Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Zacht kubisme
in het
zacht kubisme
waaraan jij lijdt
ben je de ronde
lijnen kwijt
rechtlijnig lijkt
het leven zich
te stapelen
van groot
naar klein in de
wisselende schijn
van licht en schaduw
waarin koorts
fluctueert die
gerelateerd is aan
inhoud en grote
in strakkere
elementen huizen
de gevoeligheden
waarbij hoofdlijnen
zorgen voor de
logistiek van het
dagelijks bestaan
en onderhoud
soms vouw jij
open waarbij alle
vlakken kleuren
in de emotie
die jij hebt die
jij bent en
waarmee alle
rondingen bloeien
In arrogantie
ik heb
grijze plukjes
uit de lucht
gehaald
het sombere
uit wolken die
regen en donkerte
bevolkten
er kwamen
spikkels blauw
en licht die door
zon werden gewit
tot een briljant
schitterend firmament
dat mijn geest
als klankbord kent
wij sprankelend
van energie
oplaadbaar tot
een gaaf lief genie
nooit zal aarde ons
universum verlaten
maar in de nieuwe
blauwdrukken
zitten voor de mens
geen gaten die plaatsen
waren in arrogantie
te hoog gegrepen
Geen god en tijd
ik was op weg
stopte en ging
naar binnen
omdat er
geen buiten
meer was
door een deur
die ik niet meer
hoefde te sluiten
voor mij
strekte zich
talloze uitheemse
disformaties uit
waarvan sommige
nog iets vertrouwds
hadden in kort geleden
gebouwd maar
met focus op een
andere wereld
waar niet alle
dimensies bezet
waren die asychroon
voorbij zweefden als
wolken in een droom
ik hoefde niet
te gaan dat werd
voor mij gedaan
in een oogopslag
of bij handjeklap
ik ademde
synthetische lucht
waaruit alle
leven was gevlucht
een geurloos product
dat vier moleculen
zuurstof had maar
zonder nat in een
vreemde wereld die
geen god en tijd bezat
Laat elegantie leven
Laat elegantie leven
je bewegen
laat subtiel
elegantie leven
in het licht
dansante dat
gras en planten
doet wiegen
op een warme
zomerse wind
in voorzichtig
raken lijken
vonkjes te
ontwaken die
overspringend
hun energie
ontladen om de
aantrekkingskracht
intenser te maken
er zijn natuurlijk
meer paren die
scharen om
jouw lach te
onderscheppen
in momenten van
voorbijgaand
tijdloos ontmoeten in
de schoonheid van dans
De hemelse geest
bruin scherpte
je profiel tegen
de diepblauwe lucht
je genoot van de vlucht
die jij de tijd
hier zag maken
voelde stenen
hoorde de specie
hun voeggeluid maken
waar schoonheid
door mensenhanden
werd geschapen
in grootse gebouwen
waar kosten noch
moeite werden gespaard
en de ultieme balans
van hemels presteren
ruim werd gehaald
weer vlogen zwarte
vogels naar de toppen
van nabij gelegen
bomen werd de
natuur in onheilspellend
doodse stilte gehuld
een magere hond
huilde toen hij alleen
op het grote plein stond
waar stenen braken
bogen uit hun beeldschone
spanning raakten
zo kraakte de tijd
in luttele seconden
zijn scheppers en ultieme
schoonheid wat overbleef
verdampte in stof
naar de hemelse geest
Anoniem stationnetje
samen zijn
wij even
weggeweest
naar een feest
zonder wereld
alles hebben
wij losgelaten
geen agenda
of afspraken
richtingloos
hebben wij
zonder kaartje
de trein gepakt
hij stond voor
ons op wacht
vertrok meteen
na de fluit
reed snel het
anoniem
stationnetje uit
nog tikken de
wielen hun
maatschappelijk
verbonden cadans
de rode draad
gleed door
onze handen naar
een griezelig stil
rangeerterrein
tot onze gillen
schrokken van
het zwart van
de nacht die
koud en donker
op ons had gewacht
Voor jou
nog zag ik
je staan
voor jou
zou ik de
hele wereld
laten gaan
omdat ik
in jou
alles vind
en toch
trouw
kan blijven
aan wat wij
samen in alle
perspectief
als nieuwe
toekomst
tegemoet gaan
