Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
U gaf uw zoon
ja, vader u gaf uw zoon
om ons het licht te brengen
het zuivere licht en de liefde
dank u wel, vader
ik hou heel veel van u
ik noem u mijn vriend
jullie zijn altijd in mijn gedachten
ik vecht erom om in jullie te geloven
moge zijn licht van genade
en vrede op ons allen schijnen.
het is het waard,
want jullie zijn de prachtigste
waardevolste god en zoon
ik buig me diep voor u
en hoop dat u naar me luistert
en me niet alleen laat
ik wil zo graag in u geloven
verlaat u me niet
en ik weet dat u aan me denkt
liefste god en liefste zoon.
Ik ben blij
ik ben blij,
dat ik leef
dat ik een kind
van u mag zijn
voordat ik geboren was
kende u me al.
hoe mooi is het
deel aan u te zijn.
al onze zwakte gaat weg
als u aan ons denkt
ik weet dat u van me houdt.
ik probeer rein te leven,
en niemand te krenken
maar heel van u te houden
dan kan ik heel blij zijn
blij dat ik u spoedig
in de ogen kan kijken,
lieve vader.
Ik ben nog vaak eenzaam
ik ben nog vaak eenzaam
doordat ik een ziekte heb
waardoor ik niet goed kan communiceren
met mensen praten gaat heel moeilijk
toch ben ik blij dat ik in god mag geloven.
ja, god is het mooiste, de eeuwige
die altijd naar zijn kinderen luistert
dan ben ik niet meer zo eenzaam
eenzaamheid is wel erg.
als je mensen niet kunt bereiken.
maar ik weet zeker dat god
in alle dingen zal voorzien
daar ben ik van overtuigd.
laat uw liefde stromen over ons.
en leert u mij met mensen te praten.
dank u wel, vader.
ik weet dat u gebeden verhoort.
De wereld is niet vrij van geweld
veel geweld was er weer in frankrijk.
een terrorist reed met een grote
vrachtauto op een grote mensenmassa in.
er waren 84 doden en vele ernstige gewonden.
de wereld was er door geschokt.
de man kwam uit tunis.
de man moet geestelijk heel ziek
zijn geweest, door zo een daad te doen.
ja, elke dag gebeuren er
nare dingen in de wereld.
het is nog geen vrede.
we verlangen wel erg naar vrede.
en ik denk dat het niet meer zolang
zal duren dat we vrede krijgen.
en er geen geweld meer zal zijn.
god zal de wereld redden.
er zal een vernieuwde wereld komen
waarin de liefde zal zegevieren.
ja, we zullen gelukkig zijn!
Voordat ik bestond
voordat ik bestond
wist u mijn god al
van mijn bestaan
u wist hoe mijn leven
zich zou ontplooien.
u wist ook al onze
vreugde en lijden
wij werden gedoopt
en ontvingen de heilige geest
die ons in alle waarheid leidt
en ik weet dat ik heel gauw
gelukkig zal zijn met de man
die u voor mij hebt uitgezocht
wij zijn voor elkaar bestemd
hoe groot is onze dankbaarheid aan u
in ons leven hebben we allebei
veel meegemaakt
in deze demonische wereld
maar we weten dat als onze god
de wereld vernieuwt
alles goed zal komen.
mijn bruidegom, ik hou van je.
heel veel, ik kan niet meer zonder je.
je bent het allerliefste op aarde.
en we zullen liefde geven
aan onze medemens.
Vuur
Ik lig wakker
Kan niet slapen
Mijn kwade geest
Blijft maar ontwaken
Klop op mijn hoofd
Maar dat heeft
het vuur niet gedoofd
Al komt de brandweer er aan
Mijn hart zal in vuur blijven staan
Ik hoop dat hij het nu weet
Ben zeker dat hij dit snel vergeet...
Zeggen
Nu ga ik het zeggen
Krijg ik het over mijn hart?
