Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Waarde van het leven
Je komt, je weet niet waar vandaan,
maar je kunt niet blijven staan
en dus ga je de weg van je leven
om vreugde en liefde te geven.
en in stil verlangen
ook te ontvangen
zodat je eenmaal oud en bejaard,
kunt zeggen "Het was de moeite waard"
Veranderde huismuziek
we droegen
voorzichtig
het verleden
de trap af voor
de laatste keer
even stil beneden
toch geen
teloorgang
maar rustig
met eerbied
en respect in
dankbaar besef
wat door onze
handen ging
heeft allemaal op
eigen tijd in volle
belangstelling
gestaan en genoten
zij hebben meerdere
stoelendansen
overleefd en gaan
in verhuizing mee als
sfeerbegrip of in
onmisbare functionaliteit
in eerste chaos
verbinden zij met
vertrouwen dat het
nieuwe ook van de
veranderde huismuziek
zal gaan houden
Uit het niets
nog zie ik hem
oud en bestoft
binnenkomen
langs het perron
in de drukkende
zomers hitte
ook de stilte
neemt weer
bezit met puf
kraak en schuif
rammelende
ketting geluiden
maar geen mens
was te zien of
bewoog toch hadden
wij hier aan het eind
van de wereld
echt afgesproken
om ongestoord
even te kunnen
koppelen en
rangeren niet wetend
dat de ontvangst
zo desolaat zou zijn
ik hoorde schuiven
deuren opengaan
en zag jou komend
uit een ander
universum in totale
ongebonden vrijheid
ik raakte je handen
omarmde jou in een
vaag verdwijnende
werkelijkheid wachtend
tot onze beelden uit
het niets verschenen
De pijn van contact
ik kende
de bruggen
met hun
snelstromend
flitsend water
waar hun
schaduw met
diepzwarte
woorden riep
om te duiken
mee te gaan
in de fuiken
der verlokking
van het niet
meer bestaan
nog restte
de kou en een
twijfelachtige
afzet bang voor
de pijn van contact
in de klap
die het water
echt brak
en de brug
verdween
toen de zon
even niet scheen
en ik snel mijn
jas aandeed die
warmte bracht
In pure ondeugd
jij was er vannacht
ik had je bijna te pakken
maar viel met een
harde bons die ze
beneden hoorden
uit mijn bed niets
beschadigd alleen
mogelijk hun oren
ik heb je gezien
zomaar in de stad
jij kruiste mijn pad
in herkenning
kon niet geloven
wat ik zag maar
schalks deed jij
wat niet mogelijk was
de dag tevoren
in aanwezigheid
van iedereen voor
altijd ingeslapen
verlost van de
chronische pijn
van hernia en
gastrituskramp
nu alweer de
virtuele en andere
leefgemeenschappen
bereikt in pure
ondeugd en met
een lachende staart
tussen lieden van elke
slag die jou niet zagen
omdat zij nog lang
niet klaar waren om hun
leven te voldragen
laat staan om zoals jij
blij zonder pijn en verlost
van dagelijkse zorgen
de wereld iedere morgen
te zien ontwaken
Bon ton en crême brûlee
de tijd steekt
zijn drie pieken uit
boven een
zwarte wijzerplaat
dat doet hij
al jaren en
niemand vindt
dat interessant
omdat iedereen
het als gewoon
ervaart behalve
op de laatste dag
dan roepen allen
ach en wee schiet
nou even op kan ik
eindelijk naar de wc
want op het moment
suprême verzamelt zich
de bon ton en crèmes brûlee
om oud en nieuw te doen
Hun stervenspijnen
onbestendige
tinten grijsden
met angst
ons bestaan
er waren geen
rustpunten in
de hectiek
van vluchten
met vrees en
schrik in weten
wat ons en ik
gaat overkomen
in het slechtste
samenraapsel van
onze dromen die
we ooit beleefden
het waren de
hoge uithalers
in de muziek die
opborrelden uit
aarde waar modder
drab en verrotting
hun stervenspijnen
krijsten om medelijden
wij hebben die
