Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Hallucinerende wereld
we dwaalden
gleden langzaam
van de wereld af
verloren stukjes
bewustzijn
er vielen gaten
in de trap die
we omhoog gingen
waar de stappen
zich vertilden
aan ons gewicht
het niet helderder
werd in de toch
steeds ijlere lucht
een vochtige kou
begon ons parten
te spelen want
zonder richting
verdwalen in een
niet aardse omgeving
geeft verlatingsangst
wij zijn gevonden
door passanten
die ons voorzichtig
bij hebben gebracht
na ons verblijf in
deze uiterst vreemde
hallucinerende wereld
Hun schaduw
ik wist dat
jij aan het
dwalen was
het gras steeds
groenere kleuren
gaf en lachte naar
kleurrijke bloemen
waar jij naar
wuifde op de
vleugjes wind
die jij als storm
in het koppie
voelde naarmate
jij groter groeide
en nog altijd
verbaasd naar
je handen keek
waarvan de vingers
vreemd uitstaken
en konden bewegen
zonder elkaar te raken
in het maken
van de meest bizarre
vormen en figuren
jij kon uren naar dat
schouwspel turen
door hun schaduw van
de lamp op de muren
Alleenzaam
Ik geloof dat ik verdwaald ben in een land tussen de huizen
tussen de bomen in wortels in de grond geschiedden
tussen de vlaggen die half stok neer in het zand gestoken staan
en te zien dat een laatste vogel zijn vlucht aan het vliegen is
Ik zie lantaarns knipperen
zoekend naar schaduw te verlichten
die een koude rilling door mijn wervels laat schieten
die willen het gewicht op mijn schouders verwarmen
omarmen van het verwilderde zoeken naar die
hartstocht dat gewild is
maar niet haalbaar is
want het duister is niet zo donker
met de zon belicht
maar het verlicht
niet het gewicht
wat hangt op mijn schouders
Oh ik wou dat ik kon dragen want
het is niet meer zo licht
en ik kan niet naar huis want ik ben verdwaald
en ik dacht misschien spreken ze hier een andere taal
of zijn mijn woorden onbewust vertaald maar
ze luisteren niet
en ook zien kunnen ze niet en
ik kan niet vragen waar de zon haar licht zendt
want ik ben de duisternis niet meer zonder dat licht gewend
En het voelt zo alleen
en ik kwam hier alleen
niet omdat ik alleen eenzaam wou zijn of
anderen een deel uit wou maken gedeelde pijn
maar soms is het zo fijn
om even samen verdrietig te zijn
Samen te huilen,
geen woorden aan de tranen te hoeven geven want
het zegt al genoeg wat wij
dagelijks achter onze ogen
moeten herbeleven
En het is makkelijker gezegd dan gedaan
en het was ook al gedaan maar
soms moet je ver zoeken
tot je bereikt
wat verrijkt
naar een eeuwig onbezorgd bestaan
Van groot naar goot
jij hakte hoog
keek wat wankel
scheef naar
een wegzakkende
hemel in grote
spiegelruiten
die naar buiten
een terugtredende
werkelijkheid kaatsten
ondanks een
stralende zon
op roodkleurende
huid zag je er wat
verlopen uit in het
afnemende licht
van de met stof
en aangeplakt vuil
beslagen dubbel ruit
in lichte agressie
hakte jij de kinderkopjes
waar de granieten
haren in scheiding
waren gepatroneerd
als weg naar de
hel voor hen die
de wiebelkunst
niet machtig waren
toch was er ook applaus
voor haar die volhield
in het spastisch gaan
zich niet bekommerde
om wat mensen vinden
slecht gefocust was
op het dansant spiegelbeeld
dat ademloos meeliep
van groot naar goot
Boterbloem
hij wiegde
een grote
boterbloem
tussen sprietig
gras dat schuurde
net als constante
irritatie over
ongemakkelijke buren
zij gingen voor
een eigen pad
dat voor een ander
onbegaanbaar was
omdat geel te heftig
domineerde en zij
in overleg en toegeven
nooit iets zouden leren
vriendelijke mensen
maar met rotsvaste
overtuigingen en
