Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Handreiking
ik voelde
warmte van je
hand op mijn huid
de straling
strekte zich snel
onderhuids uit
alsof zij de
weg wist direct
naar het hart
weinig tijd
verloren liet gaan
in energetische baan
er kwam geen
explosie maar wel een
rood blozend gezicht
dat de verwarring
herkende die met jouw
handreiking werd aangericht
Het laatste oordeel
ik lachte maar
de grimas trok
geen leven aan
stokte in zich laten gaan
het vuur was geblust
warmte verdwenen
de zielen hadden
maar even geschenen
onrust brandde
grote feesten in
orgastisch lange dagen
van wilde beesten
het zich te
buiten gaan was redeloos
omdat niemand naar
de toekomst keek
dans en pillen
gaven goede seks maar
de wanhoop in hun ogen was
besmettelijker dan de pest
hun bandeloos
fysiek verpozen
was slechter dan het ooit
op aarde had gemogen
toch hield men de ogen
nog steeds gericht op boven
in het laatste oordeel
was nog niets beslist
deel 4 in de serie apocalyps
Liefde en sterren
liefde kan je vergelijken met sterren.
sterren geven licht wanneer het licht gedoofd is.
liefde geeft hoop wanneer niemand nog hoop heeft
en jij bent voor mij als de liefde en de sterren.
dus je geeft mij licht en hoop als ik het moeilijk heb.
Maan en de zon
jij ben als de maan en ik als de zon,
en de sterren om ons heen geven ons licht.
Om de liefde eruit te laten springen.
Samen kunnen we alles aan
De liefde is ons geheim wapen
om ons te verdedigen tegen alles.
Samen overwinnen we alle obstakels op ons pad.
Ozonde geur
groen dreigden luchten
hun elektrische lading
ozonden geur en
rumoerden gedonder
statisch geladen
was het inslaggebied
waar bliksem kortstondig
de aarde mocht kussen
rook van brandend bos
smogde de lucht
maakte regen troebel
in zijn vallende vlucht
rood en blauwe schichten
tekenden het zwerk
in een laatst stuiptrekken
tot alle spanning was geaard
het systeem van warme
en koude luchtbeweging
was al op sterven na
dood door de apocalyps
Zijn harde hand
wind schuurt
de onmetelijke vlakte
eigent zich zand
en stenen toe in
doldriest draaiende
gigantische tornado's
vol ballast gaat hij
over koude dreven
loost onverwacht
wat hij in gulzig
nemen weer teveel
aan alles bij zich had
zwiept en passant
een zee aan golven over
de kering van het land
zijn harde hand duldt
in genadeloze uithalen
geen enkele tegenstand
het zijn wat plaagstootjes
die hij aan het oefenen is
het echte werk moet nog
komen als de duurzame
balans het heeft begeven
en voorgoed van slag af is
Verwelkomde het pad
de woorden
kwamen niet aan
bleven zonder
vertrouwen hangen
als een knoop in
de ingewanden
blikken kaatsten
spiegelden contactloos
raakten niet
aan de diepere
emoties en vergaten
stevig te landen
ik heb je omarmd
gewarmd in de
luwte van mijn lijf
langzaam kwam jij
tot bedaren in het
strelen van je haren
we zijn gaan lopen
voorzichtig ging jij
een klein stukje open
verwelkomde het pad
dat jou al een heel leven
thuis heeft gebracht
Naar eigentijds
drie lachjes
dwarrelen door
nauwe winkelstraten
met ieder een
eigen verhaal
zij hebben
plezier en
brengen vertier
bij het uiterst
gemelleerd publiek
waar ogen
samen kijken
lijken zij de
leukste dingen
te zien opduiken
waarvoor toeval
mateloos klapt
geluk tussen wal
en schip eindelijk
verzadiging bereikt
daar wijzen
generaties elkaar
kooplust geheimen
creëren weer sfeer van
vroeger naar eigentijds
Wat is goed
ze zullen
blijven komen
ook zij hebben
hun dromen
weg uit wat
voorspelbaar is
sekse die de
rollen schikt
zij gaan voor
vrijheid in een
nieuw bestaan hun
oorlog is gedaan
natuurlijk is er
plaats genoeg
om ze ruimhartig
te ontvangen
een warme
maatschappij die
werk en coach
voorhanden heeft
om van elkaar
te leren hoe
overleven moet in
proeven wat is goed
Siert je gezicht
op de vroege morgen
heb ik je lach
al zien ontluiken
in de opkomende zon
nog dromen
je ogen op kleine
bogen ochtendlicht in
het vergeten van de nacht
pas als armen en
benen zich strekken om
de stramheid eruit te rekken
ben jij aan het ontwaken
jezelf af te vragen
wie of waar je bent
in de laatste film van gisteren
aan het end van het spel
een brede volle lach
siert je gezicht want ook
in dit gedicht is alle aandacht
natuurlijk weer op jou gericht
Het zeebanket
wij sprongen
over golfjes muziek
die uit een zee van
instrumenten kolkten
in ijle tonen
verhieven zich brekers
kleurde geluid zijn
hemelsblauwe varianten
om daar nog
overheen te dansen
was teveel gevraagd
toch verlokten zij nog vaag
uit het grijze groen
van ondermaanse
kraamkamers werd het
zeebanket op ijs geserveerd
het spel van net en vangst
hoort bij het zeemanslied
dat haring zingend kaakt en op
de veiling zijn besomming weet
wij proefden op
het strand dit groots
gebeuren zagen de zee in
haar muziek naar eb verkleuren
Het vertegrijs
ik zag het vertegrijs
langzaam witten
lengte krijgen door
hun hoge muts
waar eerst geruis een
mompelend karakter had
