Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Langs duisters donker
ik speelde met
donker maar
verveelde me
met licht ben ik
haar te lijf gegaan
erin gedoken
heb van het
samenzijn
meer dan
intens genoten
want donker
werd duister
kil en gemeen
in ruimtes waar
licht nooit verscheen
verbleef in een
zompige laag
van bestaan zonder
de mogelijkheid
er ooit uit te gaan
geen verlangen
toekomst of hoop
met tijd als dikke
ziekmakende
verstikkende stroop
toch wist ik te vonken
ontsnapte langs
duisters donker
herkende in de tunnel
van licht mijn eigen ik
Het salomonsoordeel
je straalt autoriteit
en deskundigheid uit
met je mysterieus
donkere multifocaal
ontspiegelde poëziebril
ja zo zie ik je graag
met van spanning
iets geopende lippen
die in volle concentratie
aan de woorden nippen
na een eerste lezing
de bevrijdende lach
die ik nooit mag duiden
als dat ook jij in vele
zinnen het wonder zag
want fata morgana's
zijn er genoeg neergepend
oases zijn blijvend maar
ook zij kennen schaarste
aan kwaliteit en talent
pas als jij
de bril hebt afgezet
jezelf weer bloot durft
te geven komt in je ogen
het salomonsoordeel tot leven
Scherpt het verschil
zij priemt haar
kleine stralen
door gaten in
het wolkendek om
toch schaduwen voor
even te laten leven
juist in dat
contrast scherpt
het verschil zie je
hoe bestaan naast
dood verder gaat en
uitgelicht kan worden
niemand kent
de choreograaf van
dit gebeuren en toch
zal iemand daar in zijn
verantwoordelijkheid
om juichen of treuren
Emotievolle flash
onzichtbaar
wordt ons leven
steeds geflitst tot
een emotievolle flash
zij structureren
ongemerkt beelden
voor een altijd
parate play back
verschillen worden
snel gefotoshopt
naar laatste actualiteit
om bij de tijd te zijn
zo werkt en speelt
het onderbewuste dat
handvatten geeft om de
volheid van leven te benutten
Tegenover elkaar
ik hoorde vele woorden
las werelden in verhalen
maar kon de boodschap
in je ogen niet vertalen
altijd samen in ontdekken
van magische en mystieke
plekken zonder ook iets over het
bestaan van onze ziel na te gaan
wij zijn deel van aard en
universum maar kunnen niet
eens begrijpend communiceren
door het raken van je hand
waar zijn wij in plaats van samen
tegenover elkaar gaan staan
daar heeft het goed beter best onze
maatschappij en leven totaal verpest
Apocalyptische brokken
zacht druppelen stemmen
tussen stukjes regen
hun eentonig verhaal
over hoe alles samen gaat
door verschil van
intonatie en de diverse
frequenties van het bijgeluid
blijft spraakverwarring uit
naast stemmen
vlagen emoties met een
verschillende intensiteit
ad hoc door wind gespreid
in een onbewust weten
zijn wij gevoelig voor
stemming en sfeer al lijken
wij dat al jaren te zijn vergeten
onbevangen stappen wij
zomaar het licht tegemoet
vervuld van eindeloos vertrouwen
continuïteit voelt altijd goed
en toch als tweeduister
de elementaire krachten
laat schokken zit het universum
met apocalyptische brokken
De jonge god
een handvol roze
in mijn blonde haar
het is slechts een gebaar
om even anders te zijn
ik was al
asymmetrisch geknipt
maar die move gaf niet
helemaal de juiste klik
na generatieslang
dezelfde kledinglijn te
moeten volgen worden we nu
onder nouveautés bedolven
ook lichaam en gezicht
ontkomen niet aan tal
van ingrepen op esthetisch
en cosmetisch gebied
nog mag ik mezelf zijn
aan mijn lijf geen polonaise
wel een veelvoud aan bewegen
de jonge god komt u wel tegen
Ongebogen
zij ving
de zielen
met haar ogen
ongebogen
betraden zij
sereen de kring
waar waardering
en respect
de basis legden
voor hun
toch best heel
ingewikkelde werken
voor het samen
waren al snel de
werelden te klein
in onbekende universa
bleken ongekende
perspectieven te zijn
maar het werk
van alle dagen kwam
steeds meer handen vragen
door het samen dragen
bleef er nog tijd om blij te zijn
in het grote wolkenfestijn
Kantelen der seizoenen
zwaar bonkten
woorden met
opgekropte emoties
de luchten waren
niet geklaard door
botsende negoties
het was er heet
aan toegegaan geen
duimbreed werd cadeau gedaan
koppigheid heeft
standpunten verhard die
door jaren al waren ingesleten
als blikken konden doden
met voorbedachten rade
zouden zij hier niemand sparen
weer zijn zij uiteengegaan in
het kantelen der seizoenen op deze
oogst zal niemand zich beroemen
Lichtjes rood
ook vandaag
heb jij het zonnetje
weer gevangen
haar stralen
kleuren zacht je
wangen lichtjes rood
toch stormt
de eerste herfst
al in je ogen
gaan hoofd en haar
onder een straffe
tegenwind gebogen
voor dit geweld
zal zomer niet
zomaar wijken
zij komt met
druppels als applaus
af en toe nog even kijken
