Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Wat sprankjes hoop
weer gaan wij
deze kerst
in onze harten sluiten
uit het donker treden
naar zijn ster die
licht brengt in het heden
geboren uit
wat sprankjes hoop
restanten uit nabij verleden
stalletjes met vluchtelingen
zijn overal verspreid rond
het bethlehem van haat en nijd
zij wensen warmte
en koesterende handen
terugkeer naar de eigen landen
laten wij dit feest nu echt beleven
zo dat wij ook hen hun
langverwachte vrede kunnen geven
Gepeins en overleg
nooit heeft het mij
aan tijd ontbroken
wat ik vandaag niet uit
kon spoken ging naar morgen
er was geen race
tegen de klok
maar wat moest
werd ad hoc opgehoest
nu korten uren hun minuten
met gepeins en overleg
de tienden van seconden
zijn al verder van mijn bed
het razendsnelle kaatsen
over een reclamestunt
is vervangen door de koffie
met een chocoladepunt
bestaan lijkt zijn
hectiek en snelheid kwijt
of nemen wij nu eindelijk
voor het echte leven alle tijd
Met kerst in je haar
jij klokte
sneeuw vlokte
en hagel
zong op de wind
je vroor
en ontdooide
laag in de zon
speelde als kind
danste op
feesten met
kerst in je haar naar
een knallend nieuw jaar
nu krokus je
tussen kristal stil
bloeit al heel pril
de kleuren van lente
kust iedereen
met die intens
stralende lach voor
de allerbeste wensen
Ken de kou van steen
hun letters woorden zinnen
bouwen stilte om me heen
nog kan ik de tonen onderscheiden
van hen die de gesprekken leiden
diep van binnen ben ik moederziel alleen
er zijn geen muren om me heen
het open lijkt al tijden afgesloten
door zijn onbereikbaarheid
mijn ogen zien het ijlings
vluchten van de huidige realiteit
ik ken de kou van steen
mijn empathie verdween
in een wrijvingsloos contact
toch laten hand en huid hun cellen
los in het tasten naar wat leven heet
Vriendschap
Geen boom zo hoog of hij valt eens om.
Geen nacht zo lang of hij wijkt uit voor de zon.
Maar ook al zou alles verloren gaan,
onze vriendschap blijft voor altijd bestaan.
De magie is gedaan
de volle maan
bekrast het zwart
van spiegelend water
schrijft in schemerig wit
met trillende letters
de nacht van zich af
de magie is gedaan
als de aarde weer dicht
in het licht van de dag
nog fluisteren golven
over duistere krachten
in hun rimpelend bestaan
op brekend zwart
spiegelt een gevaarlijke maan
de wens om samen ten onder te gaan
Je lach van kristal
ik heb je zien dansen
dollen en sjansen
met je lach van kristal
was je ineens overal
drijvend en draaiend
op vlaagjes wind
uitbundig verwaaiend
zo speels als een kind
ik wilde naar buiten
zag je nog dwarrelen
met anderen scharrelen
vlakbij de ruiten
je landde voorzichtig
op het glas van het raam
smolt in ons afscheid
als druppel ben je gegaan
In niemandsland
nog nooit
ben ik beland
in niemandsland
de aarde is vergeven
van heersers over leven
de grond al eeuwen verdeeld
er is geen ding
dat zonder eigenaar is
gemeenschappelijk bezit een fictie
wij leven in archaïsche structuren van
grenzen en consumptiemaatschappij
mondialer denken komt sporadisch dichterbij
het is de overlevering
van wapens en geweld die
alles over macht en geld vertelt
kan de mens ook vreedzaam existeren
of gaan wij totale uitroeiing riskeren
hoeveel generaties kunnen dat nog leren
Het mes er in gezet
er waren takjes
die niet wilden groeien
bloemen die wel knopten
maar niet gingen bloeien
ondanks zijn trotse stam
kreeg de bast veel te verdragen
liep kwetsuren op die
levenslange tekeningen gaven
hij heeft de pijn gedragen
in het steeds hoger schragen
van de hemel en bewaken
van zijn eigen veilige plek
eindelijk het mes er in gezet
in loslaten is de boom geschoond
waar oud zeer en zorgen verdwenen
zijn de nieuwe knoppen al verschenen
Het zijn paradijzen
ik wandel
door sprookjes met
een lach op mijn mond
kijk ernstig bij
legenden en sagen omdat zij
een kern van waarheid dragen
word licht
in het hoofd als
mystiek aan komt zweven
geniet van zinnen
waarin deze sferen
zo goed worden beschreven
het zijn paradijzen
voor letters en woorden
die al generaties mochten bekoren
Blijdschap
blij ben ik
blij met mensen
om me heen
die vrolijk zijn
en blij zijn met het leven
ik ben ook blij
dat ik bij ze mag zijn
blijdschap is een mooi ding
ik verkies het boven alles
blij wil ik leven
de rest van mijn leven!
