Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Nachten vol maan
ik ben
aan de haal gegaan
in nachten vol maan
zonder bezem of tapijt
maar geleid door
kosmische krachten
maakte me leeg
bevrijd van aardse ballast
dreef ik op duizend gedachten
in een groots perspectief
openbaarde zich schoonheid
loste tijd op in zijn
zag de maan
langzaam ontkleuren
in het goud van de zon
de morgenstond
bracht mij geluk en
weer terug naar waar ik begon
Zoveel melodieën in mij
toen ik klein was wilde ik kunnen schilderen
elke droom en elke wens schilderde ik mezelf.
maar talent ontbrak en ik zocht iets anders
ik hield ook wel van drama en vond het toneel
kleine rolletjes op school, ook dat werd niets
misschien kon ik gaan schrijven, hoe moeilijk kon dat zijn?
vol vertrouwen leerde ik de kunst van het verhalen
maar het schrijven vertelde mij niets
ineens zág ik mijn passie ...
ze was er eigenlijk altijd al geweest
op een dag sprak mijn lichaam zijn eigen taal
ik danste, niet in het minst verlegen voor andere ogen
Eindelijk had ik mijn talent gevonden
mijn lichaam gaf me alles wat ik zocht ...
luister naar de muziek, zoek en vind haar kracht
dansen is voor mij vrijheid, één die ik kan delen
kijk gerust, ik vind het fijn
want zoveel verschillende melodieën zitten in mij
ik voel me volkomen vrij en mijn
lichaam spreekt alle talen
Pigmenten
heb licht gevangen
zag het hangen
aan kaarsen en lampen
pas in de ochtend
ging het verdampen
in de rijzende zon
keerde weerom
in duizenden kleuren
van bloemen en planten
heb pigmenten gemengd
schilder met verf die in licht
haar vrijheid weer vindt
De aandacht fuik
een danspas en een grap
zo maakt hij
na begroetingsritueel
zijn nonchalant entree
ogen draaiend
en een denkbeeldige
vriendin in
afscheid aaiend
kiest hij een vriend
als springplank
voor zijn diepe duik
in de aandacht fuik
onnozel paraderend
langs hun nieuwsgierigheid
de laatste roddels strooiend
wint zijn aanhoudendheid
de kaarten zijn geschud
zij zijn al overbluft
volgen de verhalen
over zijn levensidealen
Naar binnen gericht
zie je ontwaken
uit de wanorde
van dromend slapen
ogen verschrikt
blikken nog steeds
naar binnen gericht
vingers ontspannen
in laten gaan van chaos
zonder aanwijsbare naam
tot je lach
alles breekt en jij
je weer bij de mensen weet
intens voelt het leven
na weggeëbde angst
de dag is nu op zijn langst
Zielen zonder naam
vleugels
vliegen af en aan
van zielen zonder naam
verdriet
ligt in het verschiet
van hen die achterblijven
vooral het
plotseling verscheiden
doet in afscheid lijden
hun vlucht
lijkt onbenoemd in
hergroeperen van de geesten
nog een keer het aardse gaan
of past de cirkel eindelijk
in het organische bestaan
Weltrusten iedereen
Ik loop in het donker over straat.
Ik ben niet alleen, ik zie een grote man,
die zijn poedeltje uitlaat.
Ik zie nog net,
hoe de maan achter een wolk verdween.
Ik merk en kijk er van op, dat ik tegen mezelf praat.
Ik loop, maar weet niet precies waar heen.
Ik voel hoe mijn hart op hol slaat.
Een reden kan ik hier niet voor bedenken,
ik heb er geen.
Ik kan niet slapen,
maar ben het gewend zoals het nu gaat.
Ik hou mezelf bezig, want dat houdt me op de been.
Buiten een ronde gelopen te hebben,
heeft me toch wel moe gemaakt.
Ik kan nu rustig gaan slapen,
welterusten iedereen..
Hoe ik ben
Ik ben manisch,
manisch gelukkig, manisch depressief.
Ik zonder me graag af, maar behoor niet tot the Amish.
Ik ben zwak, tegelijkertijd hard als steen, massief.
Doe mezelf stoerder voor dan dat ik daadwerkelijk ben.
Er vloeit chaotiek door mijn hoofd, maar mijn lichaam is zen.
