Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Je fluidum
je fluïdum was warm
raakte mij op een
heel bijzondere manier
met kussen vol plezier
koesterend laadde jij
mijn verschralende
mannelijke energie op
naar een heerlijke balans
jij straalde al bij eerst
contact in een zacht
pulserende beweging die
volgend met mij meeging
ik wist mij begeleid
op het magische pad
dat op wonderlijke wijze
toekomst in zich had
wij completeerden
in een passievol eigen
dat ons in de schepping
structureel onthouden was
waar liefde triggerde
tot een volledig samenzijn
bleek dat de sleutel voor het
verder gaan van ons bestaan
Een eigen stek
sferisch vloeide ik
zacht lang je wang
over het juikbeen
naar de overhang van
ogen en wenkbrauw
wist dat ik
verloren zou zijn
in de onmetelijke
ruimte van je blik met
focus op oneindigheid
toch ging ik
buitengaats ervaarde
geen angst voor vreemde
werelden in het loslaten
van het bekende aardse
wist mij gesteund
door de omringendheid
van jouw warmte en liefde
jij gaf alle vertrouwen
wilde mij niet kwijt
samen zijn we
teruggekeerd ieder op
zijn plek en weer heb ik
de rijkdom geleerd van het
hebben van een eigen stek
Taal van de tijd
nog is de taal
van de tijd actueel
als ik in je ogen kijk
en sprakeloos ben
we kennen de blikken
van eeuwen geleden
nog steeds waren hun
mysteries rond in heden
waar is de lach
waarmee eva ooit adam
de les las over de prijs van
het paradijs met appel en slang
nog worden mannen
verliefd op de magie die
hangt rond de lippen van
mona lisa stralend op doek
dat is het bestaan
van de ziel die het
hart op de tong heeft
beseft dat kunst liefde heet
De toekomstbank
wij zijn niet
in verrukking
weggehuppeld
uit de bloemenwei
maar bloeien
in het schema van
het stuifmeelproject dat
door de werkbij is opgezet
wij hebben onze genen
diep verankerd in de
toekomstbank met het
groene aandeel bij de hand
onze zielen zijn verpand
aan het scheppingsparadijs
ook daar kunnen wij talenten
voor de toekomst kwijt
weer genoten wij in de
bloemenwei een zomers record
veel veranderingen komen eraan
zij zullen steeds sneller gaan
Langs duisters donker
ik speelde met
donker maar
verveelde me
met licht ben ik
haar te lijf gegaan
erin gedoken
heb van het
samenzijn
meer dan
intens genoten
want donker
werd duister
kil en gemeen
in ruimtes waar
licht nooit verscheen
verbleef in een
zompige laag
van bestaan zonder
de mogelijkheid
er ooit uit te gaan
geen verlangen
toekomst of hoop
met tijd als dikke
ziekmakende
verstikkende stroop
toch wist ik te vonken
ontsnapte langs
duisters donker
herkende in de tunnel
van licht mijn eigen ik
Het salomonsoordeel
je straalt autoriteit
en deskundigheid uit
met je mysterieus
donkere multifocaal
ontspiegelde poëziebril
ja zo zie ik je graag
met van spanning
iets geopende lippen
die in volle concentratie
aan de woorden nippen
na een eerste lezing
de bevrijdende lach
die ik nooit mag duiden
als dat ook jij in vele
zinnen het wonder zag
want fata morgana's
zijn er genoeg neergepend
oases zijn blijvend maar
ook zij kennen schaarste
aan kwaliteit en talent
pas als jij
de bril hebt afgezet
jezelf weer bloot durft
te geven komt in je ogen
het salomonsoordeel tot leven
Scherpt het verschil
zij priemt haar
kleine stralen
door gaten in
het wolkendek om
toch schaduwen voor
even te laten leven
juist in dat
contrast scherpt
het verschil zie je
hoe bestaan naast
dood verder gaat en
uitgelicht kan worden
niemand kent
de choreograaf van
dit gebeuren en toch
zal iemand daar in zijn
verantwoordelijkheid
om juichen of treuren
Misdaadschroot
ik zal de koppies
eens tellen die ik
allemaal zal snellen
om wat zij mij
in mijn bestaan
ooit hebben aangedaan
het zijn allemaal
persoonlijke vetes die
in misverstand geboren
hun rijping hebben gehad
wachten op verjaring
of definitief vonnisbeslag
vergeving komt niet
aan de orde bij delicten
waarbij confrontatie
geen uitweg biedt
dood warm vloeit
door misdaadschroot
de in memoriams
zijn al getekend
verzegeld door de tijd
plaats en datum zijn niet
meer vermeld door hun
snelle gang naar eeuwigheid
Emotievolle flash
onzichtbaar
wordt ons leven
steeds geflitst tot
een emotievolle flash
zij structureren
ongemerkt beelden
voor een altijd
parate play back
verschillen worden
snel gefotoshopt
naar laatste actualiteit
om bij de tijd te zijn
zo werkt en speelt
het onderbewuste dat
handvatten geeft om de
volheid van leven te benutten
Tegenover elkaar
ik hoorde vele woorden
las werelden in verhalen
maar kon de boodschap
in je ogen niet vertalen
altijd samen in ontdekken
van magische en mystieke
plekken zonder ook iets over het
bestaan van onze ziel na te gaan
wij zijn deel van aard en
universum maar kunnen niet
eens begrijpend communiceren
door het raken van je hand
