Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Dat dialogisch ogenblik
ik wist niet
of jij lachte
of zong
maar zag
dat je blijdschap
ontsprong in geluid
waarvan je mond
klanken moduleerde
van binnenuit
vloeiend leken
woorden te dansen
op eigen muziek
die in melodie
de lach overnam
met vrolijke refreinen
zag je ogen
dirigeren uit
een stralende ik
voelde hoe jij
mij charmeerde in
dat dialogisch ogenblik
mijn applaus
was met eeuwige
liefde onderbouwd
Stille wonderen
ik heb
stille wonderen
in je ogen gezien
het panoramisch
voorbij trekken van
eindeloze toendra's
in de kleuren oker
bruin en geel bleven lege
zielen van woestijnen heel
het majestueuze dak
van werelds grootste
bergmassief in contrastheroïek
de zwartblauwe
atmosferische dood die
ruimte ziet in oneindig gebied
samen zijn we opgestaan
hebben de kusten verlaten
die we na het nirwana zijn opgegaan
Overspelige blikken
het voetenbal
was overal
snel van de vloer
uitgemeten
passen die
om alle drukte
ingehouden lachten
met snelle beat
in afwisseling
met slow
wisten ze het
aantal dansers
heel constant
te houden
de sfeer was goed
al kookte soms
het bloed in
overspelige blikken
steeds proberend
mijn en dijn nog
een kunstje te flikken
bier klotste ook
dit jaar weer
goed gekraagd
in ieders glas
het mocht iets meer
want ook meneer
pastoor was al goed zat
een ongedwongen
feest was carnaval
altijd al geweest
op de vooravond van
vasten mocht iedereen
nog een keer uit
het andere vaatje tappen
Etste juist contrast
ik golfde
op warm en licht
had mega zicht
met mijn ogen dicht
in zacht pulseren
opende en sloot
ik mijn interieur het
exterieur donkerde kleur
er was geen afzet
wel een incorporeren
het heerlijke verbinden
waar mensen van leren
licht getinte bleek
een regelrechte hype
door waarheid en tijd
raakten velen dat kwijt
kleur donkeren
etste juist contrast
maakte kenbaar dat
het echt om mensen gaf
Paradijselijke bogen
gewichtloos
tussen waken
en slapen
wist jouw lach
nog net even
de hemel te raken
krulden
je lippen in
paradijselijke
bogen die
sensueel iets
fijntjes beloofden
oogwimpers
trilden op de
slag van je hart
konen kleurden
jouw jeugdige teint
lichtroze zacht
ik kende de
vele dimensies
die wij moesten
gaan maar jij had
dat al eerder op eigen
gelegenheid gedaan
Driftig en kordaat
je stappen
klinken helemaal
verkeerd alsof
de muren hun echo's
hadden afgeleerd
waar driftig en
kordaat kaatsen in
een temperamentvol lied
verwelkomend de stenen
jouw zachte rakingsymfonie
jij streelt hun
bestaan met je warme
aanwezigheid je ogen
blikken langs vandaag naar
het jarenlange dienstbaar zijn
waar kleuren
onherkenbaar leken
straalt in jouw nabijheid
de straat weer als de vrolijke
lappendeken van toentertijd
lang heeft gezelligheid
geen tijd meer gekend maar
jouw glimlach opent deuren
die buiten zijn ontwend
ik zie je gaan de
armzwaai weerspiegelt
in het laatste raam
jouw heldere lichtinval
vergezelt je echt overal
Vogel verschrikkend
ik heb nooit
om durven kijken
projecteerde in
slechte tijden
vrolijk zijn om
blij van te worden
in al die tijd
hoefde ik
niet te weten
wat ik van mezelf
en anderen heel
snel wilde vergeten
nooit heb ik
erbij stil gestaan
zag bij mijn
voeten ruïnes
langsgaan van het
gebeuren die dag
nu moest
ik wel kijken
naar alle lijken die
vogel verschrikkend
hun saaie leven
op dodenakkers slijten
zag gemiste kansen
het verkwanselen van
mogelijkheden door
ambitiegebrek de angst
om te leven en
daarmee jezelf te geven
ben gevlucht
happend naar
frissere lucht heb
mezelf bezworen nooit
meer te luisteren naar
koren met depri muziek
Goddelijk in het zijn
er was geen strijd
we hadden doodeenvoudig
geen tijd om met elkaar
te redetwisten het kisten
verbranden of begraven
nam alle energie
zonder colonne
zijn we begonnen
het was geen virus
in overdraagbaarheid
regenererende cellen waren
ineens hun drivers kwijt
niet op lokaal niveau
maar globaliserend strekte
de pandemie zich uit
code overleven werd gegeven
maar er was geen beginnen aan
binnen 48 uur was het gedaan
nog draaien diensten
op de automatische piloot
maar de menselijke ziel
is dood en het verval
overwoekert door entropie
de restanten cultuur al overal
ooit zal in een zichzelf
zuiverende natuur schoonheid
weer naar volmaaktheid neigen
leven eindelijk de echte
bezieling krijgen van het
predicaat goddelijk in het zijn
De teerling
de teerling is geworpen
onze kansen zijn voorbij
gaya zal nog als planeet
kunnen blijven maar
wij zijn daar niet meer bij
ooit hebben wij
de keuze kunnen maken
in het evolutionaire spel
met als spil de overlever
zijn aanpassing redt het wel
macht en overheersing
vergaarde nutteloos bezit
techniek en wetenschap
maakten ons tot slaven in een
economie die op groei was gericht
de aarde is al uitgewoond
aan het eind van haar latijn
nog stelen we de bronnen
