Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Onze paradijzen
ik ga mee
met de mensen
volg het bewegen
weet niet waarheen
zie spanning
in hun ogen
voel de drive
waarmee ze lopen
hoor de stemmen
maar versta ze niet
ken de tonen van
hun eenheidslied
ze zijn op weg
met duizenden
in een cadans
die doet huiveren
ook zij
willen leven
net als wij
in weelde baden
maar de grenzen
zijn gesloten
onze paradijzen
kennen geen genade
Vroegere decors
ik verwater
er klinken
geen klaterende
spitsvondigheden meer
kleuren roepen
tevergeefs om het
dansante gaan
ik blijf gewoon staan
in het kijken
kan ik nog
enkel vergelijken
met vroegere decors
de innoverende
details ontgaan mij
raken niet meer
aan mijn vitaliteit
waar ik eerder de
werkelijkheid beleefde
in speelse dromen is nu
transparantie gekomen
nog twinkelt zon
in de stroom die
ik ben maar zonder
de regenboog die ik ken
Onvoltooid
Eindeloos zocht ik je bij wie opstaan en werken,
wie eten en drinken achter zieke computers,
tijdens de oorlog tussen de sterren.
In de nacht kwam ik je tegen op een stil station.
Ik kom alleen maar voor het afscheid, zei ik.
Mijn bagage is verdwenen.
Ik kan niet mee op reis.
Met het stempel van je kus op mijn lippen
hoorde ik dreigende voetstappen achter een muur.
Het was alleen maar een afscheid, zei ik.
Toen de anderen kwamen, had ik je al verlaten.
Geurige stemmen
ik heb de
meeste bloemen
zien groeien ook onder
een minder gunstig getij
in slechte seizoenen
vertraagde het leven
konden zij amper
vruchten en zaden geven
de nazomer
brak alle records
de kleuren bestreken
hemel als nooit te voor
ik mocht vandaag jullie
bloeien aanschouwen
heb de geurige stemmen
van vele harten gehoord
dank een ieder
voor liefde en vertrouwen
hoe oud ik ook word
altijd zal ik van jullie houden
Zelfportret
Als iemand de beelden bekijkt
van momenten uit mijn leven,
ziet hij me zonder mij te kennen.
Vergeefs zal hij me zoeken.
Ik ben niet de werkende vrouw
of de vriendin die sherry drinkt.
Maar als hij naar mijn katten kijkt
of naar de heesters in de zon,
zal hij mijn adem voelen.
Ik ben de hand die de kat streelt,
de vrolijke blik voor de vriend,
de zomerdag in de rozentuin.
In mijn tijd
nog ben ik
in mijn tijd maar
voel al eeuwigheid
er is een stuk
ontbreken dat
ik niet kan vergeten
soms komen vaag
herinneringen terug uit
andere vormen van leven
nog zonder verband
en hoe ik daarin deelde
had ik niet in eigen hand
maar steeds dichterbij
komt het besef dat ook
deze puzzel wordt gelegd
Ontwenning
de blauwe sluiers die voor mijn ogen zweefden
lokten mij steeds sneller wervelend
om mij met kussen te verstikken
ik vluchtte onder geelrode bomen
waarvan de tintelende geur
mij na jaren van vergetelheid doorstroomde
Mystiek gezag
je zweeft
licht verheven
in het zijn van zen
de spanning van
je huid neemt af
in loslaten en geven
ogen helderen in
blik kijken verrast
mond rondt in een lach
je spiegelt kracht
hebt toch het breekbare
van mystiek gezag
je straalt schoonheid
in een heldere zielewave
zoveel dat niemand je vergeet
ik mag delen in
jouw magisch zijn
afwezigheid doet nu al pijn
Ik ben niet gek
rood schemeren
de flarden nog uit
ons heftig gesprek
en nee
ik ben niet gek rijg zo
de woorden weer aaneen
om terug te komen
maar dan met feiten die
jij zal moeten onderschrijven
onze zinnen vallen uiteen
ooit door gif verbonden
waarheid heelt het zere been
we zijn naar de zon gegaan
zagen het rood verdwijnen
alsof het gesprek nooit had bestaan
Zijn laatste plaag
eindeloos golft water
loom en monotoon langs
nog opstandige stranden
er is weer ruim
voldoende zand voorhanden
in deze posthistorische tijd
geen mensen meer
om avontuurlijk te landen
en elkaar de schat te betwisten
nog hangen sporen van strijd
als tekens van haat en nijd
in de opgeschoonde lucht
zacht zucht het land in
weldadige warmte zijn rust
dolt natuur in eeuwige lente
door een nucleaire vlaag is
aarde bevrijd van zijn laatste plaag
weg zijn de mierenhopen met mensen
Roze wolkt je lach
jij hebt
nooit geleerd
over wolken te lopen
ondanks het roze
dat jou intrigeerde
al sinds je kindertijd
in die kleur vond jij
alles van boven bij gebrek
aan vertrouwen in eigenheid
zij bleven onbereikbaar
maar jij verruimde je palet
blauw en groen kwamen aan zet
in lange schemeringen
maakten zij contact zodat in op en
ondergangen geluk zichtbaar was
roze wolkt nu jouw lach
je ogen stralen stukjes hemel
het linnen kaatst vitale kracht
Familiealbum
Betrapt bij hun dagelijkse bezigheden
of poserend voor de eeuwigheid,
kijken mijn voorouders langs mij heen
of staren zij me ernstig aan.
