Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Voor tijdelijk
ik veegde
langs blauw
maar het wit
wilde niet wijken
zocht hogerop
waar beweging
alleen al tot grote
strepen verijsde
al ben ik god
mijn hand kan
niet scheppen in
een aards beseffen
pas in het zijn
kan ik ervaren hoe
het is om het goddelijke
voor tijdelijk te evenaren
Oneliners op zicht
zij schreeuwen
loze kreten
die verwaaien
nooit begrepen
woorden die ooit
zin gaven aan leven
ik ben begonnen
met luisteren in de
stilte van niet weten
daarna fluisteren
om de vaste cirkel
rustig te doorbreken
inspreken was
de trigger zonder
echt te preken
met het bespelen
van emoties kregen
wij oneliners op zicht
voor het doel heiligt
middelen zijn wij
toen gezwicht
het heeft helaas een
kudde opgeleverd van
naamlozen zonder gezicht
Opende hemel
ik wiste
de mist boven
water en weide
opende hemel
voor de komst
van de zon
liep door kou
van de nacht in
afnemende schemer
zacht wekte
licht en riep op tot
geritsel en fluister
in eerste tonen
zongen al vogels
donker uit bomen
een zomerse dag
zo eentje die de
schepper graag zag
Nog vragen je ogen
er was iets met
die ogen al hield
je de knuffel
ondersteboven
ze keken je altijd aan
heb geprobeerd
weg te lopen
maar hun blik
ving mij voor ik de
deur had gesloten
ze hadden
iets vragends in
een verbazend
waarom kom jij
niet dichterbij
speel met mij
koester en kriebel
met warme handen
dan zie ik weer je
blijdschap en lach
nooit heb ik
jou los kunnen laten
verkleurd en versleten
nog vragen je ogen
terwijl zij toch alles weten
Droomwinkeltje
ik heb mijn
droomwinkeltje gesloten
alle snuisterijen weggehaald
van de kleine toonbank
vol tovers heb ik met
veel moeite afstand gedaan
de chique balie met
gebakken lucht nam
al nooit een grote vlucht
glimmers en glanzers
waren niet aan te slepen maar
werden ook snel weer vergeten
een paar kleine knuffels
waren mijn stille vennoten
met hen heb ik erg genoten
ze blijven nog voor het
afwikkelen van de zaak dan
gaan ook zij met emeritaat
mijn dromen zijn al weggegeven
ik heb ze ongemerkt in het
wisselgeld aan klanten geweven
De religies van toen
ik heb gezien
hoe het oorlogspuin
ooit twee glooiende
heuvels hebben doen
groeien in kaal land
boerderijen langzaam
plaats maakten voor
nieuwe wijken met groen
hoge flats en scholen
kerken uit religies van toen
voor een kind was
de wereld een paradijs
de techniek gaf al zijn
geheimen prijs over
bouw en architectuur
ademloos hebben wij
van dichtbij uur na uur
naar die processen
gekeken altijd baldadig
schreeuwend in lege straten
ik vroeg mij toen al af
hoe zullen kinderen
daar ooit kunnen spelen
in een kant en klare
omgeving met zovelen
weg waren slootjes
vlotten en de kikkervis
de ondergelopen weides
waar wij in de winters ooit
leerden schaatsen met meiden
Gelittekend door pijn
het voelt
als prikkeldraad
en haalt me open
jouw goede raad
scherpt punten aan
waarover ik zal lopen
jij bent niet het
fluwelig type dat mijn
weerbarstigheid zal strelen
deelt gewoon
kordaat de lakens uit
zonder te bevelen
het lijkt een compromis
maar contracten zijn
er tot op heden niet
diepte is genivelleerd
de hoogte hebben wij
nooit samen bestudeerd
onderhuids verdwijnt de schijn
schrammen laten sporen na
mijn lach is al gelittekend door pijn
Kameleontisch van kleur
ik zie gedachten
rafelen in wit
oplossen in het
warme licht van zon
sommige donkeren
pakken zich samen
om in een dreigend
gebeuren te ontladen
daartussen dansen
anonieme woorden
op wind zonder keuze
kameleontisch van kleur
nog onbepaald
is hun voorkeur voor
het spinsel van beelden
onder regie van humeur
ik draai me om
lach tegen de zon
hoor de bloemen zingen
in het zomerhoge gras
De echte meerwaarde
wat realiteit ontkent
geeft juist een
zachte vleug aan het leven
zoals verrassing een
product is van ontdekken
ontkenning vaak bevestiging mist
natuurlijk kijk ik altijd
maar of ik alles zie
blijft een vraag van kwaliteit
diversiteit is onze schat
maar het bestaan heeft
al snel zijn eigen keus gedaan
waar echter tegendraads
het onverwachte treft wordt
de bron weer opengelegd
die raakt aan de echte
meerwaarde van het zijn
dat kunnen delen voelt intens fijn
Vibreerde andere tonen
ik speelde met
lijnen van het perspectief
de horizon werd irreëel
alsof hij danste op muziek
ook het geluid
vibreerde andere tonen
waarbij de melodie totaal
afweek van het gewone
ik zag een grotesk
wereldbeeld waarin
emoties vingers kregen voelde
hoe normaal ging tegenstreven
verloor zo mijn houvast
liet me willoos gaan in
een fluïdum dat alomvattend
zijn contacten had
vergleed in
een warm bad zonder
spanning van de drift tot