in een andere
goed beter
best wereld
in samenwerking
met de enige
echte aarde
duurzaam en
met respect
zonder roofbouw
te plegen talenten
aan de wereld
terug te geven
voor een
andere orde
op een eerlijke
manier existeren
in elkaar helpen
door samen te leren
Lijmen zonder pijnen
ik zag
hoe jij
voorzichtig
de bladzijden
gladstreek
hoe woorden
zich keurig
voegden in
zinnen en
alinea's
zij de inhoud
bepaalden van
stukjes leven
die ik nogmaals
wilde lezen
uit de laatste jaren
van mijn jeugd
waarin normen
en waarden deugd
gingen geven
vol verbazing
las ik hoe de tekst
een eigen leven
was gaan leiden
in de praktijk
hoe woord en
daad uit elkaar
waren gegroeid
en hemelsbreed
verschilden dus
zonder pijnen de
waarheid lijmen
in heroriëntatie
voor een correct
en eerlijk blazoen
De boost
ik heb
haar stralen
gemist in
licht en warmte
op huid
en gezicht
waar zomer
altijd het
uitbundige
spel speelt
van vrijheid
en plezier
verkoelt het
winters wit
ons bestaan
door schuil te
gaan in dik
warme kledij
vandaag is het
helder de snerper
heeft even
afgedaan omdat
hij adem tekort
kwam in zijn
met vocht
bezwangerde
zwaarbeladen
wind en op zijn
tocht veel gesloten
deuren vond
zonne-energie
is de boost voor
mijn systeem zoals
zij kan ont- stressen
is er in het hele
universum niet een
De confrontatie
we zijn
opgeroepen
om te komen
kijken op
alle wegen
van oost
tot west naar
de restanten
van het vergane
aardse leven
dat door ons
zo vreselijk
is verpest in
afwijkingen
en allerlei ziektes
de confrontatie
voor het laatste
oordeel er zijn
geen wegen terug
want in de schepping
was synchronisatie
de hartenklop
en zon een geweldige
energiebron uit
het universum
het koolzuur en
stikstoffeest dat
de mens heeft
genoten was zonder
eerbied voor ander leven
In buitensporigheden
jij stond
als sisyphus
de komende
en gaande man
te regelen
met een door
drukte verhit
en getekend
gekleurd gezicht
jouw autoriteit in
deze was zoals
altijd onbetwist
als iemand toch
de moed had
stoute schoenen
aan te trekken
kwam hij van een
koude kermis thuis
zij riep gewoon
cerberus de
hellehond als
die zich liet zien
deinsde iedereen
jouw fluïdum was
onmiskenbaar van
een hogere orde
dan het menselijke
jouw verkiezing
als veerman had
an sich al zoveel
tegenstrijdigheden
dat de drijfveren
uit een andere wereld
nadrukkelijke
waarneembaar waren
in buitensporigheden
Wat vlassig haar
jij kwam
binnen als
engeltje
van de
ooievaar
was niets
te zien
maar je
ogen keken
en soms
liet een
schreeuw
een lekker
bekkie zien
geen veren
maar wat
vlassig haar
de kijkers
prikten
na een
lange staar
het engelachtig
is verdwenen
jij wilt alleen
jezelf zijn
liefst een
stukje beter dan
anderen uit de rij
onderscheid
heeft jou
uniek gemaakt
maar altijd
beter is
niet sympathiek
geloof mij maar
dat stukje
duivel is jou
niet bespaard
gebleven
de bokkenpruik
heb jij soms ook
nog even op
Dat duurt nog lang
nog heeft
de wereld
zijn schatten
niet verloren
nog steeds
worden er
kinderen geboren
gebeuren
kleine wondertjes
waar je over
struikelt zonder
ze te zien omdat
het zo gewoon is
stukjes hemel
tegen te komen
in eigen dromen
toch zijn vele
jaren vergleden
hebben ernstig
onder desinteresse
geleden omdat
wij ze niet hebben
geprofileerd er
geen energie in
hebben gestoken
zijn snel vergeten
omdat die hotspots
zijn gedoofd
we zijn met ons
verleden niet bang
want heden is morgen
en dat duurt nog lang
De bries van blauw
ze fladderen
landen heel
zacht op de
korrels zand
van het strand
een kleurig
bewegende rand
aan de zee
die om het zout
was verkozen
wij te midden van
de opengevouwen
