Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het leven is hard...
Het leven is hard...
Een ieder krijgt zijn part.
Zonder steun kan niemand het leven aan.
En soms is het ook nog zo dat je steunpilaren allen gaan.
Of ze sterven of ze laten je in de steek
en soms gebeurt dat zelfs elke week.
Dan blijf jij alleen nog over.
Maar zie...:
Je krijgt nieuwe maten;
Ach die nieuwe contacten
zullen je op een bepaalde manier
toch ook wel weer baten.
Heb geduld....
Het duurt niet lang
voor jouw toekomst
zich weer opnieuw
met geluk
vult...
Wisselwerking
Wisselwerking.
Je hebt de sleutel tot je eigen hart.
Houd van jezelf; Maak jezelf niet zwart.
Houd van jezelf: Je weet ook hoe;
Want wat je uitstraalt; komt ook naar je toe!
Interaction.
You got the key to your own heart.
Love yourself: Don't male life more hard.
Love yourself: You know how to;
'cos What you radiate, comes back to you...
Onverwacht geluk
Een oude man kijkt uit het raam
Daarbuiten ziet hij overal jongere mensen dan hij staan
Verbitterd vervolgt hij in gedachten
met de gedachte
dat hem niks anders rest
dan op zijn dood te moeten wachten
Deze man is oud, verbitterd en levensmoe
en van buiten lacht een klein meisje hem toe
De glimlach geeft de man toch hoop
de man van wiens leven de ellende altijd afdroop
Nu vind deze man toch nog een beetje geluk
want als je op je oude, eenzame dag toch wat aandacht krijgt,
dan kan je dag niet meer stuk.
Dus door iets eenvoudigs wat een klein meisje al kan geven
proeft iemand die een triest leven heeft gehad,
de smaak van het geluk tóch nog even.
Een valse droom
ze waren meester
in het wisselen
van woorden
met zinnen die zij
al niet meer hoorden
het was de melodie
die dissoneerde
wat zij ook probeerden
ze bleef klinken als
een nietszeggend refrein
in jaren afgezaagd
en toch begon steeds
ergens de eerste toon
gebaseerd op een
valse droom die ruzie zocht
wijs geworden
hebben zij het vocale
nagelaten en stilte gezocht
gebaar en blik waren voldoende
de gespreksstof bleek al jaren op
Bad medicine
Als ik een vogel was,
vloog ik ver weg van hier....
alsof het zou zijn
een onmisbare kans.....
Maar het hardst van al
zal ik daarmee (dan) proberen weg te vliegen
voor mezelf.
Het maakt (toch) niks uit....
Het zijn mijn eigen gedachten...
Schelpen in het zand
De tijd van schaamte
Is voorbij
Ik ben nu ouder,
Voel me vrij, meer vrij
Ik ben niet meer
Dat kleine kind
Dat vecht tegen alles
Dat haar bindt
Ik laat me meevoeren
Op de golven van de wind
En lach naar alles
Dat ik op mijn weg vind
In stilte lijkend
Op dat kleine kind
Op zoek naar erkenning
Slechts op zoek
Naar een vrind
Maar nu met de zekerheid
Dat ik de schelpen
Die ik zoek
Altijd in het zand
Terugvind.
Over het gedicht:
(Nu alweer) een wat ouder gedicht.
Het demasque
ooit zijn wij
de tent in gegaan
nieuwsgierig naar leven
binnen keken wij
elkaar lachend aan
clowns in ons eigen bestaan
hebben de nummers gezien
af en toe opgetreden
gestoeid met vandaag en verleden
maar het demasqué
kwam sneller dan
wij ooit verwachtten
glans en glorie waren verbleekt
de kleding werd sleets
het heilige vuur was verdwenen
nog klinkt de finale muziek
publiek is er niet
applaus komt van een cd'tje
we zijn stilletjes weggegaan
hebben de tent netjes gesloten
wachten nu op vervoer naar boven
De wulps gekrulde
geen papyrus meer
of dikke rollen perkament
handgeschreven boeken
worden als museumstuk gekend
het goud op snee
de wulps gekrulde
grote halen in tijdloze
levensverhalen zijn voorbij
het handgeschept papier
waarop vezels streden
met de letters van de
kroontjespen verleden tijd
woorden kaatsen
in het naamloze zwart wit
het onpersoonlijke gezicht
op emotieloos A-vier
nog is het eind niet zoek
ons archief van leven
twitter en de social media
zijn al in the cloud te lezen
Het mystieje
ik ben geen
sprookjesverteller
van huis uit
ik kies de stilte
droom mijn wereld
die binnenin ontluikt
natuurlijk tuig ik
de kastelen op met koning
en wat prinsen aan het hof
maar hun gebakken lucht
slaat aan en laat het
mystieke voor altijd gaan
ik wil spelen
de ergste confrontaties
tussen groepen liefdevol helen
in een wereld waar
respect de adem is en zon
de mensen koestert met zijn licht
Een onbestemde vaalheid
jij dacht in
het korter lichten
van de dagen
de zomer nog
te kunnen vangen
maar tussen
lagere zonnestralen
blijft al langer
een onbestemde
vaalheid hangen
de wind
die warm en
aromatisch was
geeft nu zijn eerste
ochtendfrisheid af
je lach blijft
zomers vol hoewel
het warme rood
al herfstig donkerde
toen je mij je lippen bood
Een sprankje leven
de zomer is mij afgenomen
het donkert zonder licht
ik zit gevangen in mijn web
de grootste draden
heb ik zelf gesponnen
zo ben ik mijn netwerkje gestart
hield lang feeling met het leven
heb alles geprobeerd
toch ging het uiteindelijk verkeerd
maakte angstig grote gaten
om het daglicht weer te zien
hoe de zon ook scheen ik bleef alleen
ik schreeuwde maar
mijn woorden raakten op
het web verdichtte tot een strop
heb alles afgesloten
dwaalde doelloos door mijn huis
wachtend op de kortsluiting met thuis
ik raakte aan de eerste trilling
van het web zag langs de trekdraad licht
voelde in mezelf weer een sprankje leven
Staalde het skelet
ik zag de blokken
in je handen veranderen
jij speelde met hout
wist van bomen
zag het groen komen
in warme affiniteit
jij timmerde geen muren
of staalde het skelet
maar bloeide puur natuur
los van vorm
en structuur deelde
iedere jaarring zijn eigen vuur
jouw bloemen
zongen in het bouwen
hun veelkleurige melodie
kwamen in jouw spel
tot leven omdat jij hen
hun paradijs had teruggegeven
Het leven is te mooi om verdrietig te zijn
Ik zit in een dip, alles zit me tegen.....
