Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
In het avondrood
het laatste licht
van de kortste dag
fonkelde op jouw gezicht
je hebt de tranen
laten gaan na een
jaar moeizaam sparen
gelegenheden genoeg
maar emoties laten
zich nu niet meer bedaren
de liefste dingen
zijn ons afgenomen door
op afstand te coronen
alles wat van waarde is
wordt nu door het
negeren opzettelijk gemist
ik heb je handen genomen
samen hebben wij ze gewassen
in de zee van onze dromen
heb je heel even
geknuffeld in het avondrood
tot mijn kus je ogen sloot
het nieuwe jaar is de rugzak
legen en je eigen straatje
weer gewoon met liefde vegen
De nacht kantelt
zij kende geen
zwavelstokken
wist wel alles van
regen en ijskoude wind
zocht en vond een
kleinigheid warmte
met een ander kind
verstopt achter
een modderig stuk
plastic als een klein
huisje voor twee
te koud om te slapen
maar voor even
niet helemaal alleen
er is geen stilte
in menselijk leed
waar niemand echt telt
je de ander in alle
drukte zomaar vergeet
en toch is er de lach
die liefde verwacht
er twinkelt steeds
een streepje licht
van een verre ster
die hoop sprankelt
in verraste ogen
waar geloof in morgen
de nacht kantelt
De kosmos
langzaam rijst
de kosmos op
uit het oneindige
universum
kennen stelsels
hun melkwegen
lichten zonnen
uit sterrennevels op
in vele heelallen
zij heeft zich
gekleed met het gruis
van de schepping
als lichaamsdracht
met tijdloze kracht
de dood omgord
als teken van
persoonlijke vrijheid
en intrinsieke macht
in het tot leven
relativeren van
bestaan doorlopen
wij alle stadia
die de kosmos ook
moest gaan om dan
bij het scheiden der
tijden te beseffen dat diepte
zich nog eindeloos herhaalt
In volle verleiding
je ogen zijn
zacht en warm
als een kolenvuur
in rood blauwe gloed
na een onverwachte
tik verschuift de
massa en vonkt er
wit en sneller licht
waarbij jouw
gezicht het zonnetje
krijgt waar jij zomers
altijd voor zwicht
een lieve scene voor
de open haard waar zonder
woorden zoveel liefde
door de schoorsteen gaat
pas als behaaglijkheid
de juiste stemming
sfeer en temperatuur
zullen hebben bereikt
rolt tijd in lieflijke
verrassing het warme
stoeitapijt in volle
verleiding voor ons uit
Handwerken
je hebt mij
de beweeglijkheid
van je lange slanke
super artistieke
vingers laten zien
hoe zij in het doolhof
van draden wit kant
en vele klossen kunst
produceren in een
magisch bezig zijn
waar coördineren
basis is voor een
foutloos samenspel
lijkt hier chaos een
eigen leven te leiden
je lacht als
jij mijn verbazing ziet
over jouw handen die
hun eigen gang gaan
zonder commando's
loopt met mij langs
de resultaten uit
optimale manuele
prestaties die handwerken
ver te boven gaan
Zijn uitgetreden
jij hebt mij
gewekt zonder me
wakker te maken
ook ontwaken
ging langs mij heen
je hebt mij
geraakt en ik
ben met je mee
gegaan in warme
spirituele golven
wij zijn uitgetreden
konden in vrijheid
alle dimensies
kiezen die in heden
voorhanden bleken
samen hebben wij
ons overgegeven
aan de verleidelijke
ultieme vrijheid van
het niet gebonden zijn
wij dachten even
over de aarde te heersen
maar leerden in mateloos
respect het ingenieuze
concept te eerbiedigen
Lachte lieve stemmen
je lachte
zachte geluiden
van lieve stemmen
niet gestileerd in
woorden en zinnen
maar met een
warm en liefdevol
timbre van binnen
pas later
spraken je ogen
met het licht
van de zon waarbij
vanzelfsprekend
stralende liefde
in alle kleuren
schitterde en blonk
het is geen
show die jij
in lichaamstaal
laat zien juist in
puur leven kun jij
iedereen dat geven
waar zij in eigen
taal om vragen
verstaan en
eindelijk begrepen
worden in samen
als partners dingen
doen zoals groeien
in ragfijn groen
waar bloeien een
beletsel zal zijn
Wiegde warme lucht
zij wiegde
warme lucht
liet snelle
moleculen tot
het kookpunt
komen in hun
complexe dromen
gaf voeding
aan wat zij
al zo lang
ontbeerden
in het leren van
hun onverzadigbaar
verterende geest
ook zij was
ooit hoog begaafd
geweest in een
wereld waar
nooit een vraag
op een gedegen
niveau werd gesteld
waar stilte
eenzaamheid creëert
samen werken
door kortsluiting
en structurele storing
als onmogelijk
werd geïnitieerd
zij heeft hen
opgezocht een
warme hand op
beschadigde zielen
gelegd ze een oneindig
als perspectief gegeven
in een toekomstig leven
De ziel
je tekent
zwart glijdt
potlood over
weerbarstig papier
nog geen
markante lijnen
maar de eerste
compositie ligt hier
ook de vlakverdeling
van donker en licht
brengt wat expressie
op het gezicht
de esoterische
sfeer roept om diepte
in een eerste aanzet
door verfijning met kleur
karakter en ervaring
zijn gezet voordat
magie voorzichtig de ziel
in de ogen heeft gelegd
De tweespalt
waar roze valt
in de tweespalt
van waken en
verder dromen
zijn dimensies
hun grenzen kwijt
er is niemand
die kijkt of past
op overtreding
