Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Ze wist het niet
een meisje van 15,
ze had een vriend, ze vocht ervoor.
ze raakte zwanger en ze sloeg helemaal door.
ze nam haar telefoon en belde haar vriend.
het bleek dat hij haar nooit meer wilde zien.
hier staat ze dan, helemaal alleen
haar ouders, die zijn uiteen.
bij hen kon ze niet meer terecht.
ze wist niet meer wat ze moest doen.
ze had nog geen fatsoen,
ze liet abortus plegen en kreeg later spijt.
maar ze was nog zo jong,
echt nog maar een kleine meid.
Rotzooi
mijn leven ging niet meer hoe het moest zijn,
ik nam de fles door de verdriet en de pijn.
ik wilde weg door al die miserie, de shit en de pech
dus ik stak een joint op en begon te zweven.
het leek alsof ik in een andere dimensie kon leven.
maar ik had het fout, die shit maakte me kapot,
ik zei tegen de mensen waarvan ik hield gewoonweg 'rot op'.
die rotzooi heeft me neer gekregen,
ik werd blut en bevuilt, maar ik volgde mijn lot,
die troep maakte mijn leven gewoon kapot.
dus ik heb het gelaten en stopte er bij.
zie nu hoe ik leef, ik ben heel blij.
hiermee wil ik bewijzen; blijf van die troep af.
want wie weet komt die naam op je graf.
Verdriet
mensen met angst,
zijn mensen met verdriet.
wat er scheelt,
dat weet een ander niet.
woorden worden gezegd.
met een bittere intonatie
zoals je voor iets vecht
met je hoofd vol frustratie,
ze grijpen naar inspiratie.
zodat ze weten wat te doen.
ze volgen een weg, ze hebben fatsoen.
diep worden ze geraakt
met woorden uit het verleden,
maar laat die shit achter je,
we zijn nu in het heden.
ga door met je leven, nu dat het nog gaat,
weet dat mensen om je geven
wie weet wordt het te laat.
Ik mis je zo
elke dag weer opnieuw, kijk ik om me heen.
ik denk aan je lach, maar ik voel me zo alleen.
je liet me altijd lachen, en ik weet wat je kon.
en nog wanneer alles begon.
maar je bent weg en ik voel me zo alleen,
want ik heb pech want je bent niet meer om me heen.
maar dan kijk ik naar boven en wens dat het goed gaat.
maar toch vind ik het erg dat je mij hier achterlaat.
je bent mijn gouden ster aan de hemel,
en elke avond als ik er naar kijk denk ik aan jou.
kon ik je maar voor de laatste keer zeggen
hoeveel ik van je hou.
Stoffig en oneffen
ik scharrel wat
schuifel vooruit
mijn huid looit
ongeduld van jaren
weer heb ik haast
om ruimte te vinden
voor mijn eigen dingen
vol verbazing over de tijd
die gestadig langs
mijn schrale vingers glijdt
zonder dat er iets gedijt
waar op ik terug kan kijken
stoffig en oneffen
zijn de paden die ik ga
wat vroeger breed was
heeft nu de smalte van 1 spa
ben vertrokken maar
mijn thuis is zoek
ik wacht wel even
weet niet hoe het verder moet
Tussen piek en kruis
groen zijn zinnen
woorden geuren
vleugjes dennenboom
strofen kleuren
in licht onderscheid
de kerstfeestdroom
tussen piek en kruis
huist nog de nostalgie
van vroeger dagen
ooit bracht een ster
het licht van ver
met vrede en het kind
maar de stal
is al lang opgeruimd
herders met de schapen klaar
kerst kan beginnen
maar diep van binnen
streel ik nog het engelenhaar
Zoekend naar balans
ik wil weer
de wereld spelen
zonder touwtjes en structuur
de eenvoud
van het spel beleven
zonder mens en duur
niet om te ontdekken
geheimen bloot te leggen
maar met ontspannen lach
voel me weer kind
in het zien van lijnen waarin
gedachten lijken te verdwijnen
in wat handen creëren
links of rechts om proberen
zoekend naar balans
ik word geroepen
tot de orde van de dag
weer kind zijn is iets dat niet mag
Het troosteloze rood
een wereld vol
jagen en jachten
op vrede en succes
in de maand met
de langste nachten
de hoop
om dat te bereiken
is al vervlogen met
in de spiegel te kijken naar
het intens vermoeide gezicht
de vrije dagen
zijn snel verdwenen
met nog meer water
naar zeeën van overvloed
en decadentie te dragen
duurder en mooi
maar met een moraal
van twijfelachtig allooi
zeepbellen spatten
als donderslagen klappen
het troosteloze rood
van verlaten straten
roept toch weer
de moed op om ook van
2015 een goed jaar te maken
De wende
ik zie de lucht
het land en strand
veranderen van perspectief
wat koud en
stormachtig was
wordt langzaam zacht
lief en open
in een samen kijken
het ondergaan is aangenaam
voel vleugels
van vogels in de lucht
de vrijheid van hun vlucht
zie schaduwen
lichter worden in de zon
de wende zet nu alles om
Schone schijn
weer brak
een stukje
van haar wereld af
het dunne glas
was uiterst transparant
zodat nu iedereen haar zag
nooit heeft zij geklaagd
of daarover kunnen praten
die stilte moet zij nu verlaten
het bestaan was
lang slechts schone schijn
armoe deed haar te veel pijn
maar haar hoofd blijft
trots geheven ook met scherven
kan zij glashelder overleven
Stukjes paradijs
ik zag
in kleine dingen
diep van binnen
stukjes paradijs
een oogopslag
de lieve lach
woorden waarin
ik liefde hoorde
een landschap
dat steeds groeide
in zonnekoestering
uitbundig bloeide
naar het eeuwig
perspectief van
ik heb jou en jij
hebt mij oneindig lief
De engel in mijn hoofd
Er zit een engel op mijn schouder.
