Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De banvloek
van heel ver
klokte vrede
een onbekende
melodie voor
gespitste oren uit
een donkerrode
stenen toren
zacht omhulden
tonen de tik
die agressie
geladen was
en toch zijn
boodschap gaf in
verrast ontvangen
nog waren zij
niet klaar met
hun onderling
getwist de
boze blik die
werd geworpen
met ach stik
generaties hadden
elkaar doodgezwegen
om zaken die niemand
meer wil weten
totdat de dood
de banvloek
had opgeheven
Winkel van magie
jij hebt mij
ooit jouw winkel
van magie laten zien
zonder mij de weg te wijzen
de voorgevel
wat teruggetrokken
geklemd tussen
twee andere blokken
de bijzondere sfeer
verbaasde mij door
de uitstraling van
talloze energiebronnen
de toonbank met
zijn vele aura's die
jou moeiteloos passen
ons in kleur verrassen
de vitrinekasten
met kristal dat zijn
gebroken licht
overal laat schijnen
waar het ons
raakt delen wij in het
het voedend laven
aan de immense bron
jij hebt daar
zon gekocht
zonder de rode en
gevaarlijkste frequenties
gaf je lach als
wisselgeld de bon
werd je bespaard omdat
jij in je eigen winkel staat
Deze planeet
voorzichtig
knabbelen wij
de randjes bij
van de grote
maatschappelijke taart
over smaak valt
niet te twisten
maar de brokjes die
wij op weten te vissen
smaken voortreffelijk
in de nasmaak
zit een passionele
gloed die ons culinair
stukjes paradijs beloven
van hemelse hoogte
wij zijn even gestopt
kijken elkaar diep in
de ogen willen onze
ervaringen delen
in een diep geloven
wij hebben het
mooiste geproefd
van wat de wereld te
bieden heeft deze planeet
wordt onze eerste keus
Kleine takjes
er scheen geen
maan maar
het leven lichtte
ons bij met haar kleur
kleine takjes
knapten en hun
muziek vertelde
van het volgende pad
op het zachte mos
voelden wij de
vochtige veerkracht
in een zuigend gaan
maar er was meer
ook op het stille web
onder de grond roerde
lichtsnelheid zijn info
in tal van processen
werd zonne-energie
opgeslagen in de
toekomst van morgen
alles kantelde toen
het licht opkwam
en het dagritme weer
zijn aanvang nam
Een teder moment
ik heb
in je sporen
bloemen zien
bloeien hun
harten kleurrijk
oplichtend
in tal van
vormen voluit
waar jij
in een teder
moment het
kleinste bloempje
in je handen
liet groeien
bloeien nu struiken
de bermen uit
donker
ruizelen reuzen
hun weemoedig
refrein want
jij was hier
en zij willen zo
graag ook hoog
bij je zijn
Vergeten woorden
ik heb ze
zien spelen
de kleine orkesten
niet alleen hoempa
maar ook kamermuziek
voor een uitgelezen
publiek of in de zaal
naast de bar waar
dans de inname
snel groter maakt
in het zicht van
de kleine uren belt
overlast traditioneel
de bekende klachten
van de buren
dan selecteren
vocalen een eigen
groep neuriën anderen
vergeten woorden is
warm volume toegevoegd
nog trekken de
titels geen tranen
maar als de emoties
breken dan druppelt
het condens van de ramen
Nieuwe stenen
langzaam
vervaagde de hand
die mij eens
gekoesterd had
verliezen herinneringen
de indrukken van
het bijzondere
contact dat de
aanrakingen mijn
jeugd geschonken had
waar wij in samen
de onuitwisbare
close harmony
vergaarden die
niet alleen op
genen stoelden maar
ook de zielsverbanden
van de eeuwigheid
bedoelden in de
oneindig grote databank
alles lijkt
op te lossen in
de wegen van
bestaan die wij nog