Onaffe structuren
jij toont veelkleurigheid
ik het onderscheid
maar de vorm waarin
geeft altijd strijd
jij weet de wereld gemaakt
in geruststellende beelden
waarbij plaats en formaat
balans in realiteit delen
ik zie onaffe structuren
wachtend op inhoud
emoties en groei om
ooit te komen tot bloei
wij lopen geen pad
het mijne is niet af
wel is er het zoeken naar
vorm en kleur in ontmoeten
Vergankelijkheid
zelden breekt sereniteit
pas als eeuwigheid
weer lange vingers krijgt
wordt onrust geboren
geen inbreuk
op de tijd
het aardse is begrensd
door haar vergankelijkheid
pijlsnel kiest een ziel
zijn mogelijkheid
om in aards stof
vorm te nemen
een nieuwe mens
betreedt het heden
net nog zonder verleden
nu al potentiële werkelijkheid
Dat je hemel droomt
wij weten
dat je hemel droomt
aan gene zijde
zonder het aardse lijden
vaak onverwacht
weer bij ons bent
met woord of beeld
in samen weten
de vingerwijzing
met een lach
in wederzijds herkennen
geeft ons jouw kracht
gisteren mocht ik weer
de witte vlinder koesteren
na maandenlang afwezig zijn
was het ineens haar tijd
jij tikte aan de klok
die juist vandaag
niet verder lopen mocht
nog maar een jaar geleden
Leef voor jezelf..
Ik ben bang,
Bang voor jouw gevoel,
Het is nou eenmaal..
Dat ik er iets voor voel,
Laat het rusten..
Laat het hoe het is..
Zo gaat er misschien,
Wel helemaal niets mis!
Geef mij, en jezelf een kans,
Laat het niet lopen,
Maar het valt wel te hopen...
Leef hoe je wil leven,
Leef hoe je wil zijn,
Zo kom je het leven door,
Zonder verdriet,
En zonder pijn!
Het leven, zit vol met kwalen, en verhalen..
Dat het leven pijn kan doen,
Valt te blijken,
Maar geef het leven nou een kans!
Wees nou eens gelukkig hoe het is,
Praat niet teveel negatief,
Dan kom je er achter; 'Er gaat iets mis!'
Dat mensen haat hebben,
Maar ook lief geven,
Dat is toch gewoon normaal?
Laat een mens,
Nou gelukkig leven!!!
We hebben zo allemaal wel iets,
Iets wat je dwarszit,
Maar geef niet op!
En ga door,
Zo kom je,
Op het juiste spoor!!!
De kleur van glas in lood
zie in uitgesleten treden
voetstappen van het verleden
het schuifelen naar de deur
een klink die blinkt
en handen vindt
zonder terughoudendheid
eeuwen heeft
de zon geschenen
in de kleur van glas in lood
iedere generatie
heeft zich bloot gegeven in
de biecht van het dagelijks leven
zelfs de dood
breekt geen verbondenheid
wij delen paden naar de eeuwigheid
In blind vertrouwen
niet wetende wat komt
maar hopend.
vermoeider dan ooit
te voren
volgen we het pad van
niet weten
denkend dat we alles
eens zullen begrijpen
en zo gaan we in blind
vertrouwen op weg
het moet gezegd
we kunnen niet anders.
Symfonie van kleur
de wei
lijkt wel een
symfonie van kleur
de wind
een dirigent die
bloemen wiegt in geur
het gras
subtiel gevat als
zachtgroene omlijsting
de zon
licht warmte bij
op dit zomerschilderij
Je ogen toonden
jij kent
het spel met woorden
al sinds je geboren bent
je ogen toonden
de eerste klanken
van je babymelodie
later kwamen
armen en handen
tranen als je niet begrepen werd
vergat als puber
uit te leggen wat
in lichaamstaal verzetten was
voel je hart tegen mij fluisteren
altijd zal ik luisteren naar
de diepte in de woorden van je stem
Het schrijven van gedichten
Uit gedichten kan je zoveel halen
verdriet en pijn
kun je eruit vertalen
Gedichten zeggen meer
dan woorden ...
in het schrijven
kan je zoveel verwoorden
Schrijven is verwerking
van je zorgen en je leed
gedichten en verhalen
staan vol intense gevoelens
het is maar dat je het weet
Schrijven is zoveel meer
dan een ander denken kan
van poëzie maken
zeg nu zelf:
“daar weten toch alle schrijvers van”
In vreemde buitens
kom de laatste tijd
in vreemde buitens
waar bloemen hun hart
niet meer sluiten
dag en nacht
niet meer strijden
schemering vermijden
in het licht van samen zijn
vogels het vliegen
zijn verleerd
omdat zij zweven
in leven met lucht
eten uit de hand
in een land dat
geen contrasten kent
het geven is gewend
waar overvloed
ieder als koning weet
melk en honing deelt
zonder onderscheid
M'n hartje, is weer van mij..