Even denk ik: "Wat moet ik nou met het leven".
Maar je hebt altijd nog mensen die om je geven en je steunen.
Kijk naar je moeder.
Mijn moeder zegt altijd: Het leven is te mooi om verdrietig te zijn.
Hier ben ik haar dankbaar voor
want het heeft me erg geholpen toen ik in een dip zat.
Tenslotte leef je maar een keer.
Doe wat je niet laten kan en geniet van elk klein dingetje om je heen!
Ik zeg altijd maar: YOLO (You Only Live Once).
Het maakt niet uit wat anderen van je vinden, als je het zelf maar leuk vindt.
Lieve lust
de antioxidanten
dansen deze dagen
lieve lust
zij zijn
door zomers weelde
uitgebreid gekust
maar kleuren
bekoren zowel
mens als vlieg
geuren maken
van het insect
een fruitige dief
toch kunnen wij
best samen leven
ons is overvloed gegeven
Kracht en macht
onmiskenbaar is
de kracht en macht
waarmee wij
levenslang strijden
die ons naar
beneden trekken
en op latere leeftijd
vaak doen lijden
wij denken te
ontsnappen in bewegen
het neerwaartse gaat snel
omhoog gaan is veel geven
toch groeien wij
naar boven omdat de zon
met al haar warmte en licht
ons in een hemel doet geloven
Waar tijd de zeilen slijt
nog kan ik ze
in beeld en kleuren vangen
de windjammers en tall ships van voorheen
waar tijd de zeilen slijt
en windhandel vooruitgang brengt
voor kooplui land en continent
ook vogels broedend op het oude akkerland
oppers met gedroogde tarwe in het
zonne-uur bij de scheefgezakte hooibergschuur
waar ploegen wolken stof doen waaien
achter twee robuuste zeeuwse paarden
onvermoeibaar stappend in het rechte spoor
nog zijn ze er de verstilde vergezichten
maar in hun lijsten krijsen al toeristen
die kaalslag is door niemand te betwisten
De stilte van mijn thuis
in ieder woord
spoort mijn trein
naar verre oorden
ongehinderd door
station en rails reizen
geest en associaties mee
passeer steden en culturen
zigzag landen en verpoos
op tal van mooie stranden
voel de mantra's van op weg
waarbij tijd gebeden zegt
die met spoorstaven zijn gelegd
pas als de woordenvloed
is opgedroogd rangeer ik uit
rust in de stilte van mijn thuis
Met paarse streken
ik heb het bos
achter me gelaten
nog groenen drogende
bomen of ik terug wil komen
leg net de laatste hand
aan de bosrand in zijn
overgang naar hei met
herten spiedend op een rij
oplichtend wit
met paarse streken
geven lucht zijn horizon in
weidsheid en vrij perspectief
ik zoek het zand
de kaalheid van de droogte
waar de scheve den nog
kan verpozen tot het end
hier strijdt op het scherp
van de snede het bestaan
door schildershanden weergegeven
de keuze tussen leven en weer gaan
Herinneringen in zwart wit
ik had de luiken van
mijn comfortzone gesloten
verstoken van buiten hield ik
herinneringen in zwart wit tegen
het steeds donker wordend licht
hagen en struiken
groeiden woekerend dicht
in hun wanhopig zoeken
naar de laatste streepjes zon
herfstte het groen in schaduw alom
ik weet van buigen en barsten
heb mij eindelijk vermand
ben uit mijn zone getreden om
het heden weer onder ogen te komen
verschoond van perspectiefloze dromen
In nirwanablauw
heb mijn mozaïek gelegd
in de kleuren van het leven
nog zit ik met een handvol glas
waaruit liefde en verlangen lacht
nog eenmaal het ultieme rood
als ster die oplicht aan het firmament
zijn staart uiteenspattend
in het mooiste buitenaards pigment
oprijzend uit het prille groen
dat seizoenenslang als
donker loof in warme zomers
koelte brengt en rust belooft
de laatste stukjes worden al
geslepen en gebrand voor mijn
komend avontuur in nirwanablauw
eeuwig leven na het laatste uur