Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Voor mij ben je het einde
ik weet lieve jezus
dat ik heel gelukkig zal
zijn als je komt
ik begrijp je zo goed
en bent het allermooiste
in mijn leven
je hebt mij verteld dat je
van me houdt
ja voor eeuwig heb ik je lief
geen man doet me zoveel
als jij mijn geliefde jezus.
ik hoop dat voor je komt
mij je de kracht wil geven
in dit moeilijke leven door te gaan
mij je kracht, liefde wilt geven.
ja lieveling we weten dat je heel snel komt.
liefste lieveling!
Benoni
Benoni
9 maanden hebben we op je gewacht
en nu is het de dag dat je geboren wordt
o hoe lief hoe schattig ben je
wij zijn zo heel blij met
je blonde haartjes zijn mooi
je bent helemaal gaaf
en wat zijn we blij dat je gezond bent
wij nemen je in onze armen
en raken niet uitgekeken op je
ja wij hebben naar je verlangd
en zijn dolblij met je
we zullen je koesteren en liefhebben.
liefste benoni.
Lieve god
mijn lieve god,
hoe goed is het aan u te denken,
mijn meest geliefde god
dank u voor al uw zegeningen
en dat u ons niet vergeet
wij danken u dat we in u mogen geloven.
u de grootste briljante god
wij bewonderen u met heel ons hart
ja wij weten dat we alles aan u mogen vragen
en u onze gebeden verhoort
mocht het zijn dat u ons uw
heilige geest wil geven
en geloof, hoop en liefde wil geven
ja u zult ons verhoren op uw tijd.
dank u wel dat u onze vader bent.
laat ons hart vurig en liefdevol zijn
dank u wel vader.
Hun allerlaatste trein
ik heb
ervoor gebeden
wat dagen geleden
een zonnetje
op mijn begrafenis
maar er schijnt
niets op mijn benen
nu ik hier lig
ik ben afgelegd
wordt dadelijk
afgedekt
met ieders
bloem naar keuze
stil zullen zij
langs mij gaan
ik ken ze allemaal
door over te gaan
heb ik tal van
inzichten verworven
eenieder heeft wel
iets in de diepte van
zijn hart verborgen
dat het daglicht
niet mag zien
ondanks hun
volwassenheid zijn
het de kinderen
gods gebleven
maar hun speelse
vroomheid doet
bij mij toch wel
de ogen even open
ik laat ze
nu los met
een lach want
wie had ooit
gedacht dat ik hun
stappenteller zou zijn
of de claxon van
hun allerlaatste trein
Over grijzig gras
je danste
in lichte pas
over grijzig gras
maar paniekte
het groen
was nat en
stak in voeten
schuurde hielen
er was geen
harmonie
het was niet fijn
iedere stap deed pijn
je bent stil
gaan staan
bij jezelf te rade
in gesprek gegaan
liet golven
ongemak passeren
zij konden jou
niet meer bezeren
zocht in reverence
naar resonantie
om weer te dansen
in harmonie
het bestaan
is liefdevol omarmd
de omgeving heeft jou
koesterend gewarmd
in samen zweven
breng jij je lach
weer tot leven kun
jij eindelijk liefde geven
Rondde je lach
kleine lijntjes
punten en strepen
heb ik ontdekt
in de mimiek
van je gezicht
in eerste tekens
van jouw
lichaamstaal
rondde je lach
priemden ogen apart
pas later in
woorden en zinnen
kwamen boodschappen
diep van binnen
zonder enig geluid
in samen deelden
we woordloos
ervaringen uit
bepaalden zaken
voor dag en nacht
in een enkel geval
zette stem kracht
achter argumenten
die stotterden en
vooruitgang blokkeerden
speciaal waren
gebaren van vingers
en handen want zij
omspanden diepte van
onbesproken gevoel
Mystieke dromen
zij opende
geen deuren
bij het binnengaan
haar lach
was drempelloos
ze ging ook
niet voorbij
maar bleef
warmte delend
steeds aan je zij
het nader komen
overschreed
de lijn van
sprookjes en
mystieke dromen
ik was deel
gaf in delen
zonder zelf
op te lossen als
een der velen
juist deze
identiteit
leek glans
te geven aan
haar aanwezigheid
die magisch
mensen bond
de talen sprak
die in liefde
iedereen verstond
Kleinschalige geborgenheid
ik heb me teruggetrokken
de brokken leven zijn
even veel te groot voor mij
zij spatten in duizend
stukken uiteen
gevoelloos als steen
ze gaan mij voorbij
het bestaan komt in
vergeten niet meer langszij
ik heb de troost van
herinnering van hoe
het vroeger allemaal ging
nog is er het ambivalente
van kleinschalige geborgenheid
maar de empathie zijn we kwijt
toch laait het vuur nog af en toe
als de wind met liefde waait
natuur lente uit de kluiten haalt
dan is het indolente van
traagheid even verdwenen
schijnt zon weer zijn warm verleden
Bevrijd
we dreven op
dezelfde wind
heel even voelden
wij ons nog een kind
onbekommerd
naar de zon
aarde groenig blauw
diep onder ons
jij hebt nu
alles losgelaten
eindelijk kun jij
zonder zorgen praten
lachen en
genieten van bestaan
al is het in die andere
vorm al gedaan
geen belemmeringen
of zwaarwegende zaken
in deze nieuwe entiteit
ben jij van alle ankers bevrijd
Haar krullende lach
zij waaide wat
met blonde haren
haar krullende lach
kreeg vat op
ogen in hun staren
zij weet de blik
te binden alsof zij
bezit wat anderen
in hun ziel ook
zouden willen vinden
in subtiel bewegen
heeft zij zon in de
rug mee gekregen
blikken kaatsen handen
die om raken vragen
verbonden voelen zij
