Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Levend op het linnen
het orkest speelt
wat de schilder
levend op het linnen zet
violen huilen
hete tranen als een kind
zijn straf wordt aangezegd
eerder soleerde de trompet
een warme ontvangst
in het knus geboortebed
riedelen saxofoons
de discussies die voor
escalatie al zijn bijgelegd
in de ritmesectie
klopt het hart en slaan
pauken hun volwassen slag
het doek staat nu te drogen
maar het bloeien moet nog komen als
het orkest finaliseert met toekomstdromen
Dat schuilde en verloren leek
als gedachten lopen
dravend overgaan in galopperen
later zonder leiband op hol slaan
weet dan dat ik bij je ben
langs hekken en omheiningen
die in onafzienbare
rechtlijnigheid toch leiden naar
de open vrijheid van het vlakke wad
ik maan je energieën niet
maar laat je gaan
om in de onmetelijkheid
zelf het kleine te ontdekken
de warmte van leven
dat schuilde en verloren leek
weer opnieuw te voelen in het
zich openen omdat jij er naar keek
zo gaan wij samen
ieder hinkend op eigen gedachten
stilte van wolken en hemel lerend
op pad naar de eindeloosheid van het wad
De wereld aan mijn voeten
een leven lang heb ik
verleidingen weerstaan
het hoofd in deemoed gebogen
als zij te sterk bleken te zijn
nooit berustend geaccepteerd
maar steeds weer geprobeerd
om ongevoeliger te worden
voor de angels in het venijn
met het inzichtelijker
worden van het leven
bleken de gegevens niet meer
de basis te zijn voor het bestaan
het strijden is gedaan
de verlokkingen zijn in mijn
geest gelegd door opvoeding en
gemanipuleerd maatschappelijk besef
nu straalt ultieme vrijheid
in haar transparante pracht
maar de wereld aan mijn voeten
kent de gebondenheid van kracht
De eigen refreinen
ik heb de noten niet geschreven
noch het lied gecomponeerd
de melodie is van het leven dat zich
in emoties manifesteert
in straten en op pleinen
klinken de eigen refreinen
zingen woorden verbondenheid
met familie vrienden en buren
soms met wat ongure dissonanten
die verkeerde passen dansen
op een feest dat door ieder wordt gevierd
een zachte hand schoont het vertier
voor allen is er nog voldoende plaats
door een beetje in te schuiven
aan de overvolle ruiven
van onze consumptiemaatschappij
Vrienden zonder naam
ik heb de beats gevreten
mijn lijf heeft het geweten
halverwege was ik al kapot
met wonderpil en heel veel vocht
kwam ik er snel weer bovenop
wij dansten ver voorbij de top
tot licht en glitter braken
stilte pijn deed aan de oren
het feest voorbij de ochtend was geboren
mijn trance zag enkel armen
een lach in steeds hetzelfde gezicht
vrienden zonder naam in flikkerlicht
een vlinder heeft mij thuisgebracht
ik was gevallen voor haar vleugels
toen ik even de echte wereld zag
In dit groots decor
ik heb geluiden
buiten gesloten
gordijnen toe geschoven
nu mogen ze komen
de majestueuze beelden
uit mijn diepste dromen
uit ilias en odyssee
nam ik elementen
van de griekse oudheid mee
het romeins decadente
in amfitheaters en kampementen
gaf mij de massaliteit
in dit groots decor
keek ik naar ogen hoorde twisten
van leiders die zich nooit vergisten
ik schrok liet mijn generatie
de revue passeren zij hebben
nog steeds dezelfde arrogante gezichten
Een creatief moment
langzaam zijn zij afgesleten
woorden met een creatief moment
bij introductie ooit een nouveauté
gebracht om nooit meer te vergeten
zij zijn verworden tot wat wisselgeld
bezoedeld door intens gebruik
soms krijgen zij een tweede kans
maar gaan vaak als een nachtkaars uit
alleen de echte hebben ziel
zij storten zich met kloppend hart
in de drukte van het alledaagse leven
voelen pijn en kunnen liefde geven
zijn niet gebonden aan de tijd
maar overzien in schriftelijk herinneren
momenten van geboorte tot de dood
als componenten van de eeuwigheid
De middelmaat
weer heb ik geprobeerd
mijn horizon te verticaliseren
het is mij niet gelukt
droeg stenen aan voor babel
talen spraken vloeiend hun cement
op weg naar het ultiem moment
maar woorden braakten stilte uit
wij raakten onze hoogte kwijt
in een chaos die geen hemel kent
erosie heeft de klus geklaard
ambities kennen weer hun aardse plaats
ik blijf gewoon de middelmaat
Sporen van verstand
jij vertrouwt
jouw voetstappen
toe aan het strand
zij tekenen
sporen van verstand
in silicium van het zand
dat als geheugen
en actuele databank
het bestaan omspant
alleen en toch
direct verbonden
met alles wat er is
deel jij de wereld
als schepper zonder
ooit te worden gewist
Door schering en inslag
jij bent niet bang
maar er hangen rafels
aan je leven waarop
een ander trappen kan
losse draden
die geen patronen kennen
door schering en inslag