In tegenlicht
je spiraalde hoog
als spiegeling
de breuk voorbij
om in tegenlicht
van scherven
splinterend te doven
jij was
in sierlijk glas
gevangen licht
dat zonder zicht
in de greep van
kunst geblazen was
een schicht
die flitste in
een werveling
van lucht die door
een sterveling ooit tot
schoonheid was gezucht
Wilde bloemen
ik wist je magie
als warm schild in
een kil openende wereld
voelde in je mystiek
blijde oplichtende
klanken naar boven
weinig van het zwaar
beladen niet weten
of het droeve vergeten
mag ik in jouw
voetstappen treden
hoop zaaien in het heden
nog kijken wilde bloemen
mij stralend aan want die
weg zijn wij al eens gegaan
dit zaad restaureert uit de
dood die zeker gaat komen
een nieuwe wereld vol dromen
Naadloos gelast
jij balanceerde
vliegensvlug op het
scherp blinkend staal
waar links en rechts
nog schreeuwden bedong jij
een respectvol onthaal
de hete kolen
had jij al tijden lang
ver achter je gelaten
zij schroeiden slechts
de uitglijders die jouw
jeugd had nagelaten
wat jij verbonden hebt
is naadloos gelast
met meervoud aan kracht
tot ver in de lopende
tijd zal dit uniek samengaan
zichtbaar blijven bestaan
Ovationeel applaus
juist in eenvoud
zingt religie
zijn aanbiddingen
waar psalmen
en litanieën het
barokke doet missen
zo spijkeren alle
stukjes cultuur hun
melodieën aan de muur
compleet met kleding en kleur
in een extravagante
opleving van beweging
zodat ook ritme en stijl
de handen op elkaar krijgen
in een ovationeel applaus
in verbinden voelen
de kinderen van het volk
zich eindelijk weer thuis
ja waar zij leven
met ouders familie
op eigen grond en huis.
Als de ziel danst
ik wist
wat ik wilde
besefte dat ik mij
aan m'n gewicht
zwaar vertilde
eindelijk
heerlijk zweven
zonder moeite
mij overal
heen begeven
ik was op weg
de weegschaal
had al op nul
zijn punt gezet
het werd zwaar
elk streepjespaar
kostte zuurstof
pijn en calorieën
door het venijn van
pure onthouding
nooit heb ik
bereikt wat ik ooit
voor ogen had
maar mijn vitaliteit is
spectaculair gestegen
soms lijk ik
wel te zweven door
de lach op mijn gezicht
als de ziel danst
van mijn betere ik
Een existentieel deel
ik zag in zijn ogen
een zoeken naar
onbekende boeken
om het antwoord te
geven op mijn vraag
zijn associaties
zijn nog traag
de woordenschat
niet groot maar wel
met curieuze vondsten
zijn wereld kent
structuur alleen de
namen hebben een logica
die toegeeft aan voor
ons verloren samenhangen
die de essentie van
leven haarfijn duiden
zonder miskenning van
het grote geheel want alles
is een existentieel deel
De scherpste randen
het spookt nog
in bovenkamers
maar de woorden
zijn gesproken
gedachten
wachten stil
op de tool
tot formuleren
maar hun schil
wordt niet
gebroken door
openbaringen
niets kunnen
zij ons geven uit
het associatieveld
die lijnen zijn geteld
stilgelegd
omdat het kwaad
al veel te duidelijk
is meegewogen
zacht masseert
medicatie de
scherpste randen
van alle implicaties
Er vogelt geen kleur
ik heb bomen
gevraagd om
weer in het
bos te gaan
wonen maar
zij dromen
liever alleen
juist omdat
zij elkaar het
licht in de
ogen gunnen
zonder dat
wortels stikken
in verstrikken
ook struiken
nodigde ik uit
te verhuizen
om op de
lege plekken
de bodem met
groen te bedekken
waar vroeger
vlinders vlogen
in sierlijke vlagen
kunnen nu hun
vleugels amper
de vuile lucht
nog verdragen
alleen stilte
fluit in de zang
van de wind
er vogelt geen
kleur op zijn
vlucht langs het
spelende kind
Puntige stenen
voeten zijn ongeschoeid
toch lopen zij het pad
met de puntige stenen
geen uitgesleten holle weg
met het eeuwenoude loof
als bescherming overdekt
zij contrasteren
met het zachtjes glooien
van de berg en dalpartij
hun doel verstaat
geen smijterij met energie
van onderdrukt naar vrij
onrust kent gedrevenheid
hologig zijn de blikken
in het dwingen door de ikken
het ooit beloofde land
gloort helder aan de horizon
maar de aarde is eindeloos krom
Een mondiale hype
de slag
een armbeweging
met souplesse en
magische kracht
is een mondiale hype
tegelijkertijd ontdekt
in het afrikaanse woud
en bij een stam centraal
in het midden amerikaans
onbekend amazonegebied
subtiele verschillen
in magie en ritme
metrum en begeleiding
maar beiden raken
de ziel in totale bevrijding
de slag is niet
alleen de kracht van
de eenling maar juist
van de groep die aan
totaal verbinden doet
zij leiden de energie
uit duurzaam vitale bronnen
die nog nooit zijn ontgonnen
in het samengaan van
verbonden geestelijke magie
eonen lang zijn die banen
geblokkeerd in ons brein
wij konden niet communiceren
met alles wat is en leeft
in het universeel evolutionaire zijn