emoties van het samen
het lichtere gemoed
doet allen goed in openen
en ontmoeten van elkaar
Spinnend noten zingt
ik heb eindelijk
de muziek ontdekt die
jij sprankelt in je lach
in een proloog
van stille klanken
spannen spieren aan
onderhuidse emoties
golven getijden in
komen en weer gaan
geen symmetrie maar
een natuurlijke mimiek
laat zien dat jij geniet
geen klaterende
geluiden die duiden
op extravagant plezier
wel een prelude op de
geweldige melodie die
liefde lacht in levenslied
dat met een intens
warme verhalenring
hier spinnend noten zingt
Nog glooi je heuvelend
waar donker net
het eerste rood
gaat raken weet ik
dat jij zo zal ontwaken
nog glooi je
heuvelend naast me
in de warmte die de
nacht ons heeft gebracht
je was zo zacht
in samen zoeken naar
ons ideaal meegaand met
alle voelhorens paraat
omsloten door
een duisternis die
alles wist van privacy
gingen wij voor volmaakt
een rode gloed
bloeit op als de nacht
gaat breken en in licht
donker alles zal vergeten
Ogen vol ver grijs
hij was
vandaag dichtbij
en onverhuld
geen zeis en
donkere mantel
wel ogen vol ver grijs
we hebben
elkaar toegeknikt
hangende de vraag
of het wel
schikt vandaag
of anders later
nader komend
bekenden wij waar
onze wegen scheiden
ik was een
groentje in het
eeuwenoud metier
liep voor het eerst
en hopelijk niet
het laatste keertje mee
Doorzichtigheid
nog weet je
het eerste vlokje
dat plakte
tegen het raam
daar zijn
glinsterende
ragfijn witte
kristallen liet zien
om dan
heel langzaam
naar beneden
af te glijden
steeds kleiner
in een snel
drogende lijn
naar het kozijn
ademloos
heb jij haar
zien sterven aan
doorzichtigheid
Ankerplaatsen
zacht kabbelen
de woorden voort
warmen zich
in belangstelling
alsof ze nog
nooit zo expliciet
zijn gehoord
de toon verbindt
onderliggende
gevoelens die
langzaam aan
komen drijven
uit ankerplaatsen
in stilstaand water
ver van de geul
waar gisteren en
vandaag nog kolken
met de vaart van
het wereldnieuws
en de regio's
nog op de hielen
wij vissen niet
maar dobberen
leggen ongekende
essenties bloot
zonder die boot
in haast en stress
te moeten missen
Vol verbazing
de woorden
hingen nog
in de lucht
na een niet
aflatende stroom
op volle sterkte
uitgesproken
heftige emoties
ik heb het
laten gebeuren
door haar niet
aan te kijken
of in te grijpen
voelde mij niet
aangesproken
in dit verhaal
het was als
een vlieger
die zichzelf bij
windstil weer
heeft opgelaten
in vieren en stijgen
naar grote hoogte
wist te rijzen
vol verbazing
zag ik jouw tirade
het luchtruim
kleuren met alles
wat er volgens jou
moet gebeuren
helaas bracht deze
vlucht stille echo's terug
Gescheurde netten
waar ik jarenlang
lichtvoetig door
het leven danste
schots ik nu scheef
op grote platen
die gelaten weten
wat nog aarde heet
oncontroleerbaar
krijg ik tegengas
dat bij iedere stap
de voortgang tart van
natuurkundige wetten
in mijn perspectief
van gescheurde netten
de woeker zit weer
in mijn lijf en vreet
verbanden zonder tanden
krijst dag en nacht zijn
pijn want er is al tijden
niets gezonds meer
voor zijn lege handen
ik zweef in
losgelaten zijn
door hen die
vroeger raakten
de nieuwe vrijheid
voelt heel fijn en laat
mij eeuwigheid smaken
Een introvert decor
je speelde met stil licht
geen uitbundige kleuren
met traditionele vormen
in een introvert decor
zij verstonden elkaar
in samensmelten en
versterkten hun intensiteit
door samen felheid te bundelen
de ruimte zong energie
door vergroting van
contrasten spatten reflecties
in kleurwaaiers uiteen
je orkestreerde
ladingen en dempte
volumes omdat het eigen
leven de schepper was
jij hebt deze melodie
als eerste gewist uit
elementaire composities
die we al eonen hebben gemist
waar ijs tot water
breekt en smeltend meer
volume geeft speelt muziek
weer zijn verstild lichte regenbogen
Blonde lentekind haren
ik zag gras
je voeten zoeken
zij steelden madeliefjes
in het strelen van je huid
zonlicht straalde
daalde en speelde
met vleugjes wind je
blonde lentekind haren
je danste de pas en
het uur van de dag bewoog
op het ritme van woorden
in je aantrekkelijke lach
was een verschijning
als ultieme voorjaarsverfijning
in oplichtende kleuren die
uit wit geboren leken te worden
in eigen regie liet jij rust
in stilte vervliegen na het
sluiten van je ogen heb ik
je dromen mijn welkom gekust
Rotst als branding
ik heb je
op een stoel gezet
niet op een troon
hoewel in dit decor
is dat heel gewoon
mijn teksten gaan
als zij bij jou zijn
aangeland voorzien
van kant en tekening
al snel van hand tot hand
jij draait niet
met de winden mee
rotst als branding
in een zee van emoties
onder zwaar bewolkte lucht
nog krijst een vlucht
van snelle vissenvangers
laag over het zilte schuim
dat in applaus succes
betoond met opgeheven duim
het is ons toneel
waarin mijn woorden
langdurig zijn verzwegen en jij
ze zoveel lading hebt gegeven dat
onze stilte hartverscheurend is