Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een ooit beleefd festijn
Het zou
het feest van
herkenning
kunnen zijn
of worden
als de glimp van
haar vurig oplicht
in warme omhelzing
of wordt het
een uiterst snel
verdwijnen uit een
ooit beleefd festijn
waarbij ondeugd
meekeek en deelde
omdat vergeten
in samen beleven
een goed excuus leek
daar waar
zachte avonden
spiegelend drijven
op het stille water
kleuren roze beloften
in de ondergaande zon
tot de realiteit ons
dwingend terug roept
naar het feest
omdat ogen zeiden
jullie zijn te lang
weggeweest en
zij waren bang
waarop wij
riposteerden
we zijn al enige tijd
volwassen en
gelukkig zelfstandig
ja die inhoudsvolle
blikken zijn gelukkig
uit de tijd en de morele
dwang van ouders
en opvoeders.
heeft gelukkig
een groot aantal
stappen teruggezet
in pressie en invloed
Gesprekjes
het waren
de kleine
gesprekjes
zonder
woorden
en eind
die de
lange dag
verbabbelde
zonder punten
te zetten die
vraten aan
je tijd
en schema
want die
andere
het ega
zat er af en
aardig tussen
met haar
ratelende nooit
stilstaande
eigenwijze
kwebbel
De beeldjes
gerimpeld
lacht zij de
stilte weg van
de bevende
hand en vingers
op het kleed
waar zij nijver
de beeldjes
maakt van
haar familie
zoals zij denkt
dat zij ooit
zijn geweest
zo uit de geest
zij is zelf
lang geleden
ook even
weggeweest
in een hemels
moment
dat zij nooit
heeft vergeten
en nu tekent
zij in de vleug
haar beelden
die verschijnen
en verdwijnen
met een veeg
Meesmuilen
zacht en
liefdevol
wordt mij
de wereld
ontnomen
natuurlijk
telt mijn
mening wel maar
wordt pro forma
meegenomen
waar het
echt omgaat
is al lang klaar
de tijd van overleg
en ongelijk is voorbij
meesmuilen
voelt niet vrij
dus gaan zij door
zetten de tijd
voor even stil
om hun besluit
met hamerslag
te effectueren als
leefregel voor ons die
voor oudjes studeren
Vreemden
ik zie takken
tegen een blauwe
hemel ze wuiven
me toe met
kleine cirkels maar
ik weet niet waarheen
ben overal
geweest maar
alleen het blauw
geeft de geest en
boombladeren
zingen het lied
ik klap en lach
op de maat
van de wind en
ik voel me gelukkig
dolblij en eindelijk
weer helemaal kind
natuurlijk ben je
verdwaald hoorde
ik iemand tegen
me zeggen en er
lopen vreemden
die wonen hier niet
toch horen zij erbij
bij mij en mijn stukjes
geluk die ik af en toe
even ervaar als ik mee
mag doen en in hun
plezier ga delen
Burned out en uitgeblust
ze aaide
lusteloos
het groene
loof tussen
de vingers
pas uitgerold
voelde licht
behaard als
etherisch
lief dons
knoppen kleurden
al lichtjes voorjaar
zonder te openen
in afwachting van
warmte en licht
het duurde
allemaal veel
te lang zo sloeg
lamlendigheid
de spirit uit de tijd
moeheid was al
structuur na corona
maar gebrek aan
perspectief liet de
oogleden verder zakken
waar vroeger ouders
nog konden leiden
en oppeppen had
nu iedereen al snel
het end in de bek
burned out en uitgeblust
bepaalden overal de
sfeer hoe lang moeten
wij nog helaas kunnen
wij nu echt niet meer
Onzekere pubers
stil viel het
filosoferen
van het bos
met zijn kale
bevroren takken
geen geritsel van
opties en voorstellen
zelfs de onzekere
pubers waren
thuis gebleven om
maar even niet na
te denken over wie
of wat ze zijn of
mogelijk worden
waar je bij hoort
als alleenstaand
is de groep bereid
zich met jou te binden
ben jij bereid ook
over hun obstakels
heen te stappen
hoe simpel is het
leven als je alleen
maar gamen moet
geen rekening hebt
te houden met anderen
alleen te zorgen
dat je phone het doet
Weer op weg
ik schreeuwde
mijn eenzaamheid
tot rode heuvels
van zand die de
band met bloed
bezegelden om
het bezit van
dat speciale stukje
van het heilig land
zover ik keek
glooiende lijnen
die het voelen
van stervenspijnen
minder scherpten
dan de fragmenten
van drones en
bommen met
vergiftigend stof
van de vernietigende
inslagen van talloze
tanks en kanonnen
waar nog de paar
overgebleven palmen
hun schaduw gaven
aan de enkelingen
die dit moordeskader
konden overleven