waar zijn wij in plaats van samen
tegenover elkaar gaan staan
daar heeft het goed beter best onze
maatschappij en leven totaal verpest
Apocalyptische brokken
zacht druppelen stemmen
tussen stukjes regen
hun eentonig verhaal
over hoe alles samen gaat
door verschil van
intonatie en de diverse
frequenties van het bijgeluid
blijft spraakverwarring uit
naast stemmen
vlagen emoties met een
verschillende intensiteit
ad hoc door wind gespreid
in een onbewust weten
zijn wij gevoelig voor
stemming en sfeer al lijken
wij dat al jaren te zijn vergeten
onbevangen stappen wij
zomaar het licht tegemoet
vervuld van eindeloos vertrouwen
continuïteit voelt altijd goed
en toch als tweeduister
de elementaire krachten
laat schokken zit het universum
met apocalyptische brokken
Met iets teveel nagel
het was een streel
met iets teveel nagel
rood opende
de sierlijke veeg
op je gebruinde huid
de scherpte had ik
niet goed ingeschat
het vel was minder
veerkrachtig dan ik
dacht toen het scheurde
het tafereel
bracht mij geen schrik
eerder voldoening
dat ik het waagde
jou onbewust te tekenen
maar in je ogen zag ik
wantrouwen rekenen
herinnering aan vreemde
momenten als afrekening
bij meerdere zaken
beschadigen en pijn
bleken oorzaakloze
gebeurtenissen te zijn
als uitvloeisel van heftige
liefde en aanhaligheid
ook jij zocht naar
een vorm van balans in
de veelheid van geven
helaas koos jij te vaak bij
mij de destructieve kant
De jonge god
een handvol roze
in mijn blonde haar
het is slechts een gebaar
om even anders te zijn
ik was al
asymmetrisch geknipt
maar die move gaf niet
helemaal de juiste klik
na generatieslang
dezelfde kledinglijn te
moeten volgen worden we nu
onder nouveautés bedolven
ook lichaam en gezicht
ontkomen niet aan tal
van ingrepen op esthetisch
en cosmetisch gebied
nog mag ik mezelf zijn
aan mijn lijf geen polonaise
wel een veelvoud aan bewegen
de jonge god komt u wel tegen
Ongebogen
zij ving
de zielen
met haar ogen
ongebogen
betraden zij
sereen de kring
waar waardering
en respect
de basis legden
voor hun
toch best heel
ingewikkelde werken
voor het samen
waren al snel de
werelden te klein
in onbekende universa
bleken ongekende
perspectieven te zijn
maar het werk
van alle dagen kwam
steeds meer handen vragen
door het samen dragen
bleef er nog tijd om blij te zijn
in het grote wolkenfestijn
In wederzijds leren
ik voel vingers
op mijn huid
in een zacht tasten
nog geef ik
even niet thuis
blijf roerloos wachten
op de logica in tijd
of een boodschap
in woorden gespreid
bemerk een
speels reageren
in wederzijds leren
het onverwachte
wordt langzaam bekend
in contactmomenten
die liefdevol haken
aan herinneringen
die wij samen maken
ik weet dat je mij meeneemt
naar het paradijs maar de
juiste route geef jij nooit prijs
Geest in psychose
ik heb leegheid
zien gapen uit
schuren vol oogst
na winterse dagen
heb altijd angst
dat tijd de weelde van
kringloop der seizoenen
niet meer kan dragen
dat krachten
der hemelen geschokt
zullen worden op een wijze
die wij niet kunnen begrijpen
als donker en licht
elkaar het bestaan
gaan betwisten en ons
naar toekomst laat gissen
dan zal continuïteit vergaan
door entropie van de geest
in psychose die zal
leiden tot fatale lethargie
Kantelen der seizoenen
zwaar bonkten
woorden met
opgekropte emoties
de luchten waren
niet geklaard door
botsende negoties
het was er heet
aan toegegaan geen
duimbreed werd cadeau gedaan
koppigheid heeft
standpunten verhard die
door jaren al waren ingesleten
als blikken konden doden
met voorbedachten rade
zouden zij hier niemand sparen
weer zijn zij uiteengegaan in
het kantelen der seizoenen op deze
oogst zal niemand zich beroemen
Lichtjes rood
ook vandaag
heb jij het zonnetje
weer gevangen
haar stralen
kleuren zacht je
wangen lichtjes rood
toch stormt
de eerste herfst
al in je ogen
gaan hoofd en haar
onder een straffe
tegenwind gebogen
voor dit geweld
zal zomer niet
zomaar wijken
zij komt met
druppels als applaus
af en toe nog even kijken
In tegenlicht
je spiraalde hoog
als spiegeling
de breuk voorbij
om in tegenlicht
van scherven
splinterend te doven
jij was
in sierlijk glas
gevangen licht
dat zonder zicht
in de greep van
kunst geblazen was
een schicht
die flitste in
een werveling
van lucht die door
een sterveling ooit tot
schoonheid was gezucht
Wilde bloemen
ik wist je magie
als warm schild in
een kil openende wereld
voelde in je mystiek
blijde oplichtende
klanken naar boven
weinig van het zwaar
beladen niet weten
of het droeve vergeten
mag ik in jouw
voetstappen treden
hoop zaaien in het heden
nog kijken wilde bloemen
mij stralend aan want die
weg zijn wij al eens gegaan
dit zaad restaureert uit de
dood die zeker gaat komen
een nieuwe wereld vol dromen