Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De wat gebogen lijn
de hulpstukjes
waren klein
een licht accent
de wat gebogen lijn
het mooi donker
wimperkrullen
je had een
tasje vol met
tal ven eigen heel
aparte spullen
waarin ook lipstick
en mascara school
jij spiegelde
een lach voordat
je jouw gezicht
aan eigen vaardige
vingers overgaf
de knipoog in de wacht
ik mocht jou
zonder taal of teken
observeren had
ook vaak de neiging
je te corrigeren maar
wist wat de afspraak was
we gaan nu je gezicht
weer herbeleven
in het stralen van je
lach ik zag de spiegel
jou een knipoog geven
dat heb je goed volbracht
Hun lentedromen
rijpend hangt
de oogst in
aromatisch
zachte wolken
voortgedreven
door een
warme wind
jij liet ons
dwalen door
dit sprookjesland
de mooiste vruchten
in je slanke hand
kijkend waar de
smakelijkste hangt
daar waar
de seizoenen
samenkomen
met de producten
van hun lentedromen
is het uitbundig
jaarmarktfeest
de natuur
kleurt bellefleuren
in haar overvloed
toont de veelheid
aan gewassen die
hun krachten geven
voor de winterdag
Toegeeflijkheid
in de door
kaarsenwalm
berookte crypte
hingen lichte
papiertjes tussen
eeuwenoude stenen
met nog niet
uitgesproken vragen
wensen en gebeden
door de tocht
flakkerden
vlammen hun
toegeeflijkheid
langzaam droop
het vet waarin
oude zielen
verstillend
leken te huizen
heb de drukte
niet gezien in
mijn visioenen
waarbij ik de heer
zou willen zoenen
als hij mij verhoort en
ik met een engelenkoor
liefde ga betuigen
aan wie ik toebehoor
Transparante harten
net als haar lach
niet te traceren was
schaduwden haar
handen twee kanten
in constant bezig zijn
zij spraken het scala
van ontmoeten en
uitgebreid bedanken
in de openheid van
transparante harten
toch dirigeerden zij
gaven richting aan
in de common sense
van emoties om met
elkaar het pad te gaan
haar warmte en lach
reikten aan de horizon
waar hun schermpjes de
kleuren van nirwana steeds
duidelijker deden oplichten
Zomerschoenen
somber lekken
grauwe trekken
eindeloos hun
koude sporen
in miezerig venijn
ogen door
de kou maar
half geloken
willen er nu
even niet zijn
toch lachen
de plassen
spetteren
dikke druppels uit
de plenzende bui
halfzolen
zomerschoenen aan
einde van seizoen
soppen smerig
straatvuil binnen
zelfs de paraplu
met tig geknakte
spaken blijkt
bij openen ook al
aan zijn eindje toe
De zonnekus
ik zag
dat jij de
schaduwen
liet gaan
de winden
achterna
die wolken
verder dreven
de donkere
vlekken op
het land in
jachtig bewegen
zelfs op
je hand was
het een duidelijk
zichtbaar contrast
een warme
vlucht die
ijlde door de
zomerse lucht
de zonnekus
voor een intiem
moment dat je
even samen bent
De zachte dood
zag het zonlicht
valer worden
wind schraalde in
een al veel te droog
seizoen aarde verloor
haar bloeiend groen
kleuren verdoften
hun glans in
een tekort aan
pigmenten zelfs ziel
kreeg geen kans
om even te gloeien
de smidse van
schepping loeide niet
vlamde amper in
zuurstoftekort voor
het blauwe segment
dat echte hitte kent
de zachte dood
was slapend voorbereid
door het verbieden
van intiem contact juist
dat maakte de mensen rijk
gaf eeuwigheid aan samen
De onderste vijgen
ik heb lange
takken gepakt
om de mooiste
vruchten uit
de boom te slaan
natuurlijk heel
voorzichtig aan
de onderste vijgen
waren zelfs als onrijp
snel verdwenen
maar in het topje
van de boom groeiden
dichtbij hemel en zon
de mooiste hun droom
zelfs met takken
kon ik ze niet pakken
moest klimmen en in
een wankel evenwicht
viel mijn geluk bijna
stuk op de scherpe
rotspartij beneden mij
ik was blij hen
te koesteren van
lente tot zomer
later bij het rijpen
om zo lang mogelijk
in de zomerse warmte
te kunnen blijven
De horizon dichtbij
je leunde
op de stok
voeten in de klei
keek blij met
overwinnaarsblik
en lachte de
horizon dichtbij
de grootste hobbels
zijn genomen na
een lock down
die erger was en
langer duurde
dan in de dromen
van je levendige geest
het is je gelukt
dat wat zo voor
de hand leek te liggen
ook binnen ambtelijke
kaders vast te prikken
in vrijheid en eigen
