Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Voel jouw genot
jij bent anders
maar zo eigen
wij passen bij elkaar
zoals water en een schip
als ik jou
zie wijzen dan
zijn wij samen daar
in een weids armgebaar
ik volg je geest zonder
haar een stapje voor te zijn
voel jouw genot
maar ook de pijn
jij bent mijn maatje
maar er is meer
na lang stil liggen in liefde
varen wij eindelijk weer
Manipuleert de info
er was als kind
niets spannender dan een geheim
dat alleen jij en ik mochten weten
maar zij zijn gebleven
bepalen ook voor ons
een groot deel van ons leven
een steeds selectere groep
manipuleert de info die wij
als volwassenen mogen lezen
zij draaien liegen en bedriegen
om zich met eigen status
macht en geld te kunnen gerieven
gelukkig zijn er mensen
die nog durven en als klokkenluider
feiten als waarheid kunnen turven
Ik ben zo bang om je te verliezen...
Jij bent het mooiste in m'n leven!
Ik zou je nooit maar dan ook nooit vergeten!
Ik wil je niet verliezen! Ik wil je echt niet kwijt!
Dankzij jou word ik een sterke meid.
Zal je altijd van me houden?
Ben ik voor jou zo veel waard als iets gouden?
Ik hou zoveel van je!
Ik ben zo bang om verlies van je!
JE BENT HET BESTE IN MIJN LEVEN!!! <3
Jouw ivoren torentje
kom dichterbij
ik wil de vingers
van je hand weer voelen
door je haren kroelen
in de diepte
van je ogen dalen
om de warmte uit
je liefdeshart te halen
langs je wimpers
naar de fronzen
in je voorhoofd krullen
om ze met begrip te vullen
zoveel lieve woordjes
in je oren fluisteren
dat de haartjes op je arm
rechtop mee gaan luisteren
wij gaan spelen en
zullen in je lach verdwalen
als ik je tenminste uit jouw
ivoren torentje mag halen
Waarom moet het zo ver gaan?
Lieve Mama,
Waarom heb je het zo ver laten komen,
Waarom heb je het zo ver laten gaan.
Is dit wat je soms wilde?
Om er eigenlijk alleen voor te staan?
Dat is je dan aardig goed gelukt,
Voor mij met veel verdriet.
Maar ondertussen ben ik er achter gekomen,
Dat je dat helemaal niet ziet.
Je ziet niet wat je allemaal met ons doet en hebt gedaan,
Ik zal je één ding vertellen, dit kost me wel een traan.
Geen traan van blijdschap, maar van verdriet.
Ik hoor dit eigenlijk niet te zeggen.
Maar misschien dat je het nu eens een keer inziet.
Je krijgt me niet meer terug, het is nu te laat.
Ik wilde je altijd wel vertrouwen, want jij was mijn toeverlaat.
Nu zoek ik dat bij iemand anders, ik ben aardig goed op weg.
Maar omdat hun mijn moeder niet zijn, heb ik wel een beetje pech.
Pech met dat hun soms niet alles begrijpen, begrijpen met hoe erg dit eigenlijk is.
Want alles wat voor mij nu allemaal gebeurt, dat is een erge gebeurtenis.
Met veel pijn in mijn hart ga ik nu verder met het leven.
Maar ik zal nu en later, alle hoop die ik heb nooit opgeven!
Ik ben hard en ik blijf hard, maar dat is goed bedoeld.
Ik hoop dat de pijn die ik nu heb, dat jij die ook eens een keer voelt.
Dan weet je dat het erg is, en dan kijk je er anders tegen aan.
Misschien kom je er dan achter, met wat we allemaal moeten doorstaan.
Lieve mama, ik houd echt nog wel van jou.
Maar met alles wat er is gebeurd, is het zonde van mijn toevertrouw.
Maar je moet onthouden, dat het met die woorden nog niet goed is.
Het zal alleen maar beter worden, als jij alles snapt en begrijpt in deze gebeurtenis.
Ik hoop dat je mijn gedichtje begrijpt.
En anders dan maar niet,
Liefs, Michelle
In zilveren schalen
feest twinkelt weer
in zilveren schalen
kristal fonkelt speels
oude verhalen
kaarsen branden
vlammen warmen
maar niet voor
daklozen en armen
etalages vol met kerst
zijn voor hen niet weggelegd
de blijde boodschap wel
maar hun lach verdwijnt al snel
nog is er de stal
het wonder en de beesten
is dat wat onze welvaartsstaat
hen heeft te vergeven
Kind zijn in China
de jonge vrouw beklom de heuvels van
Song Pan. ze hield van het landschap
daar zocht ze rust, daar zocht ze
oplossingen bij problemen.
en daar vond ze vaak zichzelf. vandaag
vond ze geen antwoorden en ook geen
rust automatisch vouwde ze haar
smalle handen ineen.
ze wilde dat hun regering anders kon zijn.
groot was haar wens, veel kinderen!
ze boog haar hoofd en huilde bittere tranen
was ze ondankbaar?
haar kleine jongen was een zegen, waarom
kon dat niet genoeg zijn voor haar?
maar elke keer als ze haar ogen sloot dan
wenste ze zich nog een dochtertje, met wapperende
zwarte haren.
Hua zou ze haar noemen haar man was blij met
Wang en was het eens met de geboorte beperking
in hun land; ze kregen nu een fikse beloning.
hij dacht niet met zijn hart maar met zijn verstand.
de jonge vrouw stond op en daalde af, terug naar hun
dorp. daar zag ze haar twee mannen staan zwaaiend
en lachend misschien was het tijd om haar droom te
laten gaan?
