Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een vals perspectief
ik heb gestreden
voor perfectie
geleden onder
foute kleuren in
een vals perspectief
heb met mijn
penselen gebeden
ze het fijnste linnen
en de mooiste
pigmenten gegeven
maar het doek
oogt dood en heeft
de stilte van een graf
onder een vale zon
zonder vitale kracht
toch hoop ik
een dezer dagen
de streek te kunnen maken
die de ziel in dit schilderij
glorieus zal doen ontwaken
In vervreemding
als de schemer
zich verdiept
heeft dat altijd
iets mystieks
hoor ik stilte
voel hoe licht en
donker zich bewegen
in hun strijd om leven
proef droefheid
van melancholie
omdat ik weer
het spijtig einde zie
van wat een mooie
dag ons bracht
aan zonnepracht
in prille lentetooi
nu verduisterd door
het holle van de nacht
in vervreemding kijk ik op
weet dat de avond warm lacht
De steentjes
het was een
puzzel in de tijd
de steentjes van mijn leven
zij vingen
met hun licht
mijn steeds alerte blik
ik zocht niet echt
maar viel voor de
momenten van contact
ik heb ze opgegooid
uitgestrooid vormden zij
een kleurrijk mozaïek
in sprankeling
wervelde mijn jeugd
daarna wat donkere vormen
pas de laatsten tonen
het transparant weerkaatsen
om de rest hun kleur te laten
zon speelt met de jaren
van mijn leven dat in deze
mozaïek weer vorm heeft gekregen
Een vrije vogel
sereen waren
je eerste passen
op de levenslijn
zonder hooghartig
te zijn eigende
jij je de wereld
zon scheen
een gouden schijn
in de blauw heldere lucht
jij een vrije vogel
op een gracieuze
zonder grenzen vlucht
hebt altijd
alle winden meer
dan mee gehad
nooit opgehokt
gezeten of gekooid
met veel te weinig eten
armoede en zorgen
zijn je vreemd gebleven
pas nu zie jij het echte leven
De subtielste nuances
onhoorbaar
lachen sporen
geluid die de
hartslagen van het
leven omgeven
nodigen uit
om te delen in de
rust en ontspanning
van alles dat geen
auditieve vibraties heeft
toch staat stilte
bol van overleg
alleen de golflengtes
zijn voor ons gesloten
wij schreeuwen ze weg
woorden overheersen
onze lichaamstaal
in de subtielste nuances
zeggen ogen en gebaar
waar het echt om gaat
Door de hel
jij hebt
de marges verlegd
grenzen geslecht
maar vond
in niemandsland
geen uitgestrekte hand
wel ogen vol
achterdochtige vragen
geen mens om mee te praten
jij moest zo nodig
de wereld verkennen
op eigen benen staan
die klap kwam
onverwacht hard aan
toch veroverde jij een plaats
in door de hel te gaan
bereikte jij de hemel van
thuis in een zelfstandig bestaan
Door vingers aangewezen
nog voel ik
het machtige graniet
de basalten wering
straalt zijn kering
in geordende structuur
ook het beton
oogt lief in kleur
gerankt met stalen tuien
om water naar zee
te kunnen spuien
de grote werken
van weleer
grondvesten vertrouwen
wij tunnelen nu liever
dan dat we bouwen
de nieuwe maatschappij
flitst in blauw licht
langs talloze schermen
door vingers aangewezen
laten herders die kudde leven
Ergens lacht een kind
soms speelt
de tijd met
stemming en licht
verandert
het zicht op
pleinen en straten
die andere
kleuren op deuren
en ramen dragen
haast heeft
in traagheid nog
geen plaats gekregen
het groen
rust zonder wind
ergens lacht een kind
stukjes decor
uit het toneel
van mijn jeugd
die vaak mijn
dagen bewonen
in plotseling overkomen
In ontspannen zijn
ik ben alleen
heb de wereld
buiten gesloten
warm sla ik
de stilte
om me heen
nog jagen
vragen op
een antwoord
maar de puzzel
van vandaag
wordt traag
ik hoor mijn hart
voel het bloed
in bewegen
eindelijk kom ik
in ontspannen zijn
mezelf weer tegen
Een schitterend relikwie
ik heb altijd met
gretigheid gereikt
naar ultieme schoonheid
vond ontroering
en extase in de
mooiste muziek
zag de ziel
van een schilder in
een schitterend relikwie
verdwaalde in de
paradijselijke rankheid
van een beeldengroep
maar schrok ontzettend
van oceanen vol met
niet afbreekbare troep
kan schoonheid nog bestaan
als wij de zon boven dit
verschrikkelijk inferno op laten gaan
Wakkerend geweld
ik zag
in de spiegel
van je ogen
het gladde
verdwijnen en
golfjes verschijnen
nog kreeg ik
de wind niet
pal van voren
maar in het
wakkerend geweld
werd storm geboren
wij deden water
in de krachtige wijn
hebben de golven bezworen
geen zee gaat ons
te hoog maar ruzie