leven die mij eigen was
het was geen manifesteren
in raken zonder plaats en tijd
wel een intens ervaren van
mijn deeltje van de eeuwigheid
De echo's
ik heb ooit
alle paden van
de logica gevolgd
zij gaven mij
geen ander perspectief
dan de doodlopende weg
ik wist waar ik was en weer
zou zijn na vele stappen
er bleek iets te ontbreken
voelde dat het bestaan
inspiratie en intuïtie
totaal uitgeschakeld had
juist het onvoorspelbare
gaf mij een flow deed mij
kicken als ik op twitter zat
heb de logica verlaten
kon niet meer zinnig praten
met de echo's van mijn stem
Nog hangt de waas
ik heb het zand
en de rotsen van
eonen geleden gezien
de diepe kleuren
spraken mij aan
in een zinderend heden
nog hangt de waas
van hun gebeden en
leven over het land
gevangen in
onherbergzame oorden
waar zij de tijd trotseren
proberen te ontsnappen
uit generaties inteelt
door een nomadenbestaan
hun magie is verloren
in het geboren worden
van steeds meer geweld
maar wind zal de verhalen
mystiek vertalen over hun
heroïsch leven dat bijna is geveld
Dan wenken zij
waar ik loop
wandelen schaduwen
mij rustig voorbij
zij zijn niet van mij
maar passeren zonder
ooit terug te keren
verdwijnen uit zicht
in het gaan en toch komt
altijd de volgende eraan
hun lichtbron heb ik
nooit kunnen traceren
in een frequent proberen
vorm en lengte
verschillen soms wenken zij
alsof ze iets van mij willen
dan versnel ik mijn stap
met hen op de hielen
loopt mijn waan in de pas
Voel me outcast
ik wil het spel
niet meer spelen
van alles nemen
en heel weinig geven
ken de decors
met hebzucht belicht
applaudisserend publiek
naamloos uit de kudde gevist
bekende gezichten
uit het glamour en
societygebeuren liegen
hun lach in valse kleuren
ik zonder me af
kan met de manipulaties
in opvoeding en werken
niet leven voel me outcast
zij hebben het doek gesloten
hun scenes gaan mij voorbij
de slums en krotten staan open
van deze verziekte maatschappij
Vleugels op poten
ze reiken en kijken
vragend omhoog de
wilde bloemen in mijn wei
hun muziek die
altijd gelijk loopt
met de zon verstomt
in het gras
nadert langzaam
een massaal gebrom
chitine knispert in
duizenden doorzichtige
vleugels op poten
zij vliegen op
tot grote hoogte
in hun paringsdrang
meeuwen zeilen
door de lucht met de
mier als smakelijke vrucht
hun einde is de winst
van het evolutionair
systeem dat de beste wint
De ochtendwind
het fladderen
door het leven
lijkt voor jou voorbij
nog kunnen je
vleugels alles geven
is honing heel dichtbij
maar hun kleuren bleken
breken in de zomerzon
de tippen zijn gespleten
een koude nacht zal jou
ongemerkt doen overgaan
je vleugels nog gevouwen
je lijf blijft stilletjes staan
wiegend op de ochtendwind die
in jou zijn eerste herfstblad vindt
Dat vage
er is altijd dat vage
voor een mens alleen
bijna niet te dragen
gevoel dat alles onecht is
ik zie maar kan
er nooit bij komen
de horizon is vaak een
obstakel voor mijn dromen
filosofeer over
de diepte van bestaan
daal dan af in een steeds
nauwer wordende spiraal
waar angst
de sfeer bepaalt in
een totaal verloren zijn
door existentiële pijn
dan is er eindelijk
jouw stem die zachtjes
zegt dat ik weer boven ben
ik laat me nooit meer zover gaan
Een eerste pers
zij hebben hem
geschud geslagen
en afgeranseld
met lange stokken
de hoogste takken
van vruchten ontdaan
hij bleef stoïcijns
wist dat dit al
eeuwen zo werd gedaan
hij spijzigde hen
met kruidige olie
uit een eerste pers
hij deelde het leven
van de inwendige mens
had weet van alle geheimen
was generaties lang
in iedere binnentuin en zag
hun geschiedenis verdwijnen
Paniek krijst stilte
ik voel dat
chaos rondwaart
wacht op momenten om
onverwacht toe te slaan
beelden razen
caleidoscopisch voorbij
de tijd geeft alles vrij
zonder verbondenheid
het gif gist onderhuids
in wanen van de dag
uit losgeslagen menigten
vooraan het ergste tuig
zij rappen marsmuziek
uit oude oorlogsdozen
zwaaien vaandels met een
vage link aan lederhosen
angst regeert
orkestreert de wanhoop
in gebalde vuisten
en bebloede knuisten
de massa deist
deint weer uit als er
schoten knallen paniek
krijst stilte als de eerste vallen
Hypes en trends
ik heb mijn
handen bekeken
die een leven lang
liefde en tederheid
hebben gegeven
maar die ook
vaak ongeweten
zijn meegegaan in
de hypes en trends
van het moment
milieu en omgeving
hebben beschadigd
pas later constaterend
dat ook het eigen nest
onherstelbaar is verpest
zij hebben het
spreken verleerd
als werktuigen van
de geest zijn zij weer
in zichzelf gekeerd
het werk van
mijn handen schept
nu andere banden
zij zoeken de warmte
in geborgenheid van weleer