die weer op weg gaan
om hun leven op te
pakken en met steeds
minder zakken als
bagage naar een wereld
te zoeken die de vrede
gevonden heeft en hen
de hand zal reiken om hun
samenleving te verrijken
Het doofstommenspel
onzichtbaar
hebben zij zich
genesteld in
onze maatschappij
onvindbaar maar
toch broos en
breekbaar voor
wie er mee omgaat
want gamen
zullen zij
er is lang genoeg
op hen gebroed
gaten in de markt
zijn verstopt met
hun overvloed
het doofstommenspel
heeft onze jeugd
gefixeerd op een
gigantisch taalprobleem
leren communiceren
praten met elkaar
samen en apart luisteren
fluisteren reproduceren
het dss heeft onherstelbare
schade aangericht
in deze gevoelige periode
van kijken meedoen
en nadoen mimisch en
lichaamstaal is begrijpende
intimiteit totaal verloren
Geen bereik
guur tochtte
de wind om
de hoek waar
ik voor de
kou schuilde
in vlagen
vertelden de
desolate
stromen hun
herfstige dromen
uit een wereld
die het kleurtapijt
voor morgen legde
als een sneeuwse bui
haar niet bedekte
kou snerpte langs
mijn ogen die ik
toekneep tot een
deja vu uit een ver
winters ervaren
in het verschiet
van licht klonk
vaag kerst in
rood witte melodie
met zilveren blazers
vingers rommelden
in jaszakken met
de geur van speculazen
op zoek naar zwavelstokken
wel phone geen klokken
Boulevard van dromen
het patina
van deuren lijsten
stijlen knoppen
en vensterbanken
maakten als eersten
contact met de mens
in voorzichtig tasten
naar verstaanbaarheid
met een dieper voelen
in emoties en een
scherper beschouwende
blik dan normaal
het raken van de
wereld rondom
ervaarde de mens in
vreemdheid bedreigend
toen inhoud
onze communicatie
werd liep aarde al
op zijn laatste benen
langzaam stappend
de vele breuklijnen op
de boulevard van dromen
voorzichtig vermijdend
Gelijkgestemden
ik luister
kijk vol verbazing
naar de wereld
om mij heen
deel die maar
met wat ik ervaar
in het menselijk deel
maakt mij onzeker
bang om verbinding
aan te gaan
waar participeren
noodzaak blijkt te
zijn om niet buiten
gesloten te worden
dus meegaan in het
het restant van
normen en waarden
dat geschonden uit
de overlevering is
gekomen en waarvan
de inhoud mij tegenstaat
evenals de omgang
met elkaar en de manier
waarop respectloos
gecommuniceerd wordt
conformeren is niet
mijn stijl daarvoor zijn
de afstanden
te groot de kloven
te diep om soepel
te overbruggen zonder
eenling te worden
dwaal en zoek ik naar
gelijkgestemden in een
wereld vol geblindeerde
ramen en gesloten deuren
Zonder winstbejag
wij hebben
onze lessen
geleerd van
alles geprobeerd
nog is er het
genetisch streven
naar meer
macht geld
en liefdeleven
om zich
daarmee van
anderen te
onderscheiden
maar wij zijn
al uniek ons
genetisch
patroon kent
geen niet
alles is
mogelijk als wij
de voorwaarden
scheppen waarbij
elk mens recht heeft
op een erfdeel in alle
aardse voorzieningen
verzorgd door teams
waar ieder zijn deel
in talent tijd
en inzet geeft
samenleeft met
jeugd jong volwassen
en de oudere mens
een maatschappij die
zich duurzaam bedruipt
in alle organisaties
zonder winstbejag
zou onze aarde
zo toch de hemel
worden die wij
volgens de schriften
ooit mogen beërven
omdat onze erfdelen terug
vallen aan de maatschappij
waarin wij delen en waar
van wij deel zijn geworden
Griezelmomenten
ik zag de dag
op komen
schudde dromen
snel van me af
liep naar douche
en tandenpoets
kleedde mij met
wat daar was gelegd
brood trommeltje
en blikje drink
alles zonder storing
geen vuiltje aan de
lucht en toch als
glijbaan zonder vaart
en griezelmomenten
het voelde
niet normaal
er was iets anders
veranderd in de
altijd vaste regelmaat
verkeerde schoenen
en gym vandaag dus
snel de schoenen
wisselen hoe kan een
mens zich zo vergissen
terug gaan kostte tijd
was geen optie alles
opnieuw hielp niet echt
apart meegenomen kon
aantekening voorkomen
ongenoegen werkte
de hele dag tot het
donker van de nacht
alles sloot en de volgende
dag nieuwe kansen bood
Hallucinerende wereld
we dwaalden
gleden langzaam
van de wereld af