Kerst
snel is het al kerstmis,
zondag is het 2e advent
kerst is voor mij de geboorte
van onze heiland te vieren.
liederen te zingen ter ere van hem
hij kwam op de aarde
om mensen te verwarmen,
te verlichten.
ik hoop dat hij spoedig komt
uit de hemel waar hij
toen hij gekruisigd was is heengegaan
dat zal het grootste gebeuren zijn
in mijn leven.
kindje jezus zo teer geboren in een stal
maar o zo mooi,
je stal de harten van je ouders,
de herders en de wijzen
je einde was droevig van je leven
maar je zult terug komen heb je beloofd.
we zijn nu zowat 2000 jaar verder,
veel mensen verlangen naar je komst.
ik denk dat je gauw komt.
ik ben blij met je kindje jezus!
Ik hield van je
ik hield van je,
maar alles gaat voorbij
nu zie ik je als vriend
maar wat heb je me veel gegeven
je hebt me liefgehad, en ik jou
maar het water was te diep
om dicht bij elkaar te komen
onze liefde werd afgebroken
ons geloof was verschillend
en we konden elkaar
daar niet in begrijpen
dat dreef ons uit elkaar
ik vind het nog erg
je bent een fijne man
maar de liefde tussen ons
is over
we hebben elkaar ziek gemaakt
en konden het leven niet meer verdragen
ik hoop toch dat we beiden gelukkig worden,
al is het niet met elkaar!
Mijn gedachten zijn voor u
mijn gedachten zijn voor u
u bent het mooiste
wat mij is overkomen
u geeft me uw trouw
u stelt me gerust
aan u kunnen we alles vragen
ik wil veilig dicht bij u zijn
ik wil uw armen voelen
uw kussen op mijn wang
ik wil helemaal nieuw zijn
van lichaam, ziel en geest
en dat kan u in mij doen
geeft u dat alstublieft
zegent u mij alstublieft
en beschermt u mij.
here, laat me niet zo alleen!
In perspectief
ik ben de schepper niet
als ik de golven zie in
perspectief met hoge luchten
en mijn kleinheid
me doet vluchten
met zand in mijn hand
als verbondenheid
met strand aarde en
het uitgestrekte groene land
het donkere blauw
van eenzaamheid en stilte
mij trekt naar het verre heelal
waar het woord verstomt
licht gevangen zit in gaten
van geïmplodeerde materie
nog ken ik de reden niet
of schep ik toch naast god
mijn eigen klein persoonlijk gebied
Verwondering en verbazing
het overkwam mij totaal onverwacht
was nog volop bezig het leven te bewijzen
ineens vielen alle zorgen en eisen van me af
zag wel alle mensen plotseling terugdeinzen
in verwarring voor dat wat ik zelf ooit was
ook omdat ik geen afstand genomen had
kon horen zien en voelen zonder onderscheid
het leek wel op gedachten lezen
was ineens op alle plaatsen tegelijkertijd
mijn gevoelens waren transparant en licht
in energieën vol verwondering en verbazing
zag complete chaos en ontsteltenis op hun gezicht
ik was nog helemaal niet klaar om te gaan
maar mijn lijf bleek op de rode draad gebroken
de vergeestelijking heeft mij waarlijk goed gedaan
De eerste ijsbloemen
ik wist dat jij
de eerste ijsbloemen
zou vriezen op het vroege uur
als de zon net opkomt
om jouw bloem te kleuren
als juweel van de natuur
ik smelt terwijl
zij verder groeit en
haar kristallen liefde bloeit
in warmte zijn wij opgegaan
maar jouw transparante afdruk
staat nog te schitteren op het raam
Laat foto's spreken
hij streelt haar hand
in een dicht bij elkaar zijn
maar mist ogen en de lach
die hij wel ziet
maar niet herkent in
zijn vrouw die naast hem zit
er is geen gat in zijn geheugen
alleen de opslag wil niet deugen
van vroeger weet hij alles af
hij laat foto's spreken
kleurt sfeer en stemming in
van gisteren is hij alles al vergeten
Een mystiek akkoord
ik weet van hun bestaan
heb de invloed ondergaan
geen luchtige herinneringen
die eonen lang rondzingen
begin de talen te begrijpen
zij rijpen door intenser
mee te kijken naar de
fundamenten van hun leven
mythen sagen en legenden
tillen in een mystiek akkoord
de dagelijkse dingen uit
boven het gesproken woord
eindelijk kan ik de levens ginds
eens rustig vergelijken
met de maatschappij van nu
technologie is maar een schrale winst
De kou van stenen
hij schuifelt
gaat langs licht
met donkere plekken
tot hij niet verder kan
voelt tegenstand in
zoeken naar een opening
wil door
naar de andere kant
raakt met onzekere hand
ziet ruimte draaien
stapt zonder houvast
in lopen op de tast
de lichte plaatsen
zijn verdwenen hij rilt
voelt de kou van stenen