processen al zien
eindigen in versteende
doodskrampen
voor eeuwig
opgetekend in breuken
en lijnen die dead valley
dodelijk hebben gepijnigd
De illusie
en toen ging
het licht uit
sprong ik
vooruit
zonder
dubbele bodem
wel met
wanden dichtbij
voor de illusie
dat ik gleed
de vaart
was voor mij
die afgelegde
massa registreerde
maar het eind
kwam niet nabij
bodemloos
snakte ik naar
info zonder
enig houvast
ik wachtte op
confrontatie
om te bevestigen
dat ik ergens was
mijn bestaan
te relateren aan
wat anderen voor
mij probeerden
het leek voor
niets geweest allen
hadden de geest
gegeven maar aan wie
Vriendinnen
het grote gat
dat jouw
verscheiden
heeft geslagen
is niet alleen
gemis maar
loopt als breuk
door alle lagen
in het weten dat
er een andere
werkelijkheid is
snel zal
leegte zich
vullen met
tal van lieve
herinneringen
als vriendinnen
die in jeugd
en later het
leven bekeken
uit een heerlijk
zorgeloos bestaan
nu ben jij
verlost van
pijn en verdriet
maar de stukjes
samen die
wij mochten
beleven
sluit ik lief
koesterend
apart in
mijn hart
Vlakbij de dood
de stilte
vlakbij de dood
bekende geen
kleur meer in
bewegingloze melodie
ondefinieerbaar
beklemmend grijs
sloeg vaag neer
in vertragend
afdekkende tijd
de condoleancerij
schuifelde op
geluidwerend tapijt
waarboven muziek
met donkere tonen
het verdriet van
de afgelopen tijd
heel lichtjes
in tranen deed
weg stromen
Alleen de verte wenkt
ik word gek
van het geschuifel
en gekuch
een voortdurende
stroom mensen
glijdt over de vloer
zonder richting
en beoogd doel
van buiten
is er weinig
over binnen
op te merken
de lange vitrage
houdt mensen
weg van de ruiten
versluieren het zicht
ik probeer
ogen te vangen
maar ze blijven
niet lang hangen
te kort voor een
herkenning en
oplichting van iets
uit vroeger in de blik
ze gaan zonder
gezicht in de laatste
cirkels van leven
niemand die hen
de koers geeft
in omarming of troost
alleen de verte wenkt
nog is de afstand te groot
In de hemel
nog neem ik
mijn stapstenen mee
heb er genoeg om
mijn bagage
droog te houden
met eerbied en uit
erkentelijkheid
gekozen maar ook
voor stukjes drift die
boven komen drijven
nog kan ik droge
voeten houden
maar ik moet keuzes
maken en zaken
kwijt zien te raken
om mijn pad te
blijven volgen mee
te dragen in liefdes
verbondenheid dat
iedereen begrijpt
en dat steeds
meer van mij gaat
vragen en opluchting
geeft tot het laatste
steentje verdwijnt
omdat er nu een
vogel op landt is er
gelukkig voor mij
nog enkel een plaats
in de hemel vrij
Stukjes zien sterven
ik heb al
te veel stukjes
zien sterven
te snel
omdat er in
de laatste
ademfase
geen adequate
hulp meer was
niet om de
processen
te keren maar
om de pijn van
het flamberen
van leven te
nivelleren het
gaan dragelijk
te houden
zacht is de
troost van het
samen lijden
in een strijd die
al verloren was
maar die de
conceptie van de
nieuwe aarde
al met zich draagt
De vertrouwde setting
de stemmen
waren overal
ze raakten geen
oren maar ieder
kon de woorden
horen in zijn
gedachten op een
meegaande manier
verzet tegen de
boodschap had
geen enkele zin
er was steeds de
boodschap tot die
voltooid was en
de zinnen hun verhaal
aan ieder hadden verteld
er waren geen
identieke story's alles
had betrekking op
het persoonlijk leven
in deze wereld en
hoe dat voortaan
in tijd en ruimte
zou gaan verlopen
er was onwennigheid
voor de stilte geweest
daarna begon het
spreken in het
persoonlijk verhaal
