Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Zonder ellebooggebruik
ik heb veel
los gelaten
gelukkig kon het me
toen niet meer raken
ladderde wat
voorzichtig naar
maatschappelijke hoogte
zonder ellebooggebruik
pas in hogere
regionen werd
een netwerk vereist om
op de juiste plaats te komen
mijn ambitie is
abrupt gestopt door
een corrupte top
in volslagen egotripperij
ben afgehaakt
in bezinning op
wat het leven mij
nu nog zou kunnen geven
hebben is geen
streven meer maar
vrijheid in bestaan lijkt mij
het ultieme doel om voor te gaan
Het walhalla
ik ben in het
walhalla geweest
van mijn eigen god
een ruimte waar
mensen spiegelden
maar niet wat ik zocht
zij keken wij spraken
in nemen en geven
ontsnapten we aan het leven
voor even
buiten ruimte en tijd
een snelle vlucht in vrijheid
maar bij het landen
voelde ik weer de pijn
van altijd gebonden zijn
ik zag ze gaan
na het evenement
in donker en licht gebogen
soms flitste er iets in
een onverwacht moment
uit hun reflecterende ogen
Sporen vlammen op
hij is geen god
maar zijn sporen
vlammen op
in het landschap
van verbleken
zijn warmte
is lente brengend
na een zoektocht
vol miskenning en
afbrokkelend respect
door wegen die
zij hebben afgelegd
in de dorheid van
niet begrijpen na het
misoogsten van jeugd
hen is geen
deugd gedaan
maar hij heeft hart
en hand gegeven om
hen weer te laten leven
gewerkt gepraat
gelachen en gehuild
zo dat er toch in
iedere gekneusde ziel
een stukje zomer schuilt
Voor E.
Illustere ideeen
jouw oogopslag
zat altijd boordevol
illustere ideeën
vandaar mijn wat
afwachtende lach
je handen spraken
gaven vorm aan
wat jij al tijden
in gedachten had
dat nu het zonlicht zag
plannen groeiden
maar tijd en geld
snoeiden hun bloeien
met wanhopige groet wierp jij
het boeket de hemel tegemoet
ik heb de bloemen
in armoe opgeraapt
maar ze waren
al geknakt voordat zij
de grond hadden geraakt
Ook in je stem
je scherpte aan
het glad en rond
bleef steeds meer staan
ook in je stem
liet jij de hoge
tonen iets meer vrij
je gebaarde sneller
in vaak ongedurig zijn
jouw haast voelde niet fijn
tot jij mij sneed
met je onzekerheid
wij waren samen kwijt
toch zijn wij
teruggegaan op zoek
naar waar het is ontstaan
de omslag waarin rust
door spanning werd verjaagd
wij hebben alles uitgepraat
weer de zekerheid gevonden
die toegang geeft
tot alle bronnen van geluk
Schaduw als contrast
ik heb wat
zon gepakt uit de
grote voorraad dag
kleur zacht de
dingen om me heen
met schaduw als contrast
soms sombert
zwart de balans
die ik voor ogen had
dan koester ik
met warmte een
wat lichtarme kant
schep zo mijn
eigen wereld in het zijn
haar delen voelt paradijselijk fijn
Archief van lief en leed
ik ben vandaag
het pakhuis ingegaan
vol afdankertjes uit mijn leven
heb er nooit
naar omgekeken zoals
anderen struinen in herinnering
toch kwam ik tal van
onverwachte zaken tegen
die mij niet goed zijn bijgebleven
met die oude kinderwagen
heb ik bij weten nooit gereden
was zeker ooit mijn oma's heden
tussen stof en grijze raggen
vond ik tassen met generaties
wintergoed dat niemand meer zal kleden
ik werd verrast door
de vele dozen boeken die
ik waarschijnlijk ooit gelezen had
keurig verpakt was
het klein archief van lief en leed
dat ik in mijn schooltijd bijgehouden had
zal vandaag eens stevig moeten ruimen
kijken wat er nog van over blijft de waarde
staat al lang gegrift in mijn hart ziel en lijf
Die ego ikken
zacht schuur ik
de laatste restjes
innerlijke beschaving af
weg stropdas
ook normen en waarden
gaan als stof ter aarde
onwennig met
intolerante blik
kijk ik de wereld in
en schrik
er zijn er nu te veel
die over lijken gaan
het sociaal zijn
is gedaan waar ieder
voor zichzelf kiest
de rest zal stikken
door het grote graaien
van al die ego ikken
in stil protest gaan de
armen bij hun graven staan
zonder iets is het ook met rijk gedaan
Gedoopt in inkt
ik lees het bos
dat landschap
opzuigt uit de aarde
sprieten reiken
nietigheid in hun hoop
de hemel te bewegen
wortels zoeken
in de kale grond
naar water om te leven
op hun papier
schrijf ik mijn
afscheid letters hier
gedoopt in inkt
van zwarte vennen
wil mijn pen niet wennen
aan de voetangels
en klemmen van de
vele jagers in dit bos
zij hoofdstukken
de grote grazers in
hun weidelijk complot
het goede hout is op
veel dieren zijn verdwenen
het landschap werd hun strop
Leven kan pijn doen
leven kan pijn doen, maar we weten dat we altijd
wel een vriend hebben die ons begrijpt
ja, er zijn veel mensen op de aarde en velen houden van u
en dat zijn onze broeders en zusters,
ik leef ook tussen goede mensen en mag daar heel blij mee zijn
ik hoop ook mee mogen dragen tot een goed begrip voor elkaar.
en mensen uit de duisternis mag halen
ik heb ervaren wat de diepste duisternis is.
dus zal ik mensen goed kunnen helpen.
ik dank mijn vader voor de goede gaven die u mij hebt gegeven.