de souplesse van
een diepgevroren zee
waar goede raad
en welgemeend advies
paarlen voor de zwijnen zijn
Ogen spiegelend
er keken
brekende gezichten
uit wegvloeiend licht
waarin ogen spiegelend
waanzin hadden verzameld
nog was er geen contact
omdat wegkijken meer
beloning was dan straf
confronteren mocht alleen
onder begeleiding
een streng protocol
voorkwam het trial
and error proberen
het was een creërend
scheppen uit de
begindagen der aarde
waarbij emoties en driften
nauwelijks gereguleerd
werden door neurale
stimuli en chemie tot contact
Het witte
op de vouw
van zwart kierde
licht in
vlakke velden
speelde pluis
als wervelende
helden in warm
stijgende lucht
zij zwermden
geen grandioze vlucht
alleen de eenling
danste wit terug
Geur van eenzaamheid
nog loop ik
weleens voor gek
in een oude trui
met mijn lange
haren terug naar
de plek waar wij
als kind altijd waren
het stenen muurtje
de kapotte bank
zonder leuning
altijd kletsen vaak
met stem verhef over
de voor ons belangrijke
dingen van de dag
wie met wie was
en hoever of
haar ouders dat
al wisten en zoals
wij ook naar alle
andere zaken
zaten te gissen
kende de plaats
die jarenlang heilig
voor ons was
die ons een stukje
ontbrekend thuis had
gegeven met de geur van
eenzaamheid getekend
Het intens verlatene
ik schreef
kleuren op
je huid
trapsgewijs
van licht
naar donker
je onderging
de steek
van het
puntig pluis
gelaten gaf
jij niet thuis
in emoties
die de kop
opstaken
voeren wij
op onbekende
wateren
gingen nergens
heen in het intens
verlatene waar
aantrekkingskracht
geen baas over
de polen was
Losmakend alleen
zag de wereld
kaal en glad
die zonder
zichtbaar pad
onoverkomelijke
obstakels had
soms glinsterde
in de spiegel van
de gladde kant
een stukje universum
in de belichting
van hogerhand
ongenaakbaar
in een setting
van diamant
strooiden zij
in alle kleuren
hun hemelse band
een schitterend
fenomeen
waarvoor ook
schaduw moest
wijken in een
losmakend alleen
De kleur van steen
ze keek
om zich heen
zag een wereld
vol onbekenden
zelfs de kleur
van steen wilde
zich niet meer
aan haar kennen
ook beweging
had zijn natuurlijke
souplesse verloren
in een afacies
samenspel brak
de realiteit in
slecht passende
stukken uiteen
ooit hadden
kleur en geur
in harmonische
balans met de tijd
het bestaan van
talloze generaties
vorm en inhoud
kunnen geven
was leven
ingedaald om er
evolutionaire
volmaaktheid
aan te geven maar
de ego's zijn ontspoord
uit synchrone liefde
alleen nemen scoort
Juist die pijn
het kijken
is anders geworden
een intens begrijpen
maar dan zonder woorden
waar begrip
altijd de lach kleurde
is nu de blik het
nieuwe gebeuren
wij zijn terug
kunnen niet meer
over de brug komen
om samen te dromen
het afstand
houden raakt ons
tot in het diepst
van onze ziel
daar waar ieder
zijn essenties heeft
geborgen tegen
grote en kleine zorgen
in dat niet meer
mogen delen lijkt
het alsof de ander ons
niet meer kan schelen
juist die pijn
kent geen medicijn
alleen op de wereld
moet afgrijselijk zijn
Een laatste sneer
ze weet ze
feilloos te vinden
mensen die met
schrapen de wereld
steeds hoekiger maken
waarvan woorden
de verbondenheid
verstoren in het
vriendelijk en respectvol
omgaan met elkaar
een laatste sneer
dan verdwijnen
nooit iets positiefs
in het onverwacht
verschijnen als surprise
ook hun afscheid
opmerking glijdt
vaak vol venijn
door een veelheid
aan azijn naar binnen
Acht man versus één
Acht man versus één
dat voelde voor mij
eigenlijk heel gemeen
kijken deden ze niet
wat het doet met een mens
als niemand jou als normaal ziet?