Die jongen die dit leest is totaal verward
Wel, ik ga het niet lang trekken
Want subiet mis ik mijn bus
De bus naar mooie donkere ogen
En een lieve lach
Ach, ik heb tijd
Want er passeert nog een trein
Want ik wil zo snel mogelijk bij hem zijn
En staat het jou niet aan,
Dan neem ik geen bus, geen trein,
maar het vliegtuig voortaan
Ik ga van voor en jij mag helemaal achteraan
Als epiloog
ontluisterend
is de klap als er
wordt gezegd dat je niet
meer past in haar bestaan
je valt pardoes
van eigen trap die je
uit vage beelden in
elkaar geknutseld had
de doos met dromen
kan weer dicht
slechts een enkeling
is moeizaam uitgekomen
en dan nog
in het verkeerde licht
want haar gezicht heeft
altijd boekdelen gesproken
het samen leven
heeft zij afgesloten
mij rest als epiloog ik was
een pijl op de verkeerde boog
Je sculptuur verschraalt
ik heb de lijnen
van je leven
gebeeldhouwd door
transparant licht te
kleuren met emoties
uit jouw gezicht
een heerlijk
genenpaar als basis
in de warme bescherming
van gezin en kinderen
onbezorgd opgegroeid
en tot bloei gekomen
toch schaduwden
al snel stukjes vrijheid
die jij moest opgeven
om met eigen kinderen
in harmonie te leven
ten koste van jezelf
je sculptuur
verschraalt tot
essentie van bestaan
toch ben jij er niet
aan onderdoor gegaan
maar als een feniks herrezen
De bastilles
interstellaire schepen
heb ik niet verzonnen
aan ruimtewezens
ben ik niet begonnen om
de mensheid te redden
uit het dal van de zondeval
voor het leven hier
is er maar een bron
de energierijke zon
als deel van onze natuur
in een geordende structuur
is hij de basis van bestaan
waarom hebben wij
water in de wijn gedaan
door haast en stress is
er geen genieten van
zijn koestering en rust
wij kozen voor het hebbeding
om meer te lijken dan
we zijn in sparen en vergaren
geld en macht hebben overnacht
in de bastilles van grote ego's
zonder ooit in het licht te zijn
geweest van een zonnige vrije geest
Zacht zalvend
euro gerond
rollen de valse
muntersgrappen uit
zijn van tv bekende mond
daarna een ander
die zacht zalvend
zich de exegese van
een paus gaat aanmeten
zij lijken het te weten
de namaakacteurs
zonder enige schroom
met geld als droom
alles wordt verkocht
en aangeprezen met
gezichten die beter weten
de moraal is aangevreten
blijven wij de simpele
consumenten die met open
ogen en een lach weer in dit
stomme spelletje zijn getrapt
Haast niet te geloven
Het is haast niet te geloven
Dat God mij helemaal kent
En bij mij is, ieder moment
Het is haast niet te geloven.
Het is haast niet te geloven
Dat God mijn hele leven leidt
En dat Hij mij overal begeleidt
Het is haast niet te geloven.
Het is haast niet te geloven
Dat God mij altijd ziet
In blijdschap en verdriet
Het is haast niet te geloven.
Maar toch mag ik het geloven
En rekenen op Gods leiding
En op Zijn grote toewijding
Wat een troost, dit te geloven.
