Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Occulte riten
warmte wiegde
water tot
hogere golven
nog dichterbij
jij dacht het
te bezweren
probeerde met
occulte riten
maar je bracht
water naar de zee
wij hebben
de vloed
niet afgewacht
zagen het land
en de steden
verdwijnen in
een gigantisch
pandemonium
waarbij het leven
in zichzelf is gestikt
oplandig treurt
totale verslagenheid
wij zijn de roots
van onze generaties
kwijt in het
verdronken land
dat nederig erkent
de lat heeft nu te
hoog gelegen als de
zee het land herneemt
Lachen
De dagen waarop de ergernis mij door de vingers snijdt
Door de koude guren van het donker gezag
De wrede toekomst die mij werd ingewijd
Maar geen mens die mij terug tegemoet lacht
Gewijde ruimte
weinig wegen
woorden in
beladen stilte
ontdaan van
bombast en
uiterlijk vertoon
alleen in gewijde
ruimte hangt nog
hun mystieke droom
fragmenten
lossen op zonder
oorzakelijk verband
verbondenheid
bestaat alleen in
zielenpijn en spijt
waar zelden
woorden zijn geweest
is de beerput nooit geleegd
De vroegere ziel
zacht speelde
de muziek
snaarde over
gevoelige delen
van de vroegere ziel
maakte in mensen
emoties wakker die
lang hadden gerust
er was al
een lach uit het
diep onbewust
waar verbondenheid
specie voegde uit
een andere tijd
waarin samen iedereen
nog kon beamen
toen wilden
de woorden weer
komen die vergeten
waren ontstegen
door ze heel vaak
dromend te zingen
op de melodie uit het
hart diep van binnen
Verzengende hel
ik zag je
streepjes helder
zonlicht vlechten
afhechten met
pluisjes tijd
die glinsterend
in warme lucht
kou waren ontvlucht
nog was er
geen patroon van
licht en schaduw
in jouw droom
te ontdekken de
realisatie leek zich
aan de werkelijkheid
te willen onttrekken
maar onder
jouw vingers
speelden wit
en zwart hun
eigenwijze spel
nog zonder zich te
branden aan een
verzengende hel
Verkeersrufter
Ik heb het met het milieu gehad,
ben met mijn oude auto verdoemd,
want ik mag straks niet meer door de stad,
word ook wel verkeersRUFTER genoemd.
Als ik toch door de binnenstad rag,
dan heet dat uitstootgevend gedrag!
(het is weer de arme mens die boet,
omdat diens auto baan ruimen moet)
Bekroont je lach
ik heb de
lijnen gelezen
in je gezicht
gezien wat
de jaren daar
hebben aangericht
kleine en
grote scenes
vetellen hun verhaal
spreken mij aan
omdat ik de tranen
niet heb kunnen drogen
die er in
onmacht en pijn
teveel gelaten zijn
heb de bekende
woorden gehoord
waardoor het niet spoort
maar daar waar
liefde nog
verzachten kan
spant je huid
weer jeugd en steeds
herwonnen levenskracht
bekroont je lach
het boek dat ik te vlug
al dichtgeslagen had
In hoger sferen
wij speelden
het spel van de
ogen die wangetjes
in pure onschuld
liefjes doen blozen
van aanhalen
zonder te raken en er
dan een ingewikkeld
patroon van maken dat
naar meer gaat smaken
wij verloren de tijd
vergaten de wereld
om in hoger sferen
wat steeds niet lukte
opnieuw te proberen
samen op zoek
naar wat ons
ongezien intrigeerde
voelbaar de spanning
beheerste die ons bond
zacht zijn we geland
in een werkelijkheid
die verwarde tot
jouw lach ons weer
alle ruimte van leven gaf
Op reis
ik voel me tevreden
in mijn eigen wereldje
het past,
het kan,
en het mag
ik zie de wolken
weg varen voor mijn gezicht
het is zo prachtig
dat alles licht
de zon door schemerd
mag ik nog even de tijd
nemen om jou te voelen
om nog even
te zeggen dat
ik je ga missen
Ik ga op reis
naar het onbekende
en neem
al jou liefde
met mij mee
De wereld met Autisme
Dat wereldje waar ik in leef,
Dat wereldje dat niemand begrijpt.
Dat wereldje dat alleen ik ken,
Dat wereldje dat alleen ik begrijp.
Die wereld waar het geluid zo hard is, het licht zo vel en alles zo snel gaat.
De wereld die ik wil begrijpen maar dit niet begrijp.
De wereld die zegt mij te begrijpen maar zichzelf voor de gek houdt.
De wereld die niet ziet dat ze mij niet begrijpen.
De wereld waar mama zo moe is,
De wereld waar mama steeds hoort:
Je moet wat strenger zijn, dan leert ze het wel af.
Voed je kind eens wat beter op.
Kan ze niet eens normaal doen?
Waarom doet ze zo raar?
Die wereld...
De wereld waar ik moet huilen, schreeuwen, kwaad zijn.
Omdat niemand het begrijpt.
De wereld waar ik niet thuis hoor.
De wereld waar ik normaal moet doen.
De wereld waar ze denken dat een pilletje het wel allemaal oplost.
De wereld waar ik zo moe van wordt,
De wereld waar kinderen mij raar vinden.
De wereld die mijn hoofd zo vol laat zitten,
De wereld die mijn niet begrijpt.
Die wereld die als wil weten terwijl ik alleen wil zijn.
Die wereld waar ik het liefst verdwijn,
Dat wereldje waar ik naar toe verdwijn.
