Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Op de tast
wij hadden
niets afgesproken
zij zou nachts
niet komen spoken
met een streel of
vaag schreeuwen
om mij iets over
haar bestaan
te laten weten
zij is er gewoon
want sinds haar
verscheiden heb
ik mij niet van haar
kunnen bevrijden
waar zij vroeger
altijd bij me was
is dat nu zelfs bijna
letterlijk op de tast
ze kijkt me aan
loopt mee en praat
geeft ongevraagd
antwoord bepaalt
waar we gaan en
ik laat me leiden
zal zonder haar
mijn dagen anders
nooit kunnen slijten
Baadde aarde
het rondde
in goud de
massa wit
gebundeld licht
waaierde uit in
krachtige stralen
die hun intensiteit
zelf bepaalden
met energie
overgoten baadde
aarde in de
bron van de zon
waar scherpte
en rechtlijnigheid
het credo van
de eeuwigheid zong
Eeuwige dialoog
ik heb
stilte gewist
maar lees op
de gezichten
geen woord
als lichaamstaal
faalt staat
men naakt
ongekend in het
bestaand moment
waar wij het
medemenselijk
aan elkaar
ontlenen is de
dood verdwenen
leven heeft
een eeuwige
dialoog omdat zij
deel is van en deelt
zonder stervensnood
Schijnt schaduw
ik heb mij een
plaatsje geschilderd
op een groot doek
een wat
verstild tafereeltje
ergens in een hoek
heb de tijd
in kleuren stil gezet
vogels vliegen in gebed
het klein prieeltje
ademt rust drukte
wordt lommerrijk gesust
een integer zonnetje
schijnt schaduw
langs het lenteblad
ik zit aan
tafel met mijn
stoeltje op het pad
in klein bezig zijn
wordt lente zomer onder
handen van deze dromer
Religieuze bloemen
zij danste voorzichtig
tussen religieuze bloemen
lachte naar hen
zonder ze echt te raken
zomaar contact maken
was niet altijd gepast
de regels in een orthodoxe
wei voelden niet altijd vrij
zoals vaak in de natuur
hebben zij graag een goede
buur van hetzelfde soort in
elkaar verstaan zonder woord
veel anderen aan
de overkant genereren
een los groepsverband zonder
diepe familiaire hechting
toch heeft zij ook daar
haar erfpachtrecht waarin
zij respect en vrijheid danst
met een lach in de open hand
Nieuwe kans
ooit was de mens
een deel van het
leven om hem heen
in een oneindig universum
diep wortelend op steen en
schaars vruchtbaar leem
hij is zijn heem ontgroeid
in het va-banque rentenieren
van hem toevertrouwde waarde
door opbrengst geboeid
erodeerde en vervuilde hij
op gruwelijke wijze de aarde
de evolutie is geschokt
uitgebalanceerde natuurlijke
processen zijn pardoes geblokt
apocalyptisch zal het
menselijk bestaan naar
zijn zelf veroorzaakt einde gaan
door intrinsiek fysiek
verval en niet te pareren
aanslagen van overal
de natuur zal ooit weer het
voortouw nemen om de menselijke
soort een nieuwe kans te geven
Het vlammend zwaard
ik heb haar
op de gouden rand
zien staan van
een lichtende wolk
met donkere kant
omgord met een
stralend koord
het vlammend zwaard
geheven in de laatste
dagen van ons leven
zij oordeelt niet
maar klieft waar goed
en kwaad verbonden zijn
in pijn heelt zeer om
weer naar rein te schonen
ooit zal er weer
een nieuw bestaan
zijn bezieling ondergaan
een ultieme kans want
deze dans ontspringt niemand
Op zijn paasbest
zijn wij de
uitverkorenen die
op zaterdag voor pasen
onze naamdag mogen
vieren want het aantal
heiligen is voortijdig op
een naamloze dag
zonder liturgische diensten
geen boom of takken
maar een kaars als droom
die pas om twaalf uur
nachts ontstoken wordt
dan is alles op
zijn paasbest gepoetst
orgel en koren zijn
ge updatend met de
nieuwste halleluja's de
verrijzenis als hoogste goed
Grandeur van verrijzen
drukkend heet
geladen met
stof en rumoer
leek de atmosfeer
te gaan exploderen
tot er een gejuich
en de geur van
bloed venijn en
vergelding onze
kant op kwam
we zagen de man
met zijn kroon
beladen met kruis
onder hoon en
spot bijna kapot
het waren zijn ogen
die uit zijn gebogen
gestalte op heldere
wijze de verte in keken
met de blik van weten
hij kende de
wisselmomenten
in emotionele rituelen
die het goede in de mens
volkomen negeren
zijn kruistocht heeft
hen weinig geleerd
pas in de grandeur van
verrijzen durfden zij zijn
naastenliefdeleer te prijzen
De olijvenrust
de platte schaal
een grijze bokaal
met water
witte doeken in
het donkergroen
van de olijvenrust
de tuinen van
gethsemane in het
voetenwas ritueel
de groep is compleet
als hij met hen
spreekt en samen eet
waarbij ieder van
de woorden schrikt
die hij tot judas richt
hem is niets menselijks
vreemd als hij dit wetend
judas meteen al heeft vergeven
In die magie
je keek en voelde
aan de materialen
zag mooie en
onafgewerkte kanten
liet je gedachten gaan
in die magie haakte