Uit Psalm 139
Het gevleugelde licht
ik kende
het gevleugelde licht
al uit mijn dromen
het wijkend zicht
dat schemer doet
verdwijnen flitst zacht
een lieve voorbode
van verkeren in het
donkerste van de nacht
met nooit geziene
kleuren die dansen op
hypnotiserende muziek
in de meerdere dimensionaliteit
van ongekende vormen uit
een buitenaardse werkelijkheid
heb de vleugels omgeslagen
die reeds mijn schouders dragen
ga dromend langs de engelenhagen
Wat ben je lief
ik ben geen psycholoog
of een relatiecoach
toch graaf ik dieper dan
de meeste wortels reiken
geen analyse en grafieken
maar eerlijk en oprecht
met interesse de mensen
in hun ogen kijken
een hand schept al
een warme band
in eerst ontmoeten
als formeel begroeten
woorden vullen
elkaar moeiteloos aan
in een voorzichtig tasten
naar verder samen gaan
wij delen bodem
en dezelfde zon
zijn niet op de vlucht
dat geeft ons frisse lucht
geen haast en stress
in volledige ontspanning
naar een vernieuwend perspectief
ik hoor me zeggen wat ben je lief
Zo leven wij
ik wist de zon
zag zijn licht maar
gaf hem geen groet
liep langs bomen
hoorde de bladeren
negeerde hun groen
ontmoette mensen
ieder was druk met
zichzelf wakker te wensen
zo leven wij
langs elkaar heen
zonder in de wereld te zijn
als wij dit
niet meer missen
is ons unieke voorbij
Het hoge ijlen
ooit heb ik
zuiver gespeeld
maar het klankbeeld
lijkt veranderd
in het zoeken naar
welluidende grenzen
ging ik teveel af op
groepen uit het orkest
zij deden eerst
hun best om dissonanten
te verbloemen maar de
koren zongen alles recht
poetsten de tonen
in meerderheid op
het hoge ijlen ging verloren
in geroezemoes onder de toren
ik voelde dat de strijkstok
steeds zwaarder werd
in het verloren gaan
van waarden en normen
pas later besefte ik
dat mensen alleen nog maar
het gangbaar makkelijke
als hun waarheid willen horen
Vileine frustraties
ze deinden
hotsten en klotsten
in een spastisch bewegen
er klonk oerwoudgegrom
uit kelen die geen
vocalen ooit hebben gelezen
in het luchtledige boven
de menigte schreeuwden
dwazen hun vileine frustraties
in stilte stikten
de slikkers in hun
onuitgesproken agressie
ik heb dit vaker gezien
psychopaten die een gewoon
mens niet meer in zijn waarde laten
weg met de voetbalvandalen
die opgefokt in eigen hok
altijd ergens hun gram moeten halen
Voelden ons goden
ik wist de verte
dichterbij te halen
zon te laten stralen
op het stille strand
we liepen
hand in hand
de wolken voorbij
voelden ons onmetelijk vrij
nog spoelden
schaduwen aan die door
het kuivend wit van
golven werden verzwolgen
de duinrand liet
verrast zijn vlinders gaan
zij dwarrelden al
spelend achter ons aan
we voelden ons goden
rustend op het zand
in paradijselijke kleuren
aten ze uit onze hand
In wat grijzig wit
ik donker de dagen
in afnemend licht
wis langs mijn ogen
voel teruglopend zicht
door een onbekend
schaduwen verloor
alles langzaam contrast
verdween schoonheid die was
heb al jaren het
glanzen van kleuren gemist
vernisjes verworden tot
craquele in wat grijzig wit
ik weet het helderen
nog uit mijn jeugd
een sprankelende zon
in een wereld vol vreugd
alleen als het wintert
lijkt alles weer nieuw
in het weerkaatsen van sneeuw
oogt de wereld paradijselijk zicht
Ik zag niemand
ik weet niet
waar ik moet beginnen
er is iets heel erg koud
en stil van binnen
zie de wolken weet
hoe wind hun vormen kleurt
kan ze volgen maar het lijkt
of er niets aan de hemel gebeurt
ben gaan lopen
langs pleinen en straten
er heerste een drukte alom
er was geen mens die wilde praten
heb het gevoel alsof
ik steeds minder besta
leven en gevoelens verdwijnen
zomaar ergens in een onderste la
uiteindelijk heb ik
in de spiegel gekeken naar
mijn gelijke ik zag niemand omdat
andere beelden niet wilden wijken