hebben te gaan
van passeren
genoten wij maar
er kwamen geen
nieuwe stenen die ons
leerden meer voorbij
Op steelse wijze
je lange slanke
vingers manipuleerden
behoedzaam de tijd
met magie en vergetelheid
hun verlokkend
wenken gaf ruimte
en vorm aan een
nieuw creatief denken
waarbij intuïtie
aangesproken werd
die zonder taal zijn
eigen verhaal regisseerde
je miste routine
maar een artistieke
re-birth opende wegen
sloeg nieuwe paden in
waarbij dwalen
ongeziene dimensies
openden als proloog van
stokoude overleveringen
in een watercarrousel
speelden je kleurige
nagels met jaren en
scherpten de maanden
waarbij toekomst
op steelse wijze binnen
handbereik is gekomen
als onze stoutste dromen
Wit zingende krullen
zacht streelde je
het magisch blauw
over wit zingende krullen
koelde met donker diep
de warme lagen
in hun eigen huid
die zich oplichtend
golvend blootgaven
je lach had de
kracht van de zomer
was warm als de liefde
van menig dromer
de armen gespreid
in het omvatten
van eindeloos veel
in zonstralende vrijheid
jij alleen op het zand
dat hier geboren werd
zonder enige sporen op
het totaal verlaten strand
Wegkijken
je bent
geen clown
je tranen
vloeien rijkelijk
in jouw warme
liefdevolle kijk
op de wereld
om ons heen
waar samenhang
scheurt en rafels
pijnlijke plekken
laten zien in
onoplosbare
situaties waarin
wegkijken de
pijn ontkennen is
dan gaan handen
uit de mouwen
worden getrouwen
tot eenheid gesmeed
waar men van een
samen weet die te
alle tijd op elkaar
zal kunnen bouwen
Scharreltijd
ik heb ze
geteld de
duiven aan
de overkant
rustig naast
elkaar zittend
op de dakrand
wachtend op
de gulle hand
die voer strooit
op straat kijkend
en koerend loeren
naar het zo
bekende gebaar
in glijvlucht
naar beneden
waar heden
hen toelacht
ieder op zijn beurt
zonder schreeuw
en gepik naar elkaar
scharreltijd
is aangebroken
honger is gestild
in elkaar verzorgen
vernietigen zij de
pieten die niet
mee mogen vliegen
Het eigen gelijk
ik heb lijnen
zien verharden
in gezichten
die niet meer
willen praten
waar in groeven
schroeven steeds
vaster worden
aangedraaid in
stilte die roest
het enige dat
entropisch
woekert is het
eigen gelijk zonder
bijval hard als ijs
maar massaliteit is
geen bindende kracht
waar ieder voor zich gaat
en de god voor ons allen
helemaal niet bestaat
ook uniformiteit als
veel geprezen dwang
plakt al jaren achter
behang van lang
vervlogen tijden
het zijn vandaag de
hitters en fixers die
gouden tijden beleven
omdat zij het gezicht zijn
van ons dagelijks leven
Verpakt in feest
waar satijn
ons scheidt
is de grens
al open voor
langere tijd
verpakt in
feest kleurt
liefde muziek
in talloze
refreinen
waarbij het
zachtjes deinen
stilaan gaat
verdwijnen in
spannend gaan
en satijn
de drijvende
kracht blijkt
te zijn in een
frictievol bewegen
zacht dekt
zij ons toe als
wij de bloem met
een intieme zoen
liefdevol sluiten
Een lichte blik
ik zag je
beweging in
de herschikking
van je gewaad
toen ik de zaal
binnenkwam
keek jij mij
meteen aan
gereserveerd
met veel
geschiedenis
in je ogen
een lichte blik
met intens
maatschappelijk
vermogen en kracht
stilte ademde
spanning in deze
kunstmatige pracht
waar geschilderde
emotie zich
losmaakte uit
vensters waarin
het gevangen zat
jij hebt mij
bij je geroepen
in lichaamstaal
jouw luisterrijk
