Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Lijnen met vroeger
hoe wist je
van het kistje
met de liefste
dingen uit mijn leven
ik had het
weggeborgen
om ooit te bekijken
in tijden zonder zorgen
jij hebt al
flitsjes gezien van
zaken die mij raakten
herinneringen dieper maakten
wij zijn alles
rustig door gaan nemen
hebben edelstenen
weer nieuw licht gegeven
het kistje
is niet meer gesloten
de lijnen met vroeger
blijven voortaan open
De rood gestifte mond
voorwaar ik idealiseer
de benen zonder haar
het kruidvat en de lont
de rood gestifte mond
t-shirts die als jurkjes vallen
strak en zonder zwier
alleen de wind
waait op in speels plezier
met het kleurig trippelen
op kingsize hakken laat je
ongemerkt de ander zakken
kijkt neerbuigend om
maar ik heb je herkend
jij bent in cool passeren
en toch heet vibreren mijn
splendid isolation monument
Gouden morgen ( 2009 )
de zon kleurde de bladeren van de bomen
sprookjesachtig mooi.
zijn ogen plaagden haar terwijl zijn lippen
haar zachte mond zochten.
een onvergetelijke zomer lang waren ze nu
samen. hij was niet langer onzeker dat ze
zich bij hem zou vervelen, na deze nacht vol
hartstocht, hadden ze samen deze morgen
begroet.
deze heerlijke oktober morgen... het voelde
méér dan goed. straks zouden ze er op uit
gaan... stráks, als ze op zouden staan.
hij nam haar in zijn armen, zoals het er uit
zag zou hij haar ook in de winter mogen
verwarmen.
Met aankomend geel
zij tokkelden
het groen van gras
rond de korenbloem
die diep blauw
gestreken werd door
het licht van de eerste viool
wind dirigeerde
in koper het rood van de loper
voor de ondergaande zon
maan reflecteerde
met aankomend geel
de al grijs roffelende trom
fluisterend besloten
kleur en muziek deze dag in de
donkere echo van de laatste paukenslag
Het lot in handen nam
ik zag
de stralende dag
maar telde traag de uren af
op het geraamte van verveling
minuten rammelden
hun knokige eentonigheid
met seconden zonder leven
op het afgekloven bot
tot jij kwam
het lot in handen nam
mij overrompelde
met je overwinnaarsblik
zonder strijd want jij schonk mij
wat ik een leven lang al miste
een toekomst waarvan wij
gelukkig nog niet alles wisten
Lente regen en muziek
een blik naar buiten
we zien hoe de avond
zich langzaam ontvouwt.
lente regen zo zacht
zo mild...
we omhelzen de komst van
de nacht (en elkaar)
fluisteren dingen in elkaars
oor die bij aanvang van de
ochtendstond
alleen wij beide zullen weten
met op de achtergrond altijd
Arabische muziek
Jouw lege plek
je bloeide aan de beek
in een flauwe bocht
wat hoger op de kant
tegen het groene mos
zag je altijd spiegelen
in bewegend rood en zwart
nooit was er rust en stilte
op de lange zomerdag
het oogstseizoen
heb jij niet meegemaakt
in zware regen zijn
de oevers los geraakt
zag hoe je wortels
werden ondergraven
terwijl jij trachtte
jouw bloemen nog te dragen
het kolkend water
heeft je meegesleurd
woest vliedend door het bos
jouw lege plek spiegelt nu slechts mos
De echte wereld
heb de plaatjes
en filmpjes gezien van
dieren die op mensen lijken
kleertjes aan
hun stemmen en lach
zelfs de kus en een traan
maar ik wil
ze zelf ontdekken
hun geur en eigen geluid
de warmte van vacht
kunnen raken en weten
waarom die ook plast
ik wil voelen en ruiken
bewegen en leven
in de echte wereld daarbuiten
Voelde de pijn
ik gaf haar een roos
zij vouwde
stralend het blad
in verfraaien
ik voelde de pijn
van vervormen en kleur
hoopte dat de bloem
niet meer in leven zou zijn
keek haar toen aan
zag in de ogen mijn kleren
hoe zou het mij dan vergaan
als zij dat bij mij ook probeerde
de spiegel antwoordde
ontnuchterend snel
ben ik de man die
daar staat eigenlijk wel
Wind in koele tint
het licht
is langzaamaan
de volle kleur gaan dragen
vloeit trager uit
in bezwangerd zijn met
vrucht en rijpend fruit
streelt met warme hand
het graan tot goud
na lange zomerdagen
speelt transparant
met wind in koele tint
als de forel weer springt
tijd ontlaadt het licht
en klaart in strakkend blauw
de eerste komst van ijle kou
Niets zo mooi
niets zo mooi
als je stem
die fluistert
liefste, liefste
zo sterk, zo
krachtig
zoals jij zelf
mijn baken in
de nacht
mijn man
die niet twijfelt
aan ons
die ik ongeremd
lief kan hebben
in de storm van
alledag
Licht geworteld
de stam
is licht geworteld
in onthechten
buigzaamheid
van twijg en tak
is wat verzwakt
toch straal jij
met trotse kracht
weerbarstigheid
de balans is fragiel
in confrontatie voelt
jouw weerstand iel
buig maar en
kom langzaam op
ook zo bereik je ooit de top
Mijn vurige beden
ik heb de schaduw
weg geredeneerd
maar hij blijft hangen
aan de randen van mijn blik
het licht van logica
en wetenschap
schijnt knap en
helder in de hoeken
na het gerichte zoeken
leeft het donker op
beleven spookgedachten
hun vage angsten in mijn kop
het schrijnt aan mijn bestaan
rust en zekerheden zijn verdwenen
ondanks al mijn vurige beden
komt schaduw langzaam naar beneden
Als stille getuigen
twee blauwe houten klapstoelen
achtergelaten op de vlonder
de boot in dezelfde kleur ligt
op zijn kop ernaast
ook op het droge getrokken.