ook je hart vaak aan
veel vormen waren
al bekend in het circuit
van creatievelingen maar
jouw idee was vaak
toch even meer in kleur
en ontwerp om blikken te
trekken met een verbaasd aha
schitterend was jouw
uitleg over wat te doen
ieder werd aangesproken
in zijn onbekend talent
want jij kende de wegen
waarop zij steeds het beste
uit zichzelf konden geven
Een mystiek moment
ik voelde
energiestromen
rondom jou dromen
van grote machten
in jou heerste
de serene rust
zoals in het oog
van een orkaan
daar waar bundeling
van krachten vat kreeg
op de maatschappij
ging hij jou voorbij
jij was geen rots
in de branding van
geweld en niet geveld
door onrust en paniek
in een mystiek moment
ben jij door het oog
van de naald gekropen
zonder begeleidende spoken
Het gelach van de zon
ik heb met
schaduwen gespeeld
rond het gelach
van de zon
ook met kleine
witte wolkjes die
snel donker werden
aan de onderkant
zij vulden de velden
vergrijsden het
blauw en de helderheid
die wij van zonnig kenden
toch heb ik
mijn hoop behouden
op een brandend revival
van het koesterend licht
de donkerste rafels
zijn onder het groot
oplossend vermogen van
liefdevolle warmte gezwicht
ik heb voor dit
zonnebad gebeden en
aan het eind van mijn latijn hun
schaduwen gekruisigd met heden
Mogen wij mee
ik zag bloemen
reiken langs de
ranke lijnen van
jouw aandachtsveld
zij hadden snel hun
hartjes open gesteld
in het weerkaatsten
van de mooiste kleuren
wiegend op de wind
musiceerden zij
schoonheid en pracht
die je nergens vindt
jij danste vogelvrij
blij lachend in een
eldorado van de
heerlijkste lentegeuren
jij gaat deuren
ontsluiten die ons leiden
naar de mooiste zomertuinen
mogen wij ook met je mee
Vlinderend gevoel
ik voelde
de wind met
het kind in je spelen
het was niet
de vrucht
van je schoot
maar ze ontwaakte
als jij van het eerste
lentewiegen genoot
een vlinderend gevoel
van voorjaar en blij
in de bloemenwei
ontsnapt aan
de winter en
eindelijk weer vrij
je danst en
zingt het gras groener
dan voorgaande jaren
kleuren verschillen
maar het prilste blauw is
voor de eerste lentedagen
D e uitvergroot
ik keek me aan
lachte verbaasd
toen ik mezelf zag staan
er was iets onbekends
misschien wel ooit gezien
maar nooit verkend
in ouder worden
draaien films door je
proeft de tijd in het decor
verschillen in de
uitvergroot maar essenties
missen niet de boot
het lijken oppervlakkige
momenten maar toch
wankelen er fundamenten
nog is het een geheel
maar de spiegel zegt heel
zacht er is er een te veel
Hun familiegebeuren
ik voelde de muur
rook de binnenplaats
met de geuren van
hun familiegebeuren
stappen zagen hen gaan
in een dierbaar raken
van de aarde naar
vrienden of gindse bazaar
samen hoorden we bomen
dromen in stille hitte
van de dag ondanks de
afstand die er tussen ons was
ik liet het komen
de empathie van het
leven en zijn om mij heen
zo was ik niet alleen
wist dat leven
alles had te geven
maar ontvangen
bleef altijd in gebreken
zij waren mijn wereld
in alles verenigd
zij deelden en ik mocht
in alles met hen bestaan
De kleur van morgen
ze wappert fier
mijn vlag die al
vandaag de toekomst
in gedachten had
een stevige bries
uit onnaspeurlijke
richting gelukkig niet
met alle winden mee
in het schijnbaar
zinloos golven van
het dundoek vermoed ik
de basis van onze taal
de nieuwe communicatie
van het zijn waarin geluk
de belangrijkste letters van
ons bestaan zullen worden
de nog onbekende
kleur van morgen
opent eindelijk de ziel
van mensen zonder zorgen
Judasgeld
ik heb beelden gezien
uit lang vergeten kerken
hun sferen geproefd in
gebeden die de religieuze
uitstraling versterken
nog kleurt autoritaire
hiërarchie zijn fraai
gebrandschilderde ramen
maar ook het sociale is al
doorgedrongen tot de pastorie
verwonderlijk hoe kunst
en macht de krachtlijnen
weten te vinden in het
aardse spanningsveld pas
later opgekocht met judasgeld
het kan geen toeval zijn
dat magische stralen
de status konden bepalen
van deze specifieke plaats
waar ongenade niet bestaat
Ontspanning
ze lacht
deelt zacht en lief
wat dromen uit om
mee naar huis te nemen
verstopt in hand
of een terloopse
schouderklop pas later
kom je er vanzelf wel op
dan ben je in haar land
nee niet verdwaald
als zomaar een passant
maar aan haar warme hand
ze laat een wereld zien
voor het eerst zonder
allerhande scherpe kantjes
alleen met zachte randjes
in een muzikaal onthaal
zonder pracht en praal
maar met de harmonie
van rust in eenvoud leven
de ontspanning is totaal
waar dromen pastelkleurig
dansen kunnen haast en stress
met niemand hier sjansen