bewegen was nog
de enige taal die
wij samen
konden spreken
Het mes
ik heb je
de kleuren
laten zien
uit een veelvoud
van pigmenten
streel penselen
rond en plat
waar hard en zacht
reflectie geven op
het dagelijks gebeuren
voor het grote
vlak lijkt de spuitbus
een betaalbaar gemak
maar milieu vervuilend
om van te huilen
als precisie hulp
werkt voor mij
het mes in scherp
doortastend steekgedrag
klooft zij wat gebonden was
schuift contrast
van laag naar hoog
verdeelt en heerst in
vreedzaam co-existeren
over het recht van iedere boog
Extremen
het buiten
was kapotter
dan je dacht
had meer
beschadigingen
dan je zo op het
eerste gezicht zag
we weken van
van het nog niet
goed gebaande pad
dat door slechts
een handvol mensen
redelijk en gebruiksklaar
was platgetrapt
de sfeer was
niet zo warm als
weleer toen wij de
bomen raakten en
grappen met hen
maakten over de
gewone gang van zaken
we voelden in een
uitnodigend verkennen
de eerste vibraties komen
probeerden daarop af
te stemmen maar voor
contact ging het zomen
zonder scherm te snel
samen met de bomen
hebben wij de tijd
genomen om de maanden
van afwezigheid weer eens
rustig door te nemen want
ook daar hebben extremen
heel veel overlast gegeven
Met lage mist
jij hebt de
zomer gedanst
uitbundig met
de zon gesjanst
tot regen je
verkoelde en gras
nog groener voelde
jij kleurde met
lage mist het
eerste ochtendrood
verbaasd staarden
de koeien naar
de donkere sloot
die geen spiegel had
jij ontlokte aan
de zich openende
bloemknoppen een
voorzichtig kleuren
met liefkozing de eerste
geuren voor de volheid
van het herfst tafereel
jij bouwde uren
uit tot langste
dagen om het volst
genieten van het
avondrood te dragen
dat koeien eindelijk
een spiegel bood
Zijn chambrette
vaag zit nog
de magie van het
rijke roomse leven
in mijn dagen
verweven op een
soms bizarre manier
ik was de oppas thuis
en het werd snel
donker en later in huis
om mijn wanhoop
nog de baas te blijven
ben ik alle heilige
beelden gaan bekijken
heb hun harde en
zachte lijnen bekeken
hun ogen wilden
mij spreken omdat ik
de stemmen ben vergeten
de man aan het kruis
vond ik niet pluis
hij had al teveel
geleden om mij nog
in het heden te helpen
in de rij miste ik de
franciscaan met de pij
waar je verloren zaken
met gebed kon terugvragen
voor twee rozenhoedjes
zorgde antonius dat mijn
ouders na hun gezellig
dagje uit weer veilig en
wel zouden thuiskomen
hoe laat kon hij niet
zeggen omdat ook hij
op tijd in zijn bedje
hoorde te leggen
Zijn eerste lach
jij lachte hij
paste nog even
in kleine kringen
liet jij ogen dromen
alleen kijken
zonder woorden
begrijpen
in zachte tonen
begeleidde je stem
de beweging die
langzaam zijn
expressie vond
in de aanleg
van zijn eerste lach
waar jij
beloning straalde
bepaalden jullie
samen het einde
en begin van
deze bijzondere
ontwikkeling
Weeft een beeld
je kleedde
de mensen op
de foto's met
hun gegevens
uit het dossier
hun sferen
waren gebruikt
een neerslag van
ontmoetingen na
een nerveuze hand
jouw beelden
zijn gekleurd door
antwoorden op vragen
uit de intakelijst jij kent
degene die ze schrijft
nog onbevangen
verwerf jij kennis en
weeft een beeld van
iemand van wie jij
amper de namen weet
je lacht als je
liefdevol de mappen
sluit want de vragen
in hun ogen hebben
bij jou al bellen geluid