Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een flits van lente
ik heb je gevolgd
zag je hand langs
deuren wrijven
zonder bij de
klink te blijven
dagen weken op
hetzelfde pad tot
de maanden donkerden
jij routine het loopje
en de deuren vergat
vandaag zag ik
een flits van lente
in je blik je schuifelde
toen ik deuren sloot naar
je vertrouwde padenloop
in tijdloos begroeten
nam jij de tijd om
samen te zijn met de
werelden die je al jaren
bezig bent te ontmoeten
ik zag je lach aan
het einde van het pad
je had het volbracht
de route uitgezet die ook
dit jaar de planning was
De eerste leg
zij groende
met een lichte
zucht wat bomen
aan de horizon
in volle vlucht
narciste
groepen geel
met een handje
warme zon voor
zij het wisten
had in
het perk de
krokusbolletjes
al uitbundig
bloeiend bemerkt
waar zij pauzeerde
defileerden de
bonte vliegers
hun blijdschap over
haar vroege komst
de nesten af
en gereed voor
de eerste leg
nu lente officieel
haar jawoord zegt
Haar laatste vlucht
ik zag
je ogen gaan
jij wist nu al
waar jij de
grootste olijven uit
de boom zou slaan
jij kende haar
al een leven lang
haar hang was
altijd verder dan
de langste stok
zou kunnen reiken
het liefst verstopt
achter tak en blad
totdat de oogsters
kwamen en met
hun net en zak de
stilte overnamen
jij wist hoe
je moest raken
om de vrucht
heel te laten
en de boom geen
pijn te doen
helaas zwiepte
dit jaar geen geluk
want bij de grootste
vrucht brak ook je
langste stok in
haar laatste vlucht
Het ontcijferen
in hiëroglyfen
van het leven
heb ik ooit mijn liefde
op jouw lijf geschreven
maar onze steen
van rosette is
verloren gegaan
in onrustige tijden
het ontcijferen
is ons niet meer
gelukt maar de kleur
van liefde is gebleven
als wij samen dromen
kunnen wij heel dicht
bij de betekenissen komen
in houden van elkaar
Zal helledood zijn
steeds vaker
jaagt een
brandende wind
langs het steen
waar zij
vroeger polijstte
schuurt nu
de grove korrel
het fijne zand
is verdwenen in
duinen die al de
benen hebben genomen
hier brokkelt
alles af dat
zachter is dan rots
tot ruïnes van muren
die eens de
winden keerden
bescherming boden
aan de kleine oase
nog vegeteren de
laatste bomen tussen
overlevend struikgewas
rond de plas die er was
er komt geen water
uit de kurkdroge lucht
de verdorde woestijn zal
nu zeker helledood zijn
Entropische eindigheid
wij hadden het doek
breed opgezet en
stevig ingekleurd alsof
de materialen nooit
op zouden kunnen raken
met joyeuze gebaren
en veel spektakel was
leven vorm gegeven
het zorgeloze bleek ons
gegund tot het omslagpunt
toen openbaarden feiten
het diepe moeras waarvan
gas de grootste leugen was
het bestaan een begaan
met redden van het vege lijf
wij hebben het schilderij
niet af kunnen maken
de structuren begonnen
al stinkend te ontbinden in
het bijzijn van onze kinderen
het doek kon schuld
en boete niet meer dragen
kleuren vervaagden en
vormen verloren stabiliteit
in hun entropische eindigheid
Vooral heel klein
ik speel
als choreograaf
met de wereld
om mij heen
de bühne wordt
wat intiemer
het publiek komt
ademloos dichterbij
wij hebben
niet zoveel meer
om te overbruggen
met gebogen ruggen
wij knikken al
instemmend als
de woorden nog
niet uitgesproken zijn
onze golflengte
in de wereld
wordt identieker
en vooral heel klein
Een paradijs voor mij
waar zij
ook ging
ze had oog voor
het kleinste ding
zag details in
vorm en kleur
die harmonieerden
met hun geur
al in de verte
zagen zij haar
komen als de prinses
uit hun dromen
de knopjes
werden gedraaid
als haar flits hun
uitspansel raakte
zij wilden
met hun blik alle
groei energie van
de schepping vragen
dan bloeien en
vruchtgeven
tot in een lange
reeks van jaren
zou er dan toch
een hemel zijn
met een herfst
vol rijke oogsten
in haar ogen
lag de belofte
zij kwam voorbij
een paradijs voor mij
Brouwerij van stilte
ik heb stilte gezien
zij kwamen mij
begroeten uit
hoeken waar zelden
geluid is geweest voor
een klein intiemfeest
zag een gerucht
naast een zucht
van verlichting
wat galm bij echo
fluisters met elkaar
acteren altijd raar
een heerlijke
ontmoeting die geen
opzien deed baren
samen genoten werd
onder het nuttigen van
luchtige decibelletjes
zonder wanklank
heb ik afscheid genomen
van deze lichte kakafonie
die zonder veel ophef
nog heel veel leven in de
brouwerij van stilte brengt
Grijs contrast
momenten
kleurden stilte
in een grijs contrast
het was niet
jouw geluid dat
van die donkere bas
jij opponeerde
meer in het licht
en muzikaal segment
harmonie
verstrooiend en
door iedereen gekend
geen diepte en
toch even rakend
warmte achterlatend
die vluchtigheid is nu
voorbij jouw contouren
geven niets meer prijs
Spiritueel de aarde heelt
haar kleuren
spelen altijd piano
in de symfonie
op het doek
zelfs in zwart wit
voelen akkoorden
de woorden die zij
spreekt op het linnen
