Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Zeebanket
Durven ze niet rond te zwemmen
of hebben ze het opgegeven?
Ze scholen samen in een hoek,
als doden die in schijn nog leven.
Een aal ligt roerloos op een bodem
die nauwelijks langer is dan hij.
Een klant wil vis.
Daar komt het schepnet.
Alleen de dood maakt hen nog vrij.
Jouw intiemste lach
ik heb je
meegenomen
uit het licht
van gisteren
vandaag
is nog te pril
voor jou
we schemeren
als man
en vrouw
bekenden we
niet onbemind
de nacht
schaduwde vaag
jouw intiemste lach
in zachtjes openen
het duister
gaf mij kracht
met jou weer
mezelf te zijn
Uit vrije wil
libertijnse doodseskaders
luiden de klok van zeventig jaar
ding dong, je leven is voltooid
wanneer de laatste zeventiger dood is
verzetten zij de klok naar zestig jaar
vervloekt degene die uit vrije wil blijft leven
en zo de nieuwe orde ondermijnt
een vraag aan de verwelkte bloem der natie
die altijd vooraan heeft gestaan
waarom blijft u verschrompeld overeind
en roept u anderen op zich uit te laten rukken?
Hoogpolig herfsttapijt
het zijn geen
vlaagjes wind
die spelen met
afgevallen bladeren
maar beelden uit
voorgaande seizoenen
die nog lente dansen in
het naar de zomer groenen
geen afval uit
voorbije tijd maar
kleurige herinneringen aan
toen bomen nog vol hingen
nu dwarrelend gedragen
en bijeen gescharreld
door de droge lucht
op hun laatste vlucht
zacht uitgespreid
tot een schitterend
hoogpolig herfsttapijt
waarin stilte warm rust
De geboorte van rachel
rachel had 9 maanden bij
haar moeder gewoond
in haar buik.
en nu was het de dag dat
ze ter wereld kwam
het ging gelukkig gemakkelijk.
en wat een schattig meisje kwam eraan.
heel teer zacht huidje en prachtige
zwarte krulletjes.
haar eerste kreetje was zo lieflijk.
wat was haar moeder blij haar in
haar armen te krijgen.
ze bewonderde het kindje
en kuste het zachtjes.
ze kon er maar niet genoeg krijgen
er naar te kijken.
wat een geluk en zegen zo een lief
kindje te krijgen.
ze zullen er goed voor zorgen.
bij hun zal ze een goed tehuis krijgen.
welkom rachel.
Ex-liefde
ex-liefde hebben veel mensen
veel mensen scheiden van elkaar
die het niet meer zien zitten met elkaar
en dan is het vaak droevig voor de kinderen
want veel kinderen houden
van hun moeder en vader
ja, om de beurt komen ze bij hun
vader en moeder
ze kunnen het niet begrijpen.
en hebben er ook veel verdriet over.
jammer, dat er zoveel scheidingen zijn
de trouwdag was vaak zo mooi.
en de eerste jaren van hun huwelijk ook.
triest dat dat zo moet eindigen.
De engel
de engel was op weg
naar bedroefde mensen,
en mensen die in duisternis leven
om ze te troosten
en ze de kracht van god te geven
en ze weer in het licht te laten lopen
u wil ons allemaal kinderen van u god maken
ook komt er zo een engel bij mij
dat weet ik zeker
zij zal mij bevrijden van mijn angsten
en roept mij bij mijn naam gabriel.
zo heeft god mij genoemd.
maar engelen op aarde hebben ook
de kracht van uw engelen nodig.
die mij zal verlichten
en mij zal helpen te overwinnen
en ik zal veel kracht ontvangen.
ja allen die leven hebben de kracht
nodig van onze god, jezus en de
heilige geest.
zonder deze gaat het niet.
dank u wel vader.
Heel eenzaam
heel eenzaam voel ik me op deze aarde
toch hoef ik het niet te zijn
er zijn zoveel lieve mensen op aarde
maar ik kan niet zoveel liefde geven
toch vraag ik u om mij liefde te geven
ik wil zo graag voor mensen wat betekenen.
ik weet dat ik op mozes lijk en heel zachtmoedig ben
mijn god hij was ook weleens eenzaam, zoals mij
ja we hebben te strijden tussen goed en kwaad
en we mogen uw lieve geest ontvangen
ik weet dat u me genadig bent
wilt u de duisternis wegnemen uit ons leven.
dank u wel, vader
Hof van Eden
Hun ranke pootjes raken nauwelijks de grond
als zij zich in een kudde naar mij reppen.
Geduldig wachtend draaien zij om me heen
en beurtelings strijken ze langs mijn handen
tot deze zich ontvouwen voor een streling.
Zich niet bekommerend om goed en kwaad
weven zij gestaag een lome warmte
waarmee ze mij voorzichtig overfloersen.
De tijd verliest geleidelijk zijn greep.
Terwijl ik wegkruip in een grijze zachtheid
heb ik al spinnend aan mijzelf genoeg.
