Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Als een abces
je lachte
toen de schalen
braken en het ei
zich opende
het was jouw
broedsel niet
dat onder je
vingers krioelde
om een eerste
glimp van buiten
op te slaan van het
tabula rasa bestaan
geïnstitutionaliseerd
hormoonde zorg
een affectief en uiterst
adequaat traject
als een abces
vermenigvuldigde zich
het vreemde leven door
angstimpulsen af te geven
de vlek is al voorbij
de horizon gekomen
alle virtuele hordes
lijken al genomen
wat zich daar
allemaal openbaarde
konden de protocollen
helaas niet verhalen
er is geen strijd
de evolutie is met
wachten klaar er komt
geen nieuw mensenpaar
Bekende tonen
nog hoor ik
klokken luiden
terwijl hun gebeier
steeds vrijer wordt
tot ook stilte eindelijk
de klanken smoort
er is geen stop
maar harmonie
verliest verbondenheid
in de melodie die
als los zand zijn
decibellen ziet stranden
alleen de wind
vangt wat vlagen
herinnering die
in verdwaalde
cohesie nog naar
bekende tonen klinkt
weer hoor ik
geschuifel van
schoenen op het pad
een bedeesd gefluister
alsof de dode ook nog
oren naar roddels had
want een erfenis
bezwaart de laatste
gang voorzichtigheid is
geboden teer porselein
leeft in verkeerde
handen echt niet lang
Mystieke toenen
ik keek
zag ogen vol
ondergaande zon
streelde je hand
merkte hoe ik
door vervoering
werd overmand
het diffuse
licht van de
avondschemering
gaf in een
magische vorm
entree aan wie daar
naar binnen ging
zag je mond
hoorde in mystieke
tonen de uitnodiging
om mee te gaan
naar andere regionen
die delen van leven
meer hadden te geven
we hebben het
plasma verlaten
waar fysiek geen
belemmering zong
zijn wij een geworden
met de hoedster van
het nirwana moeder zon
Corona is opgetuigd
traag schuurt
papier woorden
die vloeien uit
de pen die ooit
gevuld werd met
potentie uit de
bron vol inspiratie
maar het
parelmoer wil
niet gaan blinken
tussen puin uit
de woordenschat
en de fundamentele
fouten in de syntaxis
overals hebben de
knaapjes opgehangen
ieder zit gevangen in
het vaardigheden kot
zelfs de ambitie om te
ontsnappen zit door
egotripperij op slot
corona is opgetuigd
in het huis van gissers
en missers waar
werkelijkheden schiften
zonder onderscheid
het virus evenwel is zijn
ei nog lang niet kwijt
Mijn publiek
ik waan mij
onbespied toch
weet ik dat
jij mij ziet
want je bent
mijn publiek
als de gordijnen
opengaan
zie ik jou daar
staan met de
verwachtingsvolle
blik op mij gericht
met kushand en
lach geef ik mijn
binnenkomers weg
nog zitten al
mijn dromen in
het hart verscholen
in het ultieme
va et viens
raken wij aan
opperste extase
nadert snel de
climax van ons spel
tot diepe
stilte valt
door deelname
aan de schouw
van het eeuwige
ik houd van jou
De holle weg
wij hebben de
kleuren niet
uitgevonden
lieten gewoon
gebeuren wat
voor handen kwam
een sloot met
overhangende kanten
die spiegelend
overgaan in
blauwe rimpels
van de zomerlucht
schaduw geeft
wat problemen
door de richting
van het licht dat als
in dromen van alle
kanten lijkt te komen
ieder legt zijn pad
waarbij jij je op
de vlakte houdt
ik koos de holle weg
het sieraad van iedere
landschapsarchitect
wij doeken ziel
en zaligheid op
maagdelijk linnen
werken zes dagen lang
mogen als kunstenaars
dus eeuwigheid vragen
Het monumentale
soms hoor ik
het zachte geluid
van huid dat langs
