Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het vrouwelijk rond
in haakse hoeken
steekt het leven
altijd scherp af
zij hebben nooit
mijn voorkeur gehad
ik rond zaken
liever met een
harmoniemodel
waarbij we stekels
niet meer tolereren
de cirkel laat ik
dan ook prevaleren
in zijn eeuwig gaan
begin en einde
sluiten naadloos aan
rechte lijnen
zullen ooit verdwijnen
het vrouwelijk rond
heeft al bewezen zonder
stukjes recht te kunnen leven
Mijn alfabet
ik heb
stenen
gevormd tot
mijn alfabet
schik ze
tot woorden
in zinnen van
universeel gebed
kleur strofen
met emotie
voeg witregels toe
in perspectief
licht en
schaduw
zijn in te passen
als contrasten
mijn werkelijkheid
kent vele talen
lezen en schrijven
openen alle verhalen
want tijd heeft
de stenen gespaard
hun geheimen zijn
voor altijd bewaard
Mijn dromen bij de hand
ik breek er
even tussenuit
ga alle gewoontes vergeten
vooral het dwingend geweten
een ver en zonnig land
mijn dromen bij de hand
sprookjesachtig etaleren zij hun
mogelijkheden de keuze is aan mij
maar ik wik en weeg
kan niet tot daden komen
consequenties vormen onderstromen
die mij voeren naar de werkelijkheid
ik wil drukte en geen rust
toch voel ik mij volledig uitgeblust
in een beginnende burned out
aan een gloeiend hete kust
heb de deuren dichtgedaan
alle airco's aan en in de stilte
van dat monotoon geluid heb ik
eindelijk mijn frustraties uitgehuild
We leven op de aarde
we leven op de aarde
velen worden oud
maar ook jongeren
gaan vroeg heen
dan is er veel verdriet
ja, de dood is
nog altijd een vijand
vaak is ze welkom
als er teveel wordt geleden
het leven is waard om te leven
kostbaar is het als er weer
een nieuw leven wordt geboren
dan is er vaak veel vreugde
ja, het leven is een wonder
zomaar aan ons gegeven.
Het afval en rommelgeluid
zacht fluistert de wind
langs deuren en ramen
speelt op straat en jaagt
blikjes en flesjes voor zich uit
het afval en rommelgeluid
een niet te negeren
refrein in de muziek
van een plein in de stad
waar muren vermoeid
elkaar steunen en
kreunen bij iedere vlaag
hoe overleef ik vandaag
nog spreken hun stenen
koestert een hand de in
eeuwen afgesleten rand waar
velen het hoekje zijn omgegaan
kijk ze maar aan
zij kennen het leven dat
generaties is gegeven waarvan
de naam in steen is blijven staan
Het beleven
er was altijd
die glazen wand
de andere kant
van leven
je kon het
voelen bruisen
zag de intense
emoties huizen
maar het beleven
werd niet meegegeven
zij spiegelden naar jou
hun zakelijke kou
er was geen drempel
om te overschrijden
hen mijden is
realiteit geweest
generaties zijn gegaan
het glas is nu verdwenen
er is een naast elkaar bestaan
waarin begrip nooit is verschenen
Dicht bij mezelf
ik heb
in mijn leven nooit
echte vleugels gekregen
wilde het aardse
ontstijgen om elders
dicht bij mezelf te blijven
ver weg van de
heersende meerderheid
met hun democratisch gelijk
toch ben ik ontkomen
aan hun dwingende macht
met mijn geesteskracht
waarin ik leef en lach
in de vrijheid van mijn
zelfgekozen dromen
geketend in bestaan
trek ik toch ieder vrij moment
mijn virtuele vleugels aan
De laatste dromen
de golven zijn verdwenen
het water spiegelglad
doorzichtig tot de bodem
die in vroeger tijden
nooit echt aanwezig was
de wind is
langzaam afgenomen
in het eerder schuimend
kielzog drijven nog
de laatste dromen
toch ben je
hele dagen bovendeks
en checkt omstandigheden
de toekomst lijkt helaas
steeds meer op het verleden
Intrige en ogenvenijn
de luwte is groot
als je geen haantje
de voorste wilt zijn
ver van intrige
en ogenvenijn
red je het wel
kun jij die
talenten ontvouwen
waarop mensen vertrouwen
zonder onderling
gekissebis weet jij snel
wat er echt aan de hand is
waar anderen krakelen
over handen wapperen
heb jij ze allebei aan bed
en wuift
zonder hak te zetten
in vriendelijk gebaar al klaar
Lucht is goud vandaag
zacht kleurt zon
met leven uit de bron
mijn nog lichte huid
gewoon een plaatsje
op het strand met zee
en golven bij de hand