Onze paradijzen
ik ga mee
met de mensen
volg het bewegen
weet niet waarheen
zie spanning
in hun ogen
voel de drive
waarmee ze lopen
hoor de stemmen
maar versta ze niet
ken de tonen van
hun eenheidslied
ze zijn op weg
met duizenden
in een cadans
die doet huiveren
ook zij
willen leven
net als wij
in weelde baden
maar de grenzen
zijn gesloten
onze paradijzen
kennen geen genade
Vroegere decors
ik verwater
er klinken
geen klaterende
spitsvondigheden meer
kleuren roepen
tevergeefs om het
dansante gaan
ik blijf gewoon staan
in het kijken
kan ik nog
enkel vergelijken
met vroegere decors
de innoverende
details ontgaan mij
raken niet meer
aan mijn vitaliteit
waar ik eerder de
werkelijkheid beleefde
in speelse dromen is nu
transparantie gekomen
nog twinkelt zon
in de stroom die
ik ben maar zonder
de regenboog die ik ken
Onvoltooid
Eindeloos zocht ik je bij wie opstaan en werken,
wie eten en drinken achter zieke computers,
tijdens de oorlog tussen de sterren.
In de nacht kwam ik je tegen op een stil station.
Ik kom alleen maar voor het afscheid, zei ik.
Mijn bagage is verdwenen.
Ik kan niet mee op reis.
Met het stempel van je kus op mijn lippen
hoorde ik dreigende voetstappen achter een muur.
Het was alleen maar een afscheid, zei ik.
Toen de anderen kwamen, had ik je al verlaten.
Geurige stemmen
ik heb de
meeste bloemen
zien groeien ook onder
een minder gunstig getij
in slechte seizoenen
vertraagde het leven
konden zij amper
vruchten en zaden geven
de nazomer
brak alle records
de kleuren bestreken
hemel als nooit te voor
ik mocht vandaag jullie
bloeien aanschouwen
heb de geurige stemmen
van vele harten gehoord
dank een ieder
voor liefde en vertrouwen
hoe oud ik ook word
altijd zal ik van jullie houden
Zelfportret
Als iemand de beelden bekijkt
van momenten uit mijn leven,
ziet hij me zonder mij te kennen.
Vergeefs zal hij me zoeken.
Ik ben niet de werkende vrouw
of de vriendin die sherry drinkt.
Maar als hij naar mijn katten kijkt
of naar de heesters in de zon,
zal hij mijn adem voelen.
Ik ben de hand die de kat streelt,
de vrolijke blik voor de vriend,
de zomerdag in de rozentuin.
In mijn tijd
nog ben ik
in mijn tijd maar
voel al eeuwigheid
er is een stuk
ontbreken dat
ik niet kan vergeten
soms komen vaag
herinneringen terug uit
andere vormen van leven
nog zonder verband
en hoe ik daarin deelde
had ik niet in eigen hand
maar steeds dichterbij
komt het besef dat ook
deze puzzel wordt gelegd
Ontwenning
de blauwe sluiers die voor mijn ogen zweefden
lokten mij steeds sneller wervelend
om mij met kussen te verstikken
ik vluchtte onder geelrode bomen
waarvan de tintelende geur
mij na jaren van vergetelheid doorstroomde
Mystiek gezag
je zweeft
licht verheven
in het zijn van zen
de spanning van
je huid neemt af
in loslaten en geven
ogen helderen in
blik kijken verrast
mond rondt in een lach
je spiegelt kracht
hebt toch het breekbare
van mystiek gezag
je straalt schoonheid
in een heldere zielewave
zoveel dat niemand je vergeet
ik mag delen in
jouw magisch zijn
afwezigheid doet nu al pijn
Ik ben niet gek
rood schemeren
de flarden nog uit
ons heftig gesprek
en nee
ik ben niet gek rijg zo
de woorden weer aaneen
om terug te komen
maar dan met feiten die
jij zal moeten onderschrijven
onze zinnen vallen uiteen
ooit door gif verbonden
waarheid heelt het zere been
we zijn naar de zon gegaan
zagen het rood verdwijnen
alsof het gesprek nooit had bestaan
Zijn laatste plaag
eindeloos golft water
loom en monotoon langs
nog opstandige stranden
er is weer ruim
voldoende zand voorhanden
in deze posthistorische tijd
geen mensen meer
om avontuurlijk te landen
en elkaar de schat te betwisten
nog hangen sporen van strijd
als tekens van haat en nijd
in de opgeschoonde lucht
zacht zucht het land in
weldadige warmte zijn rust
dolt natuur in eeuwige lente
door een nucleaire vlaag is
aarde bevrijd van zijn laatste plaag
weg zijn de mierenhopen met mensen
Roze wolkt je lach
jij hebt
nooit geleerd
over wolken te lopen
ondanks het roze
dat jou intrigeerde
al sinds je kindertijd
in die kleur vond jij
alles van boven bij gebrek
aan vertrouwen in eigenheid
zij bleven onbereikbaar
maar jij verruimde je palet
blauw en groen kwamen aan zet
in lange schemeringen
maakten zij contact zodat in op en
ondergangen geluk zichtbaar was
roze wolkt nu jouw lach
je ogen stralen stukjes hemel
het linnen kaatst vitale kracht