In voeg en groef
nog spreken mij
de stenen toe
als ik ze raak
in voeg en groef
hun bestaan
is langs ons heengegaan
we hebben ze
niet eens zien staan
in woord en beeld
ligt alles opgeslagen
alleen bezitten wij
geen reproductiegave
maar in voelen
spreken alle talen
komen herinneringen
onze kleur en warmte halen
In serene rust
al eeuwen
gaan de jammerklachten
strak omhoog
langs pilaar en
kathedralenboog
tot in de donkere gewelven
om daar
bij het gesloten dak
het onderspit te delven
verlost van gif en kwaad
verlaat men in serene rust
de plaats waar het geweten is gesust
maar in den hoge gisten twisten
de oplossing zit binnenin
met het maken van een nieuw begin
Kind van de zon
je bloeide als sneeuw
dauwde lentetranen
weerkaatste de hemel
met een spiegelend hart
zomerde lieflijk
in waterkristallen
verdampte met wind
als kind van de zon
oogstte de kleuren
van het volrijpe
herfstgebeuren
bundelde alles in wit
de winter getekend
die met dons van de deken
aarde bedekt met het
ongerept licht van de schepping
Horizonnenlang geleden
ik verzamel vergezichten
en bouw een horizon
waarin ik kan verdwijnen
als jij dicht bij me komt
de stappen zijn geteld
als strand en veld
zon overgoten blaken en
jij weer je entree komt maken
woorden dragen
slechts verlaten
omdat elkaars nabijheid
niet tot naderen zal geraken
wij leven met het nemen
van wat we ooit
elkaar hebben gegeven
horizonnenlang geleden
Het laatste uur
er hangt een zwaard
van damocles
boven de open haard
hij smeedde scherpte
en polijstte tot het voldeed
aan de gestelde eisen
terwijl jij mijmerde
over de vlammen van het vuur
sloeg zacht het laatste uur
in balanceren op de snede
heb jij vaak gebeden
om een spoedig eind
en niet dat jouw kop
zou gaan rollen
door zijn bizarre grollen
keek hem plots doordringend aan
betrapt wilde hij het zwaard verstoten
maar het kliefde hem tussen de ogen
Zo ver weg..
Zo ver weg en toch weer dichtbij,
ik heb je nodig aan mijn zij.
Je zit in mijn gedachten,
ik kan alleen niks van jouw kant verwachten.
Je bent grappig en je vertelt leuke verhalen,
waar mijn gedachten met flinke fantasie wegdwalen.
Zo ver weg en toch weer dichtbij,
ik heb iemand nodig zoals hij.
Bruuskerend met ontrouw
het wortelde diep
maar was nooit opgeschoten
in de weelderig bloeiende tuin
pas toen zon en warmte
het genadeloos lieten afweten
ging het onderaardse leven schuin
vuurrood knalde zonde
door regenstorm en kou
hemelsblauw bruuskerend met ontrouw
toen het hellevuur de eigen pijn
verbrandde en doelloos strandde
doken de wortels weer diep in het zand
Kleine dingen
het waren kleine dingen
die ieder
voor een eigen leven gingen
losgeslagen uit verband
in vrijheid
keuze voor een andere kant
waar structuren
in voorzichtigheid
de dagen lijken te besturen
komt chaos om de hoek
maakt troep
zonder verdwijnen
moet de tolerantie groter
alle neuzen naar één kant of
geeft groot ook klein de hand
Een gebaar
ik zag jou
als totaal
met hart en ziel
hield van
je liefelijke delen
waarvoor ik viel
of waren het
de kleine dingen
je haar en een gebaar
die met mij
aan de haal gingen
in liefde en gevaar
Just, what I feel..
Soms dan denk ik,
Waarom?
Maar als ik dan terug denk...
Wat stom!
Wat stom dat het nou zo moest lopen,
Het had niet hoeven gebeuren,
Als jij mij hielp hopen,
Soms wil ik weg van alles om me heen,
Wil ik niet meer,
Maar denk ik weer terug aan heen,
Dit, dit wat mij zoveel verdriet doet,
Dat ik zelfs weg wil van alles..
Is voor mij té heftig...
Ik wil weg,
Want ik word gek,
Kun je me dan niet helpen?
Pijn doet het,
Zo veel pijn...
Dat ik soms denk...
Wil ik hier nog wel zijn?
Ik mis je,
Al ben je niet meer hier,
En al doe ik zo mijn best,
Ik weet dat je er niet meer bent,
En dat is nu verpest,
Ik denk aan je,
Elke dag,
Dan denk ik aan je ogen,
En aan je lieve lach,
Ik doe mijn best,
Om niet te huilen,
Maar ik weet het is niet goed,
Om je achter je gevoel te verschuilen,
Maar moeilijk is het wel,
En dat moet je weten,
Maar vergeet niet,
Ik zal je nooit meer vergeten <3
In een vrije val
wit pluist
het vlokje
langs mijn raam
danst op
koude vlaagjes
snel en dan weer traagjes
mijmerend als
flonkerend kristal
zwevend in een vrije val
ooit zal zij
zich hechten
en tot dons vervlechten
de wereld
zachtjes toegedekt
voor even zonder smet
Liefdesperspectief
ik wist in reiken
het wijken
van de horizon
door het bolronde
van de aarde
maar niet
het tedere strijken
van oog en handen
in een veranderend
liefdesperspectief
er ging een nieuwe
wereld voor mij open
in het bereiken
van de levensbron
als onze innerlijke zon