Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Maar achter maskers
verguld zijn zij
met vaandels en trompetten
maar achter maskers
schuilt de lust in binnenvetten
losgaan met gods zegen
dag en nacht ten ondergaan
aan drank genot en waan
zonder rekenschap te geven
doorhalen tot
dolle dinsdag 's nachts
met vriend en buur als
om twaalf uur het masker valt
genoeg gelald
afstand krijgt de overhand
spijt zit met de stukken
lijmen zal nu ook de heer niet lukken
Waar staat je wieg
in de sloppenwijk
braakt leven
zijn geboortes uit
terwijl rijken
hun eenzaamheid
achter hoge muren slijten
het bestaan
toont dagelijks dit
mensonterend onderscheid
waar staat je wieg
in de roulette van de tijd
wie geeft handen aan jouw zekerheid
Een vreemde met mijn naam
je keek me aan
een vreemde in de spiegel
met mijn naam
je ogen zeiden woorden
die ik niet verstond
je mond leek op de mijne
zag je gebaar
een lach vol kleine weetjes
ik zwaaide maar een beetje
ben weggegaan
keek achterom en zag ons samen
vol verbijstering in de spiegel staan
Dure schijnintimiteit
waar kommer en kwel
de wereld regeren
gespuis de huizen kraakt
glinstert aangeboden liefde
onverhuld en smoezelig
omdat de kleur opraakt
dure schijnintimiteit
die door goedkope woorden
geen diepte krijgt
maar platvloers opgaat
in te snel bereikte climaxen
van patsers in vergetelheid
kijk maar niet om
de zelfkant heeft geen gezicht
voor anonimiteit ben jij gezwicht
nu durf je weer te schreeuwen
tegen de golven van de zee
alleen echte liefde breng je zelf mee
De wortel van gespletenheid
ik rol voorzichtig
het papyrus uit
breekbaar na zo'n lange tijd
letters fluisteren betekenis
vloeien rimpelend
ineen tot muren water
in de doorgang
trekken karavanen langs
vluchtend voor egypte's slang
het is hun laatste gang
na vele plagen
daagt het beloofde land
maar de wortel
van gespletenheid
raken zij niet meer kwijt
de vloek van het paradijs
spreekt vele talen en weet
nog steeds de toekomst in te halen
Raapte het applaus
ik raapte het applaus
dat nog opklonk tegen
de sluitende gordijnen
zag de glinsterende ogen
warme lach en bloemen
langzaam uit beeld verdwijnen
voelde het succes
maar kon er niets van vinden
in mijn chaotisch diep van binnen
wilde terug naar de zaal
om weer de flow te proeven
van mijn allerlaatste verhaal
nog één keer volmaakt gelukkig zijn
maar ik stond daar lamgeslagen
aan de verkeerde kant van het gordijn
Het huis van glas
ik betrad
het huis van glas
wist meteen niet meer
wat boven of beneden was
ook binnen buiten
gaf problemen
omdat lichten dwars
door muren schenen
kamers leken virtueel
in transparante scheiding
toch beperkten zij de ruimte
in voelbaar substantieel
alles leek te zweven
tussen kelder en het dak
alleen door het bewegen
zag je dat er leven was
er was iets mis
in het huis van glas
pas in het kleinste kamertje
wist ik wat het was
Deelt wondertjes
jij bloeit
bundels wit
in het groen van leven
niet de
licht verteerbare kost
maar het exceptionele
deelt wondertjes
van laaiend vuur
tot aan de diepste smart
fileert de
dagelijkse zaken
legt excessen snel apart
waar leven bloedt
op het scherpst
van de snede
heb jij in rood
de bloei en dood
in bundels wit beschreven
Vol jeugdig gekwetter
ik woon
in de kruin
van mijn boom
overzie met trots
de heerlijke stek
vol jeugdig gekwetter
geen monument
maar wel erkend
door het bos
heb gebogen en
in opkomen weer
naar hoogte gereikt
twee keer een
gele stip van hakkers
ze konden mij niet pakken
rond mijn stam
bloeit lente reeds
de winter is niet langs geweest
Een huis zonder wind
ik wil mee
ontsnappen uit
kilheid en regen
mee met de wind
gedragen worden
door vlagen
los van de aarde
genietend als kind
zorgeloos
in verwondering
voor wat komen gaat
en dat wat je achterlaat
maar ik weet
dat ik droom
droom als een kind
in een huis zonder wind
Duizend en een nachten
duizend en een nachten
langdurige passies
hebben haar leven
gevuld
zij omarmde ze
wolken parfum
zacht,
subtiel
hingen altijd om
haar heen
mysterieus
lippen dorstig
vonden uiteindelijk
dauwdruppels
in de dageraad
onze liefde blijft een
sprookje
door eeuwen heen
zou zij stellig
beweren.