geen overlast
van een druk terras
maar stilte puur natuur
vanzelfsprekend
wel een schermpje
de wind is nog wat guur
de scene inviteert
tot spelen van het
schelp en waterspel
de stroming snel
het zand wat traag
de lucht is goud vandaag
paradijselijk om zon te eren
totdat mijn schouders prikken
ben vergeten om ze in te smeren
Het stil bewegen
ik heb de verte
nooit goed
in beeld gehad
er was altijd
een horizon
die leven gaf
het stil bewegen
voorkwam
een verder gaan
ik heb ooit op
het punt gestaan
om alles los te laten
zag mezelf slapen
tot ik bewoog
en wist dat dood
geen verte brengt
alleen leven ons een
echte einder schenkt
Oase van rust
langs wijkende bomen
in zachte glooiingen
van het landschap loopt
het eeuwenoude pad
een natuurlijke oase
van rust geflankeerd
door het groenende leven
van boom struik en blad
generaties zijn langs gegaan
met uitzicht op morgen
huis en haard achtergelaten
verdronken in zorgen
anderen zijn gekomen
hebben in het volgen
van vroegere dromen
dorpen en steden gesticht
het pad dat
eerder de weg wist
begeleidt zijn passanten door
hen richting te geven in leven
Mijn laatste zon
ik schijn
in het verdwijnen
mijn laatste zon
heb nog
een aantal planeten
als zegen weg te geven
een universum
vol onbekend leven in
de theatrale afscheidsregen
heb te veel gereisd
om de man met
de zeis te ontlopen
zag hem in de ruit
hij lachte in verwelkomen
ook mijn dromen logde ik uit
Vol onbegrip
ik ken je lach
hooghartig
uit een adembenemend
zwart gat
waar warmte en liefde
verdwenen is
gesloten lichaamsfront
de strakke mond
afwijzend in geluid
het schrille
geen tegenspraak willen
punt uit
heb je gesmeekt
om clementie
je keek niet eens
vol onbegrip
soleer jij je macht
terwijl ik stik
Verleidelijk
rood staat
voor gevaar
zij ligt daar maar
verleidelijk
met ronding
te kleuren
hoe ik ook kijk
ik kom haar
steeds weer tegen
een open
uitnodiging
om te bewegen
ik haal uit
stilte rinkelt
een gebroken ruit
Een ongeziene werkelijkheid
ik ervaar extreme krachten
beredeneer hogere machten
in een ongeziene werkelijkheid
ons tijdpad is
voortschrijdend leven
waarin begin en eind ontbreken
mythen sagen en legenden
tonen ons de wereld die wij
slechts uit overlevering kennen
in een existentieel verlangen
naar het levengevend licht
krijgt het spirituele zijn gezicht
nog zoekt de mens naar zekerheid
raakt aan religie en magie maar
weet bij god niet eens van wie
Het nooit vergeten lied
ik wist nog
een paar noten
de eenvoudige melodie
emoties kwamen
snel naar boven van
het nooit vergeten lied
weer prikten mijn ogen
van eenzaamheid en pijn
in afscheid van het samenzijn
woorden klonken luchtig
liefde smaakte vluchtig aan
het eind van de studententijd
we drempelden verlegen
naar volwassenheid en raakten
zingend onze jeugd daar kwijt
Een cocon van licht
ik heb een cocon
van licht gesponnen
uit vroege zonnestralen
een zachte wind
vergaarde de draden
uit geurende bloemen
ik wilde
de zomer begrijpen
reiken naar het feest
dat lang geleden
voor ons de tastbare
hemel op aarde is geweest
In kritische reflectie
ik breek meer
in de wereld
dan ik bouw
bekijk schoonheid
met een vaak
opgelegd wantrouwen
geniet muziek
maar hoor feilloos
dissonanten in het lied
toch eis ik
geen perfectie
in kritische reflectie
maar ga voor de ziel
en handen waarmee
mensen werken
zij bouwen
aan de hemel terwijl
anderen vroom kerken
Mijn bos
Ooit liep ik eens door een bos
waar mijn bladeren hingen over andere takken
de takken waar ik ooit mijn begin aan vestigde
de wortels van de stam die mij een nieuwe thuis gaven
op zoek naar het nieuwe groen
waar het leven opnieuw bloeide tot mijn eigen huis
een huis waar ik mijn bladeren aan kon vestigen
maar dat bos, mijn thuis, is niet meer mijn thuis
het is nu van iemand anders
iemand die het water tot zich opneemt tot een volgroeide stam
de stam die weer nieuwe takken maakt met nieuwe bladeren
de bladeren, die over nieuwe takken hangen.
de wortels, die hem nu zijn thuis geeft.