Een engel in mijn hoofd.
Soms is hij lief, en soms is hij doof.
Een engel die mij het goede laat doen,
iemand die het beste voor je wil.
En je door wind en regen streelt.
Iemand die bij je zou zijn,
en je minder laat voelen,
minder laat voelen van de pijn.
Ja, zo iemand, mag bij mij zijn.
In de nacht.
In de nacht kan ik 'ik' zijn.
Niemand doet me hier nog pijn.
's Nachts kan ik huilen wanneer niemand mij hoort.
Zoals het hoort.
's Nachts komen mijn gevoelens tot leven.
En hoef ik niet meer bang te zijn.
Niet meer bang voor de pijn.
's Nachts kan ik denken.
Over wat er allemaal is gebeurd.
's Nachts kan ik zijn wie ik wil zijn.
En niet zoals ze altijd zeggen..
Een Nerd.
Als een vredesduif
ik zag
het boekje met gezangen
heiligen die op hun sokkel
al eeuwen aan pilaren hangen
rook de geur
van dennenbomen
tussen wierook en
de hoogste orgeltonen
bad zonder te denken
de vertrouwde woorden
zat en knielde
naar het ritueel behoren
maar mijn geest
vloog als een vredesduif
de brandhaarden voorbij
waar kerst kapot geschoten was
en ieder in gebrekkig
onderdak bij schamel vuur
wist van het uur
waarop het kind geboren was
Bevallig rond
zij lag
bevallig rond
uitdagend in het gras
het rood stak
verblindend af tegen
de pril groene ondergrond
ze schommelde wat
op de wind
in een subtiel bewegen
in biologeren
werd mijn hart en ziel
naar haar toe gedreven
ik tikte aan
voelde de spanning trillen
van het wederzijdse willen
door haar intens bekoren
heb ik een stapje teruggedaan
om een ander te laten scoren
Een stralende lach
aan jouw voeten
pasten nooit
de schoenen die jij koos
jij wilde best
vriendinnetjes zijn
hun negeren deed je pijn
altijd was er wel
de kring met handen vast
jij stond er nooit tussenin
vaak keek je in de spiegel
naar de dingen om je heen
voelde je moederziel alleen
maar eenmaal buiten
wist jij de natuur met een
stralende lach in je armen te sluiten
Ogen strakken strenge vorst
je stem is dun
en glad als ijs
geeft geen enkele emotie prijs
ogen strakken
strenge vorst in het
donkerblauw van koude luchten
toch breek jij
als ik smelt en
eindelijk mijn lente toon
jij schotst wat scheef
in kruiend ijs
ontdooit dan tot een warme droom
Vrede per direct
ik oordeel niet
maar wil het licht
weer zien in ogen die glanzen
nog voel ik het verdriet
hoor de laatste zucht
van hen in vogelvrije vlucht
dan gloort saamhorigheid
bloeien bloemen het intens gemis
geven kleur en warmte prijs
zij zijn op reis gegaan
naar het licht van het geboortefeest
dat daalt als ster naar kerst
waar de vlammen
van duizenden kaarsen
zullen vragen om vrede per direct
Wat sprankjes hoop
weer gaan wij
deze kerst
in onze harten sluiten
uit het donker treden
naar zijn ster die
licht brengt in het heden
geboren uit
wat sprankjes hoop
restanten uit nabij verleden
stalletjes met vluchtelingen
zijn overal verspreid rond
het bethlehem van haat en nijd
zij wensen warmte
en koesterende handen
terugkeer naar de eigen landen
laten wij dit feest nu echt beleven
zo dat wij ook hen hun
langverwachte vrede kunnen geven
Gepeins en overleg
nooit heeft het mij
aan tijd ontbroken
wat ik vandaag niet uit
kon spoken ging naar morgen
er was geen race
tegen de klok
maar wat moest
werd ad hoc opgehoest
nu korten uren hun minuten
met gepeins en overleg
de tienden van seconden
zijn al verder van mijn bed
het razendsnelle kaatsen
over een reclamestunt
is vervangen door de koffie
met een chocoladepunt
bestaan lijkt zijn
hectiek en snelheid kwijt
of nemen wij nu eindelijk
voor het echte leven alle tijd