Mijn hartje is weer van mij,
al heb jij hem niet terug gegeven.
Ik wou jou maar jij liet mij,
moest ik doorknokken,
of was het juiste toch opgeven?!
Ik heb je nodig, hier bij mij,
om me heen en het liefste nu meteen.
Ik wil dat je voelt, wat ik voel,
dat je inziet en begrijp wat ik zie en bedoel.
Ik heb een grote fout gemaakt,
met een kleine daad. Ik wou de fout herstellen,
maar daarvoor is het nu te laat.
Met gevoelens mag en kan je niet spelen,
littekens die niet helen.
Maar mijn leven verder.. wil ik met jou delen.
Ik zou e alles voor doen, terug de tijd in, zoals toen.
Een korte herinnering, kleffe handjes en op het
werk onze eerste, spontane zoen.
Vlinders in m'n buik,
ik word blij als ik jou luchtje, one million ruik.
Knikkende knieën, maar voldaan ben ik,
als ik bij jou het bed in kruip.
De gedachte dat we zonder hulp uit elkaar zijn gegaan,
en dat na bijna zeven jaar.
Over m'n wang, rolt een traan.
In m'n hartje zit jij verstopt, toch wil ik je niet laten gaan.
Z'n afstand tussen ons ontstaan,
maar gelukkig woon je niet ver bij me vandaan.
Waarom doet liefde, als je verliest,
toch z'n pijn?
Grote woorden die jij uitsprak, maar je daden zo klein,
betekenen opeens niks meer voor mij.
Ik weet dat ik te laat ben om je terug te winnen,
ergens tegen beter in, wil ik samen met jou opnieuw beginnen.
Ik wil er voor je zijn, ook in moeilijke tijden, lachen en huilen,
er voor elkaar zijn, samen genieten en elkaar beminnen.
Ik wil je om een kans vragen.
1 kans en ik zal slagen,
jou zware lasten mee te dragen.
Ik zal er voor je zijn, wij hand in hand samen,
en dan hoor je mij niet meer klagen.
Hopelijk komen dromen, wensen en
positieve gedachtes uit,
want JIJ bent de persoon waar ik aan denk,
voordat ik me ogen sluit.
Je mist pas iets, als het er niet meer is.
En als het er niet meer is, is DAT het gene
wat je eigenlijk mist.
Mijn hartje is weer van mij,
al heb jij hem niet terug gegeven.
Ik wou jou maar jij liet mij,
moest ik doorknokken,
of was het juiste toch opgeven?!
Aan de andere kant denk ik van,
we hebben er samen z'n puinhoop van gemaakt.
Niet uit onze woorden komen, elkaar naar beneden halen,
smijten met spullen en de een die de ander slaat.
Houden van is niet meer, dan genoeg.
Irritaties, nare herinneringen, woorden die ik onbewust begroef.
Laat staan de angst die ik continu om jou, niet door jou, bij me droeg.
Voorheen ging alles vanzelf, makkelijk en waren we elkaars z'n uitlaatklep en doel.
Nu gaat alles bergafwaarts, pijnlijk en stroef.
Ik wou zo graag, maar het mocht niet zo zijn,
dat is wat ik eerder zij.
Samen zo stil, maar toch vertrouwd,
en dubbelzinnig, want er is geen wij.
Zo dichtbij, maar toch net niet op 1 lijn.
Door leeftijdsverschil? Die kans lijkt mij toch, om hoe ik je ken, klein.
Wanneer we in elkaars z'n ogen kijken,
hoop ik dat alle pijn,verdriet en angst weg zal zijn.
Tot die tijd, kan m'n hartje herstellen bij mij.
Mijn hartje is weer van mij,
al heb jij hem niet terug gegeven.
Ik wou jij maar jij liet mij,
moest ik door knokken,
of was het juiste toch opgeven?!