Nooit gekust strand
golven
rollen om
in zand en schelpen
kijken gekuifd
naar de zon
voor zij ondergaan
het is geen
herhaling want
ieder is anders
hervinden vorm
in een altijd weer
nieuwer ervaren
delen herinnering
door het strelen van
nooit gekust strand
met het weten
van cirkels van leven
uit het aards bestaan
opgeslagen in
het silicium van zand
de databank tegen vergeten
Magie en mystiek
ik ken de magie
haar krachten hebben
ons ongeweten
veel sturing gegeven
toeval is de naam
die wetenschappers
gebruiken voor zaken
die zij voor zich uitschuiven
ook in de mystiek
liggen gebieden braak
vaak in mistige lagen die
andere waarheden dragen
zij worden maatschappelijk
uit zicht gehouden omdat
je op hun resultaten
geen economie kunt bouwen
toch kleuren zij
de ziel van ieder wezen
door verbindingen die zij
met andere werelden weven
Totale genenmatsch
god zag op
de laatste dag van
zijn scheppingsavontuur
de man naar zijn gelijkenis
adam lachte
keek om zich heen
maar voelde zich
toch moederziel alleen
de schepper nam zijn rib
transponeerde die tot vrouw
passie liefde hartstocht
volgden de evolutie trouw
nog steeds zijn wij
op zoek naar de enige
volmaakte met wie wij een
totale genenmatch kunnen maken
Als heersende vrouw
ik reik je met liefde dit speciale tapijt
jij vlijt je neer op het paradijs van weleer
samen ontvluchten we de groene oase
het brandend zand van de woestijn zal
ons met zijn thermiek naar de hemel dragen
onder ons bergen en de oude stad
waar het eonen geleden goed toeven was
beelden met mannen op de achtergrond
vrouwen met scherpe neuzen en dunne mond
de ogen pathetisch speurend in het rond
hun heerszucht deed bloemen verwelken
zelfs de zo statige aronskelken verlepten snel
want hun woorden waren wet in het matriarchaat
dat als een onneembare enclave in het midden
van de mannenmoslimwereld was neergelegd
ik heb jou afgezet om de stad vruchtbaar te maken
weer te bevolken met leven maar niet zoals
in de mannelijke exegese van de koran met een
partner als tweederangs na de man maar als
heersende vrouw hoedster van gelijkheid en trouw
De eerste rij
ik ben de
weg wat kwijt
wil vooruit
maar anderen
grijpen de buit
zijn sneller en
alerter pakken
alles zonder
gedachten of
even wachten
heb toen ook
mijn ellenbogen
maar gebruikt
het plezier van
samen was eruit
ik wil niet mee
op de eerste rij
geef mij restanten
ben blij met waar zij
nu al voor bedanken
Vleugje lente
een frisse wind
laat letters anders
kleuren in het woord
de uitspraak geeft
subtiele wijziging in
wat je normaal hoort
het is geen dialect
hoewel dat vaak met
stelligheid wordt gezegd
de tekst in zijn
geheel krijgt zo een
positieve lading mee
zou het al een
vleugje lente zijn in de
nu overjarige oubolligheid
De laatste halmen
nog ben ik
niet verdronken
in de donkere tonen van
de muziek om me heen
het duistere galmen
maakte me alleen
braken bijna de laatste
halmen van mijn oogst
ik had mezelf een
bloementuin beloofd
waarin ik uit hoge tonen de
mooiste melodieën liet komen
die in warme wind
jeugd en passie dansten
met elkaar sjansten in de
meest briljante akkoorden
maar het subtiele
gaat helaas snel ter ziele
in globaliserend volksgeweld
waarin onze cultuur niet meer telt
Was enkel geest
ik heb geen
stappen gedaan
om uit te treden
ben met
het heden naar
de toekomst gegaan
wist mijn plaats
in vaag verwachten
zag het spelen van krachten
was enkel geest
omdat zintuigen
ankerden in plaats en tijd
voelde me
bevrijd door een
grenzeloos opengaan
de golven achterna
die mij in zeeën energie
moeiteloos deden vervloeien
ik was een met
elementaire materie in
bijna euforische hysterie
moest terug om
mezelf weer te zijn uit de
grootsheid van oneindigheid
heb de toekomst geraakt
in beperking door het aardse
maar mijn eeuwigheid ligt daar
Naamloos diep
ik ken de
gaten in de tijd
kleine overstapjes
in korte afwezigheid
even oplossen
in het vreemde niets
door het schouwen
van pure energie
impressies zijn niet
echt fysiek maar
iets tussen oneindig
hoog en naamloos diep
een vervloeien met
de stroom die leven is
delen en vermenigvuldigen
in pulserende vertakkingen
zo uit inertie naar de
snelheid van het licht in
drie dimensionale eeuwigheid
snaren en golfjes ten spijt
ik koester die
momenten zonder tijd
mag delen in totaal geluk
als op de hemel voorbereid
Scrupules zijn vergeten
nog heb ik
de magische boeken
mystieke gezangen
religies die meerdere
levens omspannen
als rugdekking
voor mijn games
die ik speel vandaag
het spel wordt
steeds echter
de mensen slechter
zij schieten zonder
normen en moraal
vinden doden normaal
zonder enig geweten
scrupules zijn vergeten
als ik stap
over de velden
met mijn dode helden
nog virtueel toch
ruik ik hun bloed
ben ik nu speler
of is dit echt ben ik
dan werkelijk zo slecht