Met het omslaan van de bladen
bedek ik hun hartstocht en wanhoop.
Ik laat hen opnieuw verstarren
en begraaf hen voor de tweede keer.
Mijn hulp
Mijn hulp is van God de Heer
Die hemel en aarde gemaakt heeft
En nog onderhoudt alles wat leeft.
Mijn hulp is van God de Heer
Want Hij wil mij beschermen
En blijft zich over mij ontfermen.
Mijn hulp is van God de Heer
Hij blijft bij mij en maakt alles goed
Hij is het die mij steeds behoedt.
Mijn hulp is van God de Heer
Want Hij brengt al mijn heil tot stand
En houdt mij in zijn sterke hand.
Mijn hulp is van God de Heer
Want Hij beschermt mij altijd
Ja, zelfs tot in eeuwigheid.
(uit psalm 121)
Ongrijpbaar
ongrijpbaar zijn
sommige zaken die
onverwacht haken aan
gekoesterde verlangens
zij openbaren hun
gaven in nieuw licht
toveren bij ieder een
lach op het gezicht
stukjes geluk
passeren en proberen
in verbondenheid
ons liefde te leren
zonder bezit
alleen in het zijn wordt
de som der delen meer
dan de inleg van velen
Terugkeer
Jij bewoog je als een naamloze acteur
in een oude, stomme film met regen.
Je was een schim, die mij niet meer kon raken.
Tot jij met eigen hand de film liet breken
en dichter bij me kwam, steeds dichterbij.
Loepzuiver
lang heb ik mij
gekoesterd in de
weerkaatsing van diamant
alle facetten
toonden leven dat in licht
bestaan had gekregen
loepzuiver helderden
beelden van een
hemels gelukkige tijd
tot de zon brak en
het perspectief grijzer
de kou ijselijk werd
de warmte om
ons heen verdween in
stilte zoals nooit voorheen
bij het zetten waren
fouten gemaakt die
elkaar gingen versterken
wij hadden gekozen
maar door de vele facetten
bleek het karaat te gaan scherven
Automatische piloot..
Ken je dat gevoel na slecht nieuws..
Dat je gewoon door gaat met leven.. doorgaat op je automatische piloot..
Totdat het besef er is was je nu eigenlijk allemaal aan het doen bent..
Vrienden weg duwen die je eigenlijk het liefst naast je wilt hebben..
Praten terwijl je eigenlijk wilt schreeuwen..
Lachen terwijl je eigenlijk al dagen wilt huilen..
Het besef krijgen dat je eigenlijk bang bent..
Bang bent voor wat nog komen gaat..
Hoe fijn zal het zijn dat gevoel gewoon weg te spoelen..
Heerlijk met heet water, wat zeep en gewoon je gedachten op nul..
Helaas gaan de dingen niet zoals je altijd wilt..
Maar besef wel dat het goed is om je gevoel te laten gaan..
En dat de vrienden die je wegduwt altijd voor je klaar blijven staan..
Zonder titel
Als het mooiste gedicht een onbeschreven blad is
en het schoonste schilderij een lege spiegel,
als stilte de zuiverste muziek is,
wat is dan de zin van kunst?
Woorden zijn om mee te spelen
en de stilte schaakmat te zetten.
Kleuren en lijnen komen samen
om de wereld een nieuwe vorm te geven.
Wat roerloos was, wordt gewekt door ritme
en soms weerklinkt er in een melodie
een andere wereld, die heel ver weg is,
maar zich een ogenblik laat kennen.
Een vlucht in extase
ik drijf buien uiteen
men de wolken
tot zij uitgeraasd zijn
boven het vlakke land
span de wind
voor mijn wagen om
ze stormenderhand
weer op te jagen
bliksem licht op
als we de aarde raken
wielen aan bruggen
en kerktorens haken
donder rolt
bulderend door lagen
warme en koude lucht
een vlucht in extase
ik heb dit fenomeen
al eeuwenlang geschapen
als mensen goden vergeten
of de schepping mishagen
Snoep
Dat dikke kolen wijf
Jaagt me weg met fort
Ze heeft in haar kolenhandel
Een snoep etalage met Kolengruis
Naast de ingang van de school
Een neefje kreeg geld
Om ons er heen te lokken:
“Maar dan moet je wel aan je ma
Geld vragen”