Vol schitterende creaties
maagdelijk wit
ligt onbegrensd
uitgespreid
ingetekend
raakt zij
aan de eeuwigheid
de inspiratiebron
welt letters in een
eindeloze variatie
woorden
deinen langs oevers
vol schitterende creaties
ik teken kleur
voel hoe feniks
gaat ontsnappen
als gedicht
ziet hij in volle vrijheid
het nieuw geboren licht
Van straat naar plein
zacht fluisteren
huizen de woorden
van hun bewoners
opgeslagen
achter raam en deur
mêleren zij hun eigen geur
ontsnappen in vlagen
die door wind van straat
naar plein worden gedragen
waar werk en verkeer
de echte stemmen zingen
in het koor van de grote stad
Het hotel
de brede trap
waarin hun
voeten verzonken
in diepe tapijten
zij giechelde
onwennig
de reusachtige kamer
was ( te ) mooi
zij wilden gelijk in bad
maakte de spiegels
verlegen
het stromende water
smoorde intieme geluiden
cupido die stiekem om
het hoekje had gekeken
trok zich zacht terug
De hele buit
vreemd dat chaos
ineens rechte voren ploegt
in een al diepdoorgroefde werkelijkheid
waar alles krult
lange tenen en een staartje heeft
want daar krijgt leven juist de geest
het tandje hoger
is freewheelend afgezaagd
sky de limit ook al vele jaren achterhaald
maar in de vaart der volkeren
gaan we rücksichtslos vooruit
graaien wat je grijpen kunt de hele buit
De schuine kant van licht
ik dans langs
de schuine kant
van licht
dat gebroken is
door de eerste kou
in rijp en vorst
de lucht
strakt helder in
een ijzige noordooster
in tinteling
kleurt huid van
blauw naar rood
de wereld
in het wit
is scheppings groot
Geduld
ik vraag om geduld
in mijn leven
dat zo ongeduldig kan zijn
geduld om de stralen van
de zon te liefkozen
geduld om mijn lijden te dragen
geduld om lief te kunnen hebben
om beter te kunnen leven.
het leven doet zo zeer zonder geduld
met geduld doet het leven zoveel
minder pijn.
geduld om de boze mensen te verdragen.
en ze een plaats te geven in mijn hoofd
dat hoopt op de redding van de hele
wereld als we maar geduld hebben.
geduld is een mooie gave.
Na deze woeste vlagen
heb donkere wolken gepakt
maak de wereld kil en nat
met tal van sombere buien
nog kaatsen flinters licht
in zwarte plassen waar ik
spetterend doorheen wil raggen
om met nietsontziende golven
het pad te schonen van
eeuwig moe en altijd ongemak
opgelucht vlucht ik
na deze woeste vlagen met
sprankjes hoop de perspectieven in
voel energie geboren worden
en net als bij een nieuwe start
schijnt zon heel hoog zijn eerste regenboog
Het spel heet spelen
het spel heet spelen
daarmee leer je winnen
ruimte en richting bedwingen
onbevangen met een lach
kraaiend brabbel je
dat heb ik weer goed bedacht
er is geen verliezer
alleen een steeds proberen
andere invalshoeken onderzoeken
tot er ogen gaan steken
zij zich met elkaar gaan meten
wie er recht heeft op de macht
het speelse is verdwenen
resultaten worden nu verwacht
helaas alleen de winnaar lacht
Zelfredzaam
ik draai cirkels
zonder pijn
doelloos in gevangen zijn
kan niet eens ontsnappen
omdat niemand
mijn uitgestoken hand wil vatten
versleten is de tred
rond de molen van het leven
te veel stappen zijn er al gezet
iedereen heeft haast
is in stress onderweg
contacten worden zelden gelegd
heb gebroken met zinloos lopen
de cirkels naast mij neergelegd
zelfredzaam heb ik nu mijn eigen plek