allen zijn gelijk
op het prilste uur
van de nieuwe dag
als de nacht zijn
beelden in licht
heeft zien sterven
is de keuze vrij
tussen dromen
en werkelijkheid
meteen een wankel
moment in het
ambivalent bestaan
het echte gaan of
fictie die de dag
verder nog ontkent
Zonder zon van binnen
zwart spiegelden
gebroken ruiten
hun onbewoonde staat
in een straat waar
je de entropie van
uitgewoonde huizen
indringend rook
waar vroeger jeugd
in luidruchtig vertier
hun plezier zocht in
onschuldig kattenkwaad
hadden verval en
verloop van bewoners
de chaos versneld
migrant en
achterstand op alle
gebied schiepen geen
positieve mogelijkheden
om uit de vicieuze cirkel
van maatschappelijke
degeneratie te treden
gebedssnoer
en de hoofddoek
geven geen soelaas
in hun stil herinneren
het is vochtig en kil
mensen worden vroeg oud
zonder zon van binnen
Fingerspitzengefuhl
ik zag hoe
vlugge vingers
orde in een
chaos brachten
door natuurlijke
krachten hun
bestemming te wijzen
geen dwang of
verbale eisen
maar met
fingerspitzengefühl
problemen
naar de juiste
paden leiden
jij had ook de
innemende lach
die ontspanning
bracht in een grimmig
presteren waarbij
proberen vaak
het kortste einde had
uit niets toverde
jij het goede
gevoel van heerlijk
bezig zijn ieder
op dezelfde lijn in
samenspraak tot een
prachtig resultaat gemaakt
Kristallen
sierlijk dansen
de kristallen
op vlaagjes wind
voorbij mijn
raam waar
een enkeling
helaas zijn
einde vindt
in een
krampachtig
smelten
zie ik later
de druppels
glanzend naar
beneden snellen
op weg naar laag
wit laat
de bui zijn
sporen na
op weer een
maagdelijke aard
je hoort knispers
knappen als kou
langs kristallen gaat
Vleugel gevrij
ik heb
de bloemen
in je voetsporen
zien groeien
zij markeerden
in bloeien
het pad van wij
nog vaagjes
naastgelegen
wat wilde
vegen verwaaid
en ongebaand
in een naamloos
tegenstreven
waren ooit
een stel uit
chaos en obstakels
verbinding was
er wel maar nooit
iets van een door ons
gedragen perspectief
wij waren vrij
de wereld nabij
aan onze voeten
wij ademden dat
ongebonden zoete
in vederlicht
vleugel gevrij
De betraande waas
ik zag
je gaan door
de betraande
waas van
afscheid nemen
kus en
handendruk
al lang voorbij
alleen maar wij
en jij die droomde
er was geen
wakker worden
in confrontatie
met het definitief
van einde
de overgang
was toen de
laatste adem floot
die fluweelzacht
stilte sloot
Feodale proporties
zij kende
als geen ander het
kleuren onderscheid
dat jou bereid maakt
in haar verleiding
mee te gaan
nam liefjes
maar trefzeker
je hand om je
langs het pad
van zwoele
geuren te leiden
op voor jou
nog onbekend
terrein waar zij je
uitnodigde om
eindelijk eens
jezelf te gaan zijn
jij dacht hemel
al te kennen die in
evolutie tot ons komt
juist haar hel is
even wennen door
hitte die niet zont
door gestoei
is je ego ongemerkt
tot feodale proporties
gaan groeien ben jij
niet meer wie je was
ontdekt nu de waarheid pas
Vol ornaat
ik kende haar
onderkoelde lach
de marmer witte
handen en haar
ijzige blik door
eenwording met
het materiaal
waarin haar
opdracht zich
zal presenteren
zij bijtelde
schaafde en boorde
het transparante
blok met redelijk
gemak naar de
gewenste afmetingen
af en toe even
stilstaand voor de
onverwachte kleuring
van een uitbundige zon
op deze opmerkelijk
hete dag was het
enkel de koelte die
haar omgaf van
totale overgaaf aan
het beeld dat zij ooit
in gedachten had
koning winter in
vol ornaat op zomers
zonnewende uit ijs gemaakt
Sproetig gekleurd
ik zag je handen
bruin van de zomer
armen sproetig gekleurd
in je gulle lach blonk
de eindeloos lange dag
we liepen en
ontdekten de grote
wereld in volle groei
net na de lente in een
snelle spurt naar bloei
alles leek nieuw
groter dan voorheen
immens imponerend
alleen al door de formaties
van het eeuwenoude steen
wij voelden ons
nietig in het extreem
grote heelal door dat besef
ervaarden wij voorzichtig
een intense binding met al
Toren van babel
jij kende
alle talen
van de toren
uit babel
maar de
belangrijkste
was er maar een
die werd
niet gesproken
maar gespeeld
met alle inzet
van het hele lijf
begrepen worden
was de enige prijs
juist in het
non verbale
reikten jouw
talenten naar
het fenomenale
begrijpen van
emotie en compassie
jij regisseerde
het verbinden van
inzicht en begrip
in een elkaar
verstaan en vol
vertrouwen samen
aan het werk gaan
Kleine vocaaltjes
jij had
als kind al
de kleine
vocaaltjes
hoog zitten
je sprekende
ogen formuleerden
al heel jong
een tekst die
ons meenam
jij pakte als
kind al de
toehoorder in
met onschuld en
aanhankelijke liefde
pas later kreeg
jouw gezicht de
expressie van het
grote gebaar eigen
aan de mezzosopraan
juist in de
wat barokke
bewerkingen kon
jouw stem god
uit zijn hemel lokken
stonden veel
mensen op om
heel enthousiast
te applaudisseren
met een brok in de keel