Liever vandaag dan morgen
Wat is de zin van het leven
als het leven toch geen zin heeft
er is niets meer dat ik kan geven
ik wil niet meer dat meisje zijn dat leeft
Mijn grens is bereikt
en geloof me, dat is ver
maar als je goed naar boven kijkt
zie je mij als die dansende ster
Een therapietje hier, een gesprekje daar
heeft helemaal geen nut
Ik ben al lang verdronken
in die eenzame, eindeloze put
Geef me een vaarwel
en maak je geen zorgen
mijn leven gaat stoppen
liever vandaag dan morgen
Laatste generatie
we zien het aan
kopen alles af
medelijden komt
van pas om snel
de andere kant
op te kijken want
het land besturen
is geen sinecure
gekozen worden
revenuen opstrijken
zo hoor je snel bij de
nieuwe subsidierijken
naar bekwaamheden
wordt niet gevraagd
als jouw kruiwagen
maar je salaris draagt
wij warmen al
tientallen jaren op
geen bestuurder
die dat snapt en stopt
stikstof co2 en ook pfas
doen al eeuwen mee in het
naderen van hun dodelijk punt
er is ons geen uitweg gegund
dwazen zijn al onder ons
schreeuwen om het hardst
de massa wordt recalcitrant
loopt in chaos uit de hand
handhaven is verworden tot
een strijd om het vege lijf
voor de laatste generatie
is er niet eens een beleid
Woordenschat
jij hebt jouw
woordenschat
subtiel bijeen geraapt
onder tal van emoties
gerubriceerd is de
rijke inhoud genoteerd
niet zomaar
voor het grijpen hun
plaatsing moet nog blijken
waarbij banden en
verwantschappen van
groot belang lijken te zijn
ook de lezer als
ontvangende partij heeft
er zo zijn gedachten bij
want in de dialoog
hoort natuurlijk een
bepaalde spanningsboog
voor de schoonheid
van het gedicht is mystieke
consensus verplicht
S poorslags
je klopte
in mij schat
ik wist zeker
dat jij het was
al die jaren
heb ik op jouw
spiritualiteit gepast
als onwetend fantast
lijnen uitgegooid
naar vreemd en
onbekend in sprookjes
en lieve dromerijen
het kwam wel
dichterbij een hand
op je zij maar
nooit het echte vrijen
totdat mijn blik
uit een carrousel van
mooie momenten
jouw magie onderkende
spoorslags zijn wij
vertrokken van het stoffige
station om ook in de toekomst
nergens meer te stoppen
Naar virtueel blauw
jij wist je
als geen ander
te kleden met
de meest charmante
gezegdes uit de
galanterie encyclopedie
woorden en
zinnen pasten
jou perfect
kleuren gaven nog
een extra cachet aan
het schitterend geheel
zelfs fonetisch
klonk beschaving
uit het emotioneel
elkaar voorbij gaan
groetend met een
uiterst vriendelijk gebaar
waar etiquette en
stand gelieerde stijlen
ooit de dienst uit maakten
heb jij dat op rigoureuze
wijze beëindigd met de
schouw naar virtueel blauw
De oase
zij was in
wankelmoedigheid
tussen vage werelden
geboren met een stukje
scheppingsgeluk in
het diepst van haar hart
de gouden glans
tintelde af en toe
door in het aura
bij haar verschijnen
met vibratie warmte en
onnaspeurbare effecten
pas later bleek
dat haar talenten
oplossingen straalden
voor momenten die
geen perspectief meer
gaven voor gewone zaken
zonder winstbejag
voorzag zij mensen
van voorspoed als zij
het door onverwachte
stapeling van pech het
voor even slechter hadden
haar lach is altijd
de oase geweest in de
hitte van steeds groter
wordende woestijnen
geef haar maar de ruimte
laat haar geluk anoniem betijen
Woordenspel
jij kent als
geen ander
het kleine
woordenspel
nog niet op
multimedia
maar er trekt
al een peuter
aan de bel
er zit muziek
in oeverloze
samenspraakjes
waarbij ogen
en lach de
bindmiddelen zijn
van een overdosis
plezier die hier de
melodie versiert
waar herhalen
ruimte geeft
aan improviseren
is samen leren
nummer een
daar gaat de bel
zij spelen wel
jouw kleine
woordenspel
Mijn hoekje
ik zit in een hoekje
verdrukt, verstopt, de pijn
ik droom in dat hoekje
dat ik er niet meer zal zijn
in mijn veilige concon
zal niemand mij bezeren
in mijn veilige concon
dat alleen ik kan accepteren
dat hoekje is mijn thuis
mijn haven en mijn fort
iemand die alles binnen liet
een iemand dat ik nooit meer word
ik sluit me af en vraag me af
waarvoor ik alles nog doe
ik wil zo graag nog strijden
maar ben zó ontzettend moe
Stemmingswind
ik wist
mijn wolken
te bevolken
met dromen
in allerlei kleur
ze liepen
niet dooreen
van iedere
fantasie was
er maar een
zij dreven
in blauw op
stemmingswind
van boven kou
onder warme regen
natuurlijk
was er ook zon
voor allerhande
contrasten zodat de
mens zijn dag paste
In vallende vloed
wij wisselden
schaduw en licht
in doen en laten
een tweeling
jij en ik
jouw lach
sprankelde hoger
mijn tonen klonken
vaak lager in
samen praten
de uiterlijkheden
waren niet congruent
zij een heerlijke griet
en ik tenslotte
ach een aardige vent
maar in ons
liefdesland was het
zelden hand in hand
altijd lokte zee en onder
geweldige wolken de verte
nog weerkaatst
in het grijsblauw
van je ogen stilte
die golven en zand in
vallende vloed gedogen