een sluier glijdt
zie ik wit
bewegen zonder wind
een hand die in bedaagde
rust de opening vindt
zelfs stilte houdt
de adem in als dit
onaangekondigde bezoek
haar boodschap doet
er is geen angst meer
in het levenslang wachten
wel een lach met
de allerlaatste krachten
als welkom om
samen te verscheiden
waarbij jouw wit
mijn donker zal leiden
het monumentale
is al afgevlakt alles
lijkt gewoontjes toch
hemel ik nog met een lach
Lichaamstaal
jij hebt
ooit geschreven
om wat jij voor
voor ogen had
aan anderen
door te geven
tot je besefte
dat wat zij lazen
hen al snel buiten
de door jou bedoelde
virtuele mazen van
het net bracht
de vrijheid die
jij gaf heb je steeds
meer ingeperkt tot
klaarheid het enige
versiersel was waar
niemand iets om gaf
fluisterend ben jij
met lichaamstaal
begonnen waarbij
herinnering de matrix
is geworden van
het oeroude schrift
wij hoeven niets
meer na te slaan
of op te bergen
in archieven die
door brand en dieven
als vermist zijn aangemeld
met lichaamsopslag
blijft de door velen
gedragen geschiedenis
onderdeel van leven
en tijd in communicatie
die iedereen begrijpt
Exposure en tekst
jij kan als
geen ander de
woordbetekenis
een geheel eigen
inhoud geven
door letters te
laten leven
ze kalligrafisch
op te tuigen met
de meest ludieke
snuisterijen in vorm
en kleur zodat
ook zij qua inhoud
een geheel zijn
het is geen
beeldspraak die
jij voor ogen hebt
maar wel de
warme intrinsieke
verbondenheid van
exposure en tekst
waar jouw
handen dit
ontvouwen is het
warme vertrouwen
in een nieuwe
diepere communicatie
eindelijk een gelukkig feit
Met donkere schrik
met handenvol
wind probeerde zij
wolkjes te boetseren
in hun altijd zo
eigenaardige hoge vlucht
zij vulde ze met
regen en stuff
uit de verre sahara
toch moesten ze nog
speels zeilen in de lucht
waar rood in
neerslag donkerde
wist vocht de onderste
randen te kleuren
met donkere schrik
zij zette de cumulus
keurig op een rij
zo werden fronten geboren
tussen weeën van
zonneschijn en droog tij
wind is gaan liggen
keek met een lach naar
zijn kunstenares en dacht
diep van binnen zij is de godin
die ik altijd zal beminnen
Op zijn fruitigst
zelfs aan
de bomen
draaien de
vruchten als
zij weten dat
jij zal komen
de mooiste
blosjes op
lentefluweel
maken een
plaatje van het
fruitig geheel
in deze
schitterende mêlee
van geur en kleur
dans jij langs
lange paden
door boomgaarden
waar blauw
uitbundig zomer
schijnt en wind
warm zwoelt bij
een plaats die
op de hemel lijkt
Kleine geesten
zij heeft ze
zien vliegen vol
geestdrift en plezier
later schuimbekken
van woede nog
doller dan een stier
een verzameling
kleine geesten
dronken door bier
zelfgenoegzaam
in het leven
al generaties hier
zij die vertrekken
missen grote bekken
zijn sociaal geslaagd
kiezen voor familie
en vrienden een plaats
die weer weet dat je bestaat
Flitsend ontladen
zij zuchtte
terwijl haar
armen de
bijna botsende
luchten weerhielden
in flitsend ontladen
zij was er
altijd als de
spanningen
hand over hand
snel aan het
toenemen waren
zij kende de
irrationele
emoties die
vrijkomen bij
drama's in
chaotische situaties
dan worden
handen gepakt
blikken kortgesloten
in een pogen het
hijgen weer onder
controle te krijgen
Dubbelhartig
ik zag jou
lichtjes schrijven
met je glazen pen
kleurtjes bloeiden op
onder je handen
