Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De confrontatie
we zijn
opgeroepen
om te komen
kijken op
alle wegen
van oost
tot west naar
de restanten
van het vergane
aardse leven
dat door ons
zo vreselijk
is verpest in
afwijkingen
en allerlei ziektes
de confrontatie
voor het laatste
oordeel er zijn
geen wegen terug
want in de schepping
was synchronisatie
de hartenklop
en zon een geweldige
energiebron uit
het universum
het koolzuur en
stikstoffeest dat
de mens heeft
genoten was zonder
eerbied voor ander leven
Hebben wij verkloot
wij hebben
de wereld die
wij op onze
handen droegen
kleiner zien
worden in het
langzaam
verdwijnen van
verten en horizon
stiller in menselijk
en omgevingscontact
waar deuren sluiten
ook vreemdelingen
komen er niet binnen
daar waar geen
nieuw bloed
elkaar ontmoet is
de reis gedaan
ook hoe vee en
gewas de cirkel
niet halen omdat
wij hun lozen als
te veel mest niet
goed bekomen
pas nu pakken
wij elkaars handen
beduusd waarom
wij dit lieten gebeuren
alle leven en dood
hebben wij verkloot
Overgegaan
je bent
overgegaan
maar net
buiten ons
bestaan leef
je nog
zonder contact
geen lach
of goedendag
maar erger
onbereikbaar
voor ons
misschien toch
in ons hart
waar wij
vroeger alles
deelden en
hoorden bij
sta jij nu alleen
en toch zo dicht
nog bij mij
Voorzichtig vergeten
zij hebben
regelmatig
op het randje
gelegen tussen
leven en voorzichtig
vergeten zijn
waar stilte
in paniek
geen misbaar
maakt en rust
alleen de schijn
van vertrekken
voor laat gaan
overlevers
met handen
en voeten door
het eigen lot
beschoren in
een proeve die
al verloren lijkt
In deze samen rust
eindelijk
heb ik iets
kunnen schrijven
dat altijd tussen
ons zal blijven
jij was en bent
gebleven
je hand heeft
als bescherming
op je wang gelegen
in deze samen rust heb
jij de vrede gekregen
die jij wilde in
dit leven
in vriendelijke lach
en twinkelende
ogenblikken gaf jij
ieder die dat
op zijn pad nodig had
jouw warme handen
hebben alles gedeeld
de mooiste dingen van het
leven heb jij ons gegeven
Toen ik beter keek
zag de flits
van een arm in
fantomische mist
nog wist ik
een hand te
pakken maar ik
hoorde al broze
botten knappen
zag schrik en pijn
een val zou vol
fracturen zijn
er waren geen
handen wel de
open palmen
om hulp zonder
persoonlijke
signatuur er was
geen kiezen alleen
hulp bieden
in dit tijdloze
moment was ik
mezelf even kwijt
in een greep zonder
houden van
waarvan de warmte
was gefaket in een
spiegel waar
kilte sneller steeg
toen ik beter keek
ik voelde pijn en
eenzaamheid in
haar greep met
warme resten
De nog mobiele files
ik zag ze
hopen in een
wereld vol beloven
ogen helder in
beginnend leven
handen klaar voor
geven en nemen
gespierde
schouders nog
onbevangen
gerecht omdat
de wereld er nog
geen gewichten
op had gelegd
blikken open
frank en vrij
hoe spelen
zij het spel van
kat en muis in
een maatschappij
zonder eigen huis
in de stilte
van benaderen
leken zij te
slenteren om van
het ongeziene
weg te komen hun
vage hoop vervlogen
jaren tekenden
verval in aards en
grijze tinten het
bewegen was wel
overal de nog
mobiele files baanden
zo hun eigen wegen
Afscheidspijn
wij voelden liefde
in de zachte
voorwaartse vleug
van de menigte
handen gingen hoger
armen bewogen
synchroon met het
gaan van de stoet
wij ademden
gelijkheid in kleur
en exposure
gingen tot verre
generaties terug om
eenheid te brengen
in de exegese van
toen tot heden
er bleken geen
spijtoptanten wel
leuke nieuwe ideeën
over vrijheid en in
de verwerkelijking