de weg om te gaan
die waarheid kreeg door
de vertrouwde setting
Veelbetekenend
iedere dag
trek ik mijn
aardejas aan
schud eerst
het weer van
gisteren eraf
en ben benieuwd
wat er voor
vandaag al op ligt
maar de laatste
dagen kost het
passen moeite
alsof hij door de
komende herfst
krapper wordt
ondanks het fruit
en de schitterende
oogstkleuren
de souplesse
is er ook al niet
meer bij het
uitgaan alsof
de jas geen zin
heeft om met mij
op stap te gaan
en samen gezien
te worden
het regende met
slaande wind de jas
wilde niet sluiten
ben onbeschermd
naar buiten gegaan zag
veelbetekenende gezichten
alsof de mensen wisten
de schepping in snel
tempo op retour
Een deal
hij was een
meester in het
verleggen van
verantwoordelijkheden
die hij pas als
laatste redmiddel
naar voren bracht
daarvoor speelde
hij menselijke
zwakheden tegen
elkaar uit door
ze alleen al te
benoemen met een
achteloos gebaar
geknipt en
geschoren kwamen
zij timide onder
het mes vandaan
dachten een deal te
hebben maar hij had
hen stevig bij de staart
Op zoek naar het einde
Het tochtte
Duidelijk voelbaar
Maar deuren en
Ramen waren
Gesloten geuren
Kwamen In
vlagen van buiten
uit een gefruit
stukje lente
vers van het mes
uit pluizen en
grassen zomaar een
optie om de natuur
in te gaan en daar
te kijken hoeveel
tijd er nog is te gaan
een opwelling of
keurig geregeld of
worden de tweede of derde
macht daarvan verdacht
sinds de mens
de landbouw heeft
losgelaten voor de
commercie is de
entropie gigantisch
toegenomen zonder
vorm van onderhoud
ook insecten, bacteriën
en ander seizoenleven
plagen het restant mens
door ongecontroleerde
vergiften en groei
watervervuiling door
illegale lozingen en
vakantiebezigheden
zonder enige mate van
opruim en toezicht
door de steeds verder
weg trekkende mens
op zoek naar het einde
De boom
we telden
de bomen
snelden er
voorbij
in de euforie
van passeren
konden wij
nog een haaltje
van de ballon
proberen
terwijl vage
lichten streepten
op de ruit
van binnen
beslagen door
verhitte adem
de spanning
moest eruit
dan de stilte
met dodelijk
besef in het
scheuren van
staal draait de
auto zich sloom
om de boom
stuitert de motor
naar de sloot
sissend van
hitte in stoom
gebroken trachtte
de boom
nog uit de dood
op te staan voor
de inzittenden
kwam echter
alle hulp te laat
Besluitenloosheid
ik zwaaide
mijn handen
al zwart van
de aarde uit
het graf dat
ik aan het
graven was
zij liepen nog
in stilte hun
rondes tot ook
zij de tekenen
waarnamen
dat ook hun tijd
gekomen was
vertraagden
hun passen in
besluitenloosheid
om alles te rekken
wisten uit ervaring
dat bewegen
nog leven was
De laatste anderhalfwereld
de opstand
van het vlees
komt langzaam
van de grond
het beest loeit
knort vergadering
uit niets gaan er
stallen in de hens
de oorzaak ligt
weer bij de mens
insecten virussen
bacteriën nog
nauwelijks met
het oog zichtbaar
geven infectiekans
tot de dood volgt
remedie is nog niet
gevonden geen winst
bepaald dus behandel-
nood niet opgeschaald
mensen behandelen
elkaar als dieren laten
ze verdrinken zij stikken
tijdens vervoer liegen
en bedreigen stelen
hun laatste geld
strippen ze als kippen
kinderen verkocht
op de vlucht uit een
land met oorlogslucht
er is geen arm en rijk
wel haat en nijd
de ikkes stikken in
geld zijn uit om met
geweld hun macht
te laten gelden om zo
de ondergang van de
schepping te versnellen
met goed beter best en
de pest voor wat rest