keuze van bestaan
mooie dingen
heb jij daarvoor
op moeten geven
om zonder groot risico
zorgenvrij verder te
kunnen leven in de
werkelijkheid die jij kiest
Perspectiefjes
perspectiefjes
in duizenden
stukjes karton
vorm en kleur
die de plaats
gaan bepalen
ooit zullen
plezier en samen
het plaatje halen
als geluk het
ontbrekende
feilloos zal leggen
een creatie
door handen
gerestaureerd
de benodigde tijd
is in gezelligheid met
smaak opgesoupeerd
Coronatrouw
we hebben
boodschappen gedaan
passen geteld en
het geld opgeborgen
of we gaan op pad
hinkelen naar
de winkel van sinkel
verbazen ons met dwazen
lachen plezier
in verwondering
over de troep van
zoveel onnodige dingen
kopen ballonnen
maar het lachgas
is op blazen alle
kleuren tegen de flop
we zien de bekkies in
het grauw van coronatrouw
zonder zon en wat aandacht
smaakt leven heel flauw
Tekent op bloot
zacht is
de interactie
tussen huid
en de zon
het lichte
rood van een
klein touche
tekent op bloot
accentueert
lieflijke details in
een omlijsting van
de scheppershand
waar een scala
gelegenheidsbruin
te vinden is uit
onderhuids binnen
hangt de keuze
aan de tijd waarin
het kleurenschema
zal worden bereikt
Nep
Onze vriendschap is wellicht nep,
heb het gevoel dat ik niks voor je beteken,
maar als je echt om me geeft
zal je me ooit wel weer sturen, toch?
Of heb ik het mis?
Of praat je alleen maar met me omdat je je verveelt?
Hoop van niet, maar ik kan niet in je hoofd kijken...
In het wulpse
licht welfde
zich rood
naar lichter wit
met kleine
rimpelingen
die in uitnodiging
langzaam
opengingen
in de zachtheid
van je mond
lippen krulden
in het wulpse
een lach die
de gedachte
past dat
vrijheid tot
openheid zal
leiden en vervolg
kan krijgen in
een goede match
Een laatste sneer
ze weet ze
feilloos te vinden
mensen die met
schrapen de wereld
steeds hoekiger maken
waarvan woorden
de verbondenheid
verstoren in het
vriendelijk en respectvol
omgaan met elkaar
een laatste sneer
dan verdwijnen
nooit iets positiefs
in het onverwacht
verschijnen als surprise
ook hun afscheid
opmerking glijdt
vaak vol venijn
door een veelheid
aan azijn naar binnen
Het klokgelui
jij hebt mij
de tijd doen vergeten
laten weten wat
er echt belangrijk is
uren in cijfers
zelfs dagen en
maanden hangen
hun bagage aan wijzers
een klok die gaat
nooit even stilstaat
voor pauze of rust
zelfs de kus is gehaast
maar jij bent
zelf de balans
waar alles om draait
die glanst van belang
zonder verleden
de toekomst ongewis
onvoltooid en heden
is nu te lezen op je gezicht
heb geweten
wat liefde doet zonder
zicht op tijd zo raakten
wij ook ons klokgelui kwijt
Als mantra
we tekenden
als spelletje iets
herkenbaars
op elkaars velletje
eerst was het
raken pas later werd
gestraalde warmte
de echte indicator
waarbij muziek
als mantra
energie leidde in
bevoegde banen
nee wij zongen
niet het hoogste lied
lachten de zachte harmonie
van geluid en handen
dwaalden door
vage bergstreken
bezochten stranden
van onbekende landen
op de monorail
van emoties en gevoel
verkenden wij dimensies
onkundig van bestaan en doel
Het water gewassen
zij heeft na
eonen vervuiling
het water gewassen
kristal heldere
druppels spatten
schoonheid in plassen
verontreinigingen
en gif zijn eindelijk
terzijde gelegd
zij deelden zich uit
in eten drinken en
ongewassen fruit
de opslag in vet is al
benut door de werking
van lever en nieren
water gewassen
voedsel geschoond mensen
nog een goddelijke droom
Ben ik je kwijt
Ik geraak je kwijt, het voelt alleszins zo.
Ik ga je missen. Onze band, je aandacht.
Je lach. En je grappen.
De tijden die we hadden waren kort,
maar het had iets, iets speciaals.
Of maak ik het in mijn hoofd het alleen maar zo?
Volle oogsten
ik wil
dat de zon
gaat schijnen
maar zij
breekt haar
stralen tot een
zielig kwijnen
verlang naar
een strelend plagen
door de wind die
als warmtedrager
met verrassend
koude vlaagjes een
frisse balans hervindt
geef mij maar
de zomer
met stukjes
prille lentebloei
groei die nog
seizoenen mee gaat
en ons volle oogsten laat