van het nieuwe zijn
in de nog schaarse uren
zonder afscheidspijn
Ruimtepijn
ver keken
je ogen in het
heldere blauw
waarvan de kou
op onze huid
tintelde en
woorden al
bevroren
voordat hun
tonen
twinkelden
de grootsheid
van ruimte
maakte ons klein
gelukkig brandde
vuur tussen ons
een heerlijke
warmte oase
als deken van
liefde tegen
het verlaten zijn
en ruimtepijn
Naschrift van leven
intens raakten
vingers en
handen elkaar
sprongen vonkjes
over van huid
op huid en in
bewegen golfden
statische elektra in
laden en ontladen
blikken kruisten
hun boodschappen
in frequentieloos
wit licht uit een
jeugdig gezicht
met een diepte van
vele generaties
tijd en ervaring in
tal van gewoontes
zonder groeven
van ellende en pijn
in naschrift van
leven omdat
jij vitaliteit en
energie bronde
uit universele kracht
die spiegelde uit het
planetair zwarte gat
Bewogen afscheid
ik had
je handen
zien ontluiken
toen jij naar
mij wuifde
met de intense
warmte van hart
en ogen in een
bewogen afscheid
in je soepele
gebaren las ik
de taal en tekens
van je ziel
die zonder opzien
te baren vrijwel
altijd binnen
het begrip van
ons mensen viel
in perspectief
vonden zij de paden
gaven veerkracht
aan onze passen
die met de in de loop
verkregen souplesse
ons het dansante
gaf dat wij al lang
vergeten waren
De finale
ik zag
het blad al
in onrustig
bewegen
kleine
voortekenen
die schrijvend
de wind al de
weg wezen
van licht tot
matig naar
krachtig en
stormachtig
daarboven
verliest de mens
zijn levensrecht
dan is het
spel gespeeld
worden fiches
ingewisseld voor
het laatste heel
zoekend in de
chaos blijkt
vrijwel alles
kapot maar
ergens klinkt toch
de finale weer
Algoritme van het einde uit zwarte verzen
fraai regisseerden
algoritmes de tijd
en behoeftes der
mensheid op aarde
waarbij ziektes oorlog
en natuurlijke rampen
volgden uit het bekampen
van teveel mensen
waar economische doelen
de smoelen bepaalden
liep het natuurlijk
algoritme groot gevaar
de mens verbrak de
balans in de natuur in tal
van tekenen maar ook
genegeerd als religieus
intermezzo door de hogere
macht en mystieke kracht
van de machtspersonen
die manipulatief bezig
waren in het eigen straatje
het verfijnde raderwerk
synchroniseerde niet meer
met de tijd en seizoenen
hitte droogte en kou
doken in extremen
bomen en planten leden
onder kaalslag de natuurlijk
habitat van dieren werd
vernietigd door honger
en tal van natuurlijke broed
en kweekplaatsen werden
opslag voor menselijk
vuil en vergif onder een
atmosfeer die dodelijk
werd voor alle leven
Epiloog apocalyps aarde uit zwarte verzen
wij mensen zijn
te klein geweest
voor de schatten
die wij hadden
de wonderen die ons
hebben omringd
waarvan wij ons
hoogmoedig hebben
afgewend omdat wij
de briljante gegevens
niet konden ontraadselen
laat staan ze gebruiken
de grootste lithium
data base zijn de stranden
van zee en oceaan
waarbij de golven info
brengen en verzenden
en zon alle energie geeft
de moderne wetenschap
heeft ons kantelpunten
gebracht waarmee het
nano kind mag spelen
communicatie met
aarde wolken dieren
ook de bezielde bomen
in het bos kastelen en
planeten telepathie en
telekinese wij hadden
onszelf kunnen genezen
van onze beschaving zal
door vernieling niet
veel meer overblijven dat
nog de moeite waard zal
zijn om erover te schrijven
zij zullen eenzaamheid begrijpen
door niet verder te kunnen kijken
De ontmenselijking uit zwarte verzen
eeuwenlang is
de mens bezig
geweest zich te
bekwamen in de
leer der evolutie
het beter zijn dan