kan ons niet meer bekoren
Het vele klatergoud (ode aan Elze)
ik heb je gereedschappen gezien
de werktuigen waarmee jij
je bijzondere constructies maakt
waar drie dimensionaal de basis is
maar logica de grondslagen mist
om je in oordeel te gaan volgen
jij schroeft moeiteloos zonder draad
toch sluiten moeren de wegen die jij gaat
in de jou passende verbindingen
geeft staal geheugen mee
om de zee duurzaam te klieven
verovert draagkracht om te kunnen vliegen
spreidt knoesten in het eeuwenoude hout
om hun verhalen bloot te leggen
luistert minzaam naar het vele klatergoud
genereert dimensies die raken aan eeuwigheid
verbindt werelden met emoties uit een
reeds lang verleden en al voltooide tijd
jij geeft ons met een joyeus gebaar
een werkelijkheid die nog in schepping is
waarin het gedicht als poëzie al hemels gist
Een alter ego
mag ik
naast je staan
mijn vleugel
om je slaan
je even warmen
zonder armen
om de wereld te bekijken
in samen vergelijken
ik kom niet
van zo hoog geen
regenboog of hemel
gewoon een alter ego
een klankbord
waar je tegen praat
als het soms moeilijk is
of alles minder gaat
ik groet je in de
dingen die je ziet
bloemen en de zon
kijk maar eens achterom
woon in je gedachten
waar we lachen om de
gekke dingen die er zijn
samen delen we ook pijn
zo af en toe
wil ik je even bij me
dan spiegelen we
en worden samen blijer
Nog spiegel ik
ik heb geen
schaduw meer
om mee te praten
als sparringpartner
te vechten tegen tijd
nog spiegel ik
maar schrik
als ik zie wat er
nog over is van de
jeugdige vitaliteit
jij was altijd
mijn beste vriend
als ik ooit op de
voorgrond trad bleef
bescheiden jij bij af
in licht en donker
hebben wij gedold
de rollen omgedraaid
als ik voor even in
schaduw wilde leven
wij zijn naar elkaar
gegroeid in de strijd
voor ons bestaan
nu voor altijd samen
voordat we gaan
Het brakke water
ik heb tal van
omzwervingen gedaan
ben in woestenijen langs
peilloze afgronden gegaan
het goede pad betreden
maar later weer afgegleden
naar diepe duisternis waar
zelfs schaduw nog gevaarlijk is
heb het land bezeild
steile rotsen beklommen
een zekering gemist in het
gaan naar de verdoemenis
alleen het brakke water
heeft mij rust gegeven
in die kraamkamer van god
leerde ik het scheiden van leven
Mijn schilderij is blond
ik heb vanmiddag
in streken
het voorjaar opgezet
nog niet
met groot penseel
en felle kleuren
maar het pril van
eerst verschijnen op het
lichte wit van sneeuw gelegd
zon wist met
zijn koesterende warmte
al wat diepte in te stralen
mijn schilderij is
blond van wind en zon
in lentes eerste levensverhalen
Open eindes
het waren slechts beelden
die met elkaar speelden
als in een vluchtige klucht
tekens uit oude geschriften
met eigen haken en ogen
die zich niet wilden schikken
mijn orde was chaos
toch vormden zich woorden
alsof zij elkaar beter hoorden
samenwonend in zinnen
was het een moeizaam beginnen
maar zij voltooiden toch hun verhaal
vol transparant perspectief
creëerden zij open eindes
daarin hadden zij elkaar innig lief
Zij schaduwen schoonheid
ik ken de pennen
die vals schrijven
in gif gedrenkt zie je
hoe letters en krullen
hun kwade genius onthullen
zij schaduwen schoonheid
breken met lompheid
het speelse in zinnen
die in hun optie nooit
als kunst kunnen beginnen
toch zijn zij welkom
met hun pennenvruchten
die nu nog zuchten
onder de winterse kou
acceptatie is lente kom gauw
Verstrooit het licht
je bent van glas
dat in zijn matheid nog
maar vage beelden lacht
waar het bewegen
nog slechts een schaduw
is van het echte leven
je krachtige lijnen
zijn broos en breekbaar
door de tijd geraakt
het kristal transparante
heeft na vele jaren zijn
vitale flonkering gestaakt
nog ben je niet gebroken
maar in de warme middagzon
verstrooit het licht je ouderdom
Toch zijn er rafels
ik streepte zwevend
weg in straffend raken
wist van mythische figuren
bouwstenen te maken
voor mijn komend rijk
gegrondvest op de rede
geen dwaze luchtkastelen
versierselen en ornamenten
maar transparante treden
op de ladder naar omhoog
zonder losbandigheden aan
het einde van de regenboog
toch zijn er rafels
in de krochten beneden
diep in verborgen stegen
krioelt het passionele leven
door veel roze en fel rood
sterielheid is al levend dood