Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Binnen utopische lijnen
ik pas voorzichtig
voetstappen van
degenen die mij
zijn voorgegaan
probeer hun paden
te volgen op weg
naar de wolken
een misstap is zo gedaan
het leek of ik geen
keuze had er was niet
anders dan het al eeuwen
uitgestippeld pad
in nauwgezetheid
kon ik mij wel vinden
maar het dwingen zonder
vrijheid ging mij hinderen
ben uitgestapt
ten prooi aan dreigingen
van eenzaamheid en
vallen in het zwarte gat
maar ik vond het kleine
paradijs van gelijkgestemden
waar warmte en liefde
bloeiden binnen utopische lijnen
Ik heb je lief
ik heb je lief
en weet dat ik jou toebehoor
bij jou is het het fijnste
wij zijn heel gelukkig met elkaar
ik kan je nooit meer missen
god heeft ons aan elkaar gegeven
dankbaar ben ik, lieveling
ik heb zo vaak gebeden
om een goede man
en nu heeft u het verhoord
lieveling, het is zo goed bij jou.
in jouw armen te zijn
is het allermooiste.
ik hou van je met heel mijn hart.
ik behoor je eeuwig toe,
liefste lieveling.
Hoe blij kan ik zijn
hoe blij kan ik zijn
als ik aan jou denk
allerliefste
ik weet dat het
niet lang meer duurt
voor we bij elkaar zijn
ik hou van jou
met mijn hele hart
heel blij ben ik
als jij bij me bent
ja, lieveling,
de laatste jaren weet ik
dat ik je toebehoor
mijn liefste lieveling...
Alleen jij
Je bent de ster die ik zie stralen,
Je bent m'n herinnering wat blijft herhalen,
Je bent het hoofdstuk in mijn verhalen,
Je lach is net een doolhof,
ik blijf erdoor verdwalen...
Dat mystieke
zij heeft de
magische kracht
om recht langs
oneffenheden te leiden
zonder zijn visuele
strakheid te verkleinen
waar lijnen elkaar
raken in de horizon
weet zij in licht de
ruimte nog te vinden
voor een zitje met
schitterend vergezicht
daar kaatst in
grijzig groen het
blauw van hemel terug
verwatert zon in een
heldere bries en kijken
ogen nog straal verliefd
jij had vroeger al
dat mystieke om je heen
in jouw nabijheid werd
alles anders dan dat het
voor jouw aanwezigheid
als werkelijkheid scheen
Jij bent godin
speels draaien
kleuren op
de rollende bal
beplakt met
sterren twinkelen
zij een miniheelal
jouw handen
bepalen in
welke banen
vingers volleren
harmonie tot in
het kleinste detail
jij bent godin
in de schepping vandaag
ik was de nacht
mag ik morgen mee
naar het paradijs
dat jij ons hebt gebracht
Lieveling
lieveling hoe goed is het
bij je te zijn
je bent het mooiste
in mijn leven
en ik ben dankbaar
dat je van me houdt
ja lieveling,
wij zullen heel
gelukkig zijn.
nooit was er een man waar
ik zoveel van hou
je bent het licht
in mijn leven
bij jou voel ik me goed
eeuwig zullen we
van elkaar houden
liefste lieveling
nooit kan ik meer buiten je.
bij jou voel ik me heel goed.
lieverd!
Over grijzig gras
je danste
in lichte pas
over grijzig gras
maar paniekte
het groen
was nat en
stak in voeten
schuurde hielen
er was geen
harmonie
het was niet fijn
iedere stap deed pijn
je bent stil
gaan staan
bij jezelf te rade
in gesprek gegaan
liet golven
ongemak passeren
zij konden jou
niet meer bezeren
zocht in reverence
naar resonantie
om weer te dansen
in harmonie
het bestaan
is liefdevol omarmd
de omgeving heeft jou
koesterend gewarmd
in samen zweven
breng jij je lach
weer tot leven kun
jij eindelijk liefde geven
Mystieke dromen
zij opende
geen deuren
bij het binnengaan
haar lach
was drempelloos
ze ging ook
niet voorbij
maar bleef
warmte delend
steeds aan je zij
het nader komen
overschreed
de lijn van
sprookjes en
mystieke dromen
ik was deel
gaf in delen
zonder zelf
op te lossen als
een der velen
juist deze
identiteit
leek glans
te geven aan
haar aanwezigheid
die magisch
mensen bond
de talen sprak
die in liefde
iedereen verstond
Haar krullende lach
zij waaide wat
met blonde haren
haar krullende lach
kreeg vat op
ogen in hun staren
zij weet de blik
te binden alsof zij
bezit wat anderen
in hun ziel ook
zouden willen vinden
in subtiel bewegen
heeft zij zon in de
rug mee gekregen
blikken kaatsen handen
die om raken vragen
verbonden voelen zij
emoties van het samen
het lichtere gemoed
doet allen goed in openen
en ontmoeten van elkaar
Spinnend noten zingt
ik heb eindelijk
de muziek ontdekt die
jij sprankelt in je lach
in een proloog
van stille klanken
spannen spieren aan
onderhuidse emoties
golven getijden in
komen en weer gaan
geen symmetrie maar
een natuurlijke mimiek
laat zien dat jij geniet
geen klaterende
geluiden die duiden
op extravagant plezier
wel een prelude op de