diep van binnen
straalt het sterrenstof
dat zij penseelt en zo
spiritueel de aarde heelt
nog is de schepping
niet voorbij als bijna alle
paradijzen zijn verdwenen
zij woont er heel dichtbij
Als bescherming
zo af en toe
voel ik in
gaan en staan
je vleugels van
aanwezig zijn
de kleine hint
een zacht begeleiden
het geluid dat
niet is te vermijden
in opmerkzaamheid
er is nooit
de discussie
van eigenheid
wij delen dit bestaan
waar wij ook gaan
zonder interventie
kruip ik onder
zachte vleugels
als bescherming
tegen angst en pijn
dek me toe
met je warme
aanwezigheid als
wereld tegendraads
en koud wil zijn
wie of wat is
niet van belang
wel dat je er bent
speciaal voor mij
jij maakt mijn leven blij
Zij droomt muziek
in haar wereld
is warm licht
wordt er gedanst
wijken de lachjes
niet van het gezicht
zij droomt
muziek bij hun
kleurrijk bewegen
dit zijn de poppen
waarmee zij kan leven
hun kamer
is boven in de
rust van het huis
daar hebben zij
ieder een eigen thuis
zij kent de trap
uit het moeizame gaan
weet boven de hemel
waar alle liefdes ooit
samen zullen bestaan
nog spelen zij
met intens plezier
in de kamer vol poppen
hun feest is leven in
de tijd die hen is gegeven
Blote voeten
je hebt even
lente gedanst
onhoorbare tonen
raakten jouw
voorjaarshormonen
waar pril
teer groende
tussen zon en kou
bloeiden juweeltjes
kleuren in grauw
danste jij
op je eerste
blote voeten
om de warmte
van zon te zoeken
je gelukzalige
lach tekende jou
stralend lief tegen
het opkomend
wolkjesoffensief
in het warme
zonnereflecteren
glansden je ogen
speelde wind
met mijn lentekind
Heerlijke dromerijen
mag ik af en toe
even alleen
gewoon wandelen in
jouw tuin vol herinnering
de eerste zaadjes zien
die we in wedstrijd
hebben weggeblazen
na hun pluizige bloei
omkijken naar
de wereld die we samen
hebben zien groeien tot
de dag van vandaag
soms was ik alleen
maar altijd zag ik jouw
handen hoorde de kleur
van je lach om mij heen
vaak was ik verdwaald
in heerlijke dromerijen
jij opende altijd je hart
wees mij vergevend ons pad
daar waar ik nu de
mooiste momenten oogst
weet ik waarom mijn
liefde jou boven alles verkoos
Dat zonmoment
zij was geen
kolibrie of bij
maar haar
sfeervolle plaatje
overweldigde mij
vingers die
voorzichtig het
hart opende waar
daglicht zacht
naar binnen ging
op dat zonmoment
spiegelde de bloem
zijn bloei in
specifieke kleur
aan het firmament
dat beelden zond
langs nanodraden
naar een ver heelal
waar ook vingers
waren van jouw hand
in de keuzemodus
ervaarden zij een
nacht waar licht
gevangen was
in een zwart gat
Ontreddering
een sprankelend dispuut
alleen ik kreeg de wind
weer pal van voren
want anderen erkenden
mijn waarheden niet
daarin worden hun
zekerheden voorzichtig
uit het perspectief gehaald
waarin zij als vaste waarden
al jaren werden aanbaden
van een redenatie volgen
zijn zij niet gediend omdat
deze de fundamenten van
onze wereld ondergraaft en ons
slechts chaos en ontreddering laat
het testen van de mensheid
is al lang geleden begonnen
daar waar de natuur meer
ruimte eist is aanpassing de enige
remedie waar evolutie naar verwijst
geschokte krachten worden
niet beteugeld door wat
druppels op de gloeiende plaat
deze maatregelen helpen niet
zijn natuurlijk al decennia te laat
mensen zullen verdwijnen
in de radioactieve chaos die
achter blijft pas na eeuwenlange
halveringstijden zal de zon
op een nieuw nirwana schijnen
Dierenleed
de zon heeft
al heel vroeg
lente geschenen
kleurde aardse
eerstelingen van
pril naar groen
bloemde bladeren
uit de voorjaarsknop
naar schoonheid ten top
maar heeft ook de
natuur verstoring
op zijn geweten
in de volgorde is de
klad gekomen dieren
hebben te weinig eten
te vroeg ontwaken
uit de winterslaap maakt
nog geen voedsel klaar
alleen van tragen zullen
de jongen nog klagen over
het aangedane dierenleed
Majorana's
ik voel
hoe jij de keuzes
groter maakt
waardoor de ene
in de schaduw
van de ander staat
stabiel in
samen komen
met grote dromen
over het sturend
energetisch vermogen
sneller dan licht
het is niet
ons gezicht maar
wel de aan en uitknop
van hersendelen
die zich eindelijk
niet meer vervelen
met majorana's
in deeltjes en golfjes
kiest het sprookje
dat nanosnel geleid
in een flits zijn
goddelijkheid bewijst
Een verterend inferno
ik voelde het
strelen van
ontelbare handen
die hun lading
als reprimande
gaven in dit protest
# ook ik
prevelde hun
mantra's die uit
een diep gevoel van
onbehagen aan de
oppervlakte kwamen
ongeweten
formuleerde de
demonstratie oneliners
van een onontkoombare
waarheid over
het dagelijkse bestaan
maar het strelen
werd al vlug stelen
brandend vuur een
verterend inferno
waar liefde botste
met een muur van haat
geprofessionaliseerd
werd de kudde geleid
zonder kool en geit
te gaan sparen
rellen rotzooi en graaien
is de herinnering die blijft