van twistende stemmen
waar de hoeder zoek is
in een schreeuwende nacht
die door gewetenloze stilte
talloze malen wordt verkracht
jij foetaal wil wederkeren
naar de warme moederschoot
om daar de rust te vinden
die jij op het wad genoot
kom vriend
voel de schepping weer
in zijn groei naar eeuwigheid
geniet want rafels blijven er altijd
Vergeten stukjes leven
alles gaat weer
op de schop
geen scheiding meer
van lichaam ziel en geest
beleving wordt
dus het ultieme feest
in delen
ook met velen
worden wij een
de leefomgeving
gaat ons allen aan
wij zijn samen het bestaan
koffie is een bruin beleven
dineren culinair begeren
de natuur dat zijn wij
in bos en uitgestrekte hei
de film transformeert
omdat die ons de ander leert
maar als ik ‘s morgens
in de spiegel kijk
ben ik mezelf totaal kwijt
begin ik gapend aan het rapen
van vergeten stukjes leven
die mij een gezicht kunnen geven
In stilte die strijdt
je zwijgt
maar je handen
willen de leugen breken
die bij je blijft
ogen tranen
in onvermogen
om klaarheid te brengen
in stilte die strijdt
monologen hebben
andere sporen gelopen
in vaak passeren
zonder te keren
wissels zijn
niet genomen
om elkaar wat
tegemoet te komen
pas op het laatste station
vond ik jou op perron
we hebben de stilte verbroken
de trein met leugens laten lopen
Als ogen lachen
hebben wij
het eigenlijk wel begrepen
dat niet alleen bloei telt
in een mensenleven
maar dat naast groei
ook de laatste jaren
vertrouwen en geluk
een eigen koers gaan varen
leren accepteren
dat complexiteit naar eenvoud
terug gaat keren en het vroegere
ontdekken nu afscheid nemen is
zij raken zacht aan leven
mompelen woorden die niemand kan horen
kijken blij verrast als ogen lachen
warme handen hun wereld nog vatten
In vlammend samenzijn
nog laait poëtisch vuur
en tatoeëert succes
in helder rood je ziel
jij geeft jezelf
kwetsbaar bloot
in vlammend samenzijn
maar wie voelt dadelijk
weer de pijn als stilte smeekt
om rust en even eenzaam zijn
omdat jij je sporen weer
moet vinden in het wad weg van
hectiek en bulderend gelach
niets is vergaan
want onder grijze as smeult
weer de inspiratie voor de nieuwe dag
Enquête
De jongen op straat vraagt
Wat is het mooiste woord
Wat u ooit zei, ik zeg
Heb je even en denk
Aan alles wat ik ooit
Heb gezegd, maar dan
In fragmenten
Stroboscoop
Nachtegaal
Nanoseconde
Ei
Die kleur paars waarvan ik de naam steeds vergeet
Badschuim
Trotseren
Petroleumlamp
Een moment waarop ik niets kan verzinnen
Mag ik even op je blaadje kijken
De vocabulaire hoogtepunten
Van onze medemens
Ik hou van jou
Dat zijn vier woorden
Die streept hij straks weg
En verder
Gezondheid
Baby
Salaris
Liefde
Weekend
Seks
Parterretrap
Uit wollige woorden
je spint
de waarheid niet
uit wollige woorden
omdat die in
het onderhuidse
zijn geboren
de tonen
kleuren niet in
modulatie en gevoel
alleen met
zachte handen
in leiden en begrijpen
zullen deze spinsels
ooit tot eerlijke
ragfijne garens verglijden
Een alles verterend vuur
is de kudde niet
het ultieme feest
voor de simpele van geest
of is de stal
de schuilkerk van het heden
waar opstand wordt beleden
acties worden voorbereid
in het wollig niemandsland zonder
enige morele verantwoordelijkheid
bij zwarte schapen lichten ogen op
door een alles verterend vuur
zij kennen plaats en wachten op het uur
de herder is gevallen in het veld
honden zijn al opgesloten
de kudde wordt geschoren en geteld
In poëtisch schrift
ik heb de bron gevonden
ben ineens verlicht
ken alle inns en outs van
morgenstonden in poëtisch schrift
dans op wolken
speel met zon en maan
schemer zacht met kleuren
als mensen slapen gaan
eindelijk zie ik
als ik naar iets kijk
voel een warme bezieling
in dagelijkse werkelijkheid
los zand is nu gebonden
door water uit de bron
aarde wordt weer vruchtbaar
zoals zij ooit begon
Het leven beleven
ik leef in dit leven
het is mooi
om je eigen gedachten
te hebben
die je creatief maken
om mooie dingen te
schrijven
ik ben heel blij met
mijn gedachten
die mij zijn geschonken
en mij gedichten
en verhaaltjes laat schrijven
ik hoop er mensen blij
mee te maken.
ik vind het ook leuk om
jullie gedichten te lezen
die uit jullie gedachten-
wereld komen.
het leven is dan mooi!
Gedachten
gedachten komen en gaan
zomaar in ons hoofd
ja dat hebben we
voor op de dieren
dat we kunnen denken
denken over het leven
wat het voor ons in petto heeft
gedachten zijn een prachtgave
veel gedachten blijven ons bij
en geven ons grote vreugde
ook wel verdriet
gedachten kunnen leiden
tot genezing en ons positief maken
gedachten delen met gelijkgestemden
is helemaal mooi
het verrijkt de geest
gedachten is een mooi
kleinood!