gereed om ze op te bergen
voor een volgend seizoen
een nieuwe zomer....
stil kijk ik uit over het meer
het is of ik de echo hoor van
kinderen die hier lachten
zwemmend in het koele water
op de klapstoelen die qua kleur
wedijverden met het strakke
blauw van de lucht
zaten de tevreden ouders
genietend van hun bruinverbrande
kroost.
een beetje weemoedig denk ik aan
de zomer terug
en het water dat glinsterde
glinsterde in de zon
boot en stoelen op de vlonder
als stille getuigen.
Het water breekt
uit schijnbaar klare lucht
rolt wind ineens omlaag
maakt herfstig stemmingen
met donderklap en regenvlaag
de oogst nog warm
van lange zomerzon
verschrikt en schikt
zich beurzig op de grond
gelijkmatigheid
verliest in mist
de strijd van donker licht
in aanloop naar de wintertijd
nog warmt de zon
met zomersheet
terwijl in het open veld
de eerste vorst het water breekt
Diep van binnen
de wereld glijdt voorbij
in mistig stille schimmen
zij raken met hun nat en kil
mij diep van binnen
kan ze niet ontwijken
er zijn geen heldere plaatsen
waar ik kom en wil verblijven
houdt iedereen mij in de gaten
heb mezelf al opgegeven
wil er niet meer zijn
weg gaan uit een wereld waar
geen plaats is voor mijn leven
ik glijd af
ga met de schimmen mee
kijk nog een keer om en zie
de mist verdwijnen van waar ik kom
Buurvrouw
de buurvrouw kwam achterom
binnen
de jonge vrouw zuchtte maar
de vrouw was oud
dus toonde ze haar respect
ze luisterde naar haar verhalen
over mensen in de buurt
kletspraatjes waren het
altijd negatief
ze antwoordde nauwelijks en
buurvrouw begreep
nors stond ze op om triomfantelijk
te zeggen dat ze nog
een bakkie ging doen –elders-
de jonge vrouw begreep dat zij
nu over de tong zou gaan
ze realiseerde zich :
dit is het werk van hen
die van huis naar huis gaan
om andermans dingen te vertellen
een beetje waarheid
vaak regelrechte leugens
dát verdeelt een buurt
Kunst wordt gefileerd
in contrast
overtreft het licht
zichzelf in helderheid
weg zijn ruis
en zachte tonen
in vervloeien
hardheid kan ook
intrigerend boeien door
scherpte van details
kunst wordt gefileerd
door eigen waarheidsmix
gaan voor alles of soms niks
Jezus leeft
Jezus ik weet dat U leeft.
In de wereld zijn ze U vergeten
en een grote eigendunk is over hen gekomen
here Jezus ik verlang naar U
kom toch spoedig
ik kan U niet vergeten
het leven is zo moeilijk zonder U
Kom alstublieft
het leven is zo leeg zonder U
Een herkennende lach
het mooiste moment
van de dag is ontwaken als licht
zijn boodschap brengt na het slapen
ragfijne sluiers verdwijnen
als de zon zijn eerste stralen
over de donkere wereld laat schijnen
in het nog warme welbevinden
komen met een herkennende lach
de leukste dingen van gisteren binnen
de nacht glijdt van ons af
in het hopelijk uitgerust opstaan
als wij gaan voor een verrassende dag