kregen klinkers vocaal de
overhand in licht vibreren
het schuifelen had
eindelijk een slepend
gaand ritme gekregen waar
voeten kilometers vreten
hun toortsen waarvan
de vlammen mantra's
flakkerden in tegenwind
schoven als vurig lint voorbij
af en toe weerkaatsten
blikken een stukje
communicatie flikkerend
in tegenlicht naar mij
nog is de massa anoniem
gebleven verpakt in strakwitte
eenvormigheid hun impact is
afschrikwekkend stil gebleken
Vlakte der geesten
ik heb ze
mijn ogen laten zien
hun blikken gekruist
zonder enig vooroordeel
ik wist waar zij woonden
maar ze gaven niet thuis
wij hebben samen gesproken
woorden gewisseld met
uitleg emotie en pijn
dachten elkaar te verstaan
maar in de laatste conclusie
overheerste hun lijn
ben weer alleen
op de vlakte der geesten
waar wijsheid verblijft
wie zal nog iets voor mijn
visie geven nu ik de mening
van veel anderen weet
toch heb ik in de
uitstralende kou van een
donker afwijzend heelal
mijn zaden gezaaid de voren
geprepareerd want ook vrede
zal ooit ontkiemen is mij geleerd
Geschenk
Snel, hoog, vertraag
Ik ben bang voor
ritme dat één
Slag te laag
Valt, knalt of klinkt
Het is mijn hele lijf die
Niet danst noch zingt
maar met mijn ziektebeeld leven
Wat vlug in herstel al bevind
Het leven is een geschenk
Die god ons heeft gegeven
Het leven is een spel
Wees vertraagd of snel en hoog
Voel je kracht
Vecht, huil en blijf
Luister naar je lijf
Die nu danst en zingt
‘T is vlug, meer dan jaren terug
In een onstabiel, en heel fragiel leven,
Is toch het mooiste cadeau
dat God heeft kunnen geven.
Zonder spirituele hand
ik ben ongeweten
vaak verdwaald geweest
zonder richting lopen en
maar hopen op een veilig
plaatsje voor mijn geest
daar in geborgenheid
alles even loslaten
dat mij gevangen heeft
in het web dat leven mij
al die jaren heeft voorgezet
ik beliep kleverige draden
zonder spirituele hand
de leegheid was onthutsend
met uitzicht op het gebeuren
van de zo verfoeide zelfkant
van emoties verstoken
gleed ik gezichtloos voorbij
het negeren heeft mij tot
op het bot gebroken alle
rekeningen waren voor mij
hoe voorzichtig ik ook
groef naar flinters aandacht
die ik vond in streepjes
koestering van licht en zon
het was mij nooit genoeg
kwetsbaar heb ik mij
neergelegd in overgave aan
hen die mijn leven maakten
de kortsluiting tussen lichaam
en geest heb ik hen al vergeven
Je fluidum
je fluïdum was warm
raakte mij op een
heel bijzondere manier
met kussen vol plezier
koesterend laadde jij
mijn verschralende
mannelijke energie op
naar een heerlijke balans
jij straalde al bij eerst
contact in een zacht
pulserende beweging die
volgend met mij meeging
ik wist mij begeleid
op het magische pad
dat op wonderlijke wijze
toekomst in zich had
wij completeerden
in een passievol eigen
dat ons in de schepping
structureel onthouden was
waar liefde triggerde
tot een volledig samenzijn
bleek dat de sleutel voor het
verder gaan van ons bestaan
Een eigen stek
sferisch vloeide ik
zacht lang je wang
over het juikbeen
naar de overhang van
ogen en wenkbrauw
wist dat ik
verloren zou zijn
in de onmetelijke
ruimte van je blik met
focus op oneindigheid
toch ging ik
buitengaats ervaarde
geen angst voor vreemde
werelden in het loslaten
van het bekende aardse
wist mij gesteund
door de omringendheid
van jouw warmte en liefde
jij gaf alle vertrouwen
wilde mij niet kwijt
samen zijn we
teruggekeerd ieder op
zijn plek en weer heb ik
de rijkdom geleerd van het
hebben van een eigen stek
Taal van de tijd
nog is de taal
van de tijd actueel
als ik in je ogen kijk
en sprakeloos ben
we kennen de blikken
van eeuwen geleden
nog steeds waren hun
mysteries rond in heden
waar is de lach
waarmee eva ooit adam
de les las over de prijs van
het paradijs met appel en slang
nog worden mannen
verliefd op de magie die
hangt rond de lippen van
mona lisa stralend op doek
dat is het bestaan
van de ziel die het
hart op de tong heeft
beseft dat kunst liefde heet
De toekomstbank
wij zijn niet
in verrukking
weggehuppeld
uit de bloemenwei
maar bloeien
in het schema van
het stuifmeelproject dat
door de werkbij is opgezet
wij hebben onze genen
diep verankerd in de
toekomstbank met het
groene aandeel bij de hand
onze zielen zijn verpand
aan het scheppingsparadijs
ook daar kunnen wij talenten
voor de toekomst kwijt
weer genoten wij in de
bloemenwei een zomers record
veel veranderingen komen eraan
zij zullen steeds sneller gaan
Langs duisters donker
ik speelde met
donker maar
verveelde me
met licht ben ik
haar te lijf gegaan
erin gedoken
heb van het
samenzijn
meer dan
intens genoten
want donker
werd duister
kil en gemeen
in ruimtes waar
licht nooit verscheen
verbleef in een
zompige laag
van bestaan zonder
de mogelijkheid
er ooit uit te gaan
geen verlangen
toekomst of hoop
met tijd als dikke
ziekmakende
verstikkende stroop
toch wist ik te vonken
ontsnapte langs
duisters donker
herkende in de tunnel
van licht mijn eigen ik