doofden langzaam uit
overweldigd door de
donkere schaduwen
aan de randen
nog lachte je
wendde je snel af
toen jij met je
laatste tranen de
enveloppe sloot
het kussymbool
als afsluiting liep
dubbelhartig nu
teveel in de gaten
De vleug
jij kende
de patronen
die in de vleug
van het tapijt
verborgen lagen
antwoord op
vele vragen
een begin van
curieuze verhalen
die de sfeer
in ruimte bepalen
zo op het oog
is sleet de
belangrijkste
tekening maar
daaronder
woekert het spel
van veerkracht
en tijd naast gewicht
en emotionaliteit
significant in een
eerste impressie
nog geen subtiele
conclusies daar
zijn andere kamers
voor met wat
minder supervisie
een hoger tapijt
zodat het effect
van verblijf
substantieel zal
toenemen in een
duidelijk onderscheid
jij die alles van
de grond kan lezen
lacht als je
dansend binnenkomt
patronen herkent
weet in welk
gezelschap je zal
gaan verkeren
gezichten bij de
passen kent als je
eenmaal binnen bent
De bloemenwei
je vingers
vlammen energie
in alle kleuren
van het leven
met het zachte
zonlicht en wat
groen kun jij snelle
groeiers weven
als extraatje
kleur jij aan het
einde van seizoen een
schitterende bloem
in het lieflijk
lispelen van de wind
praat je met ze
zoals moeder en kind
zij hebben al
hun hart getoond
als zij meegaan in
het grote veldboeket
waarin zij later zullen
worden herontdekt als
schoonheid uit de
bloemenwei van haar en mij
De tijd ontrouw
hoe vaak
heb jij je liefde
gekoesterd
of doodgezwegen
omdat zij
niet sterven wou
misschien
behandeld als
vergeten verleden
de tijd ontrouw
omdat het nu geen
perspectief geven zou
soms streelt
ratio met een
warme lach als
jij de toekomst
goed in beeld
en voor ogen hebt
even vergeten
wat wij samen weten
dat onze liefde echt
en eerlijk is alleen
de situatie is nog
niet daarvoor geschikt
Het fenomeen lach
ik zag
de lach
in je ogen
geboren worden
toen jij bezig
was de tijd
te vertalen in
het schrift
van vandaag
nog even
tappen uit
het gesproken
woord en de
these waarop
jij zo zat te
zweten was
met een dosis
humor gefikst
dat is wat
de laatste
jaren zo
node werd
gemist dat
stukje zelfkritiek
in de evaluatie
van het belang
voor de wereld
ik heb de
conceptie gezien
hoorde humor
geboren worden
kende al de
antithese van
wat het fenomeen
lach de wereld
heeft gebracht
Eeuwigheidswaarde
je lachte
in je hand
bloeide en
vervloeide tijd
de deur
stond aan
liet de uren
ongehinderd gaan
de scene heeft
eeuwigheidswaarde
tot ingrijpen
het verstrijken stopt
actie en reactie
nemen de draad
weer op in het
regisseren van nu
de ingreep
heeft de deur
op slot gedaan en
tijd buiten laten staan
of zijn de uren
meegelopen om zo
op een andere en
betere wereld te hopen
Houdbaarheidsdatum
jij hebt nooit
je hand opgehouden
er was altijd
voldoende vertrouwen
in eerlijk levensgeluk
zelden ging er iets stuk
calamiteit en
onvoorzien waren
de predicaten die je
niet in eigen handen had
een stukje verzekering
dat altijd al vergeten was
het breekpunt
is onverwacht
opgedoken hoort
bij de evolutielijn ook het
venijn van niet accepteren de
pech van niet kunnen voorzien
te veel mensen die
nog te lang leven
want ook de uiterste
houdbaarheidsdatum
is naar eigen maatstaven
al lang geleden verstreken
de races zijn
nog niet gelopen
er liggen nog wat
ijzers in het vuur maar
een wereld zoals vroeger
nee die is voor ons te duur