdrage aan
melange diversiteit
in dwarrelende
door zon belichte
stralen werkt
vakmanschap zich
tijdloos tot meester op
waar de voorraad
zich nog vele malen
zal herhalen in een
opslag van de mix
uit de beste laatste jaren
daar waar stilte
in de familieziel
geschreven staat zal
het geheim recept van
vader op zoon weer overgaan
Onderscheidend gaan
ik heb alle stukjes
van mijn leven
een plaats gegeven
deeltjes vroeger en nu
van jou en mij geregen
aan een rode draad
die kenmerkend is
voor mijn uniek bestaan
en onderscheidend gaan
naast de kleur
bindt ook synthese
in specifiek vergelijken
ik heb al jouw selfies
bij elkaar gelegd jouw rode
draad heeft het paradijs gehecht
Geestverruimend
als belletjes
blowden tonen
geestverruimend
ons creatief gesprek
geen notulen
of herinneringsgeschrijf
met gevoel zaken raken
zo dat alles goed beklijfd
heldere momenten
uit gedrogeerde ogen
lijken alleen maar
wijsheden te verkopen
maar als de flow
is ingekakt dan blijkt
drab de basis te zijn
voor zelfmedelijdende pijn
als ballonnen en
patronen eindelijk zijn
geleegd geeft ook de
melodie zijn laatste geest
Zomerzonnewende
ik heb schaduw
losgemaakt van
mijn bewegen
kwam mezelf
te vaak tegen
waar rust
verblijven weinig
inspannend maakt
zie ik eindelijk mijn
evenbeeld weer staan
het kaatst de
contouren van heden
zonder overigens
in controversiële
details te treden
op deze zomer
zonnewende puzzelt
mijn geluk want stilstand
en bewegen komen nu
nauwelijks van hun stuk
Hun erfgoed
wij zijn gezien
en herkend
niemand vroeg
ons naar een
legitimatie of
ander document
wij horen hoe
bomen een zacht
welkom ruizelen
bladeren ritselen
snel paadjes vrij
blij ons te zien
in groene
doorkijkjes tonen
kleine bosrijkjes
hun erfgoed
in een pluizig
stralende zon
wij voelen ons
voor het eerst deel
van dit tafereel
spreken stilte door
weg te dromen in
dit paradijselijk geheel
Handelden in vraag
zij boden
schaduw aan
lachten om de zon
die ons dit
had aangedaan
zij handelden
in vraag en
boden ludieke
nog niet genoten
oplossingen aan
ook zij konden
niet leven van de
wind alleen pakten
aalmoezen aan voor
een goed bestaan
vaak deelden zij
illusie met de
waarheid in het midden
onaantastbaar
zonder schikken
prijzen waren mild
want hun lach
was zeer gewild
met deze magie werden
kopers menselijk getild
Zintuigt gevoel
ik zag gezichten
haren ogen en oren
fragmentjes lachten
mij geluidloos toe in
herkennend begroeten
hoorde woorden
bewegen in monden
uit talen die er
niet meer toe deden
in hartelijk ontmoeten
waar elkaar
raken verbinden is
van hart tot hart
zintuigt gevoel op
heel eigen wijze apart
in archaïsche
beelden deelden
wij geschiedenis
wisten de wegen naar
heden te transformeren
tot een contact
van mens naar mens
met een gemeenschappelijk
verleden alleen in vele jaren
steeds anders verpakt
Sfeer van fluisteren
ik ladderde
de liefste nootjes
voor een veelkleurig
klein refrein
het klonk
als hemels lachen
waarbij handjes
klapten om erbij te zijn
in creatief ontdekten
wij muziek die nog
onbeschreven staat
in een spontane ritmiek
nee geen gestamp
in dwingend volgen
maar luisteren in de
sfeer van fluisteren
Magie van leven
natuurlijk
zweefde jij niet
wel dansten je
voetafdrukken
op het zand
in een choreografie
van zee en een
warme zomerdag
die golfjes transparant
het strand opbracht
waar zij
en passant
de sporen wisten
van wandelaars en
mensen aan de kant
je hebt de ruimte
waar jij zeegezichten
schrijft tot mystiek decor
verheven ook schepping
deelt daar de magie van leven
Gevleugeld bewegen
zij cirkelden
keerden in breed
gevleugeld bewegen
hongerig gefocust op
begerenswaardige prooi
dan stijgt hij
de winnaar der
slagen vliegt
zijn trofee vol trots
gedragen vooruit
tot ook hij
achtervolgd door velen
de strijd moet staken
omdat zij hem zijn prijs
afhandig willen maken
een snelle landing
het nonchalant
spiedend loeren voor hij
zichzelf in alle rust
eindelijk kan gaan voeren
Religie schraalt
zachte hymnen
in een wierrookgeur
het orgel gaf
melodisch kleur aan
een intiem gebeuren
de omgang en
processies zijn voorbij
mensen delen
minder met elkaar
waar de religie schraalt
terug gezet op
de eigen stek is het
vertrouwen weg omdat
ieder lijkt te gaan voor
alleen de eigen plek
leiders raken
meer in diskrediet
de door wetenschappers
uitgestippelde wegen