verloren stukjes
bewustzijn
er vielen gaten
in de trap die
we omhoog gingen
waar de stappen
zich vertilden
aan ons gewicht
het niet helderder
werd in de toch
steeds ijlere lucht
een vochtige kou
begon ons parten
te spelen want
zonder richting
verdwalen in een
niet aardse omgeving
geeft verlatingsangst
wij zijn gevonden
door passanten
die ons voorzichtig
bij hebben gebracht
na ons verblijf in
deze uiterst vreemde
hallucinerende wereld
Hun schaduw
ik wist dat
jij aan het
dwalen was
het gras steeds
groenere kleuren
gaf en lachte naar
kleurrijke bloemen
waar jij naar
wuifde op de
vleugjes wind
die jij als storm
in het koppie
voelde naarmate
jij groter groeide
en nog altijd
verbaasd naar
je handen keek
waarvan de vingers
vreemd uitstaken
en konden bewegen
zonder elkaar te raken
in het maken
van de meest bizarre
vormen en figuren
jij kon uren naar dat
schouwspel turen
door hun schaduw van
de lamp op de muren
Alleenzaam
Ik geloof dat ik verdwaald ben in een land tussen de huizen
tussen de bomen in wortels in de grond geschiedden
tussen de vlaggen die half stok neer in het zand gestoken staan
en te zien dat een laatste vogel zijn vlucht aan het vliegen is
Ik zie lantaarns knipperen
zoekend naar schaduw te verlichten
die een koude rilling door mijn wervels laat schieten
die willen het gewicht op mijn schouders verwarmen
omarmen van het verwilderde zoeken naar die
hartstocht dat gewild is
maar niet haalbaar is
want het duister is niet zo donker
met de zon belicht
maar het verlicht
niet het gewicht
wat hangt op mijn schouders
Oh ik wou dat ik kon dragen want
het is niet meer zo licht
en ik kan niet naar huis want ik ben verdwaald
en ik dacht misschien spreken ze hier een andere taal
of zijn mijn woorden onbewust vertaald maar
ze luisteren niet
en ook zien kunnen ze niet en
ik kan niet vragen waar de zon haar licht zendt
want ik ben de duisternis niet meer zonder dat licht gewend
En het voelt zo alleen
en ik kwam hier alleen
niet omdat ik alleen eenzaam wou zijn of
anderen een deel uit wou maken gedeelde pijn
maar soms is het zo fijn
om even samen verdrietig te zijn
Samen te huilen,
geen woorden aan de tranen te hoeven geven want
het zegt al genoeg wat wij
dagelijks achter onze ogen
moeten herbeleven
En het is makkelijker gezegd dan gedaan
en het was ook al gedaan maar
soms moet je ver zoeken
tot je bereikt
wat verrijkt
naar een eeuwig onbezorgd bestaan
Van groot naar goot
jij hakte hoog
keek wat wankel
scheef naar
een wegzakkende
hemel in grote
spiegelruiten
die naar buiten
een terugtredende
werkelijkheid kaatsten
ondanks een
stralende zon
op roodkleurende
huid zag je er wat
verlopen uit in het
afnemende licht
van de met stof
en aangeplakt vuil
beslagen dubbel ruit
in lichte agressie
hakte jij de kinderkopjes
waar de granieten
haren in scheiding
waren gepatroneerd
als weg naar de
hel voor hen die
de wiebelkunst
niet machtig waren
toch was er ook applaus
voor haar die volhield
in het spastisch gaan
zich niet bekommerde
om wat mensen vinden
slecht gefocust was
op het dansant spiegelbeeld
dat ademloos meeliep
van groot naar goot
Boterbloem
hij wiegde
een grote
boterbloem
tussen sprietig
gras dat schuurde
net als constante
irritatie over
ongemakkelijke buren
zij gingen voor
een eigen pad
dat voor een ander
onbegaanbaar was
omdat geel te heftig
domineerde en zij
in overleg en toegeven
nooit iets zouden leren
vriendelijke mensen
maar met rotsvaste
overtuigingen en
de souplesse van
een diepgevroren zee
waar goede raad
en welgemeend advies
paarlen voor de zwijnen zijn
Ogen spiegelend
er keken
brekende gezichten
uit wegvloeiend licht
waarin ogen spiegelend
waanzin hadden verzameld
nog was er geen contact
omdat wegkijken meer
beloning was dan straf
confronteren mocht alleen
onder begeleiding
een streng protocol
voorkwam het trial
and error proberen
het was een creërend
scheppen uit de
begindagen der aarde
waarbij emoties en driften
nauwelijks gereguleerd
werden door neurale
stimuli en chemie tot contact