geweldige melodie die
liefde lacht in levenslied
dat met een intens
warme verhalenring
hier spinnend noten zingt
Nog glooi je heuvelend
waar donker net
het eerste rood
gaat raken weet ik
dat jij zo zal ontwaken
nog glooi je
heuvelend naast me
in de warmte die de
nacht ons heeft gebracht
je was zo zacht
in samen zoeken naar
ons ideaal meegaand met
alle voelhorens paraat
omsloten door
een duisternis die
alles wist van privacy
gingen wij voor volmaakt
een rode gloed
bloeit op als de nacht
gaat breken en in licht
donker alles zal vergeten
Gedachtenrood
zacht liep ik
achter je lach
wist dat jij op
mij had gewacht
de paden kleurden
zich gedachtenrood
meanderend in gras
dat spontaan verschoot
uit het ruisen van
bomen kwamen vage
stromen bladmuziek die
neerdaalden als lentelied
ik zag de sprookjes
al van ver en wist dat
jij de sleutel had om ze
hun ziel terug te geven
hand in hand
zijn we binnen gegaan
liefde en warmte
omringden ons spontaan
wij hebben niet meer
omgekeken omdat we
voelden dat wij hier voor
altijd verder wilden leven
Als lief perspectief
jij was
de lach die ik
in gedachten zag
cirkelend tussen
uitbundigheid en
passionele intimiteit
met in je ogen
de horizon als
lief perspectief
we doken
naar liefde in
eindeloos diep
kozen de
verte want
dichtbij was bezet
overbrugden
problemen die
zo niet bestaan
wisten elkaar
in dit raken toch
gelukkig te maken
Haar aura
ik zag het
bewegen
zelfs de wind
was niet tegen
in een zacht
warm wiegen
de vlaagjes
accentueerden
het rond
vrouwelijk schoon
dat als droom
zomaar passeerde
haar aura
trok veel bekijks
kleurde in lach
en vrolijke ogen
een zonnetje open
in weerbarstig grijs
dit gebeuren
gaf de magie
van lentegeuren
al prijs in een
flow als cadeau in
bijna einde wintertijd
Hartverwarmend
je lach smeulde
zachtjes rood
in het aanblazen van
plezier gaven lippen
kleine vlammetjes bloot
hier wakkerde
later het vuur van
een zorgenvrij feest
met een opgetogen
heerlijk ontspannen geest
als altijd bewogen
je ogen als aanjagers
van wat er ging komen
in het oplichten van tipjes
uit illustere dromen
vol geestdrift stortte
de groep zich daar op
met dansen en zingen
alsof er een geweldige
prijs viel te winnen
in uitgelaten wiegen
doofden de vlammen van
het ooit verzengend vuur
samen bleef hartverwarmend
tot in het kleinste uur
Haar mimiek
zij kende de wegen
kon ze in haar ogen lezen
zag in haar mimiek hoe diep
de paniek had toegeslagen
chaos kleurde rood
tot ver in haar hals
woorden kregen geen kans
om tot klank te komen
bleven steken in
niet weten hoe emoties te
vertalen zijn komend uit een
verre onuitspreekbare pijn
jij hebt haar zachtjes
bij de hand genomen
om haar in alle rust weer
bij zichzelf te laten komen
terug naar een warm
vertrouwd en lief patroon
waarin tranen kunnen huilen
om een voorbije vreselijke droom
Donkerden vage vormen
zij speelden niet
rollebolden liepen
en sprongen nooit
donkerden wel
vage vormen op een
ondefinieerbare achtergrond
zelden direct
in zicht maar je wist
en voelde hun aanwezigheid
soms sluierden
ze grijs waar helder
licht te verwachten was
mineurden geluid
waar jeugd zich
altijd sprankelend uit
de donkere kant
van jouw balans is
niet altijd in evenwicht
maar nooit te zien
op je immer stralend gezicht
dat niet voor tegenslagen zwicht
wil melker
30/11/2018
Spanning vonkte
jij hebt licht
ontvangen dat
glinsterend in je
haar is blijven hangen
lichtte je blik op
straalde iedereen aan
in een intens
voelbaar sferisch gaan
spanning vonkte
in elkaar raken door
het licht fysiek
knetteren en kraken
maar opende ook
lagen van een inactieve
geest die veel te lang
niet aan bod zijn geweest
waar hun inertie te lang
rustbepalend werd en door
licht weer aan gang gezet
in het creatieve proces
met jouw lach werd dit
een van die zeldzame dagen
waarop menselijke geesten
samen alles kunnen maken
Parasitaire symbiose
een zwaai
ogen en een lach
vingers die nog reiken
aan wat eens was
de hoek om
dan uit zicht in
leegte die altijd gevuld
werd door jouw blik
er kaatst geen
spanning meer in het
opgeloste perspectief
de nasmaak is niet lief
nog voordat grieven
zich manifesteren in de
uitleg van het gebeuren
wil ik niet gaan treuren
maar mijn verlies
nemen als man met
begrip ook hoe het in
jouw mening anders kan
heb mijn spiegelbeeld
bekeken in komende
jaren en zag mezelf
steeds meer verbleken
heb jou zien bloeien
wil zelf ook verder groeien
zonder de parasitaire symbiose
waarin wij elkaar nu gedogen