de ander heeft hem
niet veel sociaal
besef bezorgd omdat
zijn afzet altijd de
rug van een ander als
springplank gebruikte
grotesk zijn de
verschillen tussen arm
en rijk geworden
de ultieme bovenlaag
met superrijken en
grote groepen paupers
die nauwelijks kansen
kregen ook pandemie en
chaos hebben dit misstand
niet genivelleerd de een
zijn brood is de ander zijn
dood was heel snel geleerd
het hete vuur van
besef zorgde voor
een ongekende deling
feesters die het
naderend einde
verwelkomden en
de laatste gokkers
die tegen beter weten in
de zon ook in zijn laatste
dagen wilden zien schijnen
om dan met aarde voor
eeuwig te verdwijnen
Apocalyps uit zwarte verzen
waar onweer
en storm altijd
gedonderd hebben
strijden zij nu
voor hun bestaan
het samengaan is
verleden tijd
krachten zijn
cumulatief en
de pijn die aarde lijdt
is onbeschrijfelijk tot
dood is bijgeschreven
geen secondanten
de handlangers
zijn gevlucht want
de overmacht heeft
alles uit de kast gehaald
bij het constant
weerlichten van
hellevuur en bolbliksems
zij verlichten deze
apocalyptische strijd
in de andere magisch
mystieke sfeer en tijd
beklemmend is
de stilte in het
weerkaatsen tegen
de inktzwarte
wolkenrand waarvan
de atmosfeer is
geladen met nog
ongebreidelde agressie
van elementen door
hogerhand maar
zacht komt de stabiliteit
naar de gezonde kant
Catastrofe uit zwarte verzen
met het
gezicht op
onweer tornde
jij op tegen de
straffe wind
die de huid
van het gelaat
strak trok
en nog net
voldoende
ruimte liet voor
priemende ogen
het was genoeg
geweest de schade
die de natuur de
eerste jaren niet
te boven zou
kunnen komen
tussen het dode
hout groeiden
enkel nog dromen
de elemententweestrijd
moest er komen
de open plek
waar vroeger
de heksenwaag
heeft gestaan
was de plaats
waar de tweestrijd
kon worden
uitgevochten in een
visuele confrontatie
die de geestkracht
van een der twee
zou doen splijten
Onze dromen
ik heb
met jou de
vlucht genomen
hebben er eindelijk
voor gekozen
te gaan voor
onze dromen
te lang
zijn wij nog
kind gebleven
vertelden anderen
hoe wij moesten
leven op het uit
gestippelde pad
wij kenden elkaar
spraken al snel
dezelfde taal
hadden eigen
wijze ideeën over
het allerhande van de
wereld en omstreken
wij zijn gegaan
zonder woord
of traan want het
mooiste stukje
geschiedenis blinkt
al gelaagd in het licht
van een nieuw begin
Lange warme haren
het licht
kroop zacht
dichterbij met
lange warme haren
het openbaarde
de desolate kou
die mij in somberheid
gevangen had
gehouden in de
afgelopen tijd
het is begonnen
met twijfels aan
de echtheid van
licht dat opgepimd
door anderen veel van
zijn glans verloren wist
over de warmte die
het zou moeten
verspreiden en die
niemand ooit had gemist
nog ken ik de
woorden stralen
en gloed maar het
licht wist niet meer
hoe dat moest
met die lange zachte
haren ja dat was altijd
moeders groet maar
die geboortewarmte
was weg voorgoed
waar wij elkaar en
alles om ons heen
ooit bezieling gaven
in liefde aandacht
en licht was dat verdwenen
door de egotijd die
onderlinge haat en nijd
aan alles gaf om ons
heen dit leven zal ons
nooit meer hemel geven
Aards laatste uur
ik zag hoe jij
zeeën kuste
met de harde
hand van graniet
en basalten rots
hoe jij in
warm tropisch
blauw op witte
stranden rustte
in naakte trots
jij wond
winden om je
vinger in het oog van
de orkaan waar jij
je ongeremd liet gaan
toch heb ik ook je
tranen gezien over het
verlies van synchronie door
de natuur in de entropie
van aards laatste uur