Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Omfloerste ogen
ik kende
die blik
zacht dook ik
in je donker
omfloerste ogen
in een ijdel pogen
thuis te komen
het mocht niet
baten in de duik
bleef ik haken
aan een fel
dispuut om
meteen danig van
de wijs te raken
juist het
bekende voelde
als gewenst
drempelloos pakte
ik onschuld in
natuur gekleed met
licht eigen gewin
heb mijn rug
gerecht ben niet
afgedropen
jij hebt mij op
de plaats gezet
ben slechts een huis
en niet jouw thuis
Vergeten heksen
ik zie
hoe zij met
een lach en
harig mohair
dromen breit
met een vage
kleurrijke mystiek
die in de lange
wol tal van
ontknopingen ziet
tijdens het spinnen
mompelde zij al
vele teksten uit
het repertoire van
vergeten heksen
haar schatten
zijn licht te dragen
roepen vele vragen
op uit het genre van
doorluchtig plezier
juist het tikje
spanning geeft
alertheid want
na het gapen komt
slapen met blonde lach
Lieve Téé
Lieve Téé,
Klinkt het gek
als ik zeg
dat ik je mis?
Wat zij zei
was zij niet
als je dat nou eens wist...
Toen sloeg jouw
hoofd over op
jouw fantasie
Nooit heeft zij iets
bedoeld met een
slechte intentie
Maar toch heeft jouw
onderbuikgevoel
het gewonnen van de waarheid
Nu ben ik niet alleen
mijn “oom”, maar
ook mijn beste vriend kwijt
Het is misschien
wel beter zo want
je dacht dat ik loog
En je maakte grapjes
dat ik me schoenen niet paste
omdat ik te veel woog
Nog maar te zwijgen
over de geraspte kaas
waar ik te veel van at
Sorry, Téé
maar die opmerkingen van jou
was ik helemaal zat
Dus het is beter zo
dat het zo gelopen is
want anders was er toch wel van gekomen
Ik ben niet iemand
die op zo'n achterlijke manier
over me heen laat lopen
Vrolijke waterval
niet je hand
heeft die kracht
maar in je vingers zit
de macht om de media
goedlachs te bespelen
juist waar
saaiheid en
verveling dreigt
klikken zij op skype
voor de leukste contacten
geen anderhalve
meter of meer niet
te zake doend gezever
maar een heerlijke lach
als warm welkom bad
de vrolijke
waterval van
wetenswaardigheden
kabbelt van het scherm af
zonder dreiging van straf
voor even weer
bevrijd van die
wurgende eenzaamheid
opgebeurd door woorden
die goed zijn om te horen
Hooi parfumde
zij bergde
als plattelandse
de wolken voorbij
verschoof met
de wind het
uitzicht naar vrij
runde in blauw
de zeven mijlen
door stralende kou
wist van de sloten
met het duiken
als ultieme stunt
waar zomers
hooi parfumde
warmde mest
de stallen werden
zo slagers hun
speklap gegund
is zij de boerin
met de stadse blik
die het hart aan de
natuur heeft verpand
of deelt zij de schepping
in paradijselijk verband
De leidraad
ik voelde
warme stralen
uit gedachten
die energie
brachten
en haalden
hun pulserende
vloed deed mij
intens goed
de boodschappen
heb ik nooit
echt kunnen
achterhalen
omdat de sleutels
van je geest
jouw schatkamer
niet ontsloot
als zijnde privé
de warmte
die jouw
nabijheid mij gaf
in de vloed aan
leven en lach
was de leidraad
die ik had daarom
kon ik ook aan
anderen geven
Stukjes zelfspot
het was altijd
frappant hoe
haar lach
opening gaf
aan gedachten
ze de vrijheid
liet zich te uiten
op alle gebied
tegendraads
zonder beperking
waar haken en
ogen verschenen
was men geneigd
stemverheffend
gelijk te claimen
dan parelde
haar lach de
agressie kapot
met vileine
stukjes zelfspot
Twee werelden
ik weet dat
als zij lacht
iemand aan de
rand van haar
bewustzijn
op haar wacht
een vage zwaai
waar donker
even lichter kleurt
lucht bewegelijk
naar het pril
van lente geurt
ambivalentie
maakt haar
blik onzekerder
in de keuze van
de stap vooruit
of een zwaai terug
ze is blijven staan
op het randje
van twee werelden
met lichte spijt in
haar hart toch de
lach achterna gegaan
De laatste lach
ik zag
de wereld tot
stilstand komen
huilde toen
de laatste lach
stierf in mijn dromen
nog was de
zorg zichtbaar voor
de gebleven mens
in kleine sketches
bloeide liefde
als enige wens
niet de nood
heeft hen toen
samengebracht
wel het besef
dat zij deel waren
van alles wat nog rest
Haar vinyl
haar vinyl
zat vol echo's
uit vervlogen tijden
het startruis
had een intro
om te benijden
de beginvocaal
nog ongepolijst
was in essentie klaar
het wiegend
golven van de plaat
intrigeerde zonder maat
in de hartslag
van toen voelden wij
wat emoties doen
als nieuwe muziek
zijn barensweeën krijst
jeugd ook aandacht krijgt
Lieve lust
ik zag in
regenbogen
jouw stukjes
energie hun
kleuren stralen
zij lieten zich
niet verwaaien
door de buiige
wind en donker
jagende wolken
in ontlading
zorgde bliksem
voor vuurwerk op
grote hoogte zonder
donder te gedogen