haar leeggeroofd zien sterven
doet blijkbaar niemand pijn
in arrogantie die geen grenzen kent
voedt de mens zijn eigen tumoren
door hun ongebreidelde groei
gaat menselijk leven in de chaos van
een generatie onherroepelijk verloren
Winterse scheuten
in winterse scheuten
knoppen de prille
kleuren van lente al
bolletjes bruinen
aan randen spruiten
vorstwitte stengels
zwart aardse
beschutting houdt
warmte nog lang vast
een micro klimaat
waarin voorjaar
ongezien kan gedijen
om ons te verblijden
met haar onverwacht
schitterende lentepartijen
Abff4ever
Hey lief abffje,
ik zou je nooit kwijt willen
en voor geen geld van de wereld
zou ik je in de steek laten
daarvoor geef ik veel te veel om je
niemand kan je plaats innemen
want je betekent heel veel voor mij
en ik zal je nooit laten vallen voor leugens
niemand kan tussen onze vriendschap komen
I love you to the moon and back
Tot ik jou zag
heb altijd gedacht
dat lijmen leven was
tot ik jou zag
jij die nergens meer
zelfs geen klein beetje
wordt tussen gepast
niet in de format
die ik moet hanteren om
iets van anderen te leren
hij is volstrekt onvoldoende
om recht te doen aan
jouw talent en kwaliteit
met jou ben ik een wereld
rijker die in paradijselijke
staat ons tot god en godin maakt
Valentijn
ik ben gek op dit
festijn waar toeters en
bellen in hoge tonen
schellen mag ik even mijn
kunsten komen verkopen
maar het leukst vind ik
het romantisch rode
de geheimen en rozen
die op valentijn blozen door
vaak onbekenden gekozen
het verlangen om
liefde gestalte te geven
eindelijk kunnen openbaren
wat verliefdheid in jou en
misschien ook in haar doet ervaren
heerlijk voelt de spanning aan
nog een paar dagen te gaan
voor de wereld mag weten
dat jij voor altijd en eeuwig
mijn valentijn zal gaan heten
Vragen
Als ik van je hou dan kunnen we aan elkaar binden net als een touw,
Als ik op mijn Knieën ga blijf jij me dan trouw?
Blijf jij me steunen in de tijden dat ik rouw?
Als er iets stuk gaat ben jij dan de reden dat ik bouw?
Zo ja?
Word jij dan mijn vrouw?
Want lieve schat dit is de reden waarom ik van je hou.
Verloren Woorden
Het begon op het moment dat ik je zag,
Toen je me betoverde met je lach,
Je lach maakte mijn dag,
Maar wacht!
Wie had verwacht dat wij elkaar zouden vinden?
Als dit een spot was,
dan kunnen wij met elkaar verbinden,
ik vraag me nog altijd af hoe ik jou heb kunnen vinden,
Met je prachtige lach die mij kan verblinden,
Als jij een route was dan heb ik je makkelijk kunnen vinden.
Verwintert naar lente
ik wist nog
de wuivende takken
waar bladergroen
de wind volop ving
nu jagen vlagen
fluitend door kaal hout
striemt regen tegen
basten als zegen
want ook leven
verwintert naar lente
kant en klaar wachten
knoppen op zon en voorjaar
nog heel even
is ons plechtig beloofd
met valentijn zullen de
eerste bloemen verschijnen
Een flauwe bocht
zij had altijd
al avonturen
in haar ogen
wist de misstap
voordat hij
werd begaan
lachte om de
consequenties zonder
daarbij stil te staan
zette vaart
achter het leven
wilde alles geven
om het ultieme
te bereiken in verder
zijn dan haar gelijken
toch werd zij gestopt
verdween haar perspectief
in een flauwe bocht
ook zij heeft
moeten leren dat rust
noodzaak is om te relativeren
Het spel boeide
zij speelden
met de vingers
van mijn hand
ik had ze
neergelegd en
uitgespreid op tafel
alle ogen
waren gefocust
op het gebeuren
geboeid door
het tafereel in
samen delen
hun vingers liepen
mee een voor een
de eerste ronde
steeds zonder
het tafelblad een
seconde alleen te laten
het was een
drukte van belang ieder
maakte zijn vingers lang
pas later kwamen
ook de pinken toen de
kleinsten moesten drinken
er was geen beter best
het spel boeide
samen deed de rest
Langs de sprookjeskant
haar schalkse ogen
dwaalden steeds vaker
langs de sprookjeskant
ongeziene feeën en
kabouters liepen daar
gewoon hand in hand
in een overkoepelende
dimensie scheen de
zon zijn twee halo's
er waren mensen
maar hun aanwezigheid
was op gasten niveau
zij domineerden niet
maar schouwden toe met
bewondering hoe alles ging
leken passanten in
een wereld die samenzijn
eerden als hoogste goed
waar de scherpe hoek
was weggesleten want warm
en vriendelijk sneed geen pijn
jouw ogen hebben dat
bekeken en voelden de heerlijke
harmonie om zo te mogen leven
Binnen utopische lijnen
ik pas voorzichtig
voetstappen van
degenen die mij
zijn voorgegaan
probeer hun paden
te volgen op weg
naar de wolken
een misstap is zo gedaan
het leek of ik geen
keuze had er was niet
anders dan het al eeuwen
uitgestippeld pad
in nauwgezetheid
kon ik mij wel vinden
maar het dwingen zonder
vrijheid ging mij hinderen
ben uitgestapt
ten prooi aan dreigingen
van eenzaamheid en
vallen in het zwarte gat
maar ik vond het kleine
paradijs van gelijkgestemden
waar warmte en liefde
bloeiden binnen utopische lijnen