ik werd als een gek vergeleken
maar naar mijn verdriet
werd nooit naar omgekeken
21 dagen geïsoleerd was gewoon
ik wou dat iemand mij toen zei
“het was gewoon een droom”
misschien was het wel goed
want als je een gevaar bent
is dit iets wat blijkbaar moet
Toch blijft het bijzonder
dat hun straks vrolijk naar huis gaan
en ik blijf lijden eronder
Lachen
De dagen waarop de ergernis mij door de vingers snijdt
Door de koude guren van het donker gezag
De wrede toekomst die mij werd ingewijd
Maar geen mens die mij terug tegemoet lacht
Ik voel me alleen
ik voel me alleen en eenzaam
ik heb hier geen vrienden
en kan haast met niemand praten
dat maakt heel eenzaam
ik hoop in de toekomst
een echte goede vriend te krijgen
die mijn eenzaamheid op laat houden..
Sophie
Sophie, ik weet geen raad meer
wat moet ik nou toch doen
mijn hoofd draait overuren, Sophie
en daar moet ik het maar mee doen
Sophie, ik weet het niet meer
ik word gek van de gedachtes in mijn hoofd
ze worden van kwaad tot erger
zelfs in me slaap worden ze niet gedoofd
Sophie, ik weet geen raad meer
de herbelevingen killen mij
de nachtmerries worden steeds erger
en nergens voel ik mij weer vrij
Oh, Sophie, ik weet het niet meer
soms denk ik, gooi mij maar vol
maar ik weet dat dat niet de oplossing is
ik voel mij zo alleen op deze aardbol
Sophie, wat moet ik toch nou?
ik weet niet meer wat ik moet doen
dus bij deze, help me alsjeblieft
misschien kan ik het morgen weer anders doen
De oude man
eenzaam is de oude man
zijn vrouw is pas overleden
hij heeft haar goed verzorgd
maar ze heeft het niet gered
ze heeft haar man verlaten.
en de oude man mist zijn vrouw heel erg
hij gaat soms wandelen als het mooi weer is.
en ging bij een oude man op een bankje zitten
ze kwamen leuk met elkaar in gesprek
de andere man is ook weduwnaar
ja dat was heel fijn voor de beide mannen.
ze kwamen veel bij elkaar thuis.
en werden echte vrienden
wat is vriendschap toch ook prachtig.
Ongekende tijden
Mijn ongekende tijden
zijn toepasselijk geslopen
om sloten van de deuren
en mijn dagen weer te openen
Als de zon in donker schemert
en het luisterend aspect zich toont
is voorbehoud op mens en kracht en
geen taboe over zijn ingesproken dood?
Geen waarden geen concept die
de verlangens doen verbreden
mijn hoofd was al onderweg maar
mijn hand nog in 't verleden.
Zonder ziel
ik heb de spiegel
gevraagd niet meer
te kaatsen omdat ik mijn
beeld niet kan verdragen
ik kijk maar het
lijkt op geen stukken na
op de persoon die ik ben
er is niets dat ik herken
het is een vreemde
maar zonder ziel
een ander die als
medemens niet echt beviel
wij hebben geen gevoel
bij het zien van elkaars smoel
geen affiniteit om lief te hebben
maar ook geen haat en nijd
ooit zal ik mezelf raken
weet dan dat ik de spiegel zal
kraken om mezelf een hand te
geven en samen verder te leven