ogen schitterden
een lieve lust
terwijl je handen
met zon halfronde
banen klaarden
waar bogen
soms paarden
door de intense
energie van brekend
licht op aarde
Arcadische kopie
ik ben met je
meegegaan
samen op de
dromerige blik
in je ogen ineens
weggevlogen
zag je
vertrekken heb
je hand gepakt
ben ingestapt
route onbekend
als ik maar bij je was
herkende in
opkomend licht
het panorama
dat onder ons
gleed in een
eerst ontwaken
serene rust
voelde weldadig aan
in een harmonische
balans kreeg natuur
eindelijk weer
zijn optimale kans
waarbij techniek
geen spoor had
nagelaten slechts
een arcadische
kopie van de wereld
ver voor onze tijd
wij zijn niet
geland maar aan
de kanten van het
paradijs gebleven
om onze dromen
nieuwe voeding te geven
Vliedende vloed
zij laat warmte
druppelen uit
lange artistieke
vingers waarmee
ze ultieme kunst
doet floreren
niet zomaar
proberen en god
zegen de greep
maar met
schoonheid al
aardig op dreef
zie hoe
ijzige aandacht
smelt en agressie
verwatert waar
stroompjes elkaar
meanderend raken
nog is er geen
vliedende vloed
maar het doet
goed in verbinden
waar eenzaam ijs
water kan vinden
je lach is
het warme bad
waarin kunst
ook zijn kans
heeft gekregen
om even te leven
Jouw tweede huid
ik voelde nog vaag
jouw tweede huid
in tedere omhelzing
zacht rode lippen
kusten ingetogen
schermend blauw
met het eindeloos
repeterende nabeeld
ik houd van jou
woordloos koos
verliefd het
manuele spreken
waarbij het scherm
voorkwam dat wij ons
al snel verveelden
zelfs in de meest
subtiele lichaamstaal
waren wij nooit klaar
met afscheid in
zicht werd liefde door
stilte overweldigend belicht
Scherpe bron
het streepte blauw
met kartels wit
in hoge ijle kou
een snelle baan
waarop gedachten
zonder weerstand gaan
de oogopslag lijkt
al voldoende voor
een homerun zonder uit
als de posities in
het verre veld op
winnen zijn gesteld
dan blikkert zon
zijn genadeloos
scherpe bron
is het weerbericht
totaal van slag en
dag zijn honken kwijt
met blinden in
de volle zon schreeuwt
overwinnen al verloren
anderen joelen juichen
met de schaduw mee
winst wordt zo geboren
Mystiek en magie
in het
onderhuidse spel
van spanning en
ontlading bepalen
magie en mystiek hun
eigen vorm en kleur
waar stroom
subtiel de
geleiders raakt
golven weerstand
en vertraging
altijd tegendraads
kolken emoties
warmte vrij
verstikken
problemen door
totale inertie tot
een onoplosbare brij
zacht voedt
magie onmerkbaar
kleuren van
lieve en trieste
momenten vult
talloze lacunes
bij mensen
die onvervulbare
wensen koesteren
die hen in tijdloze
gedachten
bij zijn gebleven
of die op mystieke
wijze in een
uitgesteld leven
na het aardse
bestaan een hemels
leven zal geven
Stof opwerpend
nog is de tijd
niet opgeschud
als een kudde
kamelen stof
opwerpend het
rit aanneemt
een plaatje
is de uitloop
in het hitte
zinderend puin
dat zich al bijna
begraven weet
donkere ogen
in een gebronsd
gezicht beschouwen
deze vitaliteit in
evenwicht met de
saaie toeristen rit
woorden dragen
nooit venijn
als gebaren al
voldoende zijn in
een eeuwenlange
zand dragende wind
toen je als kind
de tijd had gemist
en jij je voor de
eerste en laatste
keer in de duinen
totaal verloren wist
Rood zand
er wordt zand
gestrooid in
ogen die
willen kijken
rood zand
dat het intense
lijden uit de
woestijnen kleurt
waar botten
slechts tijdelijk
de plaats markeren
als dood passeert
het duint
stormachtig in de
wandelgangen van
megatheater natuur
schrikbarend schrijven
statistieken de tijd die
nog door kamelen en
nomaden wordt gehuurd
het is geen erfgoed of
beschermd natuurgezicht
deze aarde is al lang
door de mens ontwricht
Lichtgevend
stukjes zwart
zweven bijna
lichtgevend
in het donker
door ontkennen
van contrast
ademen zij
alle kleuren
lijken volume
te vergaren
door niets
te weerkaatsen
in hun bestaan
van dimensionaal
naar het zwarte
gat van vandaag
toch spelen
juist randen het
wetenschappelijk
spel van wat kan er
De coolste ster
nooit heb jij
je echt aangekleed
kleuren accentueerden
jouw huid en in dracht
kwamen je vormen
er altijd schitterend uit
spectaculair
droeg jij nouveautés
met het air van de
coolste ster veroverde
jij totaal onverwacht
de catwalk pracht
er was geen venijn
of jaloezie want
in vrienden maken
schiep jij het grootste
behagen in deze
wereld zonder lach
juist het fragiel
wit gezicht dat trilde
door onderkoelde
emoties werd door
het publiek totaal gemist
in deze drukke entourage
je vlamde nog eenmaal
in de grote finale waar
ieder de gekregen roos
aan jouw voeten legde
je dankte hen met tranen
in je lach die altijd liefde zag