vleugels toch
aan de teugels op
de bries van blauw
op de klapwiek
van stilte spreekt
schakering zijn spel
van verzameling
ongelijke delen
die toch als
kameleons zijn
verstoten door zich
te voegen naar de
grootste gemene deler
Het jachtspektakel
donker
dwaalden
schaduwbomen
op de van licht
vergeven
kale plaats
hier bleef
de wind
achterwege
er was voor
jonge aanplant
geen schaduwkant
zomerse hitte
droogden
jonge loten uit
kaal barstte
in de grond
de zwarte kluit
waar nachts
de plek leek
uitgestorven
loerden ogen
uit de rand van
het bos naar prooi
mooi zichtbaar
in de volle maan
pas in donkere
schaduw ving het
jachtspektakel in
volle hevigheid aan
Goed beter best
de maatschappij
is losgeslagen
alleen de sterkste
benen kunnen nu
nog de weelde
dragen van macht
in rechtvaardigheid
egotripperij was
te kwetsbaar
gebleken alleen
in groepen waarbij
ieder hetzelfde eet
en ook de info over
samenleven weet
dat geeft een kans
om te overleven
omdat het functioneren
in een groep andere
en meer mogelijkheden
geeft zonder de dwingende
drang van continuïteit
waar hechten zonder
vertrouwen geen
of weinig resultaat
geeft in overleven bij
samenleven omdat
de lont altijd te dicht
bij de hand is
nog is de mens steeds
bezig met goed
beter en best en heeft
hij dit subtiele samenspel
veel te makkelijk verpest
ten eigen baten door simpel
de ander te gaan haten
Zijn wij daar nogmens
ik voelde dat
jij binnenkwam
met je zachte
energie-
interferentie
alsof alles
praatte en
zachtjes
ontwaakte
in gesprek
jij had de
warmte was
aanspreekpunt
niet hiërarchisch
maar een
heerlijk
deelpunt van
samenzijn dat
communicatief
open bloeide
de energieën
nam jij mee
onder toevoeging
van innovatie
en verrassing
wat er was
kreeg een upgrade
begon te stralen
gaf input af aan
de leefomgeving
ja dat alles
door jouw lach
en visuele binding
die de stimulans
bracht dat het
geheel meer is
dan de som der
delen bij ego trippers
is dit verlies immens
zijn wij daar nog mens
Bijna dood
samen hebben
wij als wachters
de schaduwen
geflankeerd
van de nu al
zwarte zon
omdat haar
universumplaats
sinds de schepping
nooit is vergeven
is zij geen donker
gat gebleven
zij werpt nu
haar schaduwen
in een apocalyptisch
alles verwoestend
scenario dat uit de
verte in aantocht is
nog voedt de
lucht ons met
restanten zuurstof
die over zijn uit
hels brandende
horizonnen
maar de wolken
fijnstof kruipen
naderbij en nog
is er geen laatste
oordeel bijna dood
voelen wij ons al bevrijd
De tijd is nog zo kort
de foto's
zijn nog gaaf
niet beduimeld
of bekrast met
onattente kruimels
ze schuiven
langs elkaar
zonder al teveel
misbaar door
groot gezelschap
nog is er vraag
maar het zoeken
gaat zo traag
en dan blijft toch
de herinnering
ja die van toen
als nu van vandaag
zonder centje pijn
want die status quo
vindt iedereen wel fijn
pas als het rustig wordt
komen onze portretten
weer tot leven gaan van
hand tot hand worden
misverstanden recht gezet
is er spijt om gebrek aan
tijd die spreekt uit gezichten
wel is er hoop dat alles
toch nog beter wordt
alleen de tijd is nog zo kort
De kathedraal
wolkjes
tekenden
oplossend
mooi weer
wij met de
rugzakken
op weg naar
het blauw-
groene meer
dat verkoeling
beloofde van
de hitte boven
op weg naar
santiago de
compostella
zonder haast
en stress de
rest plezier
levensjaren
in diepte en
hoogte geluk
liefde en pijn
weer ervaren
op de balans
rekening leven
onze stappen bleven
voeten martelen
niet zichtbaar
was dat nut
pas toen wij
de kathedraal
zagen en anderen
spraken en lazen
wisten wij zeker
dat wij nu eindelijk
thuis waren