kennen zij ook zelf niet
wij zijn het
houvast verloren
met het neergaan van
de toren is de richting
naar boven vervlogen
nog is er die blik
de warme hand en
schouderklop van
een echte hoeder in
herkenning van een broeder
Goddelijke lach
tot in het
kleinste detail
wist jij ons vaak
onmerkbaar te ontroeren
beheerste het
actie reactie
model in liefdevol
fingerspitzengefühl
jij was in staat
de wereld binnenste
buiten te keren om
hen emoties te leren
met je goddelijke
lach zal jij ook hen
op het verkeerde been
zetten en laten staan
vol verbazing over
hun eigen spiegelbeeld
zullen zij zich eindelijk
en masse laten gaan
en plezier in
euforie toestaan
in hun tot dan toe
grijze muizenbestaan
Maan
ik heb
geprobeerd
uit de stilte
van mijn woorden
naar voren te treden
me voor het eerst
te laten zien
in de hoofdletters
waarmee ik altijd
de wereld bekeek
de kleine letters
had ik als kind
al heel vroeg
begrepen en daarna
leren leven
ik wist dat dit
niet alles kon zijn
er was een gordijn
van volwassen zijn
om ooit te passeren
maar ik kreeg
taal nog teken
terwijl wij al zoveel
op elkaar leken scheen
maan een verkeerde tijd
Zonder vuurwerk
ik heb
je masker
nooit gezien
wel heb jij
mij de ogen
langzaam geopend
mijn blikken
gericht naar
eer en betekenis
niet op de dans
van vlot vertier in
euforie van plezier
maar in stilte
met reflectie op
normen en waarden
zonder vuurwerk
en donderslagen van
hen die het willen maken
op pad met
persoonlijke
verantwoordelijkheid
voor een leven
dat op aarde al
naar de hemel leidt
Een vlucht spelden
stilte schreef
schittering waar
in diep duister een
vlucht spelden viel
zij lichtten op
in vrije val bij
het raken van
ongeziene stralen
het was geen verhaal
maar een gebeuren
dat intrigeerde en ons
het toeval etaleerde
nog beijlt dit
licht lineaire banen
zal zonder tussenkomt
een speldenprik baren
Finishing touch
zij heeft
de doorregen
bloemen gevaasd
die ik haar
heb geschonken
er een schitterend
kunstwerk van gemaakt
waar genen
met nieuwe
kleurdeeltjes
verschenen
balanste harmonie
in bloeiwijze de
schepping volmaakt
het naturel
groen van jouw
vingers deden de
finishing touch
aan het sprankelend
ontstaan van een
nieuw gat in de markt
dat adembenemende
schoonheid laat
sprankelen van
nouveautés die
hun stelen ranken
naar het kiertje hemel
waaruit zij verschenen
Wij zijn vrij
ik heb lang
naar de zee
zitten staren
terwijl het water
mijn voeten
vertelde van de
talloze gevaren
jij zo machtig
en groots
terwijl de golfjes
vriendelijk krulden
het schuim zijn
eigen hoofdstuk
en tekening koos
hoe kan het
dat stormvloed
dijken bruggen
en kades breekt
alles verwoestend
zijn weg naar
de laagte neemt
het spel van de
wind die stroming
te langzaam vindt
met duwen en stuwen
schreeuwen golven
angst en schaamte
voorbij wij zijn vrij
Bruisend
wij zwommen
door de dagen
over transparantie
niks te klagen
ze vergleden zonder
ook maar een
een kik te slaken
eindelijk zong
eentonigheid
haar hoogste lied
haast en stress
bestonden even niet
het dag en nacht
bleek overal hetzelfde
totdat jij het
tempo doeloe in
zijn voegen kraakte
van leven weer een
bruisende gelegenheid
maakte vol vertier en
bol staand van plezier
waarin malloten
weer de hoofdrol speelden
met hun dansen en kledij
in een vrijheid zonder
regels met zijn dubbele
lachjes en bedoelingen als
winnaars in de maatschappij
Gegoten brons
zusters luiden
het gegoten brons
de tweelingklokken
delen tijd en plaats
zover als hun
geluiden gaan
nooit heeft er
een ontbroken
onderhoud bleek ook
synchroon te lopen
bij calamiteiten is er
het eigen luidvermogen
ze verschillen
heel subtiel van
galmen en geluid
als de een wat
ingetogen is klatert de
ander vrolijk en voluit
toch droeft het
gebengel en juist
in de verste dalen
rollen de donkerste
tonen dun diepste
herinneringen uit
pas als de zon
geschenen heeft
de dag zijn einde neemt
keert stilte de balans
in samen verder gaan
missen we weer een hand
Nano laagje zomer
een nano laagje
zomer zette de
huid van een
zonne koesterende
dromer binnen
korte tijd in
vuur en vlam
vurig rood
legde onbarmhartig
het falen bloot
van alle preventieven
die winterwit
slechts een papieren
bescherming schikt
nog wordt
de pijn in koeling
weggehoond
hoe dom kunnen
mensen zijn in weten
dat na zonnebrand warmte
nog dagenlang schrijnt